Semua Bab นักฆ่าล่าพยัคฆ์ : Bab 31 - Bab 40

ทั้งสามคนหันไปมองเฉินตงหราน ที่ยังคงนิ่งอยู่ระหว่างฟังข่างของหลันอ๋องที่พึ่งได้รับมา“งั้นหรือ แล้วพวกเราได้รับเทียบเชิญนี้หรือไม่”“พี่สาม! นี่ท่านบ้าไปแล้วงั้นหรือ เหตุใดจึงต้องอยากไปงานแต่งของนางด้วย หากบอกว่าจะตามไปฆ่านางล่ะก็ข้าจะไปด้วยคนหนึ่ง”“ข่าวไม่ผิดแน่หรือ”เฉินเฟิ่งเซียวหันมามองหน้าฟ่านหรง ที่ยืนพยักหน้าอยู่ข้าง ๆ ทั้งสามหันไปมองหลิงอ๋องที่ยังมีท่าทางนิ่งสงบจนน่ากลัว หลังจากที่เขารอดมาจากเข็มพิษวารีของหลิ่วอวิ๋นซีมาได้ ก็กลับกลายเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดและเดาใจยากอีกครั้ง“พี่สาม”ตงหรานยกมือขึ้นห้ามฟ่านหรงมิให้กล่าวสิ่งใดอีก ทั้งสามคนไม่สบายใจเอาเสียเลยแต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดสิ่งใดออกไปดี หลังจากที่อวิ๋นซีจากไป เฉินตงหรานก็ราวถูกกระฉากหัวใจไปพร้อมกับนางด้วย ที่เหลือมีเพียงกายหยาบที่แทบไร้ความรู้สึก บางวันเขาพูดไม่ถึงสิบคำด้วยซ้ำไป แม้แต่โม่ชิงเซียนมาเข้าเฝ้าและร่วมดื่มชาด้วย เขาก็ยังนั่งนิ่ง ๆ ได้อยู่ราวครึ่งชั่วยามจนนางถอดใจยอมกลับไปเอง หรือแม้แต่องค์หญิงกับองค์ชายของม่อถานมาเยี่ยม เขาก็มีเพียงน้ำชาและของว่างมาต้อนรับ พูดคุยไม่กี่คำทั้งสองก็ขอลากลับ“พวกเจ้าเตรียมตัว อีกสิบวันเ

ขุนนางแต่ละคนให้ห้องต่างเบิกตากว้าง มิใช่ว่าทุกคนถูกสกัดจุด แต่เพราะความตกใจกับข่าวที่พึ่งได้รับ เจิ้นอวี้โหวหันมาถามท่านอ๋องด้วยความสุภาพอีกครั้ง“ขออภัยท่านอ๋อง กระหม่อมขอบังอาจถาม”“ท่านก็คือขุนพลแห่งเป่ยหลาน เจิ้นอวิ้นโหว เชิญถามมาได้เลย”“กระหม่อมเคยได้ยินว่าองค์หญิงรองของแคว้นจ้าวตายไปหลังจากที่องค์จักรพรรดิองค์เก่าสิ้นพระชนม์ นางถูกลอบสังหารและถูกพบอยู่นอกเมืองหลวงของแคว้นจ้าวมิใช่หรือ”“นั่นคือสิ่งที่พวกท่านทราบ แต่เพราะต้องการทราบสาเหตุการตายของพระราชบิดา นางจึงยอมสละฐานันดรและขอออกจากวังพร้อมกับอาจารย์ของนางซึ่งเป็นพระสหายของฝ่าบาท “ไป๋ลู่ตง” ซึ่งก็สงสัยการสิ้นพระชนม์ของฝ่าบาทเช่นกัน”“เช่นนั้นแสดงว่า… พวกท่านก็รู้มาก่อนหรือพ่ะย่ะค่ะ”ท่านอ๋องหันมามองหน้าอวิ๋นซี นางพยักหน้าให้เขาเป็นเชิงอนุญาต แต่ผู้ที่เดินออกมาเล่ากลับเป็นเฉินเฟิ่งเซียว เสิ่นอ๋องแห่งเฉินซานแทน“ข้าขอบังอาจเล่าแทนหลิงอ๋อง”ย้อนกลับไป / ก่อนการแข่งขันผู้กล้า / หอตำรา “หลิ่วอวิ๋นซี เจ้านัดข้ามาที่นี่ลับหลังพระเชษฐาของตัวเอง มีสิ่งใดจะพูดกับข้างั้นหรือ”“ข้ารู้ว่าท่านไม่เคยไว้ใจข้าเลย”“เหตุใดจู่ ๆ จึงพูดเช่น

