Semua Bab หลงกลรัก รุ่นพี่วิศวะข้างห้อง: Bab 11 - Bab 20

“ตะวัน! นี่จำพีชไม่ได้เหรอคะ”“พีช… คือว่า”เพี๊ยะ!ฝ่ามือของพีช ฟาดลงไปที่หน้าของตะวันอีกครั้ง เขาเซเล็กน้อยโดยมีมะปรางคอยประคองเอาไว้ “พี่ตะวัน”“พี่ไม่เป็นไร”ตะวันค่อย ๆ หันกลับมา และมองหน้าคนที่กล้าตบเขา รอบข้างของรุ่นพี่สาวสุดสวย ขึ้นชื่อว่าเคยเป็นดาวคณะมาก่อน เริ่มหน้าซีดเพราะความกลัว“พอใจหรือยัง”“หมายความว่ายังไง”“ตบแล้วรู้สึกดีขึ้นไหม” “ฉันไม่ได้ตั้งใจ แต่คุณจำฉันไม่ได้ ฉันก็เลยโกรธ”“ผมจำไม่ได้ก็บอกว่าจำไม่ได้ ไม่เห็นแปลก แต่ที่คุณมาหาเรื่องปรางนี่สิที่ผมแปลกใจ”“นี่คุณจะบอกว่า คบกับเด็กนี่จริงเหรอ”“ทำไมคุณสนใจเรื่องของพวกเราจังเลย ต้องจูบให้ดูอีกรอบไหม ถึงจะเชื่อกัน”“อย่านะคะพี่ตะวัน ไม่งั้นปรางจะชกพี่อีกทีจริง ๆ ด้วย”ตะวันยิ้มและลูบหัวเธอไปนิดหน่อย ส่วนคนที่มองอยู่ทั้งโกรธและอิจฉา เธอเจอเขาที่ผับเมื่อหลายเดือนก่อน ถึงจะเป็นแค่ช่วงสั้น ๆ แค่คืนเดียวแต่คิดไม่ถึงว่า เขาจะถึงกับจำแม้แต่ชื่อของเธอไม่ได้“มะปรางฉันขอเตือนเอาไว้ ถึงวันนี้เหมือนว่าจะชนะ แต่เธอยังไม่รู้จักเขาดีพอ ถ้าวันไหนเขาเบื่อขึ้นมา สภาพก็ไม่ต่างกับฉันในวันนี้”ว่าแล้วพีชก็เดินไป อย่างน้อยดีกรีอดีตดาวคณ

“จริงเหรอ แต่ฉันว่าไม่น่าจะใช่นะ ถ้าเป็นแบบนั้นจริง เขาจะยอมโดนตบบ่อย ๆ เหรอ จตุรเทพคณะวิศวะเคยขาดผู้หญิงที่ไหนกัน”“ช่างเถอะเลิกคุยเรื่องคนอื่นดีกว่า ว่าแต่แกเรียกฉันทำไม”“ก็เรื่องปีหน้าที่จะไปฝึกงาน แกคิดเอาไว้หรือยังว่าจะไปที่ไหน”"อะไรกันพึ่งเริ่มเทอมสองไม่กี่วันเอง เรื่องของปีสามเลยนะนั่น"“ฉันกำลังคิดว่า จะขอไปฝึกกับบริษัทบ้านไอ้อันกันดีไหม”“แต่เราก็ต้องถามอันก่อนไม่ใช่เหรอ”“ก็ใช่ แต่จะถามยังไง มันไม่มาสองวันแล้ว ตั้งแต่หายไปกับพี่คนนั้น”“จริงสิ พวกแกไม่รู้เลยเหรอว่า ทำไมไอ้อันถึงรู้จักกับพี่…”“พี่ภาวิชญ์ ฉันรู้จักพี่คนนี้ เขาเป็นลูกชายของเจ้าของโรงแรม บริษัทท่าเรือที่ระยอง รวยมากแต่ก็เจ้าชู้มาก กะล่อนกว่าพี่ตะวันของไอ้ปรางเยอะ เพราะคนนี้เจ้าชู้แบบเห็น ๆ เลยละ”เนตรเป็นคนพูดขึ้นมา เพราะเธอเหมือนเป็นแหล่งข่าวซุบซิบที่ดีของคณะเลยก็ว่าได้ แทบจะไม่มีเรื่องไหนรอดพ้นสายตาของเธอ ถ้าไม่นับเรื่องของอันตรา“แล้วไอ้อันไปรู้จักเขาได้ยังไง”“นั่นสิ ปกติอีพี่ภาวิชญ์นี่ชอบกินไม้แก่นะ”“ไม้แก่หมายถึง…”“ใช่ เขาชอบกินผู้หญิงอายุมาก ๆ แบบว่ามากประสบการณ์อะไรแบบนั้น แต่ไอ้อันของเราทั้งเงียบ เ

