All Chapters of สะดุดรักวิศวะขี้หึง: Chapter 31 - Chapter 40

นิธิศนิ่งอึ้งไปเมื่อวินทร์พูดจบ เขาต้องขยี้ตาแรง ๆ อีกครั้งเมื่อวินทร์บอกว่าจะพา “เมีย” กลับบ้านเขาถึงได้สังเกตเห็นรอยยิ้มและท่าเทเครื่องดื่มนั่นชัด ๆ“สัด!! นั่นน้องมิวจริง ๆ ด้วย เชี่ยแล้ว!! เฮ้ยไอ้วินทร์มึงใจเย็น ๆ ก่อน” เขารีบเดินตามวินทร์ไปซึ่งตอนนี้เดินมาหยุดตรงหน้าคนที่พึ่งเทเครื่องดื่มแก้วสุดท้าย เธอหันมาเจอเขาด้วยความตกใจจนแก้วชงในมือหล่น“เรเน่ เป็นอะไรน่ะ”“พะ พี่วินทร์”“มาที่นี่ได้ยังไง”“คือว่า…”"ไอ้วินทร์! ใจเย็น ๆ ก่อน"“พี่ธิศ”“เชี่ย… น้องมิวจริง ๆ เหรอ”มิวเริ่มก้มหน้าและหันไปมองที่เชน เขาพยักหน้าให้เธอเมื่อเห็นเข็มกลัดที่ติดปกเสื้อของวินทร์และธิศก็รู้ว่าพวกเขามาจากแขกชั้นสอง และดูเหมือนว่าครั้งนี้เรเน่จะเจอคนที่ไม่ควรเจอเข้าให้แล้ว“เรเน่ เธอกลับไปก่อนเถอะเดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการเอง”“ขอโทษทีนะเชน เหลืออีกแค่ครึ่งชั่วโมงก็จะเลิกแล้วแท้ ๆ”“ไม่เป็นไรรีบไปเถอะ”มิวมองไปที่ภาวินทร์ที่ยืนกำหมัดแน่นสีหน้าตึงเครียดเพราะความโกรธที่หน้าบาร์โดยมีนิธิศดึงเขาเอาไว้ มิวจึงรีบเดินไปห้องด้านหลัง นิธิศเผลอนิดเดียวภาวินทร์ก็สะบัดเขาหลุดและเดินตามเธอเข้าไปห้องด้านหลัง“โอ๊ย!! พี่วิ

ภาวินทร์ที่อาบน้ำแต่งตัวออกมาค่อนข้างดูดีอยู่พอสมควรเดิมทีเขาก็เป็นคนที่รูปร่างหน้าตาดีอยู่แล้ว แต่ดวงตาที่คล้ำนั้นยังไม่ดีขึ้น ชินกรเตรียมของให้เขาเสร็จแล้วก็ยกมาให้“พวกกูจะกลับไปเก็บของก่อนมึงรออยู่นี่”“ไม่ กูไปกับมึงด้วยเลยก็แล้วกันกูขอเก็บของเพิ่มอีกหน่อย แล้วเราจะไปที่แพร่ยังไงมึงจะขับรถไปเหรอ”“กูเช่ารถตู้พี่อู๊ตเอาไว้ให้เขามารับ ขับไปเองไม่ไหวหรอก อีกอย่างมึงจะได้มีเวลานอนพักด้วย”“ขอบใจนะกร ครั้งนี้กูจะได้เจอมิวจริง ๆ ใช่ไหม”ชินกรบอกไม่ถูกว่าสงสารเพื่อนสนิทของเขามากแค่ไหน ถึงแม้ว่าตอนแรกเขาจะไม่เชื่อว่าภาวินทร์จะทิ้งลายเจ้าชู้ แต่เมื่อมาเห็นสภาพของภาวินทร์ในตอนนี้ เขาก็รู้แล้วว่าลักษิกาเป็นรักจริงของภาวินทร์จริง ๆ เขาเอื้อมมือไปตบไหล่เพื่อนเบา ๆ“เจอ แต่มึงต้องใจเย็น ๆ และไม่วู่วามเหมือนอย่างที่ทำแบบเดิมอีก ถ้าเจอมิวต้องไม่เร่งรัดให้เธอยอมคุยกับมึง ที่นั่นเป็นบ้านคุณน้าของมิว มึงต้องรักษามารยาทให้มาก ๆ มึงเข้าใจกูไหม”“แต่ว่ามิว…”“เชื่อกู แล้วค่อย ๆ หาโอกาสคุยกันตอนนี้มิวกำลังเสียใจมากมึงก็รู้ว่ามิวเหลือคุณยายแค่คนเดียวแล้ว”“กูรู้ แต่ว่าถ้ามิวไม่ยอมคุยกับกูล่ะ”“มึงต้องอด

