All Chapters of นักฆ่าล่าพยัคฆ์ : Chapter 11 - Chapter 20

“นี่ท่านพูดอะไรน่ะ”“เจ้าอารมณ์ดีขึ้นแล้วก็ดี ข้าจะได้คุยต่อ”“ปล่อยข้าก่อนสิ”“อ้อ ขออภัย”ท่านอ๋องคลายอ้อมกอดออก อวิ๋นซีรีบลุกจากตักของเขามานั่งข้าง ๆ ในทันที ใบหน้าของนางร้อนผ่าว หัวใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะแต่พยายามตั้งสติให้นิ่งเอาไว้เพื่อกลบเกลื่อนอาการ“ครั้งนี้เดาว่าองค์ชายเจ็ด คงอยากใช้น้องสาวมาเชื่อมสัมพันธ์โดยการอภิเษก”“อภิเษกงั้นหรือ เช่นนั้นเป้าหมายก็คือท่านสินะ ยอดขุนพลพยัคฆ์ไร้พ่ายแดนเหนือ ก็นับว่าพวกเขามองคนไม่ผิด”“งั้นหรือ เหตุใดน้ำเสียงของเจ้ามีเจือความประชดประชันเช่นนั้น หากว่าให้ข้าพูดออกมา คงคิดว่าเจ้าน่าจะกำลังหึงหวงอยู่”เมื่อสบตากับเขาตรง ๆ นางถึงได้เข้าใจ นอกจากท่านอ๋องจะเป็นหนึ่งในเรื่องของการศึกแล้ว เรื่องเกี้ยวสตรีเขาก็นับว่าไม่แพ้ผู้ใด อีกทั้งท่าทีที่นิ่งนี้ทำให้นางหวั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด“ข้า… คิดว่าเรื่องนี้ท่านคงเข้าใจผิดแล้ว ท่านให้ข้าเป็นสาวใช้ข้างกาย เช่นนั้นก็จะทำให้ดี แต่เรื่อง…”“ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าจะต้องถาม เอาไปสิ”ม้วนส่งข่าวของหอหรงเยว่ถูกวางอยู่บนโต๊ะ เมื่อนางเอื้อมมือมาหยิบท่านอ๋องก็สังเกตเห็นอาการสั่นของนางได้อย่างชัดเจน พระองค์รู้สึกพึงพ

องค์หญิงเก้าแทบไร้เรี่ยวแรงที่จะลุกขึ้นมาได้ เพียงแค่คำตรัสไม่กี่คำของท่านอ๋องก็เกือบทำให้ม่อถานทั้งแคว้นล่มสลาย นางรู้แจ้งแล้วว่าไม่ควรลองดีกับผู้ที่สามารถกุมชะตาสี่แคว้นแห่งดินแดนเหนือได้ เฉินตงหรานผู้นี้เพียงแค่กระดิกปลายนิ้ว แคว้นม่อถานก็แทบจะย่อยยับในกำมือเขาได้แล้ว“เอาล่ะ ๆ พวกท่านมัวแต่ขอโทษกันไปมา เมื่อใดงานเลี้ยงจะเริ่มได้เสียทีเล่า ข้าอยากฟังดนตรีและดื่มสุราจะแย่แล้ว”ท่านอ๋องแย้มสรวลออกมาเล็กน้อยและหันไปมองว่านกงกงเพื่อสั่งให้เริ่มงานเลี้ยง เมื่อดนตรีและนางรำเริ่มออกมาแสดง บรรยากาศที่ตึงเครียดเมื่อครู่นี้ก็ลดลง ครั้งนี้ต้องของคุณตงอ๋องที่คลี่คลายสถานการณ์ได้อย่างถูกจังหวะ“พี่ห้า ที่ข้าทำเป็นอย่างไรบ้าง”“นับว่าทำได้ดี ถูกจังหวะและเวลา”“ก็ท่านสะกิดข้า หากว่าไม่พูดก็คงได้ชักดาบแทนดื่มสุรากันแล้ว”“ไม่ขนาดนั้นหรอก”“ท่านว่าครั้งนี้พี่สามโกรธองค์หญิงผู้นั้น เพราะเสียมารยาทต่อหน้าเขา หรือว่าเพราะนางกล้าพกอาวุธลับเข้ามาจึงอยากจะสั่งสอนนางกันแน่”“ไม่ใช่ทั้งสองอย่าง”“เช่นนั้นอะไรเล่า…. นี่ท่านอย่าบอกนะ!”เสิ่นอ๋องไม่กล่าวสิ่งใดต่อ เขาจิบน้ำชาเพียงเงียบ ๆ และหันไปมองพระเชษฐาที่ม

