Chapter 164Madilim ang paligid. Tanging ang mahihinang ilaw ng mga overhead cranes ang nagbibigay-liwanag sa kalat-kalat na containers. Naka-silent mode kami. Walang ingay. Walang hangin. Tahimik—pero mapanganib. Parang saglit lang na katahimikan bago ang isang malakas na pagsabog.Sa earpiece, marahang bulong ni Blade:"Target confirmed. Three men unloading from the black van. Armed. Movement inside container B-7.""Execute silently. No witnesses." malamig kong utos habang sumenyas kay Raven sa kabilang gilid ng pier.Sumunod ang lahat. Hindi na kailangang ulitin.Isa. Dalawa. Tatlong kalaban. Tumpak ang bawat bala—sa ulo, walang ingay. Walang drama. Nahulog ang katawan ng una sa sahig, ang dugo nito'y dumikit sa gulong ng van.Lumapit ako sa container B-7. Dinikit ko ang thermal pad sa pinto. May tatlo sa loob, abalang nagbubukas ng wooden crates—mga high-tech surveillance implants na galing pa raw Europe. Para saan? Para sa susunod na digmaan?Hindi na ‘yon mahalaga.BLAM!Pinasab
Chapter 165Habang kumakabog ang alarma, pinanood ko ang katawan ni Ivanka habang unti-unting binabalot ng dugo ang marmol sa ilalim ng kanyang paanan.10 minutes later... countdown aborted.Blade: “Facility is rigged. We plant C4, exfil in 6.”Raven: “All data secured. Specter… is done.”Tumayo ako sa gitna ng command center."This is for Kara.""For Ellie. For Jacob.""Let hell swallow you all."EXT. SIBERIAN TUNDRA – NIGHTBOOOOOOOM!!!Sumabog ang buong base, parang nilamon ng impyerno ang Specter.Hindi ako lumingon.Nice—diretso tayo sa kalaban.Location: Istanbul, Turkey – Next Target: Azael VoranovSa bawat galaw ng Specter, may bakas ng dugo. At ang kasunod na pangalan sa listahan—isang multo ng black-market arms dealing at intel corruption: Azael Voranov. Half-Turkish, half-Russian, pero buong demonyo kung kumilos.Hindi siya tulad ni Ivanka na may kontrol sa teknolohiya. Si Azael—tao ng karahasan. Ang laruan niya: biological warfare, torture experiments, at rogue mercenaries
Chapter 166 Lumapit sa akin si Enzo, ang aking second-in-command, suot ang itim na tactical gear habang nakapatong ang comms headset sa kanyang tainga. "Boss, all units are in position. Hacker is ready. Countdown starts in 10." Tumango ako at humigpit ang hawak ko sa baril. "Walang sablay, Enzo. Ayokong may makatakas. Sergei ends tonight." "Understood, sir. We've got your back." Pumasok ako sa armored vehicle na nakaabang. Sa likod ng salamin, tanaw ko ang malamig at mabangis na kagubatan ng Quebec. Tahimik. Pero ang katahimikan ay panandalian lang—dahil ilang segundo na lang ay lalagablab ito sa putukan ng hustisya. 10 minutes later Inside Sergei’s stronghold – Perimeter breach BOOM! Sumabog ang harap ng kampo. Nagtakbuhan ang mga tauhan ni Sergei, agad din silang tinamaan ng precision sniper shots mula sa kakahuyan. Hindi nila alam, isa lang ‘yon sa mga distraction. Habang sila ay abala, kami ni Enzo at ang core assault team ay dumaan sa underground tunnel. Ilang