“ข้าเหมือนคนเป็นบ้าขนาดนั้นเลยงั้นหรือ เหลวไหล!”เฟิ่งเซียวหันไปสบตากับรั่วเฟิงที่ลอบขำอยู่ข้าง ๆ และเปลี่ยนเป็นเสียงกระแอมในทันทีเมื่อท่านอ๋องหันมามองเขาแวบหนึ่ง และเดินเข้าไปหาอวิ๋นซี“ดูเขาสิปากบอกว่าไม่หึง ไม่คิดอะไรแต่กำหมัดกัดฟันแน่นราวกับกลัวถูกแย่งคนรัก คนอะไรปากแข็งเป็นบ้าเลย”“เอาล่ะ รีบเก็บกวาดเถอะจะได้รีบกลับ”“พี่ห้าท่านนี่ร้ายกาจไม่เบาเลยนะ เก็บความลับเรื่องพี่สะใภ้มานานขนาดนั้นโดยไม่บอกพี่สามเลย”“หากว่าข้าบอกพี่สามไปว่า ข้าแอบพบกับนางที่หอตำราของเขา คิดว่าตอนนี้ข้าจะได้ยืนหายใจอยู่ตรงนี้หรือไม่ เมื่อครู่เจ้าก็เห็นว่าขนาดพี่ชายแท้ ๆ ของนาง…”“เอ่อ… เอาเป็นว่าข้าเข้าใจ เข้าใจอย่างสุดซึ้งเลย แต่ก็นับว่านางมองคนได้ทะลุปรุโปร่งที่เลือกท่าน เพราะหนึ่งในสี่คนในพวกเราท่านเก็บความลับเก่งที่สุดแล้ว เหตุใดท่านจึงเงียบไปเล่า”“นี่มันอะไรกันนี่”เฉินเฟิ่งเซียวพึ่งจะเห็นความพินาศของหอฟงหรูที่แท้จริงก็ในตอนนี้เอง เพราะนอกจากส่วนที่เป็นโถงที่พวกเขาพึ่งจะออกมา ส่วนอื่น ๆ ที่นี่ล้วนถูกทำลายราบคาบจนไม่เหลืออะไรเลย“นี่น่ะหรือ ท่านจำแผนที่เล็ก ๆ ที่อวิ๋นซีใส่ไว้ในด้ามของดาบที่นางแทงพี่สาม

“พี่สามอย่าพึ่งโกรธเรื่องนี้มีเหตุผล นางจับได้ว่าข้าจับตาดูนางและไม่ไว้ใจ แต่ครั้งก่อนที่ข้าแอบตามนางไปที่เชิงเขาจนเกือบถูกงูพิษกัด เป็นนางที่เข้ามาช่วยข้าไว้ ข้าบอกนางว่าจะไปเก็บสมุนไพร นางไม่ถามอะไรข้าสักคำก็ช่วยข้าออกมา แล้วยังรีดพิษงูตัวนั้นเก็บเอาไว้ให้ บอกว่าหมอยาเช่นข้าอาจจะจำเป็นต้องใช้เพราะงูชนิดนี้หาไม่ได้ง่าย ๆ”“เจ้าก็เลยลดความระแวงนางลงไปงั้นหรือ”“แต่กลายเป็นว่าทำให้นางมั่นใจได้ทันทีว่าข้าสงสัยนางอยู่ ก็เลยตัดสินใจนัดข้าไปคุยที่หอตำรา”'หอตำรางั้นหรือ ซีเอ๋อร์เจ้าช่างเลือกสถานที่ได้ดีนักนะ นั่นมันที่แห่งความทรงจำของพวกเรา เอาไว้ข้าจะลงโทษเจ้าให้หนักเลย'“พี่สาม”“เจ้าพูดต่อสิ มีเพียงเท่านี้หรือ”“นางบอกว่าหากถึงเวลา พวกเราอาจจะได้ใช้สิ่งนี้พ่ะย่ะค่ะ”กลับมาที่หอฟงหรู “ที่แท้เสิ่นอ๋องก็บอกท่านหลังจากนั้น”“แม้ว่าเจ้าจะแทงข้าอีกสักกี่แผล และจะทำด้วยเหตุผลใดก็ตาม ข้าก็ไม่มีทางเชื่อว่าเจ้าจะหักหลังต่อความไว้ใจของข้าไปได้ แต่ที่ข้าไม่เข้าใจก็คือเหตุใดเรื่องนี้เจ้าจึงเลือกใช้น้องห้า แทนที่จะบอกกับข้าโดยตรง”“นั่นเพราะข้ารู้นิสัยของท่าน หากบอกไปแล้วก็คงจะไม่ได้กลับมาที่นี่ และ

“จริงหรือ จะให้ข้าออกศึกครั้งนี้ด้วยจริง ๆ หรือ”""ไม่ได้นะ""ต้วนจวินอู๋เอ่ยห้ามขึ้นมา แต่น่าแปลกที่โม่หยางเองก็เผลอห้ามนางออกมาด้วย หรูซานหันไปมองที่โม่หยางและรีบหลบสายตาในทันที อวิ๋นซีหันมามองท่านอ๋องและยิ้มออกมาทันที “เช่นนั้นข้าคิดว่าองค์หญิงคงจะต้องคุยกับพี่ชาย และคุณชายโม่ให้ดี ๆ เสียก่อนแล้วกระมังถึงตัดสินใจได้”“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”“เสี่ยวอวี้ มีอะไร”“เสิ่นอ๋องกับตงอ๋องเสด็จมาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”“ห้องนี้คงเล็กเกินไป เช่นนั้นพวกเราก็เปลี่ยนที่คุยกันเถอะ”ทุกคนเดินออกมาจากห้องเล็ก และเดินมาสมทบกับท่านอ๋องทั้งสองที่พึ่งเดินทางมาถึง หลังจากที่ต้องจัดการเรื่องของหอหรงเยว่ก่อนมาที่นี่ เมื่อเห็นว่ามีองค์ชายต่างแคว้นและโม่หยางอยู่ด้วย ก็หันมามองหน้าพระเชษฐาในทันที แต่ท่านอ๋องพยักหน้าให้ทั้งสอง“เรื่องมันยาวเราไปคุยกันเถอะ คงต้องวางแผนให้รัดกุมกว่านี้แล้วล่ะ”คืนนั้น “ท่านอ๋อง โกรธหรือเพคะ”“เจ้ารู้หรือไม่ว่าการที่เสนอแผนการเช่นนั้น มันอันตรายมากแค่ไหน เหตุใดยังกล้า…”“แต่เรื่องนี้ต้นเหตุที่เกิดขึ้นก็มาจากพวกเรานะ หากว่าข้าไม่ทำอะไรบ้างก็คงรู้สึกแย่กับพวกท่าน”นางเดินเข้ามาจนชิดเมื่อเ