Lahat ng Kabanata ng Love Behind the Contract (An Army and his Innocent Wife): Kabanata 11 - Kabanata 20

Tsk! Langgam pa talaga madami naman iba.Pinagmasdan ko lang siyang parang bata habang pinapapasok niya sa isang lalagyan ang mga langgam. Kapag hindi ako makatimpi, tiyak akong itatapon ko ito sa bintana. Mga kabataan talaga ngayon ang hirap ng intindihin. "Sorry mga alaga ko, kailangan niyo nang umuwi ngayon ehh, mamaya na lang tayo ulit maglaro pag-uwi sa bahay." Sa aking narinig, nanalaki anga aking paningin. Kalokohan, maglalaro sa bahay? "Shiena, itapon mo na iyan. Hindi maganda, mamaya baka kagatin ka pa." Mahinahon kong sambit. Ngunit, masama niya lang akong tinitigan."What???""Anong what? Kaibigan ko sila, kaya hindi ko sila itatapon, okay? Isa pa, kapag wala ka sa bahay, sila lang ang nakakasama ko, sila lang ang nakakausap ko. Kasi, nakakatakot ang aso mo. Kaya, huwag ka diyan magreklamo sa akin, dahil hindi ako nagrereklamo sayo." Matapang niyang simabit sabay taas ng kilay. Wow naman, malakas talaga ang loob niya."But-""No buts, baka ikaw pa ang matapon ko." Dagdag

Nasa harap na namin ang pagkain, pero na walang na ako ng gana. Ang tanging laman lang ng isipan ko, walang iba kundi si, Dad. Kahit ramdam ko ang tingin ni, Stephen sa akin, tila'y wala lang ito para sa akin. "Shiena, hindi mo ba gusto ang pagkain? I thought you were hungry." Marahan akong napatingin sa kanya at nakasalubong naman ang aming mga mata. Pumagitna sa aming dalawa ang katahimikan at ang lamig ng paligid. Hanggang sa, kusang bumuka ang bibig ko. "Galit ako sa mga sundalo." Hindi ko alam kung bakit ko ito na sabi, tila'y kumalawa lang ito sa dibdib ko. "What are you talking about?" Pagtataka niya. Siguro ito na ang oras para mailabas ko ang nararamdaman ko. Palagay ko naman ay makikinig siya sa mga sasabihin ko. "Bakit, bakit pinipili ng iba ang buhay ng iba. Kahit, alam nilang buhay nila ang magiging kapalit nito?" Pinipigilan kong tumulo ang luha ko. Nakakahiya kung iiyak ako sa harap niya, baka mamaya isipin pa niyang iyakin ako. Pero, wala na akong pake-alam, kung a

"Mas mabuting, dapat na bantayan niyo po ang pasyente, dahil kapag hindi ito maaagapan pwede pa itong lumala at pwede siyang makagawa ng hindi maganda sa ibang tao. Pwede rin na masaktan niya ang mga taong malapit sa kanya, tulad na lang ng kapatid, parents, asawa o kung ano pa. Sir, ilayo niyo rin siya sa mga bagay na pwedeng maka-gulo lang ng isipan niya. Tulad na lang din ng pag-aaway sa harap niya. She's traumatized, kahit hindi pa natin alam kung saan niya ito nakuha, kailangan pa rin natin siguraduhin na makalayo siya sa kapahamakan. Isa lang din ang nasisiguro ko, takot siya sa dugo." "Blood? Takot sa blood ang asawa ko?" "Yes, sir." "Okay, thank you doc." "Sige sir, mauuna na rin po ako. Kapag magising ang pasyente pwede niyo po siyang iuwi. Mas kailangan niya rin ng maayos na kwarto niya, para makapagrelax ang pag-iisip niya." Ngumiti siya sa akin at tumango. Hanggang sa tuluyan na rin siyang umalis. Pumasok ako sa loob, nanatili akong naka-tayo sa harap ni, Shei

"Wait lang, hindi naman masama ang mga alaga ko ahh. Isa pa, mabuti silang kasama, kaya huwag mo madamay damay ang alaga ko, Stephen." Naiinis na saad ko, ngunit nakasobsob pa rin ang mukha ko sa leeg niya. Naramdaman ko ang paglunok laway niya, pero hindi na siya nagsalita pa. Dumeretso na siya sa paglalakad habang buhat buhat pa rin ako, hanggang sa makarating na kami sa kwarto. Dahan-dahan niya naman akong inilapag sa kama. Halos makalapit na ang mga mukha namin, na nagdala ng kiliti sa akin lalo na't nakatitig kami sa isa't isa.Agad akong umiwas, baka ako na naman ang isipin niya. Lumayo ako sa kanya ng kaunti, ganun rin ang ginawa niya."Hmm, magpahinga ka lang dito, aalis muna ako. May importante akong gagawin, huwag kang maging pasaway. Makinig ka, para walang mangyaring masama sayo, okay?" Tumango naman ko sa kanya. Pagkatapos niyang magpaalam, agad naman siyang lumabas. Ano na naman ang gagawin ko ngayon, mag-isa lang ako. Siguro, ay itulog ko na lang ulit ito. STEPHEN PO

Nagising ako dahil sa sinag ng araw na tumama sa mata ko. Napatakip ako sa mata ko at dahan-dahan na inimulat ito. Nagtaka ako, kung sino ang nagbukas ng bintana, dahil wala naman akong maaalala na binuksan ko ito. HALA! SELF HINDI NAMAN KAYA, NAGLAKAD KANG MAG-ISA! ALALAHANIN MO NGA KUNG ANO ANG GINAWA MO!" sambit ko sa aking isipan na may gulat na reaksiyon. Iniling iling ko ang aking ulo, HINDI! WALA AMONG GINAWA, NATULOG LANG AKO, NAKASARA NAMAN ANG BINTANA KAGABI PA EHH, WAIT??? BAKA, OO NGA NAMAN! BAKA SI STEPHEN LANG! HAY NAKU! HINDI BALE NA NGA LANG SELF, NAKAKALOKA KA. Inunat ko ang aking kamay, bumangon ako sa kama. Magaan naman ang pakiramdam ko ngayon, kaya tiyak na magiging maayos lang ako. Humarap ako sa malaking salamin, kunot noo kong tinitiga ang aking itsurang mukhang ewan. Ang gulo ng buhok ko, dagdag pa ang medyo may kalakihan na damit kong suot at pants. Parang isa akjng bata sa suot kong ito. Napabuntong hininga ako pagkatapos ay pumasok ako sa bathroom, upang ma