Chapter 167 Nilapitan ako ni Enzo, hawak ang satellite phone. Enzo: “Boss, air route secured. In place na rin ang C4 sa dalawang possible escape tunnel. Once we enter, no one gets out—unless it’s in a body bag.” Tumango ako. “Good. Umpisahan ang infiltration sa South Sector. Ako mismo ang bababa sa command center.” Nagbuntong-hininga ako, pinikit ang mga mata sa loob ng ilang segundo. Sumagi sa isip ko si Kara… ang ngiti niya, ang mata niyang puno ng lambing—na ngayo’y hindi niya ako maalala. Pero hindi ito oras para sa damdamin. Bumalik ako sa pagiging si Uncle M —ang taong kinatatakutan ng mga sindikato, ang anino sa likod ng mga pagkabura ng cartel, at ang taong may pangakong bubuwagin ang imperyong tinayo nina Alberta at Valentin gamit ang dugo nilang dalawa. Chris: “Pag nakuha ko na si Valentin… ako ang huling makikita ng mata niya bago siya mawalan ng hininga.” At sa gabing ito, uulan ng bala sa kuta nila. Location: Perimeter ng underground facility, Alberta
Chapter 168 Alaric Swanson POV Location: Unknown Arctic Research Station, Nunavut, Canada Time: 0237H Sa katahimikan ng niyebe, tanging tunog ng makina at mga yapak ng mga armadong bantay ang bumabasag sa paligid. Isang underground facility ang tinatawag ng iilang nakakaalam bilang “Sanctum.” Hindi ito basta hideout—ito ang puso ng lahat ng operasyong binuo ng Umbra Circle. Sa loob ng isang glass lab chamber, nakatayo si Alaric Dumont—nakaputing lab coat, malamig ang tingin, hawak ang isang vial na kumikislap ng asul sa ilalim ng ilaw. Sa likod niya, naka-kadena ang isang lalaki—isang test subject, nanginginig, wala nang malay sa sakit. Alaric (cold, clinical tone): "Prototype 7. Neuro-X. Mas mabilis, mas malinis. At higit sa lahat… hindi nadedetect hangga’t huli na." Lumapit ang isang babae—Dr. Elenya Vortze, isang rogue biochemist mula sa Germany. Elenya: "The toxin disperses in under five seconds upon air contact. Wala pa tayong antidote. Just how you like it."
Chris POVLocation: Perimeter of Sector 7 – Yukon Mountains, CanadaTime: 0500HTahimik ang paligid, pero ramdam ko ang tensyon na bumabalot sa bawat pulgada ng lupang nilalakaran ko. Ang snow sa ilalim ng combat boots ko ay tinatanggap ang bigat ng paghihiganti.Wala na si Cindy. Wala na si Valentin. Tinapos ko sila—mga traydor na pumili sa maling panig ng kasaysayan.Ngayon, si Alaric na lang.Chris (coldly):"Alaric... ililibing kita sa sarili mong impyerno."Tinapik ko ang earpiece, siniguradong naka-jam ang signal sa buong radius. Walang makakalabas. Walang makakaligtas.May pumutok sa unahan—isang proximity mine. Pero hindi ako tinamaan. Alam kong may babagsak bago pa ako makarating sa gitna. Isa lang ang ibig sabihin nito—inaasahan niya ‘kong dadating. Maganda. Kasi hindi na ako nagtatago.Lumabas ako sa kakahuyan, dire-diretsong tumama ang mga laser sights sa tactical vest ko. Huminga ako nang malalim. Dalawang smoke grenade sa magkabilang kamay. Sabay ihagis. Boom. Isang ulap
Chapter 170Paglapit namin ni Alaric, hindi na kailangan ng salita. Wala nang pag-uusap, wala nang negosasyon.Putok ng galit, bigwas ng galit ang sumalubong.Sumugod siya, mabilis—pero mas mabilis ako.Nagpalitan kami ng suntok. Malalakas. Nakabibingi ang tunog ng bawat tama ng kamao sa laman.Sumapol ang kamao niya sa pisngi ko—marahas, malalim ang sugat na naiwan. Pero hindi ako umatras.Tumama ang siko ko sa tagiliran niya, napaurong siya ng bahagya. Bago pa siya makabawi, sinundan ko ng isang matinding uppercut sa ilalim ng panga niya. Umalagwa ang ulo niya pabalik, pero parang hayop na nagngangalit, dumaluhong uli.Sinunggaban ko ang batok niya, pinilit kong ilakdaw siya sa pader."Para sa kapatid ko. Para sa bawat inosente mong pinatay," nagngangalit ang boses ko, halos pabulong. Nagpumiglas siya, tinuhod ako sa tagiliran—ramdam ko ang hapdi pero hindi ko pinansin. Hinarap ko siya muli, binitawan ang isang suntok na tumama direkta sa ilong niya—may pumutok na dugo.Naghabulan
