บททั้งหมดของ นักฆ่าล่าพยัคฆ์ : บทที่ 41 - บทที่ 50

“หมดกันสมญานามพยัคฆ์อุดรที่น่าเกรงขาม”“ไม่คิดเลยว่าจะโดน… ว่าไม่ได้เพราะพี่สะใภ้เองก็มิใช่ลูกแมวเชื่อง ๆ เลียด้วยสิ เผลอ ๆ จะเป็นพยัคฆ์คู่เสียมากกว่า”“ไปเถอะ”ทั้งหมดเร่งควบม้าทะยานมุ่งหน้าสู่หลิงโจว ก่อนจะเข้าเมืองอวิ๋นซีตัดสินใจแยกกับพวกท่านอ๋องที่หน้าประตูเมือง“ซีเอ๋อร์ เจ้าแน่ใจนะว่าจะเข้าไปก่อน”“ข้าเบื่อจะพูดกับท่านแล้ว”“ที่จริงตอนนี้เราเปลี่ยนแผนก็ยังทันนะ”“พี่สามพอเถอะข้ารู้ว่าท่านเป็นห่วงนาง แต่ในเมื่อพี่สะใภ้ตัดสินใจแล้วท่าก็น่าจะเชื่อใจนางนะ”“เจ้าไม่มีเมีย จะไปเข้าใจอะไรน้องแปด”“ข้าก็ไม่ได้อยากจะมีเสียหน่อย”“แต่ข้าได้ข่าวมาว่าท่านมีองค์หญิงบรรณาการติดทัพมาด้วยคนหนึ่งมิใช่หรือ เอานางไปทิ้งไว้ที่ใดเสียเล่า”“หุบปากไปเลย นางก็แค่เชลยที่จับมาได้เท่านั้น”“พวกท่านพูดกันเสร็จหรือยัง มิเช่นนั้นข้าจะได้ล่วงหน้าไปก่อน”“ข้าพร้อมนานแล้ว น้องเก้าไปกันเถอะ”“ข้าไปนะ”“ซีเอ๋อร์! อย่าลืมที่ข้าบอกไว้”“ข้าจำเอาไว้แล้ว”“ระวังตัวด้วย”“ท่านก็เช่นกัน”อวิ๋นซีนำหน้าท่านอ๋องทั้งสองเข้าเมือง ซึ่งปกติจะครึกครื้นไปด้วยร้านรวงและคนมากมาย แต่บัดนี้พากันปิดประตูเงียบราวกับเมืองร้าง มีบางคนท

“เจ้าจะไปรู้อันใด! ครั้งนั้นบุตรสาวของข้าต้องอับอายเพียงใด ทั้ง ๆ ที่ในหลิงโจวทุกคนต่างก็รู้ว่านางเหมาะสมที่จะเป็นพระชายาของท่านอ๋อง แต่เขากลับสั่งลงโทษโบยต่อหน้าทุกคน นางจะเอาหน้าไปไว้ที่ใด”“แต่บุตรสาวท่านทำผิด! นางสั่งฆ่าคน เรื่องนี้ต่างหากที่น่าอับอาย ท่านเลี้ยงลูกมาเช่นนี้ยังมีหน้ามาบอกว่าจะให้นางมาเป็นพระชายาของข้า ไม่อายตัวเองบ้างหรือ”“ท่านอ๋อง!”“พอที! ข้ารู้ว่าเจ้าแค่ต้องการอำนาจและอยากควบคุมข้า หากนางได้เป็นชายาของข้าจริง ๆ เจ้าก็แค่ใช้อำนาจในนามข้าควบคุมทุกอย่างเอาไว้ในมือ คิดว่าแผนการนี้ข้าไม่รู้จริง ๆ น่ะหรือ ลักลอบซ่องสุมกำลังคน จ้างนักฆ่าชายแดนและกระจายกำลัง ลักลอบขนอาวุธและฝึกลับ ๆ ตามอารามร้าง เจ้าคิดว่าสิ่งที่ทำทั้งหมดข้าจะไม่รู้จริงหรือ”“ท่านอ๋อง… นี่ท่าน… แสร้งโง่มาตลอดงั้นหรือ”เสนาบดีเฒ่าถึงกับทรุดกายลงกับพื้น เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าท่านอ๋องจะทรงทราบ แม้กระทั่งการลักลอบเข้าอารามร้างเพื่อเตรียมการก่อกบฏ แต่ทุกอย่างที่ท่านอ๋องตรัสออกมาล้วนเป็นเรื่องจริง “ฮ่า ๆ ๆ ข้าโม่เซียงอวี๋เป็นขุนนางมาเกือบสี่สิบปี คิดไม่ถึงเลยว่าจะมาพ่ายแพ้กับพยัคฆ์ที่ซ่อนกรงเล็บรอขย้ำอย่า

