Semua Bab Rekindled Romance After Divorce: Bab 201 - Bab 210

MAGKAHARAP NA NAKAUPO na sa kanilang table si Harvey at Everly habang hinihintay na dumating ang kanilang order. Abala si Everly sa pag-scroll online sa kanyang cellphone nang magsalita ang kanyang kaharap. Naagaaw na nito ang kanyang pansin ngunit hindi pa rin niya binitawan ang kanyang cellphone. May hinahanap siyang articles mula kahapon.“Sabi ni Daddy, binisita mo raw siya sa ward niya kanina.” “Hmm, doon ako naka-duty sa floor na iyon at aksidenteng naalala ko siya na naroon nga pala sa palapag na iyon kaya sinaglit ko na.” magaang sagot ni Everly na hindi big deal sa kanya ang ginawa niyang pagbisita sa ama ng kaharap niya.“Alam mo ba Everly, gustong-gusto ka ni Daddy. May good impression siya sa’yo noong una ka pa lang niyang makita.”Iniligtas niya ang buhay nito kaya malamang ay maganda ang tingin sa kanya. Ano pa bang bago doon? Pero syempre, hindi niya iyon isinatinig at baka kung ano ang isipin ni Harvey. Mabuti na iyong sarilinin na lang niya ang lahat ng iyon.“Talaga

BAGO PA MULING may makapagsalita kina Everly at Roscoe ay may babaeng nagsalita na sa kanilang gilid. “Anong ginagawa niyo ditong dalawa?” Sabay na napalingon ang mag-asawa upang tingnan kung sino iyon. Si Lizzy. Nakahalukipkip ang kanyang dalawang braso. Dismayado na ang mukha habang salitan silang tinitingnan. Kinagat pa nito ang labi na animo ay nagpipigil na mapahikbi. Sa loob ni Everly ay sobrang kaarte’han at drama talaga ng babae. “Kaya mo ba ako dinala dito Roscoe para maghapunan ay dahil alam mong si Everly at ang date niyang si Harvey?” Binitawan ni Roscoe si Everly at hinarap na si Lizzy na kung umasta noon ay akala mo siya ang legal nitong asawa. “No, it's just a coincidence, Lizzy.” Marahang hinimas ni Everly ang kanyang braso na mahigpit na hinawakan ng asawa. Sa higpit noon feeling pa niya ay papasa ito pagkaraan ng ilang sandali. Walang humor na tiningnan na niya ang dalawa. Dapat hindi nag-doctor ang babae, dapat nag-artista na lang ito dahil sa galing niyang

NAIKUYOM NI ROSCOE ang kanyang dalawang kamao sa ilalim ng mesa na nakapatong sa kanyang tuhod dala ng matinding tensyon na kanyang nararamdaman habang nakaupo doon. Marami siyang nais na sabihin kay Everly. Tutulan ang lahat ng sinabi nito. Pabulaanan ang lumabas sa bibig ng asawa dahil nasanay siya ditong siya ang mahal, ngunit ni isang salita o kahit ibuka man lang ang kanyang bibig upang umalma ay hindi niya rin noon magawa. Tila may pumipigil sa kanyangn gawin ang bagay na iyon ngayon.“Tatlong taon ko siyang ikinulong sa aking tabi, na alam kong mahirap para sa kanya kaya ngayon palalayain ko na siya.” Pagkasabi noon ay uminom na si Everly ng kape niyang order upang tunawin ang bikig sa lalamunan niya. Kung hindi niya gagawin ang bagay na iyon ay pihadong maiiyak siya. Hindi niya pwedeng gawin iyon sa harapan nilang tatlo. Kung sakali na iiyak siya, doon sa walang nakakakita. Hindi na siya mahina ngayon.“Everly, sigurado ka na ba talaga sa gusto mo?” ang ina naman iyon ni Rosc

SINULYAPAN NA NI Everly ang kanyang cellphone. Bahagya siyang nagtaka nang makitang wala man lang message si Roscoe sa kanya upang madaliin siyang umalis. Naisip niya tuloy na baka iniisip nitong nagdadahilan lang siya noon.“Hays, papasok na muna ako sa trabaho Mommy.” Kinuha na ni Everly ang kanyang bag at lumabas ng silid. Nawala na sa kanyang isipan ang kumain ng agahan. Hindi naman sumunod ang ina na inayos pa ang lagay ng kanyang silid. Nang mapagod ay tumawag na siya ng maid upang ituloy iyon. Nagbabaka-sakali lang siyang makikita niya ang hinahanap na ID ng kanyang anak, ngunit nabigo pa rin siya.“Nakakainis…” bulong-bulong ni Everly habang papalabas ng gate ng kanilang mansion. Natanaw na niya ang sasakyan ni Roscoe at maging ang bulto ng kanyang katawan. Pinagbuksan siya nito ng pintuan. Roscoe was dressed in a suit and tie, with an expensive watch on his wrist, his black hair was neat and tidy, and he exuded an indescribable nobility. Iyong tipong handang-handa ito sa lu

SUMAPIT ANG TANGHALI at naroon pa rin ang ama at Lola ni Everly. Dumating pa ang kanyang Lolo na hagas na hagas sa kanya. Walang nagawa si Everly kung hindi ang iikot lang ang mga mata niya sa kanila upang ipakitang napipikon siya. Hindi niya kailangan ang mga ito doon. Ayos lang siya. Napakalayo sa bituka ng tama niya kaya ‘di kailangang mag-alala.“I’m fine, Dad. Stop hanging around me. Uwi na kayo nina Lolo at Lola.” “Mukhang hindi ka okay, Everly. Kailangan mo kami dito.” “Dad? Nasa hospital ako kaya paanong hindi ako magiging okay? Wala kayong dapat na ipag-alala, okay?” Sa bandang huli ay nagawang itaboy ni Everly ang ama at maging ang dalawang matanda na labis ang pag-aalala. Daig pa niya ang may malaking sugat na tinamo kung makapag-alala ang kanyang pamilya. Natahimik ang loob ng silid kung saan siya naroon nang mawala sila. Napangiwi si Everly na marahan ng hinaplos ang likod niya kung nasaan ang tattoo. Hindi lang iyon, sumabay pa ang pananakit ng mga galos niya sa braso