มิวนิ่งไปวินทร์จึงค่อย ๆ จับตัวเธอหันมากอดมิวถึงได้รู้สึกถึงลมหายใจของเขาที่ร้อนผ่าวและสีหน้าที่แดงก่ำจัด ภาวินทร์มีไข้อ่อน ๆ แต่เขาไม่บอกเธอแล้วยังตื่นแต่เช้ามืดมาสองวันเพื่อพาเธอและน้าสายไปตลาด“พี่วินทร์มีไข้นี่คะทำไมไม่บอก”“มีมิวอยู่ใกล้ ๆ พี่ก็หายแล้วแต่ตอนนี้อย่าพึ่งไปไหนเลยนะ อยู่กับพี่ก่อน”“ต้องรีบหาอะไรกินแล้วรีบกินยา…”“อย่าไป... อย่าพึ่งไปนะมิว”“ไม่ได้ไปค่ะ แต่มิวจะไปหายามาให้พี่วินทร์กินก่อนนอนอยู่เฉย ๆ นะคะเดี๋ยวมิวมา”“จริง ๆ นะ ไม่หนีกลับบ้านก่อนจริงนะ”เขาคว้ามือเธอเอาไม้พร้อมกับซบหน้าลงไปที่ไหล่ของเธอด้วยความอดแรงเพราะพิษไข้ มิวไม่ทันสังเกตเขาก่อนหน้านี้ อากาศเมืองเหนือแม้ว่าจะยังไม่หนาว แต่เขาที่มาจากกรุงเทพและต้องมาเจอสภาพอากาศแบบนี้คงจะปรับตัวไม่ทัน อีกทั้งภาวินทร์ก่อนหน้านี้ก็แทบไม่กินไม่นอนทำให้ร่างกายของเขาอ่อนแอลงไปมาก“อยู่นี่นะคะเดี๋ยวมิวมา พี่วินทร์ไปนอนก่อน”เธอพยุงเขาไปที่เตียงก่อนจะดึงผ้าห่มมาห่มให้และหันไปเบาเครื่องปรับอากาศในห้องก่อนจะรีบวิ่งออกไปที่ห้องครัวซึ่งมีเพื่อนของน้าสายทำงานอยู่ในนั้นและหากล่องยาเข้ามาในห่อง เธอใช้เวลาเพียงไม่นานเพราะน้าบัว

