All Chapters of ย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้: Chapter 221 - Chapter 230

รุ่งเช้าวันต่อมา สองสะใภ้ตัวน้อยต่างรีบตื่นขึ้นไปเตรียมอาหารให้กับทุกคนในจวนหยูตามหน้าที่ เพียงแต่หลินอ้ายกับเฉียนหลานพอเห็นสะใภ้ทั้งสองมาถึงก็ได้แต่บอกพวกนางไปพักผ่อนต่อ เพราะพวกนางอยากได้หลานไว ๆ มากกว่าจะให้สะใภ้มาทำงานอะไรพวกนี้“แต่ท่านแม่ ท่านย่า พวกเราอยากช่วยจริง ๆ นะเจ้าคะ”“ไฮ้ องค์หญิงกับหย่าเอ๋อไปพักดี ๆ เถอะ เรื่องเหล่านี้พวกเจ้าอย่าได้กังวลนักเลย ที่เรือนเรานั้นไม่ได้มีพิธีรีตรองอันใดมากมาย อีกอย่างย่ากับแม่สามีเจ้าชอบเข้าครัวเองมากกว่า หากพวกเจ้าเข้ามาอีกก็คงแออัดเกินไปแล้วกระมัง”สองสะใภ้น้อยได้แต่พยักหน้ายิ้มรับคำท่านย่าอย่างไม่อาจขัดได้ พวกนางจึงต้องไปนั่งรอที่ห้องโถงรับแขกก่อนที่ไม่นานสามีตัวดีทั้งสองจะมานั่งข้าง ๆ“พี่บอกเจ้าแล้วเห็นไหมว่าไม่ต้องรีบออกมาน่ะ” หยูฉิงเฉิงรีบบอกฮูหยินตน“ท่านพี่ไม่ต้องมาพูดเลย หากว่ายังอยู่ในห้องต่อ ข้าคงไม่ได้ออกมาง่าย ๆ แน่”

ขบวนของว่าที่ฮองเฮาแคว้นหนานนั้นได้รับพระเมตตาจากฮองเฮาที่ส่งขันทีและนางกำนัลไปดูแลหวังเสี่ยวหยานที่แคว้นหนานถึงสามสิบคน ขบวนรถม้าของนางนั้นจึงยาวเหยียดไม่น้อย เพราะยังมีครอบครัวของนางเดินทางไปพร้อมสินเดิมจำนวนมากที่ได้รับพระราชทานจากฝ่าบาทและฮองเฮาเพิ่มด้วย นอกจากสินเดิมจากตระกูลหวังของนางเองก่อนที่ฮ่องเต้หนานเซียงจะสั่งการให้ออกเดินทาง เหิงกั๋วกงกับหยูจิ่นเซิงก็เดินทางมาถึงพอดี ทั้งคู่รีบสั่งคนให้นำของฝากมากมายอาทิผลไม้แช่อิ่ม อาหารทะเลแห้ง ที่เป็นอาหารของครอบครัวมอบให้มากถึงอย่างละหนึ่งคันเกวียน ส่วนอาวุธลับอีกจำนวนหนึ่งนั้นเป็นเหิงกั๋วกงที่ไปขอหลานสะใภ้มามอบให้ฮ่องเต้หนานเซียงเก็บไว้ป้องกันตัว เหิงกั๋วกงกระซิบบอกวิธีใช้งานสิ่งของแต่ละอย่างให้กับฮ่องเต้หนานเซียง ก่อนที่พวกเขาจะถอยออกจากขบวนเพื่อรอให้ฮ่องเต้หนานเซียงสั่งการออกเดินทางกลับไปยังแคว้นหนานเมื่อเห็นว่าการบอกลาผู้อาวุโสเสร็จสิ้นแล้ว ฮ่องเต้หนานเซียงก็สั่งการให้ออกเดินทางกลับไปยังแคว้นหนานได้ โดยระหว่างเดินทางยังมีขบวนของหยูฉิงหยางที่ต้องเดินทาง

