Lahat ng Kabanata ng THE CONTRACT WIFE: A DANGEROUS UNCLE: Kabanata 51 - Kabanata 60

Chapter 52 Napahawak ako sa tiyan ko at napangiti. "Ang ganda, Lancy. Parang gusto ko na tuloy bilhin lahat ng cute na damit dito." "Ganyan talaga! Dapat pinag-iipunan mo ‘to, kasi ang baby hindi lang basta gastos, commitment ‘to, besh! Pero don't worry, andito naman ako. Ang pangalawang ninang!" sabay kindat niya. Napatawa ako. "Ikaw lang pala ang nag-decide na ikaw ang pangalawang ninang, ha?" "Siyempre! Hindi mo na kailangang mag-isip. Ako na bahala sa'yo at kay baby mo." Habang naglalakad kami sa pagitan ng mga racks ng baby clothes, hindi ko maiwasang mapabuntong-hininga. Sa kabila ng lahat ng sakit at pagsubok, heto ako ngayon, may bagong buhay at may bagong simula. At kahit minsan ay natatakot ako sa hinaharap, alam kong hindi ako nag-iisa. "Salamat, Lancy," mahina kong sabi. "Aba! Para saan ‘yun?" kunot-noo niyang tanong. "Para sa lahat. Sa pagiging nandiyan palagi." Bigla niya akong niyakap nang mahigpit. "Huy! Wag kang emo! Kasi kahit anong mangyari, bestie, hindi k

Chapter 54 Sa kabila ng mabilis na paglipas ng mga buwan, hindi ko namalayang nalalapit na ang araw ng panganganak ko. Ramdam ko ang bigat ng tiyan ko, ngunit sa kabila ng lahat, nanatili akong abala sa trabaho. Si Ms. Valeria Young at ang fiancé niyang si Daniel Evan—na siyang ex-boyfriend ko noon—ay naging malapit sa akin. Hindi ko alam kung paano nangyari, pero naging komportable ako sa kanilang dalawa. "Kara, sigurado ka bang kaya mo pa?" nag-aalalang tanong ni Valeria habang tinitingnan ang schedule ng kasal nila. Ngumiti ako. "Kaya ko, Ms. Young. Ilang linggo na lang naman bago ang wedding ninyo. At saka, gusto ko talagang tapusin ito nang maayos." Tumingin siya kay Daniel, na tahimik lang mula kanina. Alam kong hindi pa rin siya sanay na magkasama kami sa iisang kwarto, pero wala na akong mararamdaman pa para sa kanya. Matagal nang tapos ang kwento namin. "Kung kailangan mo ng pahinga, sabihin mo lang, Kara," sabat ni Daniel sa isang malamig pero concern na tono. Ngumiti

Chapter 56Lancy POVHabang pinagmamasdan ko si Baby Ellie na mahimbing na natutulog sa mga bisig ko, hindi ko maiwasang mapangiti. Napakaganda niya—maliit, inosente, at perpekto. Para siyang munting anghel na ipinadala para bigyan ng bagong liwanag ang buhay ng bestie kong si Kara.“Baby Ellie, alam mo ba kung gaano ka kaswerte? Kasi ikaw ang anak ng pinaka-amazing na babae sa buong mundo,” mahina kong bulong habang hinahaplos ang maliit niyang pisngi.Napatingin ako kay Kara na tahimik akong pinagmamasdan. Kita ko sa mga mata niya ang halo-halong emosyon—saya, pagod, at isang bahagyang takot. Alam kong marami siyang iniisip. Marami siyang pangambang hindi niya sinasabi, pero kilala ko siya. Hindi na niya kailangang magsalita para maramdaman ko kung ano ang bumabagabag sa kanya."Thank you, Lancy! For everything," biglang sabi niya habang nakangiti.Napairap ako nang pabiro. "Hay naku, bestie! Maliit na bagay lang ‘to, noh!"Pero sa totoo lang, kahit kailan, hindi naging "maliit na

Chapter 58 Pagkalabas ko ng kwarto ni Kara, pakiramdam ko para akong sundalong pinadala sa isang misyon na walang sapat na armas! Naglakad ako nang mabilis palabas ng hospital, at habang hinihintay ang taxi, nagmumuni-muni ako. Ano ba ‘to, Lancy? Bakit ka naman natakot sa isang babae? Pero naalala ko bigla ang huling kita namin ni Kiara—‘yung tingin niyang parang gusto akong gawing fiancé agad-agad! "Good luck, Lancy!" sigaw ni Kara mula sa bintana ng kanyang kwarto. Napairap ako. "Huwag mo akong i-good luck, bestie! Mas kailangan ko ng escape plan!" Natawa lang siya. "Bahala ka na diyan! Basta siguraduhin mong makakarating siya rito nang buo at hindi mo siya iniwan sa airport!" Napailing na lang ako habang sumasakay ng taxi. Challenge accepted, pero walang kasiguruhan kung buhay akong makakabalik! Pagdating ko sa JFK Airport, dumiretso ako sa arrival area. Sinilip ko ang oras sa cellphone ko—7:50 PM. Aba, sakto! Hindi ako late! Pero biglang bumilis ang tibok ng puso ko nang m

Chapter 60 Habang naglalakad ako sa hospital hallway, pinipilit kong pakalmahin ang sarili ko. Bakit ba ako naaapektuhan sa mga biro ni Kiara? Alam ko namang mapanlokong tao ‘yon mula pa noong una! Bigla akong napahinto nang marinig ko ang yapak niya sa likod ko. "Lancy!" tawag niya. Napatingin ako sa langit na parang humihingi ng tulong. Lord, give me patience! Pagharap ko, nakita ko siyang nakangiti, pero this time, hindi na ‘yong pang-aasar na ngiti. Parang... seryoso? "Bakit mo ako iniiwasan?" tanong niya. Napalunok ako. "Hindi kita iniiwasan! Ginugulo mo lang kasi ang isipan ko!" "Ano namang nakakagulo sa sinabi ko?" sabay kagat niya sa labi niya, na parang nagpipigil ng tawa. Napahawak ako sa sentido ko. "Kiara, ‘yong mga sinasabi mong mini-me natin, ano ‘yon, joke? O may halong katotohanan?" Imbis na sumagot, lumapit siya sa akin at bahagyang yumuko para titigan ako nang mas malapitan. "What if gusto ko talagang magka-mini-me tayo, Lancy?" Nanlaki ang mata