ตอนที่ 19 ที่หิวน่ะไม่ใช่ข้าว (NC)

“เรื่องนี้มันยาวน่ะ”

“เล่ามาเถอะ”

“ก็ได้”

อันตราเริ่มเล่า ตั้งแต่ที่เธอมีโอกาสได้เจอภาวิชญ์ครั้งแรก ที่ห้องประชุมเล็กในคณะวิศวะ วันที่เธอต้องเอาของที่อาจารย์วานไปส่งให้ ขากลับออกมาได้ยินเสียง ซึ่งลอดออกมาจากห้องประชุมเล็กชั้นสาม จึงเดินไปดู เธอเห็นว่ามีคนทำอะไรบางอย่างอยู่ในห้องนั้น ซึ่งจำได้ว่าคือภาวิชญ์ กับผู้หญิงอีกคนที่เธอไม่รู้จัก

“บ้าไปแล้ว นี่มันในมหาลัยนะ”

“คิดว่าพวกเขาสนเหรอ แม้แต่หอสมุดก็ยังเคยทำมาแล้วเลย”

“ไอ้ทราย แกรู้ได้ไง”

“เออ ๆ ช่างเถอะ ไอ้อันเล่าต่อสิ”

หลังจากนั้นเธอก็รีบวิ่งออกมา และคิดว่าเขาคงจะจำเธอไม่ได้ แต่โชคร้ายที่เธอดันทำปากกาตก ซึ่งปากกาด้ามนั้น เป็นปากกาที่พ่อของเธอเคยซื้อให้ และมันสลักชื่อของเธออยู่บนนั้น

“ซวยของแท้”

“ไอ้เนตรอย่าพึ่งขัดสิ แล้วยังไงต่อ ชื่อคนก็เหมือนกันได้”

“แต่ว่าปากกาอันนั้น มีโลโก้บริษัทของคุณพ่ออยู่”

“แล้วยังไงอย่าบอกว่าเขาสืบจนเจอนะ เกินไปหน่อยหรือเปล่า”

“ก็ไม่ใช่แบบนั้นหรอก ที่จริงแล้วฉันก็คิดว่าปากกาหายไป เพราะลืมไว้ที่ไหนสักที่หนึ่ง จนกระทั่งเมื่อสองเดือนก่อนเปิดเทอม คุณพ่อชวนไปทานข้าวกับเพื่อนสนิท ซึ่งทำบริษัทท่าเรือส่งออก ฉันกับคุณ