บททั้งหมดของ รักนี้ 20 ปีไม่มีสาย: บทที่ 31 - บทที่ 40

เขาดึงเธอขึ้นมาพร้อมกับบีบเคล้นยอดอกสีชมพูทั้งสองข้างเพื่อกระตุ้น หลินร้องครางจนฟังไม่ได้ศัพท์พร้อมกับจังหวะที่ถูกเร่งและยังลิ้นที่เลียที่ใบหูเธออีก เขาจะเผ็ดร้อนมากเกินไปแล้ว หลินรู้สึกราวกับร่างเธอกำลังจะแหลกสลายในไม่ช้านี้เพราะนำมือของวายุที่จัดการเธอไม่หยุด“พี่วายุ หยุดนะ อย่ากระตุ้น อ๊าา หลินเสียว พี่วายุ อ๊าาา แตกอีกแล้ว อ๊าาา…”“แตกอีกสิหลิน พี่จะได้รู้ว่าหลินต้องการพี่ คนดี คิดถึงไหม ตอบมาก่อนสิ แล้วพี่จะไม่รังแกหลินอีก”แต่เธอต้องการให้เขารังแกนี่นา เธอไม่อยากให้เขาหยุด ทั้งมือที่ครอบครองยอดอกนั้นและแท่งแกร่งที่อยู่ในกายเธอ รวมไปถึงมือที่บี้เม็ดทับทิมสีสวยด้านล่างนั่น เพราะเขาเป็นนักร้องงั้นหรือ ประสามสัมผัสทั้งมือและลิ้นถึงได้เด็ดขนาดนี้ เธอเสียวซ่านไปทั้งตัวจนหยุดไม่ได้ เธอกำลังเสพติดเซ็กซ์ที่เขามอบให้อย่างโงหัวไม่ขึ้น“อ๊าา เอาอีกค่ะ อย่าหยุดนะ อ๊าา เสียวจัง อ๊าาา”“อ้าขาหน่อยคนดี ขอเลียหน่อย”“อ๊าา ลึกอีกค่ะที่รัก อ๊าา อย่างนั้นแหละค่ะ หลินเสียว โอ๊ยย ไม่ไหวแล้ว จะออกแล้ว”น้ำใสๆนั้นพุ่งออกมาอย่างไม่ตั้งใจ แต่วายุเองก็รออยู่แล้ว เขารู้ว่าหลินมีจุดอ่อนตรงไหน เขาไม่มีทางใ

หลินเดินเข้ามาที่ห้องจัดเลี้ยงกลางคืนและช่วย แนนเตรียมงานจนเกือบเสร็จ เธอกลับเข้ามาในห้องพักเวลาเกือบหกโมงเย็นและอาบน้ำพร้อมกับเปลี่ยนชุดซึ่งแทบจะไม่ต่างกับชุดในตอนเช้าเพราะเธอเป็นทีมงาน คือเสื้อโปโลของงานและกางเกงยีนต์เข้ารูปพร้อมกับรองเท้าผ้าใบ“พี่วายุคะ ตื่นได้แล้วค่ะ”“อือ ขออีกสิบนาที”“ไม่ได้ค่ะ ต้องตื่นไปอาบน้ำได้แล้วนะคะ เดี๋ยวจะลงไปแต่งหน้าทำผมอีก เร็วค่ะ”“ก๊อก ก๊อก”เสียงเคาะประตูทำเอาทั้งคู่ตกใจ เพราะไม่มีใครรู้ว่าทั้งคู่อยู่ด้วยกัน เมื่อไม่ได้ยินเขาตอบ เสียงเคาะก็ดังอีกรอบพร้อมกับเสียงเรียกของผู้ที่มาเคาะเรียก“บี๋คะ แยมเข้าไปได้ไหมคะ”เสียงแยมที่ร้องเรียกหน้าประตูทำเอาวายุนั้นตื่นมาทันทีพร้อมกับหันไปมองหน้าแฟนสาวที่ยืนกอดอกทำหน้าเอาเรื่องอยู่ที่ปลายเตียง“บี๋คะ…คู่จิ้นคุณมาเรียกแล้วค่ะ จะตื่นได้หรือยังคะ หรือว่าจะต้องให้เธอเข้ามาปลุกถึงเตียง”“ไม่นะ ที่รักเดี๋ยวสิ ไม่ใช่นะพี่บอกไปแล้วว่าอย่าเรียกแบบนั้นแต่ว่า…”“เอาไงดีคะ ตอนนี้หลินจะไปหลบที่ไหน”“หลบ…หลบทำไม มานี่ ออกไปด้วยกัน”“ไม่ได้ เดี๋ยวเป็นข่าว”“ไม่กลัว!!”“หยุดเลยคนบ้า ออกไปถามเธอว่ามาทำอะไร หลินรออยู่ในนี้”“

เธอพูดตอบกลับแนนโดยรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ สายตาไม่มีความรู้สึกผิดใดๆ พร้อมกับยืนกอดอกมองหน้าคนในห้องเรียงตัวพร้อมแสยะยิ้มออกมา“คุณนี่มัน….”“ฉันพูดความจริง อลิซหูเบาเอง ฉันแค่เปรยไปนิดหน่อย แต่ด้วยความอยากเป็นนางเอกของเธอเลยพาตัวเองไปหาเรื่องเองจนเผลอตบนังหลินเข้า แล้วฉันผิดอะไร จริงไหม”“ส่วนเธอจินนี่ เธอโทรสายตรงจากอังกฤษมาหาฉันเอง สอบถามเรื่องคอนเสิร์ตและให้ฉันเล่าให้ฟัง พอเล่าให้ฟังเธอก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟและสั่งให้ฉันช่วย ฉันเป็นเพื่อนที่แสนดีให้เธอขนาดนี้ ใช้ให้เรียกนักเลงมาจัดการนังหลินก็ทำให้ เอากล้องซ่อนให้แกเห็นภาพบาดใจก็ทำให้ สั่งคนตัดภาพจากกล้องทั้งตึกฉันก็ทำให้ แล้วฉันผิดอะไร คนที่ทำและสั่งการเป็นแกทั้งหมดเลยไม่ใช่เหรอ ตอนนี้มายืนชี้หน้าด่าฉัน อ้อ อิจฉาละสินะที่ฉันได้ร้องเพลงคู่กับวายุ ทั้งๆที่เขาปฏิเสธพวกแก”“เดี๋ยวนะแยม ตรรกะคุณบิดเบี้ยวไปหมดแล้ว การที่วายุอยากร้องเพลงกับคุณนั่นเพราะมีเหตุผล”“นั่นเพราะเขาเห็นความสามารถของฉัน!! พวกแกมันไม่ได้เรื่อง มีแค่วายุที่เสนอพี่ทัพว่าจะร้องเพลงกับฉัน เราเข้ากันได้ดีมาก เข้ากันได้ดีจนเขายอมทิ้งอีหลินมาหาฉัน”“หลินนั่งรอพี่อยู่นี่นะครั

หลินรีบปิดหน้าจอลงหลังจากส่งเมล์ฉบับสุดท้ายเสร็จและหันมามองหน้าวายุ“เกิดอะไรขึ้นคะ”“คุณภัทรบอกว่าอลิซตกเลือด ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล”“แย่แล้ว งั้นรีบไปเถอะค่ะ แต่ว่า….พี่วายุจะไปไหวเหรอคะ”“หลินขับรถก็แล้วกันนะ”“ได้ค่ะ”ทั้งคู่รีบเตรียมของและออกจากที่พักเพื่อไปที่โรงพยาบาลทันที โรงพยาบาล“พี่ภัทร เป็นยังไงบ้างคะ”“ยังไม่ออกมาเลย พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน”“มันเกิดอะไรขึ้นครับ”“เห็นบอกว่าล้มระหว่างตอนซ้อมเต้นครับ ผมพึ่งออกมาจากห้องสอนนักบินก็ได้รับโทรศัพท์จากผู้จัดการของอลิซ เลยรีบมาที่นี่”ไม่นานแนนและโอปอก็วิ่งมาที่หน้าห้องที่พวกเขาอยู่“หลิน พี่วายุมาด้วยเหรอ เป็น…เป็นยังไงบ้างคะคุณภัทร”“ยังไม่ออกมาเลยครับ”“พี่ภัทรใจเย็นๆนะคะ พี่อลิซไม่น่าจะเป็นอะไรมากหรอกค่ะ”วายุพาภัทรไปนั่งรอที่หน้าห้อง ทุกคนเองก็ตามมาเช่นกัน ภัทรดูร้อนรนมากเพราะนี่เ่ป็นลูกคนแรกของเขา แม่เขาตื่นเต้นมากเมื่อรู้ว่าจะมีหลานคนแรก และดีใจมากที่สุดที่รู้ว่าแม่เด็กคืออลิซ ดาราที่แม่เขาชื่นชอบ ไม่นานคุณหมอก็เดินออกมา“คุณหมอคะ อาการพี่อลิซเป็นยังไงบ้างคะ”“อ้อ ใครคือพ่อของเด็กครับ”“ผมเองครับหมอ ภรรยาและลูกผม..เป็นยังไงบ้

หลินมองที่ทั้งคู่ที่พากันเข้าห้องมา“ถ้างั้นไหนๆพี่ต้อมก็พาพี่วายุมาแล้ว หลินก็ฝากด้วยก็แล้วกันนะคะ หลินจะไปนอนห้องของหลิน เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ”“อ้าว หลิน…”สาธิตมองไปที่โต๊ะอาหารที่เธอกำลังเก็บแต่คงเก็บยังไม่เสร็จ เขาถึงกับรู้สึกกลัวแทนวายุเสียแล้วในตอนนี้“งานเข้าแน่ๆ พรุ่งนี้ วายุเอ๊ย เฮ้ย..ตื่นก่อน!! เมียหนีแล้ว”วายุที่แทบจะไม่มีสติอะไรเลยถูกหามเข้าไปนอนในห้อง สาธิตเองก็ถูกจินนี่โทรตามแล้วเหมือนกัน เขาเลยรีบออกจากห้องของวายุไปทันทีวันรุ่งขึ้นวายุรู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย แต่เขาจำได้ว่าเขาดื่มไปแค่สามแก้วเท่านั้น แล้วจากนั้นภาพก็ตัดไปเลยโดยที่ไม่รู้เรื่อง วันนี้มีซ้อมช่วงบ่าย ถือเป็นการซ้อมครั้งสุดท้ายก่อนที่คอนเสิร์ตจริงจะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้ เขามองไปรอบๆแต่ไม่เห็นหลิน ซึ่งเวลานี้เธอน่าจะยังไม่ออกไปทำงาน หรือว่าเธอไม่ได้กลับมากันแน่นะ“หึ ทิ้งกันจนวันสุดท้าย ดีเหลือเกิน”เขาลุกออกมากินน้ำ แต่ก็ต้องสะดุดกับแก้วและดอกไม้บนโต๊ะที่เหมือนจะถูกเก็บไปไม่หมด เขาเริ่มมองรอบๆ เห็นว่ามีถุงขยะใบใหญ่ที่ผูกปากเอาไว้แต่ยังไม่ได้เอาออกไปทิ้งจึงรีบเดินไปเปิดตู้เย็นก็เห็นสเต็กเนื้อสองจานที่ถูกพลาสติ