Semua Bab นักฆ่าล่าพยัคฆ์ : Bab 21 - Bab 30

อวิ๋นซีเองก็มิได้อยากจะทนแล้วเช่นกัน นางเองก็อยากปลดปล่อยอารมณ์ไปพร้อม ๆ กับเขา “กอดข้าเถิดเพคะ”“คนดีของข้า เช่นนั้นข้าจะถอดผ้านี้ออก จากนี้เจ้าจะได้ไม่ลืมว่าข้า “รัก” เจ้ามากเพียงใด"ท่านอ๋องดึงผ้าผูกตาของนางออกและดึงนางขึ้นมาจูบ อวิ๋นซีตะลึงกับรูปร่างของบุรุษหนุ่มที่เปลือยเปล่าตรงหน้า แม้ว่าจะเต็มไปด้วยบาดแผลแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าท่านอ๋องช่างรูปงามเสียยิ่งนัก “อือ… ไม่ไหวแล้ว อ๊ะ!”“หากว่าเจ้าเจ็บก็บอกข้า แต่ข้าจะไม่หยุดให้หรอกนะ เพียงแค่จะค่อย ๆ พาเจ้าเดินไปจนสุดทางเท่านั้น”“ผู้ใดจะไม่ไหวก่อนกันยังไม่รู้เลย อย่าพึ่งมั่นใจในตัวเองนักสิเพคะ”“เจ้ามันร้ายกาจกว่าที่ข้าคิดเอาไว้”จุมพิตหวานถูกป้อนไปนับไม่ถ้วน ท่านอ๋องค่อย ๆ กรีดกรายและขยับเรียวขาเล็กของนางออกเพื่อเปิดทางให้ตัวตนของเขาได้เข้าไป เพียงหัวของมังกรยักษ์ที่ค่อย ๆ สอดใส่เข้าไป อวิ๋นซีก็รีบจิกเล็บลงที่ลำแขนล่ำของเขาทันทีเพราะความคับแน่นและอึดอัดกำลังเล่นงานนาง แต่อวิ๋นซีกลับไม่ร้องเลยสักคำ“ซีเอ๋อร์ ยังไหวอยู่หรือไม่ อาา…แน่นมากเลยให้ตายเถอะ”“ไม่เป็นไรเพคะ อื้อ…ท่านอ๋อง!”เพียงแค่นางเรียกร้อง เขาจึงตัดสินใจกระแทกซ้ำเข้าไปในค

เฟิ่งเซียวตกใจจนพัดหลุดออกจากมือ โชคดีที่ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นเขาจึงรีบหยิบขึ้นมา สีหน้าของโม่ชิงเซียนที่โกรธจัดจนเดินเข้ามาเพื่อหวังทำร้ายอวิ๋นซีก็ถูกท่านอ๋องป้องกันเอาไว้“ท่านอ๋อง!”“เจ้ามีสิทธิ์อันใดเข้ามาถึงห้องนี้โดยมิได้รับอนุญาต อยากให้ข้าสั่งลงโทษเจ้างั้นหรือ อย่าคิดว่ามีบิดาเป็นเสนาบดีเก่าแก่ของราชสำนัก แล้วเจ้าจะทำเหิมเกริมต่อหน้าข้าได้นะ”“หม่อมฉัน… มิบังอาจเพคะ”“เจ้าบังอาจ! บังอาจเข้ามาในเขตพระราชฐานทั้ง ๆ ที่ไม่มีคำสั่ง บังอาจเข้ามาถึงห้องทำงานของข้า และยังบังอาจที่สุดที่คิดจะทำร้ายคนของข้า ต่อหน้าข้า ทหาร!”“ช้าก่อนเพคะท่านอ๋อง หม่อมฉันมิได้มีเจตนาไม่ดีเพียงแต่วันนี้ติดตามท่านพ่อเข้าวังจึงมาเข้าเฝ้า อีกอย่างจะทรงตรัสเช่นนั้นหาได้ไม่ เพราะพระองค์เป็นคนอนุญาตในเทียบที่หม่อมฉันส่งมาครั้งก่อนด้วยพระองค์เอง”อวิ๋นซีหันมามองหน้าท่านอ๋องที่กลอกตาไปมา นี่เขาคงพลาดอะไรไปสินะถึงได้ไม่ทันอ่านฎีกาทั้งหมดนั่น เพราะวันที่เขากับอวิ๋นซีต่อสู้กันจนห้องทรงงานพังไปรอบหนึ่ง เขาก็เป็นคนแจ้งกับเสี่ยวอวี้เองว่าอนุญาตฎีกาทั้งหมด ซึ่งไม่คิดว่าหนึ่งในนั้นจะมีคำขอเข้าเฝ้าของโม่ชิงเซียนด้วย“เช่นน

