Semua Bab ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้: Bab 141 - Bab 150

สองสัปดาห์ต่อมา เหิงจิ้งกั๋วที่จัดการงานของตนเองและวางกำลังพลดูแลชายแดนเรียบร้อยแล้ว เขาเดินทางมายังหมู่บ้านต้าไห่หลังจากวันปีใหม่ เพราะต้องรอเกือกม้า อานและโกลนที่นายช่างในค่ายทหารผลิตขึ้นมา จึงทำให้เขาต้องออกมาจากค่ายล่าช้าเช่นนี้ ส่วนชุดกันหนาวของม้านั้นก็ได้ชาวบ้านช่วยกันตัดโดยเขาเป็นคนจ่ายค่าจ้างให้ในราคาดี ทำให้การเดินทางครั้งนี้เป็นไปอย่างรวดเร็ว กระทั่งเขามาถึงหมู่บ้านต้าไห่ได้ในเวลาเพียงสามสัปดาห์หลังปีใหม่เสียงเกือกม้าดังใกล้เข้าไปทางบ้านตระกูลหลินมากขึ้นเรื่อย ๆ องครักษ์ของเหิงอันโหวที่คอยดูแลความปลอดภัยอยู่เห็นว่าเป็นท่านแม่ทัพมาถึงแล้ว เขารีบเข้าไปรายงานเหิงอันโหวทันที“เจ้ารีบไปตามฉิงอันกับพ่อแม่ของนางมาที ข้าจะออกไปรับเจ้าลูกเต่านั่นก่อน”“ขอรับท่านโหว”องครักษ์หยุนหลงไม่รอช้า เขาใช้วิชาตัวเบาเดินทางไปยังโรงเรือนที่ตอนนี้คุณหนูหลินกับพ่อแม่ไปช่วยกันดูแลพืชผักร่วมกับบ่าวไพร่อยู่ทันที

เหิงจิ้งกั๋วใช้เวลาพักผ่อนอยู่ที่หมู่บ้านต้าไห่หนึ่งสัปดาห์ ก่อนที่เขาจะเดินทางกลับไปยังชายแดนเหนือเพื่อทำหน้าที่ของตนเอง หลินฉิงอันยังมอบเสบียงและผลไม้แช่อิ่มให้เขานำไปกินด้วยไม่น้อย นางรู้สึกว่าเวลาที่ใช้กับเหิงจิ้งกั๋วช่างผ่านไปเร็วเสียเหลือเกิน เพราะทุกวันเขาจะพานางเดินเล่นพูดคุยเรื่องราวต่าง ๆ ก่อนเข้านอนทุกวัน แต่หลินฉิงอันก็รู้ดีว่าเขาเองก็มีหน้าที่ที่จะต้องทำ ไม่ต่างจากนางที่ยังคงนึกทบทวนความทรงจำในภพก่อนว่ามีเรื่องใดที่นางพอจะช่วยพัฒนาแคว้นได้อีกหลังจากเหิงจิ้งกั๋วจากไปแล้ว อีกเพียงแค่หนึ่งเดือนก็จะหมดหน้าหนาวของปีนี้ เหิงอันโหวยังคงสั่งสอนหลินฉิงเฉิงกับหลินฉิงหยางตามปกติ ตอนนี้เขามีตำราที่ให้พ่อบ้านใหญ่นำมาด้วยไม่น้อย เหิงอันโหวต้องการให้เด็กทั้งสองเรียนรู้และเข้าใจตำราอย่างถ่องแท้ก่อนที่จะเข้าสอบจอหงวนในอีกครึ่งปีหลังจากนี้สามวันต่อมา เจ้าเมืองเติ้งกับฮูหยินมาเยี่ยมเหิงอันโหวพร้อมของขวัญปีใหม่ ก่อนหน้านี้พวกเขาคิดจะมานานแล้ว เพียงแต่รู้ข่าวว่าท่านแม่ทัพเหิงเดินทางมาเสียก่อน พวกเ

