All Chapters of รักนี้ 20 ปีไม่มีสาย: Chapter 1 - Chapter 10

หลังจากงานวันนั้นเริ่มดำเนินการ ทีมของหลินและจีนก็เริ่มนัดคุยคอนเซ็ปชุดของแต่ละคนพร้อมกับรับฟังความคิดเห็นของศิลปินแต่ละคนว่าแต่ละคนอยากสวมชุดแบบไหนบ้าง ดูเหมือนว่าทุกคนก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ยังเหลือเพียงสองคนที่ยังเหลืออยู่ที่พี่ทัพเคยเตือนว่า พวกเขาคือ "โจทย์ยากที่สุด" สำหรับงานนี้"บีเอาแบบร่างชุดออกมาแล้วลองส่งไปที่ทีม B เพื่อให้พวกเขาลองดูแบบชุดให้เข้ากับการแต่งหน้า ฝ่ายอาร์ตจะได้ลองปรับดู แล้วก็อย่าลืมโลโก็ของคอนเสิร์ต""ค่ะพี่หลิน""หยก เรื่องเสื้อยืดล่ะมาหรือยัง ที่สั่งปักและสกรีนไป""มาวันพรุ่งนี้บ่ายๆค่ะพี่หลิน พึ่งแจ้งมาค่ะ มีสองสี ขาวกับดำเอาไว้ใส่ซ้อมค่ะ""จีนไปไหน ยังไม่เข้ามาอีกเหรอ""เห็นว่ามีนัดคุยกับศิลปินนะคะ""อ้อ โอวี่สินะ เป็นยังไงบ้างนะ เอาล่ะ รีบส่งแบบตัวอย่างเสื้อยืดไปพร้อมกับแบบของชุดที่ร่างเอาไว้ให้ทีม B ทีเดียวเลย""ได้ค่ะพี่หลิน อ้อพี่หลินคะ พี่ทัพฝากกุญแจห้องมาให้พี่แล้วนะคะ""ขอบใจมาก พวกเราพักชั้นเดียวกันหรือเปล่า""ไม่นะคะ พี่พักอยู่ชั้นบนร่วมกับพวกศิลปินอีกสามคนค่ะ พวกเราพักชั้นเดียวกับ...เฮ้อ....อลิซกับจินนี่ค่ะ""เอาน่า พักชั้นเดียวกันแต่คนละ

วันจันทร์“พี่หลินแบบที่ส่งไปทีม B ส่งกลับมาแล้ววางอยู่บนโต๊ะค่ะ”“พี่หลินคะ ตัวอย่างเสื้อยืดกับโปโลมาถึงแล้วนะคะ วางอยู่ที่โต๊ะนะคะ”“ขอบใจนะหยก บีวันนี้จีนเข้าบริษัทหรือเปล่า”“เห็นบอกว่าจะเข้าช่วงเช้าค่ะ เพราะช่วงบ่ายจะย้ายของมาที่ตึกนะคะ”“อ้อ โอเค งั้นช่วงบ่ายพี่จะแวะไปดูหน่อย วันนี้มีอะไรด่วนไหม”“ไม่น่ามีแล้วนะคะ อ้อ อีกครึ่งชั่วโมงจะเริ่มประชุมแล้วนะคะ”“ได้ไม่มีปัญหา แค่พบปะศิลปินน่ะ ไปด้วยกันสิ”""ค่าา""ห้องประชุม“ทุกท่าน วันนี้เป็นวันประชุมใหญ่ที่พบหน้าพบตากันครบเป็นวันแรก ผมจะขอแนะนำทีมงานให้รู้จักนะครับ”ทัพเทพแนะนำทีมงานเริ่มจากทีม A ของหลินไปเรื่อยๆจนถึงทีม B ของแนน จนถึงทีมงานเบื้องหลังทุกคน “หวังว่าคอนเสิร์ตครั้งนี้จะประสบความสำเร็จนะครับ”“พี่ทัพคะ ทำไมทีมงานมีแต่ผู้หญิงละคะ ไม่เห็นมีผู้ชายในทีมออกแบบเลย”“อ้อ ทีม AB ของเราเป็นทีมงานที่มืออาชีพมากครับ หากจะมีก็มีสาวสองพอได้ไหมครับ ฮ่าๆ แต่งานพวกเรารับรองว่าถูกใจน้องอลิซแน่นอนครับ”“ขอให้เป็นแบบนั้นค่ะ”ศิลปินหลายคนหันไปมองหน้าอลิซพร้อมกับส่ายหน้าให้กับเธอ เป็นนิสัยที่ไม่ยอมเปลี่ยนเลยจริงๆ ศิลปินชายหลายๆคนกำลังคุยก

