Tous les chapitres de : Chapitre 161 - Chapitre 170

หลังจากกลับถึงเมืองหลวงแล้ว เหิงอันโหวก็ขอแยกกับฮ่องเต้และฮองเฮาเพื่อพาหลินฉิงอันกลับไปพักผ่อน เพราะอีกไม่กี่วัน เหิงจิ้งกั๋วหลานชายเขาก็น่าจะกลับมาถึงเมืองหลวงแล้ว หลังจากที่ฝ่าบาทออกราชโองการให้ขุนนางน้ำดีไปประจำอยู่ที่เมืองชายแดนเหนือแทน ทหารที่ชายแดนเหนือยังคงอยู่รักษาการสามพันนายตามธรรมเนียม ส่วนทหารที่เหลืออีกหลายหมื่นคนนั้นจะเดินทางกลับมายังค่ายทหารนอกเมืองหลวงเพื่อคอยเป็นกำลังเสริมให้กับทหารในด่านอื่น ๆ หากเกิดการสู้รบระหว่างแคว้นฮ่องเต้เห็นว่าตอนนี้ไม่มีเรื่องที่ต้องใช้หลินฉิงอันจัดการแล้ว ที่เหลือพระองค์จะให้เสนาบดีเซี่ยกับเสนาบดีกรมการช่างร่วมกันหารือเรื่องวันและเวลาเดินทางไปยังเมืองชายทะเลเท่านั้น พระองค์จึงปล่อยให้เหิงอันโหวพานางกลับจวนไปอย่างไม่ได้คิดมากอันใด ส่วนขุนนางฝ่ายขวาที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับงานครั้งนี้ก็ถูกฮ่องเต้สั่งให้กลับไปทำงานของตนเองเสีย พระองค์ไม่ต้องการให้พวกเขาเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องสำคัญของแคว้นแม้แต่น้อยนิดที่จวนเสนาบดีกรมพิธีการอ้ายฮ่าวเจียง ตอนนี้บุตรีคนโตที่เป็นถึงหญ

“เรื่องนี้เจ้ายังไม่ต้องบอกให้คนในตระกูลหลินทราบ ข้าจะจัดการพวกปากหอยปากปูพวกนี้ด้วยตัวเอง”“ขอรับ ท่านโหว แล้วตอนนี้ท่านจะให้ข้าดำเนินการอย่างไรขอรับ ก่อนหน้านี้ข้าให้องครักษ์ของจวนออกไปสืบข่าวเพื่อหาต้นตอข่าวลือแล้วขอรับ”“ฮึ เจ้าคิดหรือว่าพวกมันจะโผล่หัวออกมาให้จับตัวได้ง่าย ๆ เพียงแค่ข่าวลือคู่รักวัยเด็กไร้สาระนั่น ข้าก็รู้แล้วว่านี่เป็นแผนการของตระกูลอ้ายนั่นแหละ ข้าจะดูสิว่าพวกเขาจะกล้าทำสิ่งใดต่อไป หากข้าประกาศว่าพวกเขาไม่ใช่คู่รักวัยเด็กกัน และแม้แต่หางตาของหลานชายข้าก็ยังไม่เคยชายตามองบุตรีตระกูลอ้ายแม้แต่นิดเดียว เรามาดูกันสิว่าใครจะหน้าด้านหน้าทนได้มากกว่ากัน”“เอ่อ… นั่นจะดีหรือขอรับท่านโหว หากเราออกประกาศไปเช่นนั้น คุณหนูอ้ายที่เป็นถึงหญิงงามอันดับหนึ่งคงต้องเสียหน้ามากแน่ขอรับ”“เพ้ย! เหตุใดข้าจะต้องสนใจหน้าตานางกันเล่า ในเมื่อคนที่ข้าต้องสนใจมากกว่าคือแม่หนูฉิงอันของข้าต่างหากเล