หลินฉิงอันที่ไม่ได้คิดมากกับการเดินทางไกลครั้งแรกในภพนี้ของนาง นางปล่อยให้ซูเซียนเป็นคนเก็บเสื้อผ้า เครื่องประดับของนาง ส่วนตนเองนั้นกลับไปตรวจสอบดูสมุดจดที่นางเตรียมจะถวายฎีกาให้กับฮ่องเต้หลังจากไปถึงเมืองหลวงเท่านั้น หลินฉิงอันกลัวว่าจะหลงลืมเรื่องการพัฒนาแหล่งน้ำเพิ่มเติมที่นางอยากเสนอให้ฝ่าบาททรงพิจารณา เนื่องจากนางไม่รู้ว่าเมื่อใดที่จะเกิดภัยแล้ง ถึงแม้ตอนนี้ยังไม่เคยเกิดภัยแล้งขึ้นก็ตาม แต่การป้องกันเอาไว้ก่อนย่อมดีกว่าเสมอ หลินฉิงอันจึงคิดจะเสนอเรื่องนี้ขึ้นไป ส่วนพื้นที่ชายทะเลที่ท่านปู่บอกจะพานางอ้อมไปดูนั้นก็นับเป็นเรื่องที่ดี นางได้ยินท่านปู่บอกมาว่าที่นั่นมีเรือของต่างชาติมาจอดบ่อยๆ บางทีนางอาจจะได้เมล็ดพันธุ์พืชที่ปลูกง่ายและให้ผลผลิตสูงสำหรับชาวบ้านก็เป็นได้ หลินฉิงอันได้แต่หวังว่าการเดินทางครั้งนี้นางจะสามารถพัฒนาการเกษตรให้กับชาวบ้านระหว่างทางได้บ้างไม่มากก็น้อยหลังอาหารเช้าวันต่อมา ตอนนี้ขบวนรถม้าทั้งหมด 10 คัน ต่างจอดรอให้นายท่านทั้งหลายขึ้นรถได้แล้ว โดยเหิงอันโหวจะเป็นคนนั่งในรถม้าคันแรก ส่วนรถม้าคั

สายวันต่อมา เหิงอันโหวให้คนไปตามเจ้าเมืองฉวนมาที่จวนเพื่อพาหลินฉิงอันไปตรวจสอบสภาพพื้นที่ภายในเมืองชายทะเลแห่งนี้ เพื่อที่นางจะได้เขียนรายงานการพัฒนาและปรับปรุงอาชีพให้กับชาวบ้าน“คารวะท่านโหวและท่านที่ปรึกษาขอรับ” เจ้าเมืองฉวนมาถึงแล้วจึงรีบทำความเคารพพวกเขาที่กำลังนั่งคุยกันอยู่ว่าวันนี้หลินฉิงอันอยากดูสิ่งใดในเมืองบ้าง“เจ้าตามสบายเถอะ ฉิงอัน หลานต้องการทราบสิ่งใดเพื่อพัฒนาเมืองแห่งนี้ก็บอกกับเจ้าเมืองฉวนไปนะ ปู่จะไปดูแลฉิงเฉิงกับฉิงหยางก่อน ให้ซงหยางติดตามเจ้าไปแทนจ้าวหลงด้วยล่ะ ซงหยางมีฝีมือมากกว่าจ้าวหลง หากมีใครกล้ารังแกเจ้าเขาจะได้ช่วยจัดการเสีย”“ขอบคุณท่านปู่เจ้าค่ะ ให้พี่ชายซงหยางรอสักประเดี๋ยวนะเจ้าคะ ข้าขอสอบถามข้อมูลเกี่ยวกับอาชีพของชาวเมืองที่นี่กับท่านเจ้าเมืองก่อนเจ้าค่ะ”“อืม… เจ้าทำตามที่ต้องการเถอะ ปู่รู้ดีว่าเจ้าต้องการพัฒนาบ้านเมืองมากแค่ไหน”หลินฉิง

กว่าที่มื้ออาหารแสนอร่อยจะจบลง เวลาก็ล่วงไปถึงยามซวีแล้ว หลินฉิงอันรับปากกับเจ้าเมืองฉวนก่อนที่เขาจะเดินทางกลับจวนว่านางจะเขียนสูตรการทำอาหารทั้งหมดให้เขานำไปเผยแพร่ต่อ ส่วนพรุ่งนี้นางยังนัดเขาให้มาพานางไปเดินตรวจสอบบริเวณขอบผาอีกฝั่งของทะเลเพื่อดูว่านางจะสามารถผันน้ำขึ้นมาทำบ่อเกลือได้หรือไม่ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย หลินฉิงอันจึงต้องตรวจสอบความพร้อมก่อนที่จะเขียนฎีกาส่งไปขอพระราชทานอนุญาตจากฮ่องเต้เสียก่อนอาหารเช้าวันต่อมาที่จวนพักของเหิงอันโหวยังคงมีอาหารจากเมื่อวานเหลืออยู่เป็นจำนวนมาก พวกเขาจึงได้มีลาบปากอีกครั้งในเช้าวันนี้ ซึ่งหลังอาหารผ่านไปเพียงไม่นาน เจ้าเมืองฉวนก็มาถึงจวนพักเพื่อพาหลินฉิงอันไปสำรวจพื้นที่อีกด้านหนึ่งของชายหาดซึ่งเป็นผาสูงชันเจ้าเมืองฉวนไม่เข้าใจว่าเหตุใดหลินฉิงอันจึงต้องการไปเดินดูที่แห่งนั้นซึ่งถือว่าเป็นสถานที่รกร้างของเมืองเลยก็ว่าได้ เพียงแต่เขาเองไม่อาจละลาบละล้วงเรื่องการทำงานของหลินฉิงอันได้ เขาจึงทำหน้าที่เพียงนำทางตามที่นางต้องการเท่านั้น