โม่หยางหันมามองสีหน้าที่ดูราวกับคนไร้สติของน้องสาว ก็เริ่มรู้สึกไม่ดี “ข้าจะเรียกท่านหมอมาตรวจให้เจ้า ดูว่ายังต้องดื่มยาอะไรเพื่อช่วยได้บ้าง”“พี่ใหญ่! เมื่อครู่นี้ท่านไม่ได้ฟังที่ข้าพูดเลยงั้นหรือ”โม่หยางกำลังจะเดินออกไปจากห้องของนาง เขาถอนหายใจยาวอีกครั้งและหันกลับมามองน้องสาวของตัวเอง“เซียนเอ๋อร์ หากว่าพี่ต้องทำเรื่องต่ำทรามเช่นนั้น ก็คงได้ขึ้นชื่อว่าไร้คุณธรรม อีกอย่างข้าแค่ชื่นชมนางแต่ไม่เคยคิดอยากจะครอบครอง”“ท่านพี่ขี้ขลาด! สตรีที่ท่านชอบแต่เหตุใดจึงไม่คิดที่จะแย่งชิงมาเป็นของตัวเอง”“เจ้าคิดจริง ๆ หรือว่านั่นคือความรักที่แท้จริง เซียนเอ๋อร์สิ่งที่เจ้าทุ่มกำลังทั้งหมดเพื่อท่านอ๋องมาตลอดหลายปีนี้ ข้าขอถามสักหน่อยว่าไม่รู้สึกเหนื่อยบ้างเลยหรือ”“ข้าไม่เหนื่อย! ผู้ใดในหลิงโจวต่างก็รู้ว่าข้าเหมาะสมกับตำแหน่งพระชายาของท่านอ๋องมากกว่าผู้ใด ข้าเป็นถึงบุตรีของเสนาบดีขุนนางชั้นเอก พี่ชายเป็นถึงรองเจ้ากรม…”“พอเถอะเจ้าเลิกหลอกตัวเองได้แล้ว หากว่าท่านอ๋องมีใจชอบพอเจ้าจริง ๆ คงไม่รอเวลาจนล่วงเลยมาเกือบสองหนาวหลังเจ้าปักปิ่นแล้วเช่นนี้ก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะสู่ขอ เจ้ายังจะคาดหวังอีกหรือ”“ท

