All Chapters of สะดุดรักวิศวะขี้หึง: Chapter 11 - Chapter 20

สายตาของภาวินทร์เหมือนจะฆ่าคนได้อยู่แล้วเมื่อนิรุตเพื่อนสนิทของวิทขอร้องให้เขาปล่อยเพื่อน ก่อนที่จะถูกภาวินทร์รัดคอจนตาย“ปล่อยก่อนพี่ ผมจะรีบเล่าให้ฟังเอง”เขาหันไปมองรุตก่อนจะปล่อยวิท และหันมาลากคอรุตไปที่โต๊ะและถามอีกที“มึงรีบเล่ามาก่อนที่กูจะกระทืบมึง”“คืออย่างนี้พี่ ผู้จัดการที่นี่...พี่หญิงน่ะ ถ้ามีเสี่ยคนไหนถูกใจเด็กแกก็จะทาบทามให้ แต่ว่าครั้งนี้เรเน่ไม่ใช่เด็กของแกและเป็นบาร์เทนเดอร์ อีกอย่างเรเน่ไม่ใช่เด็กแบบนั้นพี่หญิงก็เลยวางแผนกับไอ้เสี่ยนั่นจัดปาร์ตี้ลับขึ้นเพื่อจะพาเรเน่…อย่าชกผม!”ภาวินทร์ยั้งมือได้และรีบวิ่งออกไปจากผับทันที เขาไม่เคยรู้สึกรีบร้อนถึงขนาดนี้ โชคดีที่ถนนช่วงนี้โล่งเพราะเป็นวันอาทิตย์ ใช้เวลาแค่สิบนาทีก็มาถึงโรงแรมที่ว่านั่น“มิว!! อยู่ไหนมิว”มิวที่แทบจะหมดแรงเริ่มทนไม่ไหว สาธิตใส่ยากระตุ้นให้เธอกินและตอนนี้เธอก็เริ่มร้อนและหมดแรงแต่ก็ต้องพยายามกลั้นเสียงเอาไว้เพื่อไม่ให้คนที่ตามมาได้ยิน ชุดที่เธอใส่เริ่มเปียกจนเธอไม่สบายตัว“มิว! ได้ยินพี่ไหม มิว!”เขายังวิ่งหาเธอไปทั่วบันไดหนีไฟ ไม่นานก็เห็นเธอยืนหอบอยู่ที่ทางออก แต่พยายามปิดปากตัวเองเพื่อกลั้นเสียง เ

วันถัดมามิวค่อย ๆ ลุกขึ้นมาแต่เธอรู้สึกว่าขยับตัวแทบไม่ได้โดยเฉพาะช่วงตั้งแต่เอวลงไปนั้นแทบจะไร้ความรู้สึก แต่ที่น่าตกใจมากกว่านั้นกลับเป็นเสียงลมหายใจที่อยู่ข้าง ๆ หูของภาวินทร์ที่นอนอยู่ข้างเธอตอนนี้มากกว่า “เมื่อคืน…”มิวค่อย ๆ ลุกจากเตียงให้เบาที่สุดเพราะตอนนี้ภาวินทร์นอนกอดเธออยู่แต่เขาหลับสนิท เธอค่อย ๆ หันไปมองชุดเสื้อผ้าที่ถูกฉีกขาดจนน่าจะใส่ไม่ได้แล้วจึงได้หันมามองเขาอีกครั้ง“มิวไม่ได้ขโมยนะ แค่จะยืมใส่ชั่วคราวเท่านั้นเองมีโอกาสจะเอามาคืน”เธอเดินไปคว้าผ้าขนหนูมาพันรอบตัวและแอบเปิดตู้เพื่อหาเสื้อเชิ้ตของภาวินทร์มาสวมเอาไว้ลวก ๆ ก่อนจะรีบหันไปหยิบกระเป๋าที่เขาเอาวางให้เธอที่โซฟาในห้องนอนและค่อย ๆ เดินไปที่ประตู มิวกำลังจะบิดลูกบิดออกไปเสียงกระซิบข้างหลังก็ดังขึ้นมา“จะรีบไปไหนเหรอยัยลูกแกะน้อย”มิวยืนตัวแข็งทื่ออยู่หน้าประตู เมื่อภาวินทร์เดินมาประชิดตัวเธอ โชคดีที่เขายังใส่กางเกงชุดนอนแม้ว่าจะไม่สวมเสื้อเมื่อยืนอยู่ข้างหลังและใช้มือดันประตูเอาไว้ที่จริงเขาตื่นตั้งแต่มิวค่อย ๆ ลงจากเตียงแล้ว แต่ไม่อยากให้เธอตกใจก็เลยแอบมองดูเธอทำท่าทางน่ารัก ๆ ในห้องเงียบ ๆ เมื่อเห็นว่าอีกฝ