หนึ่งเดือนต่อมา จดหมายจากหยูฉิงหยางส่งมาบอกทุกคนว่าสะใภ้เล็กท้องแล้ว ทำให้ทุกคนดีใจมาก ส่วนองค์หญิงหมิงจูนั้น ยังไม่มีใครกล้าสอบถามอะไรในเรื่องนี้ แต่เหล่าผู้อาวุโสต่างสอบถามหยูฉิงเฉิงแทน“อาเฉิง เหตุใดสะใภ้ใหญ่ไม่ท้องเสียทีเล่า”“เฮ้อ ข้าก็ไม่รู้ขอรับท่านปู่ แต่ข้าก็ขยันขันแข็งทุกวันนะขอรับ”“แล้วช่วงนี้ดูเหมือนนางจะดูมีน้ำมีนวลและน้ำหนักขึ้นบ้างหรือไม่เล่า”“ท่านย่าเดาได้เหมือนตาเห็นเลยขอรับ ข้าสังเกตว่านางดูเหมือนจะอ้วนขึ้นนิดหน่อยและท้องของนางก็ป่องออกมาเล็กน้อยด้วยนะขอรับ”“เช่นนั้นประเดี๋ยวให้พ่อบ้านไปเรียกหมอมาตรวจสักหน่อย นางอาจท้องแล้วไม่รู้ตัวก็ได้ เหมือนพี่ใหญ่เจ้าที่กว่าจะรู้ว่าท้องสองก็ตอนสามเดือนแล้ว”“ขอรับ หากมีข่าวดีเหมือนน้องสามก็คงดี เด็ก ๆ จะได้เกิดไล่เลี่ยกัน”หย

ที่ชายแดนตะวันตก หลังจากลูกของหยูฉิงหยางคลอดแล้ว ท่านพ่อตาได้ตั้งชื่อบุตรชายทั้งสองให้เขาว่า หยูอันเหิงและหยูอันไห่ เพราะหยูฉิงหยางอยากให้ในชื่อบุตรชายของเขามีชื่อพี่สาวอยู่ด้วย เขาสำนึกในบุญคุญของพี่สาวเสมอที่พาครอบครัวค้าขายจนได้เข้าเรียนและรับราชการในราชสำนักได้อย่างทุกวันนี้อีกไม่กี่เดือนก็จะถึงวันปีใหม่ แม่ทัพใหญ่ซวงอี้จึงชวนทุกคนกลับไปฉลองปีใหม่ที่เมืองหลวง เพราะเขาเดินทางมาอยู่ชายแดนตะวันตกได้เกือบสามเดือนแล้ว หยูฉิงหยางจึงไปขอลาราชการกับแม่ทัพชายแดนตะวันตกตามมารยาท ก่อนจะส่งม้าเร็วเดินทางไปถวายฎีกาเรื่องการพาครอบครัวไปรวมตัวกันในวันปีใหม่ที่ใกล้จะถึงในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้ม้าเร็วเดินทางไปถึงเมืองหลวงโดยใช้เวลาเพียงหนึ่งเดือน เมื่อฮ่องเต้ได้รับฎีกาของหยูฉิงหยางแล้ว พระองค์ก็ทรงอนุญาตให้เขาพาครอบครัวกลับมาได้ ความจริงปีนี้พระองค์คิดที่จะจัดงานเลี้ยงปีใหม่ให้กับเหล่าขุนนางเหมือนทุกปี เพียงแต่พอคิดได้ว่าการจัดงานบ่อยครั้งก็เสียเงินในคลังไปไม่น้อย ซึ่งพระองค์ยังคงอยากใช้เงินเหล่านั้นในการพัฒนาแคว้นม

หลังจากต่างคนต่างอวดเรื่องของขวัญกันได้อีกพักใหญ่ หวางกงกงก็เชิญทุกคนไปร่วมรับประทานอาหารก่อนจะแลกของขวัญกันและมอบซองแดงให้เด็กๆ ที่ต่างเล่นเครื่องเล่นกันจนเหงื่อเต็มตัวไปหมดฮ่องเต้ยังขอบคุณหยูฉิงอันด้วยที่สร้างเครื่องเล่นเหล่านี้ขึ้นมา เพราะองค์ชายน้อยก็มักจะได้มาเล่นเครื่องเล่นที่นี่อยู่บ่อย ๆ เช่นกัน“นี่เป็นเรื่องที่หม่อมฉันสมควรทำอยู่แล้วเพคะ หากฝ่าบาทต้องการแบบให้กับช่างหลวงสร้างขึ้นมาก็บอกหม่อมฉันได้นะเพคะ”“ตกลง ๆ ขอบใจเจ้ามากที่ไม่เคยหวงแหนความรู้เลยตลอดหลายปีที่ผ่านมา หากไม่มีเจ้าสักคน แคว้นหมิงคงไม่สามารถพัฒนาได้ถึงขั้นนี้”“ฝ่าบาทชมเกินไปแล้วเพคะ เป็นเพราะความร่วมมือของทุกคนในแคว้นต่างหากที่ทำให้แคว้นของเราพัฒนาได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้”“เฮ้อ เจ้านี่นะ ไม่เคยคิดที่จะเอาความดีความชอบแม้สักนิด เอาล่ะ ๆ เราทานอาหารกันก่อนดีกว่า เด็ก ๆ คงจะหิวกันแล้วล่ะ”