“ปล่อยปรางนะ”“หุบปากไปเลยปราง เก็บเอาไว้ด่าตอนมีแรงเถอะ อย่าพึ่งมาทำปากดีตอนนี้”มะปรางทั้งปวดท้อง กลัวและก็อาย เมื่อเพื่อน ๆ นักศึกษาหันมามองเธอกับตะวันเป็นตาเดียว เขาอุ้มเธอเดินออกจากห้อง และลงลิฟต์ไปที่หน้าคณะ ซึ่งมีรถของเขาจอดอยู่ตรงนั้น เมื่อเดินลงมาคนก็แตกตื่น ที่เห็นเขาอุ้มมะปรางไปที่รถ“ยืนเฉย ๆ”มะปรางอายมาก แต่ก็ต้องทำตามที่เขาพูด เมื่อตะวันเปิดประตูรถก็พาเธอเข้าไปนั่งและคาดเข็มขัดให้ ก็รีบขับรถไปที่โรงพยาบาลเอกชนที่ใกล้ที่สุดโรงพยาบาล“อาการบิดเกร็งกล้ามเนื้อ เกิดจากภาวะความเครียด ช่วงนี้ต้องนอนพักผ่อนให้มาก ๆ ดื่มน้ำอุ่น และงดทานอาหารรสจัดนะคะ”“คุณหมอครับ แล้วแฟนผมต้องเอกซเรย์ หรือว่าตรวจภายในไหมครับ”“จะบ้าเหรอ จะตรวจภายในไปทำไม”มะปรางแทบจะมุดหน้าหนี เมื่อตะวันถามคุณหมอออกมาแบบนี้ เขาไม่ยอมให้เธออยู่ห่างตัวเลย จนกระทั่งคุณหมอหันมายิ้มให้ทั้งคู่อีกครั้ง“หมอรบกวนขอคุยกับคนไข้ ตามลำพังสักครู่นะคะ”“ผมต้องออกไปเหรอครับ”“พี่ไม่ได้ยินที่คุณหมอพูดเหรอคะ ออกไปก่อน”มะปรางไม่รู้จะพูดยังไง กับคนอย่างตะวัน เขาไม่รู้เลยเหรอว่ามันไม่ใช่เวลาจะมาเถียง คุณหมอแค่พยักหน้าและยิ้มให้เข

