All Chapters of THE CONTRACT WIFE: A DANGEROUS UNCLE: Chapter 171 - Chapter 180

Chapter 172Revenant POVPutang ina.Nang makita ko si Christopher na nakalugmok sa lupa, halos mabaliw ako sa takot.Basang-basa ng dugo ang suot niyang damit, at ang bakal na nakabaon sa dibdib niya ay nagbigay sa akin ng kaba na bihira kong maramdaman.Revenant (sigaw habang tumatakbo papalapit):"Chris! Chris, putang ina, kumapit ka!"Agad akong lumuhod sa tabi niya.Yung mata niya, bumubuka pero pilit isinasara ng katawan niyang pagod na pagod na.Pinulsuhan ko siya — mahina... sobrang hina ng tibok ng puso niya.Revenant (pabulong, desperado):"Don't you fucking die on me, brother... Hindi ngayon!"Mabilis kong hinugot ang radio sa tactical vest ko.Revenant (sa radio, galit at kabado):"Extraction team! I need immediate evac! Critical condition! I repeat, critical condition!"Habang hinihintay ang team, kinuha ko ang emergency medkit mula sa belt ko.Gamit ang sterile gauze, pinilit kong pigilan ang pag-agos ng dugo.Nararamdaman kong nanginginig ang kamay ko — hindi dahil sa

Chapter 174pagkatapos ng tawag ay agad ako pumasok Sa loob ng jet. Sa loob ng eroplano, binuksan ko ang holographic map sa mesa sa gitna.Nakatayo kami ng team — lahat nakasuot ng tactical black gear, complete with silencers, blades, and comms.May tatlong pangunahing target kami ngayong gabi: Arnulfo "Arno" Salazar Marites "Mari" Dumlao Domingo "Dom" Escano Revised part ng kwento gamit ang mga bagong pangalan: TARGETS: Arno Salazar – Arms warehouse (tagapamahala ng black market weapons). Mari Dumlao – Safehouse sa outskirts ng Vancouver (intelligence and laundering expert). Dom Escano – Personal bunker, heavily guarded (leader ng local syndicate operations). Command briefing ni Revenant (after adjustments): Revenant (matalim ang tono): "Zero, Wraith — kayo kay Arno. Linisin ang buong warehouse." "Blade, kasama ko kayo. Si Mari Dumlao ang target natin — gusto ko siya alive for interrogation." "Pagkatapos, kita tayo sa Black Creek para kay Dom Escano. I want that basta

Chapter 176Kara POV(Panglao, 6 Months Later)Limang buwan na akong buntis. Tatlong buhay ang dinadala ko ngayon sa aking sinapupunan—isang himala na nagbibigay lakas sa kabila ng lahat ng sakit, pangungulila, at pagkalito.Ngayon, anim na buwan na mula nang bumalik kami ng mga kapatid ko dito sa Pilipinas. At heto ako ngayon sa Panglao, hinahanap ang kapayapaang pilit kong sinasalo habang binabalikan ang mga piraso ng alaala na unti-unting bumalik—alaala ng aking asawa… at ng aming dalawang anak, sina Jaycob at Sapphire Ellie.Hindi naging madali ang desisyon kong lumayo. Alam kong masakit. Para sa kanila. Para sa akin. Pero mas masakit kung hindi ko gagawin. Kailangan kong hanapin ang sarili ko bago ko muling harapin ang mundo—bago ko muling harapin si Chris.Si Chris…Sa tuwing sumasapit ang gabi, hindi ko mapigilang mapatingin sa kalangitan, nagdarasal na sana magising na siya. Araw-araw akong binibigyan ng balita ni Kuya Gian. Araw-araw, pareho pa rin ang sagot: comatose.Nais k

Chapter 178 Habang masayang nagtatakbuhan sina Jacob at Ellie sa may likod-bahay, pansamantala akong naupo sa duyan at saka ko tinawag si Kuya Gian na kasalukuyang nagkakape sa may porch. "Kuya..." mahina kong tawag. Tumingin siya sa akin, tahimik lang. Alam na niya agad kung anong susunod kong itatanong. "Kumusta na siya?" tanong ko sa wakas, kahit pilit kong pinipigilang manginig ang tinig ko. Umupo siya sa tabi ko, humigop muna ng kape bago sumagot. "He’s still under strict monitoring until now," sagot niya. "Critical pa rin ang kondisyon niya, Kara. Pero stable. At least, hindi na lumalala. Still comatose though." Tumango ako, habang pinipilit ang sarili kong huwag madurog sa narinig. "Lagi akong updated sa lahat. Wala kang dapat alalahanin," dagdag pa niya, sabay tapik sa balikat ko. "Salamat, Kuya…" bulong ko habang pinapanood ang mga anak kong masayang naglalaro—walang kamalay-malay sa bigat na dinadala ng puso ko. Kara POV Napatingin ako sa malayo, pilit na

Chapter 180 Hinaplos ko ang buhok ni Ellie, saka hinalikan si Jacob sa noo. "Sana manatili kayong ganito—masaya, ligtas, at buo," bulong ko sa sarili ko, pinipigilang tumulo ang luha. Hindi ko maiwasang alalahanin si Kuya Gian. Wala pa ring text o tawag mula sa kanya mula nang umalis siya. Iniisip ko kung okay lang ba siya, kung natuloy ba ang lakad nila... at kung may kinalaman ba ito sa lagay ni Chris. Huminga ako nang malalim at tumingin sa labas ng bintana. Maliwanag ang buwan, parang pinapaalalahanan akong magtiwala—na kahit hindi ko kontrolado ang lahat, may pag-asang darating. “Sana bukas ng umaga ay isang magandang balita ang bubungad sa akin,” bulong ko habang pinipilit isara ang mga mata kong ayaw pa rin tumigil sa pag-aalala. Tahimik pa rin ang gabi. Ang tanging maririnig ay mahinang hilik ni Jacob at paghinga ni Ellie habang mahigpit ang yakap ng kanilang maliliit na bisig sa akin. Sa gitna ng takot at pangamba, ang presensya nila ang nagbibigay lakas sa puso kong