Chapter 171 Pinanood ko habang unti-unting nawawala ang liwanag sa kanyang mga mata. Wala akong naramdaman kundi tahimik na katarungan. Sa huling hinga niya, ibinaba ko ang ulo niya sa sahig ng maayos — hindi dahil sa respeto, kundi dahil sa pagtatapos ng isang demonyo. Tumayo ako, marahan kong pinunasan ang kutsilyo sa damit niya. Isinuksok ko ito pabalik sa holster ko, at hindi na lumingon pa. "One less monster in this world," bulong ko sa sarili habang papalayo. Wala nang Alaric. At sa bawat hakbang ko palayo sa kanyang malamig na bangkay, isang hakbang din itong palapit kay Kara — sa buhay naming dapat matagal nang nagsimula, malaya sa mga anino ng nakaraan. Bubuksan ko na sana ang pintuan palabas nang— BOOM! Isang malakas na pagsabog ang umalingawngaw, nagpaalug-alog sa buong kuta ni Alaric. Sumalubong sa akin ang alon ng init, usok, at lumilipad na mga debris. Mabilis akong umatras, instincts ko agad na gumana. Hindi ko na inintay pa ang pangalawang p
Chapter 182 Chris POV "Sure ka ba sa desisyon mo na magpanggap na hindi mo sila maaalala?" tanong ni Gian, halatang may bigat ang loob. Tiningnan ko siya nang diretso, kahit bahagya pa ring nanginginig ang katawan ko mula sa mga huling araw sa ICU. "Oo, para makaiwas sila sa banta ng buhay ko," mahina kong sagot, pero buo ang loob ko. Tahimik siyang napatingin sa sahig, saka tumango. "Alam mo bang masakit 'to para kay Kara? Birthday pa ngayon ni Ellie." Napapikit ako. Parang may pumunit sa dibdib ko sa narinig. "Alam ko. Pero mas masasaktan ako kung madamay pa sila sa gulo ko. At kung mawala pa sila dahil sa akin... hindi ko mapapatawad ang sarili ko." "Chris…" humugot siya ng malalim na buntong-hininga. "Sana tama ang desisyon mo." Tahimik akong tumingin sa bintana ng silid-hospital. Sa labas, may sikat ng araw... pero sa puso ko, puro anino ng mga alaala. Alaala na kailangang kong itago—para sa kaligtasan nila. Gusto mo bang ituloy ko ang scene kung saan magkausap si Chris a
Chapter 181 Hinaplos ko ang buhok ni Ellie, saka hinalikan si Jacob sa noo. "Sana manatili kayong ganito—masaya, ligtas, at buo," bulong ko sa sarili ko, pinipigilang tumulo ang luha. Hindi ko maiwasang alalahanin si Kuya Gian. Wala pa ring text o tawag mula sa kanya mula nang umalis siya. Iniisip ko kung okay lang ba siya, kung natuloy ba ang lakad nila... at kung may kinalaman ba ito sa lagay ni Chris. Huminga ako nang malalim at tumingin sa labas ng bintana. Maliwanag ang buwan, parang pinapaalalahanan akong magtiwala—na kahit hindi ko kontrolado ang lahat, may pag-asang darating. “Sana bukas ng umaga ay isang magandang balita ang bubungad sa akin,” bulong ko habang pinipilit isara ang mga mata kong ayaw pa rin tumigil sa pag-aalala. Tahimik pa rin ang gabi. Ang tanging maririnig ay mahinang hilik ni Jacob at paghinga ni Ellie habang mahigpit ang yakap ng kanilang maliliit na bisig sa akin. Sa gitna ng takot at pangamba, ang presensya nila ang nagbibigay lakas sa puso kong