หลินหันมามองหน้าด้วยความแปลกใจ เกี่ยวอะไรกับโอปอ เธอก็ทำหน้าที่ของตัวเองปกติ แต่เวลานี้เธอไม่ได้อยากเถียงกับเขาเพราะเธอได้รับบทเรียนมาแล้วครั้งหนึ่งที่มีเรื่องกับศิลปินเจ้าอารมณ์พวกนี้“นั่นคุณจะไปไหน”“ก็คุณจะเปลี่ยนชุด…จะให้หลินอยู่ทำไมคะ”“คุณไม่ได้บอกว่าดูแลเรื่องชุดเหรอ เห็นบอกว่าเป็นหน้าที่คุณนี่”“ใช่ค่ะ แต่..”“ถือชุดนั่นไว้ ผมจะถอดตัวนี้”“แต่ว่า!!”“คุณก็เห็นว่าผู้จัดการผมไม่อยู่ ช่วยหน่อยละกัน”หลินยืนถือชุดใหม่ให้เขาระหว่างที่เขาเริ่มถอดเสื้อตัวเดิม ตัวเขาขาวกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก และไม่น่าเชื่อว่าภายใต้รูปร่างที่ดูดีของซุปตาร์คนนี้จะมีกล้ามท้องที่แน่นและแผงอกที่พอดีตัวจนน่าหลงใหลอย่างนี้ซ่อนอยู่คนที่แอบมองถึงกับใจสั่นเมื่อเห็น ราวกับว่าคนที่แอบมองก็รู้ว่าเธอกำลังมองอะไรอยู่ เขาเดินเข้ามาใกล้เธออย่างจงใจ“ส่งเสื้อมาสิ”เสียงกระซิบนั้นทำเอาหลินทำตัวไม่ถูก วายุเองก็สังเกตว่าเธอรักษาอาการไม่ค่อยอยู่ อย่างน้อยตอนนี้หูเธอก็แดงจัดจนน่าเอ็นดู อยากจะเอื้อมไปกัดเล่นเสียจริงแต่เขาและเธอพึ่งรู้จักกัน ไม่คิดว่าเธอจะทำให้เขาอยากเข้าใกล้ได้แบบนี้ซึ่งปกติเขาไม่ค่อยสนใจผู้หญิง“หลินว่าอ

“พี่วา…”อลิซเห็นภาพตรงหน้า เธอเข้าใจว่าเขาวัดตัวอยู่แต่ไม่ใช่ ตอนนี้วายุกำลังก้มลงจูบดีไซเนอร์สาวตรงหน้าเธอ คนที่เธอคิดว่าไม่น่ามีพิษมีภัยอะไร แต่วันนี้กลับมาจูบผู้ชายของเธอต่อหน้า“นังหลิน ตบเดียวไม่น่าพอแล้วล่ะมั้ง”หลินผลักคนตรงหน้าออกอย่างรวดเร็ว จนรวบงานทั้งหมดและจะเดินออกไปแต่เขาคว้ามือเธอเอาไว้ได้และยังก้มไปถาม“ยังจะกล้าไปร้านกาแฟอีกงั้นเหรอ”“ไปค่ะ”“หลิน!! นี่คุณยังต้อง…”“พี่วายุคะ เสร็จหรือยังคะ”“คุณอลิซคะ หลินวัดตัวคุณวายุเสร็จแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ”“ค่ะ กลับดีๆนะคะ…คุณหลิน”หลินรีบรวบงานทั้งหมดและเดินออกจากห้องไป วายุยืนหันหลังพร้อมกำหมัดแน่นโดยไม่ได้หันมามองคนที่นั่งอยู่ที่โซฟาสักนิด “พี่วายุคะ ไปกันหรือยังคะ”“พี่ไม่ว่าง อลิซกลับไปก่อนเถอะ พี่ยังมีอัดเสียงอีก ขอตัว”“แต่ว่า…เมื่อกี้…”“นึกได้ว่าต้องแก้น่ะ ขอตัวนะ กลับดีๆล่ะ”“อลิซ…ไปด้วย”“ไม่ต้อง พี่ต้องการสมาธิ”วายุคว้ากระเป๋าและเดินออกจากห้องไปทันที อลิซมองตามวายุที่เดินไปคนละทางกับห้องอัดอย่างน่าสงสัยแต่เธอจะทำอะไรได้ ตั้งแต่เจอเขา วายุไม่เคยมีท่าทีที่อยากจะกลับมาสานสัมพันธ์อะไรกับเธอต่อทั้งสิ้น แม้ว่าจะพยายามแ

“คุณ…คิดบ้าอะไรเนี่ย ในตอนนั้นมัน…ในตอนนั้นฉันทำไปโดยสัญชาตญาณ ไม่ได้คิดอะไร คิดแค่ใบหน้าของศิลปินสำคัญที่สุด ถ้าพี่โอปอหน้าเป็นแผลก็ขึ้นแสดงไม่ได้ โปรเจคนี้ก็ต้องเจอเรื่องยุ่งยากอีกกว่าพวกคุณจะมารวมตัวกันได้”“คุณไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง ตกลงคุณชอบโอปอหรือเปล่า”“เรื่องนี้หลินบอกไปแล้วไง คุณวายุ คุณไม่มีสิทธิ์มาถามเรื่องส่วนตัวแบบนี้กับหลินนะ ถอยไป”วายุโมโหจนถึงที่สุดเพราะเขาอัดอั้นความรู้สึกนี้มาหลายวัน ตั้งแต่วันที่ถ่ายรูป วัดตัวและที่ร้านกาแฟเมื่อวานนี้“ไม่!! ถ้าบอกว่าไม่ได้ชอบเขา แล้วทำไมต้องสนิทสนมกับเขา เวลาพูดแล้วต้องยิ้มให้เขาตลอดแล้วยังไปนั่งกินกาแฟด้วยกันด้วยแล้วความรู้สึกของผมล่ะ คุณไม่เห็นใส่ใจบ้างเลย!!”“คุณ…คุณหมายความว่ายังไง”“หมายความอย่างที่พูด คุณบอกมาสิว่าไม่ได้ชอบผม ไม่ได้คิดอะไร จูบพวกนั้นไม่มีความหมายอะไรสำหรับคุณ”วายุในตอนนี้เหมือนพายุที่พร้อมจะพัดทำลายทุกสิ่งตรงหน้าให้พังเพราะความโกรธ หลินเดินถอยไปจนสุดทางในห้องรับแขกจนชนกับกระจกที่มีวิวของเมืองหลวงอยู่ด้านหลัง เธอจะเดินหนีแต่ก็ถูกเขาเอามือมากั้นเอาไว้ทั้งสองข้าง“หลิน..ตอบผมมาก่อน ตลอดเวลาที่รู้จักกันมานี่