อวิ๋นซียิ้มแต่มิได้พูดอะไรตอบกลับไป นางรู้สึกว่ามีบางอย่างกั้นเอาไว้ที่คอ หากแค่เพียงเอ่ยออกไปคงกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ทำได้เพียงแค่พยักหน้าเพื่อเป็นคำตอบให้เขาเท่านั้น“ซีเอ๋อร์… ข้ารักเจ้ายิ่งนัก”“ข้าเองก็รักท่าน” “อากาศเริ่มเย็นลงแล้ว พวกเราก็รีบเข้าไปข้างในกันดีกว่า เดี๋ยวเจ้าจะไม่สบาย” “ท่านก็แค่จะหาเรื่องกินเต้าหู้ข้าเท่านั้น”“อย่าทำเป็นรู้ดี ข้าอยากทำมากกว่านั้นเยอะเลยพระชายาที่รัก เจ้าคงต้องทำใจเอาไว้ล่วงหน้าแล้วล่ะ”ท่านอ๋องรวบตัวนางขึ้นมาอุ้มและพาเดินเข้าไปด้านในตำหนักทันที ท่านอ๋องทั้งสามพร้อมกับฝ่าบาทที่นั่งอยู่ที่ตำหนักรับรองหันไปมอง เฉินรั่วเฟิงเป็นคนเอ่ยขึ้นคนแรก“พี่สามเขาไม่คิดบ้างเลยหรือว่านี่มันค่อนข้างผิดธรรมเนียมไปสักหน่อย มิใช่ว่าจะต้องมีพิธีซ่อนเจ้าสาวหรือแยกกับพระชายาก่อนเข้าพิธีหรอกหรือ แต่นี่เขาแทบไม่ห่างจากว่าที่พระชายาของเขาเลยนะ”“เฮ้อ… น้องเก้าเจ้าอิจฉาก็ยอมรับมาตรง ๆ เถอะน่า”“พี่แปดท่านพูดก็พูดเรื่อยเปื่อย ข้าน่ะหรือจะอิจฉาเขา ความรักคือเรื่องวุ่นวายข้าไม่สรรหามาให้ปวดหัวหรอก ดูอย่างโม่ชิงเซียนสิ ผิดหวังถึงกับต้องออกบวชเลยนะ เพราะรู้ว่าสู้พี่สะใภ้ไ