Chapter 180Lumapit si Jacob at Ellie, tila naramdaman ang seryosong usapan."Saan ka pupunta, Tito Gian?" tanong ni Jacob.Napangiti si Kuya Gian kahit halatang may bigat sa dibdib. "May aasikasuhin lang ako, pero babalik agad ako. Promise ko yan sa inyo.""Magdadala ka ba ng pasalubong?" tanong ni Ellie habang yakap ang dragonfly na nasa kamay.Napatawa kaming tatlo kahit saglit lang. Tumango si Kuya Gian."Oo, may pasalubong kayong dalawa. At kay Mommy din."Habang papalayo siya, hindi ko maiwasang titigan ang bawat hakbang ng kapatid ko. Isang tahimik na panalangin ang bumalot sa puso ko."Sana, matapos na ang lahat ng gulo na 'to.""Mommy, saan pupunta si Tito Gian?" mahinahong tanong ni Jacob."Hala, pasok na tayo sa loob," yaya ko sa kanilang dalawa habang bahagyang lumalakas ang ihip ng hangin, tila may paparating na ulan.Agad na tumayo si Jacob, hawak-hawak ang dragonfly sa isang dahon. Si Ellie naman ay mabilis na yumakap sa aking bewang, nakangiti ngunit halatang pagod na
Chapter 179Habang masayang nagtatakbuhan sina Jacob at Ellie sa may likod-bahay, pansamantala akong naupo sa duyan at saka ko tinawag si Kuya Gian na kasalukuyang nagkakape sa may porch."Kuya..." mahina kong tawag. Tumingin siya sa akin, tahimik lang. Alam na niya agad kung anong susunod kong itatanong."Kumusta na siya?" tanong ko sa wakas, kahit pilit kong pinipigilang manginig ang tinig ko.Umupo siya sa tabi ko, humigop muna ng kape bago sumagot."He’s still under strict monitoring until now," sagot niya. "Critical pa rin ang kondisyon niya, Kara. Pero stable. At least, hindi na lumalala. Still comatose though."Tumango ako, habang pinipilit ang sarili kong huwag madurog sa narinig."Lagi akong updated sa lahat. Wala kang dapat alalahanin," dagdag pa niya, sabay tapik sa balikat ko."Salamat, Kuya…" bulong ko habang pinapanood ang mga anak kong masayang naglalaro—walang kamalay-malay sa bigat na dinadala ng puso ko.Kara POVNapatingin ako sa malayo, pilit na nilulunok ang bigat
Chapter 178Kinabukasan. Maaga pa lang ay gising na ako. Hindi man ako nakatulog ng mahimbing sa gabi dahil sa excitement at kaba, ay pilit kong pinilit maging kalmado. Ngayon ang araw na makikita ko ulit sina Jaycob at Sapphire Ellie.Suot ko ang maluwag at komportableng bestidang puti habang dahan-dahang naglalakad papunta sa terrace. Humihigop ako ng mainit na salabat habang pinagmamasdan ang banayad na hampas ng alon sa baybayin ng Panglao.Maya-maya pa’y lumapit si Manang, bitbit ang tray ng agahan."Ma’am Kara, nagpakulo na ako ng sabaw para sa sinigang. Maya-maya ay lalambot na ang hipon, paborito ng mga bata ‘yan di ba?"Ngumiti ako at tumango. "Oo, Manang. Lalo na si Ellie, mahilig yun sa sabaw. Si Jaycob naman, gusto niya yung maasim na maasim."Maya-maya pa’y tumunog ang telepono ko. Tumitibok ang puso ko sa kaba habang inaabot iyon. Si Kuya Gian."Hello, Kuya?""Nandito na kami sa port, Kara. Ilang minuto na lang at makakarating na kami diyan. Sobrang excited na ang mga b
Chapter 176Kara POV(Panglao, 6 Months Later)Limang buwan na akong buntis. Tatlong buhay ang dinadala ko ngayon sa aking sinapupunan—isang himala na nagbibigay lakas sa kabila ng lahat ng sakit, pangungulila, at pagkalito.Ngayon, anim na buwan na mula nang bumalik kami ng mga kapatid ko dito sa Pilipinas. At heto ako ngayon sa Panglao, hinahanap ang kapayapaang pilit kong sinasalo habang binabalikan ang mga piraso ng alaala na unti-unting bumalik—alaala ng aking asawa… at ng aming dalawang anak, sina Jaycob at Sapphire Ellie.Hindi naging madali ang desisyon kong lumayo. Alam kong masakit. Para sa kanila. Para sa akin. Pero mas masakit kung hindi ko gagawin. Kailangan kong hanapin ang sarili ko bago ko muling harapin ang mundo—bago ko muling harapin si Chris.Si Chris…Sa tuwing sumasapit ang gabi, hindi ko mapigilang mapatingin sa kalangitan, nagdarasal na sana magising na siya. Araw-araw akong binibigyan ng balita ni Kuya Gian. Araw-araw, pareho pa rin ang sagot: comatose.Nais k