“อนุวัตร” พ่อแท้ ๆ ของมิวเดินเข้ามา มิวเดินจับมือวินทร์ด้วยตัวที่สั่น ชินกรเริ่มหน้าซีดเมื่อเห็นมิวกับวินทร์ที่ทำหน้าตกใจและหันมาเชิงถามก่อนที่นิธิศและวีรภัทรที่เดินตามมา เมื่อภัทรเห็นก็ห้ามไม่ให้ธิศเดินต่อ“อย่าพึ่งเข้าไป มึงดูโน่น”อนุวัตรหยุดเดินก่อนที่จะหันมามองชินกรซึ่งเป็นคนที่พูดขึ้นมา“มิว คุณพ่อแค่อยากมาร่วมแสดงความเสียใจครั้งสุดท้าย อย่าว่าพ่อเลยนะ”มิวอึ้งไปพอ ๆ กับวินทร์ที่หันมามองหน้าชินกรด้วยความตกใจ แปลกใจและงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มิวหันมามองหน้าทั้งสองคน แน่นอนว่าเธอพึ่งจะรู้ว่าทำไมเธอถึงได้ไว้ใจชินกรและทำไมรู้สึกปลอดภัยเวลาที่ชินกรอยู่ใกล้ ๆ ที่แท้…เขาหน้าเหมือนพ่อของเธอไม่มีผิด“ว่าอะไรนะ พี่กรพูดว่า…. พ่องั้นเหรอ”“มิว ชินกรเป็นพี่ชายของมิว คือว่า…”“พี่วินทร์ มิวอยากกลับบ้านแล้ว”“มิว!”“ไอ้กรอย่าพึ่งพูดอะไรตอนนี้เลยกูขอพามิวกลับไปสงบอารมณ์ก่อน คุณอาครับถ้าคุณอาจะไปงานศพก็ให้กรพาไปนะครับผมกับมิวขอตัวก่อน”“มิว พ่ออยาก…”"พ่อครับ"ชินกรดึงแขนอนุวัตรเอาไว้ระหว่างที่วินทร์พามิวเดินไปที่รถตู้ของอู๊ตเพื่อให้เขาไปส่งที่บ้าน วินทร์ฝากกุญแจรถให้ภัทรที่ยืนรออยู่ พวกเขาแค

มิวเองก็รู้ตัวว่าเคยทะเลาะกับน้าเรื่องนี้บ่อย ๆ หลายครั้งที่น้าสายบอกให้มิวลองติดต่อพ่อเพราะยายต้องรักษาตัว แต่เป็นมิวที่ดื้อและยืนยันว่าจะทำงานและหาเงินมารักษายายให้ได้ จนอาการของยายทรุดหนักลงเธอจึงหยุดเถียงน้าสาย และตัวน้าเองก็เลือกจะเงียบไปเพราะกลัวว่าอาการของยายจะแย่ลง“มิว…”“น้าไม่โทษแกหรอกเพราะแกก็ดื้อไม่ต่างกับแม่ แต่สุดท้ายแล้วแม่ก็ให้อภัยและยอมรับพ่อของมิว แม้ว่าจะยังไม่ทันได้จดทะเบียนสมรสแต่พ่อของมิวก็ตั้งใจที่จะมาที่นี่และอยู่กับแม่ของมิว”มิวปล่อยโฮเมื่อความจริงทั้งหมดออกมาจากน้าสาย เป็นเธอที่ดื้อรั้นไม่รับฟังจนยายเสียไป เวลานานเป็นสิบปีกว่าที่เธอจะเข้าใจ บัญชีเงินฝากมีเงินในนั้นเกือบสามล้านบาทเพราะพ่อของเธอโอนมาฝากให้เป็นประจำโดยที่ไม่มีการถอนออกมา ค่ารักษาของยายและทุนการศึกษาที่เธอได้เรียนทุกวันนี้ก็เป็นพ่อที่จ่ายให้“น้าสายมิวควรจะทำยังไงดี มิวไม่เคยรู้ว่าแม่อภัยให้เขาแล้วแต่ว่ามิว…”“น้าเข้าใจที่มิวโกรธ แต่ตอนนั้นมิวยังเด็กจึงดื้อไม่ฟังใครน้ากับยายก็เข้าใจ ทุกครั้งที่มีใครพูดถึงพ่อมิวก็จะโกรธและไม่คุยกับคนอื่น ยายไม่อยากเห็นมิวเป็นแบบนั้นก็เลยเลี่ยงไม่พูดมาตลอด น้าผิด