Semua Bab คุณเฟิง คุณผู้หญิงอยากหย่ากับคุณตั้งนานแล้ว: Bab 451 - Bab 460

แต่ทว่า พวกเขาก็ไม่ได้ถามซักไซ้แต่อย่างใดในเวลานี้ หลินอู๋เอ่ยขึ้นมาว่า “ในเมื่อมาเจอกันแล้ว งั้นก็นั่งลงกินข้าวด้วยกันสักมื้อไหมคะ?”ครั้นสิ้นเสียงของหลินอู๋ เหรินจี่เฟิงหมายจะพูดว่าได้ ทว่ากู้เหยียนกลับชิงกล่าวขึ้นมาก่อนว่า “ไม่ละ ฉันยังมีเรื่องของตัวเองที่ต้องทำ ไว้คราวหน้าก็แล้วกันนะ”กู้เหยียนกล่าวจบ จี้ชิงเยว่ก็พูดขึ้น “ผมเองก็มีแพลนของตัวเองแล้วเหมือนกัน ไม่ค่อยสะดวก คราวหน้าแล้วกันนะครับ”เหรินจี่เฟิงมากับจี้ชิงเยว่เขาคิดไม่ถึงว่าจี้ชิงเยว่จะพูดเช่นนี้เมื่อฟังมาจนถึงตรงนี้ เขาชะงักไปเล็กน้อย ทว่าสุดท้ายก็ได้แต่พูดว่า “ใช่ คราวหน้าก็แล้วกันครับ”หลินอู๋นับว่าค่อนข้างสังเกตเหรินจี่เฟิงมากกว่าคนอื่น ๆเธอเล็งเห็นถึงสีหน้าของเหรินจี่เฟิง จึงเข้าใจในทันทีว่าที่จี้ชิงเยว่บอกว่าตัวเองมีแพลนแล้วนั้น ความจริงเป็นเพียงข้ออ้างเดาว่าจี้ชิงเยว่ก็คงจะแค่ไม่อยากทานข้าวกับเธอเท่านั้นพอนึกมาถึงตรงนี้ ความจริงเธอก็สังเกตเห็นแล้วว่าจี้ชิงเยว่ค่อนข้างเฉยเมยต่อเธออยู่เหมือนกัน ดูทรงแล้วจะเรียกว่ารู้สึกดีก็ไม่ได้ แต่จะบอกว่าไม่ชอบก็ไม่เชิงเมื่อนึกได้อย่างนี้ เธอพลันยิ้มสดใสเล็กน้อยก

เฟิงถิงเซินหัวเราะ “ใช่ ตอนนี้ก็ยังสนใจมากอยู่”หลินอู๋ก็รู้ว่าเฟิงถิงเซินชื่นชอบภาษาเขียนโปรแกรม CUAP ชุดนี้ของฉางโม่มากมาโดยตลอดด้วยเหตุนี้ ตอนที่เธออยากจะเข้าไปทำงานในฉางโม่เมื่อปีที่แล้ว เฟิงถิงเซินจึงสนับสนุนเป็นอย่างยิ่ง เขารู้สึกว่าหากเธอได้ทำงานกับฉางโม่ ก็จะเติบโตขึ้นไม่น้อยแน่นอนอาจเป็นเพราะความสนใจและชื่นชอบในตัวนักพัฒนาที่อยู่เบื้องหลัง CUAP จึงทำให้ระหว่างที่เฟิงถิงเซินไปมาหาสู่กับอวี้มั่วซวินนั้น ต่อให้อวี้มั่วซวินจะทำหน้าปั้นปึกใส่เขาเพราะหรงฉือตลอด ทว่าเฟิงถิงเซินก็ยังคงยิ้มแย้มต่ออีกฝ่ายเสมอเวลานี้ เฟิงถิงเซินกล่าวอย่างเปิดอกว่า “แต่ว่าฉันเคยทำให้ประธานอวี้ไม่พอใจ ตอนนี้ประธานอวี้ค่อนข้างเหม็นหน้าฉัน ถ้านายอยากให้ฉันช่วยเป็นสะพานเชื่อมให้ได้ร่วมงานกับเขาละก็ เกรงว่ามันอาจได้ผลตรงกันข้าม”ครั้นได้ฟังดังนั้น อิงจิ้งเฟิงประหลาดใจเล็กน้อย แต่ทว่า เขาก็ไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืด “ได้ งั้นฉันไปหาคนอื่นเอาก็ได้”ตระกูลของอิงจิ้งเฟิงทำธุรกิจเกี่ยวกับการวิจัยและพัฒนายาพวกเขาไม่อาจเพิ่มอัตราความสำเร็จในการทำภารกิจของแอนติบอดีด้วยโมเดลเอไอของบริษัทได้เสียที จึงคิดจะสร้