ห้องส่งตัวถึงเวลาฤกษ์ส่งตัวท่านอ๋องก็เดินเข้ามา แม่สื่อจัดการปิดประตูทันที อวิ๋นซีที่นั่งรออยู่ในห้องพร้อมกับสาวใช้อาลี่และอาเวิน เมื่อเจ้าบ่าวเข้ามาพวกนางก็เดินออกไปทันที “ซีเอ๋อร์ เจ้ารอข้านานหรือไม่”“ไม่เพคะ มีอาลี่กับอาเวินนั่งคุยเป็นเพื่อน หม่อมฉันรอได้… เกิดอะไรขึ้นหรือเพคะ เหตุใดจึงทำหน้าเช่นนี้”ท่านอ๋องหันมามองเจ้าสาว ที่จริงเขามิใคร่อยากจะบอกกับนางเท่าใดนัก เนื่องเพราะมิใช่เรื่องที่เกี่ยวข้องกับเขาโดยตรงเท่าใด อีกอย่างวันนี้ก็เป็นวันมงคลของเขากับนาง“ช่างเถอะ ข้าคงดื่มมากเกินไป เจ้าคงจะเหนื่อยแล้วสินะ เราไปแช่น้ำอุ่นสักหน่อยดีหรือไม่”“ท่านดื่มมาหนักหรือเพคะ"“เปล่าหรอกข้ากลัวว่าเจ้าจะปวดเมื่อยน่ะ พิธีการในวันนี้ค่อนข้างจุกจิกและวุ่นวาย ก็เลยคิดว่าเจ้าจะเหนื่อย”“ตงหราน ท่านมีเรื่องอะไรในใจอย่างนั้นหรือ”“ข้า…”“หากท่านไม่พูด เกรงว่าคืนนี้ข้าจะให้ท่านนอนเฝ้าห้องส่งตัวเพียงลำพัง”“ไม่นะ! ข้าพูดแล้ว ๆ เจ้าก็อย่าขู่ข้านักเลยน่า คืนนี้เป็นคืนเข้าหอเจ้าสาวจะทิ้งไปได้เช่นไร ผิดธรรมเนียม”“เช่นนั้นก็พูดออกมา เราเข้าพิธีคำนับฟ้าดินกันไปแล้วก็ถือเป็นสามีภรรยากันถูกต้อง ท่านสาบานด้

พยัคฆ์ที่รอเวลาเช่นนี้มีหรือที่จะพลาดโอกาส เขารีบลุกขึ้นและโอบรอบเอวพระชายาของตนเองเอาไว้ในทันที และหันไปลาฝ่าบาทกับฮองเฮาที่นั่งหน้าแดงอยู่ข้าง ๆ ฝ่าบาท“ในเมื่อเป็นประสงค์ของพระชายา เช่นนั้นกระหม่อมคงต้องขอทูลลาก่อน เอาไว้เราค่อยมานั่งสนทนากันใหม่พ่ะย่ะค่ะ”“ไปเถอะ ๆ พวกเจ้ารีบไปเถอะไป ให้ตายเถอะเรื่องเช่นนี้นางก็กล้าพูดออกมา เห็นทีคงปล่อยให้ท่องยุทธภพนานเกินไปสินะ ไม่เหลือคราบองค์หญิงแห่งแคว้นเลยสักนิด”""เช่นนั้นทูลลาเพคะ / พ่ะย่ะค่ะ""อวิ๋นซีและท่านอ๋องกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากตำหนักของฝ่าบาทไป เมื่อยิ่งได้มอง กงซุนหลิงเฮ่อก็เริ่มถอนหายใจพร้อมกับส่ายศีรษะให้กับทั้งสองคนที่พึ่งออกจากตำหนักไป“โตแล้วนะนั่น ยังทำนิสัยไม่ต่างกับเด็ก ๆ เลย”“ฝ่าบาทเป็นห่วงนาง แต่กลับพูดเรื่องนี้ขึ้นมา คงกลัวว่าในวันข้างหน้าซีเอ๋อร์จะลำบากเมื่อท่านอ๋องจำเป็นต้องรับพระสนมสินะเพคะ”“ใช่แล้วเพียงแต่ว่าคนอย่างซีเอ๋อร์น่ะ ยอมหักไม่ยอมงอ นางเคยยอมให้ผู้ใดที่ไหน แค่ทะเลาะกับสนมจิ่วครั้งนั้น ถึงกับยอมทิ้งฐานะองค์หญิงออกผจญใต้หล้ากับอาจารย์ไป๋ ข้าก็แค่หาทางรอดให้ท่านอ๋องเท่านั้นแต่เจ้าดูสิ พวกเขาเข้ากันดีกว่าที่ข้