เมื่อพวกเขาได้หัวใจและเลือดมาพอแล้ว ก็เริ่มได้ยินเสียงพลุไม่ต่ำกว่าสามครั้ง ทั้งสามเดินออกมาจากบริเวณป่าหลังจากได้ยินเสียงเห่าหอนของหมาป่าที่เรียกรวมฝูง ไม่นานก็ออกมาที่ชายป่าก่อนจะถึงทางขึ้นเขา ซึ่งเป็นเขาวงกตป่าทึบตรงหน้า“เสี่ยวอวี้! เหตุใดจึงเป็นเจ้า พี่แปดเล่า”“ทูลท่านอ๋องทั้งสอง หลันอ๋องให้ข้ามารอพวกท่านและแจ้งข่าวว่ามีคนบุกซุ่มอยู่ทางทิศใต้และตะวันออกของป่า บัดนี้กำลังกระจายกำลังออกไป หลันอ๋องจึงไปทางตะวันตก ให้กระหม่อมมารอแจ้งพวกพระองค์ที่นี่”“คงไม่พาเราออกจากการแข่งขันหรอกใช่หรือไม่”“อวิ๋นซี เจ้าก็เห็นว่าเสี่ยวอวี้มาด้วยตัวเองเช่นนี้ นั่นย่อมแสดงว่าพี่สามต้องการสั่งให้เจ้าออกจากการแข่งขัน”“ไม่มีทางข้ายังไปไม่ถึงครึ่งทางด้วยซ้ำ หากพวกท่านจะออกก็ออกไปก่อนได้เลย ข้าจะไปต่อเอง”“แต่ว่าคุณหนูหลิ่ว หนทางข้างหน้าอันตรายมาก แม้แต่องครักษ์หอหรงเยว่ก็ยังไม่สามารถดูได้ทั่ว ตอนนี้ผู้เข้าแข่งขันเหลืออยู่ไม่มากแล้ว”“เช่นนั้นก็ดีแล้ว ข้าจะได้ไม่ต้องวุ่นวาย”“แต่ว่า!”“ปล่อยนางเข้าไปเถอะ เรื่องข้างนอกพวกข้าจัดการเอง”“แต่ข้าจะทูลท่านอ๋องเช่นไร”“ท่านก็ทูลท่านอ๋องของท่านตามตรง ว่าข้าทำร้

“จิ่วโม่หราน” เดินออกมาและเปิดเผยใบหน้าให้นางเห็น อวิ๋นซีมีแววตาตกใจไปเล็กน้อยก่อนจะคำนับให้คนตรงหน้าอีกครั้ง มือของนางยังคงสั่นเพราะไม่คิดว่าเขาจะมาด้วยตัวเอง“คารวะท่านเจ้าหอ”“หลิ่ว…อวิ๋น…ซี เดิมทีข้ามิได้อยากจะมาด้วยตัวเอง แค่ใคร่อยากจะรู้นักว่าเหตุใดเจ้าจึงขาดการติดต่อกับหอฟงหรูไปนานถึงเพียงนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้า... จะมัวแต่มาร่วมสนุกกับงานงี่เง่านี่!”“ขออภัยท่านเจ้าหอ แต่ภารกิจครั้งนี้จะประมาทมิได้ รอบกายของหลิงอ๋องมีทั้งยอดฝีมือ อีกทั้งตอนนี้เขาก็เรียกน้องชายทั้งสามมาอยู่ข้างกาย การจะลงมือฆ่าเขามิใช่เรื่องที่จะทำได้ง่าย อีกอย่างการจะล่อลวงเขา…”“พอได้แล้ว ข้าต้องการรู้เพียงแค่ว่าบัดนี้ ภูตมรณะเพียงคนเดียวของหอฟงหรูเช่นเจ้า เปลี่ยนไปสวามิภักดิ์อีกฝ่ายหรือยังมีใจปฏิพัทธ์ต่อข้าอยู่ ก็เท่านั้นเอง เจ้าคงไม่ลืมความแค้นของเจ้าหรอกนะ”“ข้าย่อมไม่ลืมแต่หากว่าฆ่าหลิงอ๋องแล้ว ท่านจะยอมบอกข้าได้หรือไม่ ว่าแท้จริงแล้วบิดาของข้าตายเพราะถูกผู้ใดสังหารกันแน่”“เจ้าดูตัวเจ้าในตอนนี้สิ สายตานั่นคืออะไรกัน แม้แต่ข้าเจ้าก็ยังสงสัยงั้นหรือ เห็นทีเช่นนี้คงจะใช้งานเจ้าทำภารกิจนี้ไม่ได้แล้ว”“ไม่นะ!