ต้วนหรูซานโกรธจนน้ำตาไหล แต่ก็มิอาจกล้าจะต่อปากต่อคำกับคนตรงหน้า ด้วยเกรงว่าครั้งนี้อาจจะไม่ใช่แค่หมวกที่นางสวม แต่จะเป็นศีรษะของนางแทน เพราะ “หลันอ๋อง” ผู้นี้ได้ชื่อว่าเป็น “อ๋องใจกล้าบ้าบิ่น” เขาไม่สนใจว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้าจะเป็นใคร แม้แต่สตรีก็มิอาจพ้นปลายเกาทัณฑ์ของเขาไปได้หากว่าทำผิดต่อหน้าเขา“พี่เจ็ดข้าเหนื่อยแล้ว อยากกลับไปพัก”“เอ่อ… เช่นนั้นท่านอ๋อง”“เช่นนั้นวันนี้พวกเราก็กลับกันก่อนเถอะ เอาไว้ช่วงเย็นค่อยมาร่วมโต๊ะอาหารเย็นด้วยกัน องค์หญิงน้องชายของข้าเพียงแค่ล้อเจ้าเล่นเท่านั้น หวังว่าเจ้าคงไม่ถือสาหาความ หากทำให้เจ้าตกใจข้าต้องขอโทษเจ้าแทนเขาด้วย”“ไม่เป็นไรเพคะหม่อมฉันเหนื่อยแล้ว อยากกลับไปพัก ขอตัวก่อน”ท่านอ๋องให้รองแม่ทัพเดินไปส่งทั้งคู่ขึ้นรถม้า องค์ชายเจ็ดไม่ลืมที่จะหันมากล่าวชื่นชมทั้งสาม“ท่านอ๋องมีกองทัพที่ยอดเยี่ยม วันนี้ข้าผู้แซ่ต้วนเลื่อมใสยิ่งนัก ฝีมือยิงธนูของหลันอ๋องเองก็แม่นยำไม่ผิดจากคำร่ำลือ “เทพหัตถ์ธนูแห่งดินแดนบูรพา” วันนี้ได้เห็นกับตาช่างเป็นวาสนา"“กล่าวชมเกินไปแล้วองค์ชาย ว่าแต่ท่านกับน้องสาวเหตุใดนิสัยถึงได้ต่างกันนัก”“เอาล่ะน้องแปดทักทายพอแล้ว ข

