Semua Bab THE CONTRACT WIFE: A DANGEROUS UNCLE: Bab 161 - Bab 170

Chapter 162 Gian POV Habang hawak ko ang manibela at binabagtas ang kalsadang parang lumiliit sa bawat segundo, agad kong dinial ang numero ni Chris. Nanginginig ang daliri ko sa pag-aalala. Hindi pwedeng may mangyaring masama kay Kara. Hindi ngayon. Hindi na ulit. "Chris... may nangyayari. Nasa panganib si Kara." Pigil ang emosyon ko, pero hindi ko mapigilan ang panginginig ng boses. "May mga lalaki sa labas ng safehouse. Nakita siya. Baka sinusundan na tayo." Tahimik si Chris sa kabilang linya, pero ramdam ko ang bigat ng kanyang paghinga. "Ililigtas ko siya, Gian. Anuman ang mangyari." Matalim ang kanyang tinig—sigurado, puno ng galit at determinasyon. Humigpit ang hawak ko sa manibela. Tumingin ako sa rearview mirror, na para bang inaasahan kong may sasakyan na sumusunod. "Chris, kailangan mo rin malaman ang totoo." Huminga ako nang malalim. "Si Kara… hindi Curtis sa dugo. Sanggol pa siya nang mawala sa amin dahil sa trahedya. At si Ramon Curtis… siya ang unang nakakita sa

Chapter 164Madilim ang paligid. Tanging ang mahihinang ilaw ng mga overhead cranes ang nagbibigay-liwanag sa kalat-kalat na containers. Naka-silent mode kami. Walang ingay. Walang hangin. Tahimik—pero mapanganib. Parang saglit lang na katahimikan bago ang isang malakas na pagsabog.Sa earpiece, marahang bulong ni Blade:"Target confirmed. Three men unloading from the black van. Armed. Movement inside container B-7.""Execute silently. No witnesses." malamig kong utos habang sumenyas kay Raven sa kabilang gilid ng pier.Sumunod ang lahat. Hindi na kailangang ulitin.Isa. Dalawa. Tatlong kalaban. Tumpak ang bawat bala—sa ulo, walang ingay. Walang drama. Nahulog ang katawan ng una sa sahig, ang dugo nito'y dumikit sa gulong ng van.Lumapit ako sa container B-7. Dinikit ko ang thermal pad sa pinto. May tatlo sa loob, abalang nagbubukas ng wooden crates—mga high-tech surveillance implants na galing pa raw Europe. Para saan? Para sa susunod na digmaan?Hindi na ‘yon mahalaga.BLAM!Pinasab

Chapter 166 Lumapit sa akin si Enzo, ang aking second-in-command, suot ang itim na tactical gear habang nakapatong ang comms headset sa kanyang tainga. "Boss, all units are in position. Hacker is ready. Countdown starts in 10." Tumango ako at humigpit ang hawak ko sa baril. "Walang sablay, Enzo. Ayokong may makatakas. Sergei ends tonight." "Understood, sir. We've got your back." Pumasok ako sa armored vehicle na nakaabang. Sa likod ng salamin, tanaw ko ang malamig at mabangis na kagubatan ng Quebec. Tahimik. Pero ang katahimikan ay panandalian lang—dahil ilang segundo na lang ay lalagablab ito sa putukan ng hustisya. 10 minutes later Inside Sergei’s stronghold – Perimeter breach BOOM! Sumabog ang harap ng kampo. Nagtakbuhan ang mga tauhan ni Sergei, agad din silang tinamaan ng precision sniper shots mula sa kakahuyan. Hindi nila alam, isa lang ‘yon sa mga distraction. Habang sila ay abala, kami ni Enzo at ang core assault team ay dumaan sa underground tunnel. Ilang

Chapter 168 Alaric Swanson POV Location: Unknown Arctic Research Station, Nunavut, Canada Time: 0237H Sa katahimikan ng niyebe, tanging tunog ng makina at mga yapak ng mga armadong bantay ang bumabasag sa paligid. Isang underground facility ang tinatawag ng iilang nakakaalam bilang “Sanctum.” Hindi ito basta hideout—ito ang puso ng lahat ng operasyong binuo ng Umbra Circle. Sa loob ng isang glass lab chamber, nakatayo si Alaric Dumont—nakaputing lab coat, malamig ang tingin, hawak ang isang vial na kumikislap ng asul sa ilalim ng ilaw. Sa likod niya, naka-kadena ang isang lalaki—isang test subject, nanginginig, wala nang malay sa sakit. Alaric (cold, clinical tone): "Prototype 7. Neuro-X. Mas mabilis, mas malinis. At higit sa lahat… hindi nadedetect hangga’t huli na." Lumapit ang isang babae—Dr. Elenya Vortze, isang rogue biochemist mula sa Germany. Elenya: "The toxin disperses in under five seconds upon air contact. Wala pa tayong antidote. Just how you like it."

Chapter 170Paglapit namin ni Alaric, hindi na kailangan ng salita. Wala nang pag-uusap, wala nang negosasyon.Putok ng galit, bigwas ng galit ang sumalubong.Sumugod siya, mabilis—pero mas mabilis ako.Nagpalitan kami ng suntok. Malalakas. Nakabibingi ang tunog ng bawat tama ng kamao sa laman.Sumapol ang kamao niya sa pisngi ko—marahas, malalim ang sugat na naiwan. Pero hindi ako umatras.Tumama ang siko ko sa tagiliran niya, napaurong siya ng bahagya. Bago pa siya makabawi, sinundan ko ng isang matinding uppercut sa ilalim ng panga niya. Umalagwa ang ulo niya pabalik, pero parang hayop na nagngangalit, dumaluhong uli.Sinunggaban ko ang batok niya, pinilit kong ilakdaw siya sa pader."Para sa kapatid ko. Para sa bawat inosente mong pinatay," nagngangalit ang boses ko, halos pabulong. Nagpumiglas siya, tinuhod ako sa tagiliran—ramdam ko ang hapdi pero hindi ko pinansin. Hinarap ko siya muli, binitawan ang isang suntok na tumama direkta sa ilong niya—may pumutok na dugo.Naghabulan