“แม่นมฉาง เจ้ามีสิ่งใดจะพูดหรือไม่”“เรียนท่านเสนาบดี ข้าไม่รู้เรื่องนะเจ้าคะ พวกนี้อาจได้รับการว่าจ้างจากคนอื่นแล้วมาใส่ร้ายข้าก็ได้เจ้าค่ะ”ปัง!!!“พยาน หลักฐานเห็นอยู่คาตา เจ้ายังกล้าที่จะโกหกอีกหรือ เจ้าบอกมาว่าเหตุใดเจ้าต้องทำลายชื่อเสียงของขุนนางที่ปรึกษาพิเศษเช่นนี้”“เอ่อ… ข้าน้อยไม่ได้ทำเจ้าค่ะ” แม่นมฉางกัดฟันปฏิเสธท่าเดียว“เสนาบดีฮวา เจ้าไม่ต้องเสียเวลากับนาง เพียงให้คนพานางไปลงทัณฑ์ทรมานเพื่อเค้นเอาความจริงก็พอแล้ว” เหิงอันโหวไม่อยากเสียเวลา เขาจึงต้องสั่งการเอง“อ่า… นั่นจะไม่รุนแรงเกินไปหน่อยหรือขอรับท่านโหว”“ฮึ กับคนปากแข็งเช่นนี้ ข้าอยากจะรู้นักว่าหากนางใกล้ตาย นางจะคายความลับออกมาหรือไม่ เจ้ารีบไปทำตามที่ข้าสั่งเถอะน่า”“ขอ

หลังจากขุนนางทั้งหลายออกไปจากท้องพระโรงแล้ว ฮ่องเต้ก็เข้าไปที่ห้องทรงงานเพื่อหารือเรื่องราวกับเหิงอันโหวเป็นการส่วนตัว เหิงจิ้งกั๋วกับหลินฉิงอันจึงต้องเดินทางกลับไปที่จวนโหวเสียก่อน“ท่านโหวผู้เฒ่า ท่านคิดว่าการที่ข้ากดดันพวกเขาเช่นนี้จะทำให้เสนาบดีควนคิดการใหญ่หรือไม่”“กระหม่อมเห็นว่าเขาน่าจะกำลังวางแผนอยู่แน่พะย่ะค่ะ ดูจากสีหน้าของเขาแล้วก็ดูเหมือนจะไม่พอใจเป็นอันมากด้วย อย่างไรก็ขอให้ฝ่าบาทส่งองครักษ์เงาไปเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของพวกเขาสักหน่อยก็ไม่เลวนะพะย่ะค่ะ”“ได้ ขอบใจท่านมากที่แนะนำ ข้ากลัวเหลือเกินว่าพวกเขาจะก่อกบฏขึ้นมาจริง ๆ”“หากฝ่าบาททรงกังวล กระหม่อมจะส่งองครักษ์เข้ามาในวังเพิ่มเพื่อดูแลฮองเฮา องค์ชายทั้งสองและองค์หญิงดีหรือไม่พะย่ะค่ะ อย่างน้อยคนของกระหม่อมก็ว่างอยู่พอดี”“ตกลง เรื่องนี้ข้าคงต้องรบกวนท่านโหวแล้ว ส่วนทหารรักษาการในเมืองหลวง ข้าก็ไม่รู้ว่าใครเ

ขันทีและนางกำนัลรีบนำกระดานวาดภาพขนาดใหญ่มาให้กับหลินฉิงอันที่ยืนรออยู่กลางเวที ก่อนที่นางจะนั่งลงบนเก้าอี้ที่ขันทีนำมาวางเอาไว้ให้ ส่วนนางกำนัลก็ยืนรอฝนหมึกให้กับหลินฉิงอันตามหน้าที่เมื่อดนตรีเริ่มบรรเลง หลินฉิงอันก็ตวัดพู่กันอย่างชำนาญ นางชอบวาดรูปในเวลาว่างอยู่เสมอ เรื่องนี้เหิงอันโหวรู้ดีที่สุด เขาได้แต่แอบยิ้มให้กับพวกที่กำลังรอดูความขายหน้าของหลินฉิงอันอยู่ว่าพวกเขาจะทำหน้าตาอย่างไรเมื่อเห็นผลงานที่แสนงดงามของนางเหิงจิ้งกั๋วที่ไม่รู้ว่าหลินฉิงอันมีความสามารถนี้กลับกำลังหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความเป็นห่วง เหิงอันโหวเห็นหลานชายเป็นเช่นนี้จึงได้แต่หมั่นไส้และกระซิบบอกเขาว่าอย่าได้กังวลไปนัก“ท่านปู่จะไม่ให้ข้ากังวลได้อย่างไรเล่าขอรับ หากผลงานของนางออกมาไม่ดี คนอื่นอาจหัวเราะเยาะนางเอาได้นะขอรับ ข้าไม่อยากให้นางเสียใจ”“เพ้ย! เจ้าเด็กโง่เขลา หากข้าไม่รู้ฝีมือของนาง ข้าจะยอมให้นางขึ้นไปแสดงการวาดภาพได้อย่างไรเล่า เจ้านี่มันโง่ได้ใครกัน