อวิ๋นซีค่อนข้างตกใจ แปลกใจและสงสัยยิ่งนัก เดิมทีนางก็ไม่ได้จะมีหน้าที่เช่นนี้ แต่เหตุใดวันนี้ท่านอ๋องจึงได้จงใจสั่งการนางเหมือนกับสาวใช้จริง ๆ เข้าไปทุกที แต่นางก็ยอมที่จะรินน้ำชาและยกของว่างไปวางให้เขาที่โต๊ะ ซึ่งตามปกติแทบจะไม่เคยมาที่ตรงนี้เลย“ฝนหมึกสิ”‘เจ้าอ๋องอารมณ์แปรปรวนผู้นี้น่าตบกบาลยิ่งนัก หากไม่คิดว่าจะต้องใช้ท่านสืบข่าว ข้าคงฆ่าท่านไปนานแล้ว’“นิ่งอยู่ทำไม อย่าบอกนะว่าแม้แต่ฝนหมึกเจ้าก็ยังทำไม่เป็น”“ข้าทำเป็นเพียงแต่ท่านเคยบอกว่า ไม่ต้องทำเรื่องเหล่านี้มิใช่หรือ”“ไม่เคยทำก็ใช่ว่าจะแล้งน้ำใจจนทำไม่ได้นี่ ไม่เห็นหรือว่าที่นี่ตอนนี้ไม่มีผู้ใดให้เรียกใช้สอยได้เลย”“ข้ออ้างชัด ๆ”“ข้าได้ยินนะอวิ๋นซี”“เพคะ หม่อมฉันแล้งน้ำใจเอง”นางเดินมาข้าง ๆ และเริ่มฝนน้ำหมึกให้เขา ท่านอ๋องเพียงแค่มีนางอยู่ใกล้ ๆ ก็แอบลอบยิ้มด้วยความพอพระทัย และหันไปสนใจกับรายงานต่อไป“คือว่า ข้ามีเรื่องอยากถามท่าน”“ว่ามาสิ”“หลันอ๋องตรัสว่าอีกสิบวันจะมีงานแข่งขันผู้กล้าแห่งหลิงโจว… ข้าอยากจะ...”“ทำไม หรือเจ้าเองก็นึกอยากจะเข้าร่วมการแข่งขันนี้ด้วย”“ใช่แล้วเพคะ มันน่าตื่นเต้นดีออก ข้ากับองค์ชายจวินอู๋ไ

เมื่อประตูปิดลง หัวใจของอวิ๋นซีก็ราวกับจะโบยบินตามท่านอ๋องออกไปพร้อมกับเสียงประตู นางเลือกที่จะปิดประตูหัวใจนี้ตั้งแต่แรกเพียงเพราะความกลัว เมื่อหันมามองเรื่องที่เขียนในรายงานก็ยิ่งทำให้ความแค้นนี้โถมกระหน่ำทับลงมาอีกรอบ“อาจารย์ไป๋ลู่ตงเดินทางไปเป่ยหลาน ครั้งสุดท้ายที่มีผู้คนพบเห็นเขาคือหลังสงครามสามแคว้นระหว่างแคว้นจ้าว เป่ยหนานและเฉินซาน ซึ่งเข้าไปคลี่คลายสถานการณ์ หลังศึกครั้งนั้น อาจารย์ภูตเข็มพิสดารได้เดินทางออกจากเป่ยหลาน แต่กลับหายไประหว่างเดินทางมาที่เฉินซาน ผู้ที่พบคนสุดท้าย “จิ่วรั่วเฟย” พระสนมของจักรพรรดิแคว้นจ้าว “กงซุนจิ้นกั๋ว” ซึ่งสิ้นชีพในสนามรบในครั้งนั้นด้วยฝีมือของแม่ทัพของเป่ยหนานนามว่า “จิ่วโม่หราน””น้ำตาของอวิ๋นซีเริ่มรินไหลลงมาบนรายชื่อหนึ่งในนั้น พร้อมกับลูบพลางพยายามกลั้นน้ำตามิให้ไหลออกมา“อาจารย์ หากท่านตายด้วยฝีมือของคนเหล่านั้นจริง ๆ ข้าจะไม่มีวันให้อภัยพวกมันเลยแม้แต่คนเดียว!”วันถัดมาห้องทรงงานที่เละเทะไม่สามารถทำสิ่งใดได้ นอกจากเก็บของที่หักและพังออกมาทิ้ง เสี่ยวอวี้และสาวใช้อีกเกือบสิบคนใช้เวลาครึ่งเช้าเพื่อจะจัดเก็บของในห้องออกมาจนหมด “ท่านองครักษ์