ครั้นเธอรู้ตัวอีกทีหลังจากเสร็จงาน ถึงค่อยค้นพบอย่างกะทันหันว่าไม่มีเงาของจี้ชิงเยว่ในตำแหน่งเมื่อครู่นี้แล้วต่อจากนั้น หรงฉืองานยุ่งตลอดทั้งวันทั้งคืนติดต่อกันอีกหลายวัน จนในที่สุดก็สะสางงานจนเสร็จสิ้นได้เสียทีเธอนอนไปหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็ม ๆ ถึงค่อยรู้สึกว่าในที่สุดก็มีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้างแล้วแต่ทว่า เมื่อเทียบกับสีหน้าตอนก่อนเข้าฐานมา ก็ยังคงซีดเผือดกว่าหลายส่วนอยู่ดีในวันนี้ เธอแทบจะแค่นอนอย่างเดียวเท่านั้น ไม่ค่อยได้รับประทานอะไรเท่าไรเลยพอตกดึกเธอรู้สึกหิว ตอนที่กำลังคิดว่าจะไปหาอะไรในแคนทีนกินสักหน่อย ระหว่างทางกลับบังเอิญพบกับจี้ชิงเยว่ที่กำลังเดินมาทางนี้จากอีกฟากหนึ่งของที่พักพอดีจี้ชิงเยว่เห็นเธอ นัยน์ตาเจือด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย “ผมนึกว่าคุณไปจากฐานแล้วนะครับเนี่ย”เรื่องในครั้งนี้มีความสำคัญเป็นอย่างยิ่ง ความจริงแล้วเขาสามารถคาดเดาได้ว่าเธอน่าจะเข้ามาในฐานตอนไหนตอนนี้เรื่องที่ว่าได้จบลงอย่างสวยงามแล้ว เขาจึงนึกว่าหลังจากเธอทำภารกิจสำเร็จ ก็คงไปจากฐานตั้งแต่เมื่อวานแล้วหรงฉือส่ายหน้าแล้วพูด “ยังมีงานที่ต้องจัดการนิดหน่อยน่ะค่ะ ก็เลยต้องอยู่ต่ออีกสองสามวัน”

พออ่านจบ หรงฉือก็ปักหน้าจอออกโดยไม่ได้ตอบกลับไปตอนเย็น หรงฉือออกมากินข้าวข้างนอกกับครอบครัวเมื่อมาถึงร้านอาหาร เธอให้คนในบ้านเดินเข้าไปก่อน ส่วนเธอก็หาที่จอดรถพอจอดรถได้ เธอก็คว้ากระเป๋าแล้วลงจากรถ ไม่ทันสังเกตว่ารถคันที่จอดอยู่ข้าง ๆ เป็นรถของหลินอู๋เมื่อกี้นี้หลินอู๋กำลังรับโทรศัพท์อยู่ พอวางสายไปจึงเห็นหรงฉือพอดีหรงฉือล็อกรถเป็นที่เรียบร้อย ขณะที่กำลังจะเดินไปทางร้านอาหารนั้น ก็เป็นตอนนั้นเองที่อยู่ ๆ พลันได้ยินเสียงว่ามีคนเรียกเธอไว้ “เสี่ยวหรงฉือ?”คนที่เรียกเธอแบบนี้มีอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น คือเหยียนอวิ้นจือผู้เป็นภรรยาของหนานจื้อจือ และเป็นอาจารย์แม่ของเธอ หรงฉือชะงักไปเล็กน้อย ครั้นหันกลับไป ก็เจอเข้ากับเหยียนอวิ้นจืออย่างที่คิดจริง ๆเดิมทีหลินอู๋เองก็คิดจะลงจากรถเช่นกัน เธอเปิดประตูรถออกไปครึ่งหนึ่งแล้ว ทว่าอดชะงักค้างไม่ได้ยามที่เห็นเหยียนอวิ้นจือหยียนอวิ้นจือเป็นอัจฉริยะในวงการแพทย์ ทั้งเป็นภรรยาของหนานจื้อจือ แม้ว่าเธอจะเป็นคนเก็บเนื้อเก็บตัว ปรากฏตัวในสื่อน้อยครั้ง ทว่าหากใครอยากทำความรู้จักเธอ ก็ไม่ใช่เรื่องยาก ดังนั้น ทันทีที่หลินอู๋เห็นเหยียนอวิ้นจื

เวลาที่คุณหญิงย่าจะได้สตินั้นยังไม่แน่นอนหรงฉือรออยู่ที่โรงพยาบาลร่วมกับคนอื่น ๆ อยู่หนึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว เห็นว่าคุณหญิงย่ายังไม่ฟื้น ซางเชี่ยนเลยพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “เธอกลับไปก่อนเถอะ ไว้คุณหญิงย่าฟื้นแล้ว หรือมีข่าวคราวอะไร ฉันจะบอกเธอเอง”หรงฉือมองคุณย่าเฟิงที่นอนใส่เครื่องช่วยหายใจอยู่บนเตียงพยาบาล แล้วดูโทรศัพท์เล็กน้อย ถึงได้พูดออกมาว่า “ตอนนี้ยังไม่ดึกมาก ฉันอยากอยู่รออีกสักพักค่ะ”ได้ยินเธอพูดออกมาแบบนี้ ซางเชี่ยนเลยไม่ได้พูดอะไรพวกเฟิงถิงอีกับเฟิงถิงหลินเองก็ไม่ได้จากไปไหนหรงฉืออยู่รอจนถึงราว ๆ ห้าทุ่ม ถึงได้ยินหมอบอกว่าอาการของคุณหญิงย่าทรงตัวขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ยังไม่ฟื้นขึ้นมาในเร็ว ๆ นี้ เธอเลยกลับไปพักผ่อนก่อนหลังหรงฉือออกไปได้หนึ่งชั่วโมงกว่า เฟิงถิงเซินกับเฟิงจิ่งซินถึงได้มาถึงโรงพยาบาลเรื่องที่หรงฉือมาเยี่ยมคุณหญิงย่าที่โรงพยาบาลนั้น เฟิงถิงเซินทราบเรื่องอยู่แล้วเขากับซางเชี่ยนตัดสินใจอยู่เป็นเพื่อนคุณหญิงย่าที่โรงพยาบาล โดยให้พ่อบ้านพาเฟิงจิ่งซินกลับไปพักผ่อนตั้งแต่ที่เฟิงจิ่งซินเริ่มจำความได้ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เธอต้องเผชิญหน้ากับความเป็น