Chapter 175Tumama sa isa sa mga bodyguard ang bala ni Blade, na nagbigay daan sa amin para magpatuloy sa paglusob. Naririnig ko ang mga hiyaw ng mga kalaban habang unti-unti nilang nararamdaman ang sakit mula sa aming bala. Mga hiyaw ng takot, sakit, at pagkatalo. Pero wala akong pakialam. Ang misyon ko ay malinaw: tapusin si Escano, at maghiganti para sa mga taong nawasak niya."Wraith, flank left!" sigaw ko, at mabilis siyang tumalima. Ang bawat isa sa amin ay nag-cooperate nang maayos, mabilis at tumpak. Sa bawat hiyaw ng kalaban, naramdaman kong papalapit kami sa tagumpay.Pero hindi kami makakampante, alam namin na ang kuta ni Escano ay may iba pang lihim. Ang mga tao nito ay handa ring mamatay para sa kanilang amo.Muling bumalik ang atake mula kay Escano, at mula sa kanyang kanto, pinilit niyang mangibabaw. Bago pa kami magpatuloy, isang malupit na putok ang tumama kay Zero. Tumilapon siya ng ilang metro. Agad ko siyang nilapitan at binigyan ng cover fire."Zero!" sigaw ko, ng
Chapter 174pagkatapos ng tawag ay agad ako pumasok Sa loob ng jet. Sa loob ng eroplano, binuksan ko ang holographic map sa mesa sa gitna.Nakatayo kami ng team — lahat nakasuot ng tactical black gear, complete with silencers, blades, and comms.May tatlong pangunahing target kami ngayong gabi: Arnulfo "Arno" Salazar Marites "Mari" Dumlao Domingo "Dom" Escano Revised part ng kwento gamit ang mga bagong pangalan: TARGETS: Arno Salazar – Arms warehouse (tagapamahala ng black market weapons). Mari Dumlao – Safehouse sa outskirts ng Vancouver (intelligence and laundering expert). Dom Escano – Personal bunker, heavily guarded (leader ng local syndicate operations). Command briefing ni Revenant (after adjustments): Revenant (matalim ang tono): "Zero, Wraith — kayo kay Arno. Linisin ang buong warehouse." "Blade, kasama ko kayo. Si Mari Dumlao ang target natin — gusto ko siya alive for interrogation." "Pagkatapos, kita tayo sa Black Creek para kay Dom Escano. I want that basta
Chapter 173Nang makita kong bahagyang nag-stabilize ang vital signs ni Chris, hindi na kami nag-aksaya ng oras.Nagdesisyon kami — kailangan naming dalhin siya sa secured hospital ng organisasyon.Revenant (matigas ang tono, command voice):"Prepare for emergency extraction! Move him carefully! Watch his chest — may shrapnel pa ring naka-embed!"Agad naming isinakay si Chris sa armored medical van.Walang sirena.Walang ingay.Isang lihim na operasyon para hindi mahalata ng mga natitirang kalaban na naghahanap pa ng buhay sa guho ng kuta ni Alaric.Habang umaandar kami, hawak ko ang pulse monitor na nakakabit sa kanya.Kada pintig, kada vilang ng oras, parang tinutusok ang puso ko.Revenant (bulong habang nakatingin kay Chris):"Kapit lang, boss. Kapit lang."Pagkarating namin sa secured hospital — isang underground facility na nakatago sa ilalim ng isang lumang warehouse — agad siyang sinalubong ng mga nakaabang na surgeon at nurses.May sarili kaming medical team.Mga doktor na san