มะปรางจำเสียงนั้นได้ทันที เสียงผู้หญิงที่งัวเงียมารับสายของเขา เมื่อเปิดหน้ามา อีกฝั่งหนึ่งก็ตกใจทันที ไม่แพ้กับทางมะปรางที่ตกใจเหมือนกัน เธอรีบหลบเมื่อตะวันเอียงมือถือมาให้เธอดู“ไอ้เชี่ยตะวัน! นี่มึงเอาจริงดิ นั่นแฟนมึงเหรอโคตรสวยเลยไอ้เสือร้าย นี่มึงจะถอดเล็บแล้วเหรอวะ ไอ้เชี่ยวิชญ์รู้หรือยัง”เขาหันมามองมะปราง ที่กำลังมองไปที่จอของเขาแล้วนึกขำ“ที่นี่รู้หรือยังว่าพี่ไม่ได้โกหก นี่ไอ้จอยเพื่อนพี่เอง มันเป็นทอมแล้วก็มีแฟนเป็นผู้หญิง”“ห๊ะ อะไรนะ อ๋อ…กูนึกออกแล้ว เธอก็คือคนที่โทรมาหามึงวันก่อนใช่ไหม ที่กูรับสายแทนเพราะรำคาญ เพราะมือถือมันสั่น ตอนมึงไปอาบน้ำ”“เออนั่นแหละไอ้ฉิบหาย งอนกูจนป่วยเลยเนี่ย มึงช่วยกูเคลียร์เลย”“เอ่อ น้องครับพี่ชื่อจอย ขอโทษทีที่วันนั้นทำให้น้องเข้าใจผิด พวกพี่ทำโปรเจคกลุ่มกันแล้วเหนื่อย ก็เลยมาขออาศัยห้องไอ้ตะวันนอน น้องโทรมาตอนพี่พึ่งจะหลับได้ไม่ถึงสามชั่วโมง ตอนนั้นตะวันมันไปอาบน้ำ พี่รำคาญเสียง ไอ้กองทัพเลยถีบพี่ไปจัดการครับ ขอโทษจริง ๆ ถ้าทำให้น้องเข้าใจผิด”ตะวันหันไปมองหน้ามะปราง ที่ทำสีหน้าแปลกจนเขาขำ เธอทั้งรู้สึกผิด และไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไง เมื่อเ

“เรื่องนี้มันยาวน่ะ”“เล่ามาเถอะ”“ก็ได้”อันตราเริ่มเล่า ตั้งแต่ที่เธอมีโอกาสได้เจอภาวิชญ์ครั้งแรก ที่ห้องประชุมเล็กในคณะวิศวะ วันที่เธอต้องเอาของที่อาจารย์วานไปส่งให้ ขากลับออกมาได้ยินเสียง ซึ่งลอดออกมาจากห้องประชุมเล็กชั้นสาม จึงเดินไปดู เธอเห็นว่ามีคนทำอะไรบางอย่างอยู่ในห้องนั้น ซึ่งจำได้ว่าคือภาวิชญ์ กับผู้หญิงอีกคนที่เธอไม่รู้จัก“บ้าไปแล้ว นี่มันในมหาลัยนะ”“คิดว่าพวกเขาสนเหรอ แม้แต่หอสมุดก็ยังเคยทำมาแล้วเลย”“ไอ้ทราย แกรู้ได้ไง”“เออ ๆ ช่างเถอะ ไอ้อันเล่าต่อสิ”หลังจากนั้นเธอก็รีบวิ่งออกมา และคิดว่าเขาคงจะจำเธอไม่ได้ แต่โชคร้ายที่เธอดันทำปากกาตก ซึ่งปากกาด้ามนั้น เป็นปากกาที่พ่อของเธอเคยซื้อให้ และมันสลักชื่อของเธออยู่บนนั้น“ซวยของแท้”“ไอ้เนตรอย่าพึ่งขัดสิ แล้วยังไงต่อ ชื่อคนก็เหมือนกันได้”“แต่ว่าปากกาอันนั้น มีโลโก้บริษัทของคุณพ่ออยู่”“แล้วยังไงอย่าบอกว่าเขาสืบจนเจอนะ เกินไปหน่อยหรือเปล่า”“ก็ไม่ใช่แบบนั้นหรอก ที่จริงแล้วฉันก็คิดว่าปากกาหายไป เพราะลืมไว้ที่ไหนสักที่หนึ่ง จนกระทั่งเมื่อสองเดือนก่อนเปิดเทอม คุณพ่อชวนไปทานข้าวกับเพื่อนสนิท ซึ่งทำบริษัทท่าเรือส่งออก ฉันกับคุณ