มิวนิ่งไปเมื่อภาวินทร์พูดว่าเขาไม่เคยใช้ห้องนั้นเลยสักครั้ง ถ้าอย่างนั้นเครื่องประดับผู้หญิงกับซองเปล่าถุงยางอนามัยที่เธอทำความสะอาดไปวันก่อนก็ไม่ใช่ของเขา“ยิ้มอะไรน่ะ”“เปล่าค่ะ อิ่มแล้วใช่ไหมคะเดี๋ยวมิวจะเก็บแล้วเอาไปล้าง”“มิว… ลาออกจากงานบาร์นั่นเถอะ”มิวนิ่งไปเล็กน้อยแม้ว่าเขาจะไม่บอก เธอก็ไม่คิดจะกลับไปทำงานที่นั่นอีกแล้ว เพราะไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรอีกบ้าง“ค่ะ ถึงพี่วินทร์ไม่พูดมิวก็คงไม่กลับไปทำ”“ถ้างั้น...”“มิวก็หางานใหม่ บาร์เทนเดอร์รายได้ดีและมิวเองก็มีประสบการณ์แล้วน่าจะหาร้านไม่ยากหรอกค่ะ”“นี่ยังคิดจะทำงานแบบนั้นอีกเหรอ”“แต่ว่างานบาร์เทนเดอร์ให้ค่าจ้างสูงนี่คะ อีกอย่าง…”“แสดงว่ายังไม่เข็ด”“มิว… ไปล้างจานก่อนนะคะ”เขามองเธอด้วยความโมโหที่เธอเอาแต่เลี่ยง เมื่อคืนนี้เขาเหนื่อยไปเพื่ออะไรในเมื่อสุดท้ายเธอก็จะเลือกกลับไปทำงานแบบเดิมที่ต้องเจอผู้ชายหลาย ๆ คน และไม่ช้าก็เร็วก็ต้องมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก เขาไม่ได้มีเวลาไปช่วยเธอทุกครั้งหรอกนะ แต่จะคิดไปแล้วเขาก็สะดุดขึ้นมาได้ว่า…“นั่นสิ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับกูล่ะเนี่ย”แต่เมื่อคืนนี้เขาพึ่งผ่านคืนที่เร่าร้อนจนตัวเขาเอ

มิวหันไปมองหน้านักศึกษาหญิงที่ไม่คุ้นหน้า พวกเธอมากันสามคนและยืนกอดอกมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า มิวขยับแว่นนิดหน่อยก่อนจะตอบไป“จะมายืมหรือว่าคืนหนังสือคะ”“ฉันมาถามว่าเธอเหรอที่ใส่เสื้อของพี่วินทร์เมื่อวันก่อน”“ถ้าไม่มีธุระอะไรในหอสมุดก็เชิญออกไปดีกว่าค่ะฉันยังมีงานต้องทำอีก”พวกเธอดึงหนังสือที่มิวถือและโยนจนหล่นที่พื้น มิวหันมามองด้วยสายตาโกรธเมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวอีกสองคนกำลังใช้เท้าเขี่ยหนังสือออกไปอย่างท้าทาย“ทำแบบนี้ทำไม ทำลายทรัพย์สินของมหาลัยมีความผิดนะถ้าถูกเอาเรื่องขึ้นมา...”“งั้นเหรอ ฉันมาถามเธอดี ๆ แต่กลับไม่พูดเองนี่จะโทษใครล่ะ”“ขอโทษนะคะแต่คำถามพวกเธอไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องของงานที่ฉันทำ”“เกี่ยวสิทำไมจะไม่เกี่ยว ถ้าเธอไม่ยั่วพี่วินทร์เขาจะสนใจเธอจนให้ยืมเสื้อมาใส่แบบนี้เหรอ”“นี่มันเรื่องปัญญาอ่อนอะไรกัน”“ปัญญาอ่อนเหรอ! สำหรับฉันเรื่องนี้ไม่ปัญญาอ่อนเลยสักนิด ไม่บอกใช่ไหมได้เลยจับมันเอาไว้แล้วพาไปทางโน้น”“จะทำอะไร”“เดี๋ยวก็รู้"เมื่ออีกสองคนกำลังเดินมาจับตัว มิวก็หันมาหยิบหนังสือและฟาดไปที่พวกเธอทันที คนหนึ่งล้มจนอีกสองคนตกใจเพราะไม่คิดว่าคนจืดชืดอย่างมิวจะสู้ก

คอนโดภาวินทร์“เดี๋ยวค่ะพี่วินทร์ ไหนบอกว่าจะให้อาบน้ำก่อน อ๊ะ”ภาวินทร์ที่อาบน้ำเสร็จแล้วเมื่อเห็นว่ามิวที่พึ่งสวมผ้ากันเปื้อนผืนใหม่ยืนล้างจานหลังจากกินอาหารเย็นแล้วก็ไม่นึกอยากจะทำอย่างอื่น เธอจะอาบน้ำหรือไม่เขาไม่เห็นสนใจสักนิด แต่ลูกแกะน้อยที่สวมผ้ากันเปื้อนนั่นทำให้เขาทนไม่ไหว“อ๊าา พี่วินทร์ อย่ามองนะ!”เขาพึ่งรูดชั้นในชิ้นสุดท้ายออกมาจากเรียวขาขาวเนียนของเธอ ที่จริงเขาไม่เคยเสียเวลามานั่งดูรูปร่างของผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่กับมิวเขากลับอยากมองและจดจำรูปร่างตรงหน้าที่ไม่ต่างกับขนมหวานชิ้นโตทั้งสวยและน่ากิน เขาค่อย ๆ จับขาที่เธอหุบเอาไว้แน่นออก“อย่าเกร็งสิ นิดเดียวเอง”“ไม่เอา มิวอาย!”“ไม่ต้องอายเคยทำมาแล้วจะอายทำไม เปิดเถอะนะมิว”เขาพรมจูบไปทั่วทั้งเรียวขาและซอกเข่าจนเธอรู้สึกสยิวและค่อย ๆ ปล่อยตัวไปตามสัมผัสแต่ก็หันไปเอาหมอนมาปิดหน้าเอาไว้ วันนี้ภาวินทร์ไม่ได้จูบเธอเหมือนครั้งก่อนแต่เขาเลือกที่จะใช้ปากกับจุดอื่นที่น่าสนใจกว่า“ว้าว… น้ำไหลออกมาไม่หยุดเลยยังจะบอกว่าอย่าอีก”“อื้อ…อ๊าา”เธอครางเสียงหลงเมื่อเขาดึงหมอนออกจากหน้าของเธอเพราะกลัวว่าลูกแกะน้อยของเขาจะเป็นลมไปเสียก่อน