All Chapters of One Fateful Night With My Ninong: Chapter 291 - Chapter 300

Lumalamlam na ang hapon nang mapagtanto kong dalawa’t kalahating oras na pala mula nang mag-good-bye si Killian sa telepono kanina. Sinabi niyang may kailangan lang asikasuhin sa board meeting malapit sa BGC at babalik siya bandang gabi. Naiwan akong mag-isa sa mansion na parang centerpiece ng isang coffee-table book—sobrang tahimik, sobrang malinis, at, honestly, nakaka-intimidate. Wala akong ibang pwedeng gawin kundi hintayin siyang umuwi, pero kapag masyado akong nakaupo, nagiging maingay ang isip ko—paulit-ulit na replay ng pagtataksil ni Larkin, ng ungol ni Joyce, ng paghihiganti ko sa loob ng kotse. So, instead of drowning in memories, I decided to explore. Hindi naman bawal, ‘di ba? Technically guest ako. At sabi nga ni Killian, “Make yourself at home.” Una kong nilibot ang hallway sa second floor. Sa magkabilang dingding, naka-frame ang mga matte-black certificates at minimalist plaques—Harvard Business School Exec Program, Forbes 30 Under 30, isang commendation mula sa Depar

Pagkatapos ng last class ko kanina sa Adamson, ramdam ko agad ang bigat sa balikat ko. Hindi lang dahil sa dami ng papers na kailangang i-check, kundi dahil sa emosyon na matagal ko nang pinipilit iwasan. Sabi nila, kapag masyado kang naging matino, mas malakas ang impact ng unang pagkabasag mo. At ngayong gabi, ramdam kong wasak na wasak ako sa loob. Kaya nang nagyaya ang matalik kong kaibigan na si Anne para uminom, hindi na ako nagpaligoy-ligoy pa. “Clau, girl! You need this,” sabay abot niya sa ' kin ng tequila shot habang nasa loob kami ng isang upscale bar sa BGC. “Sobra kang stressed, halatang hindi ka na ginagapang sa kama!” Tumawa ako. Hindi dahil totoo. Pero dahil kailangan. Napakapit ako sa shot glass at pinilit ngumiti. “Oh, please,” sabi ko, nag-acting pa ng confident. “Happily married pa rin naman ako, no. Kaya lang, busy lang talaga pareho. You know how it is.” Hindi ko alam kung sa sarili ko o sa kaibigan ko ako nagsisinungaling. Hindi ko rin alam kung bakit hang

Humigpit pa lalo ang paghawak ko sa buhok ni Killian nang galugarin niya ang maselang parte ng katawan ko. Nawawala na ako sa sarili. Alam kong hindi lang ito dahil sa alak. Nagdilat ako ng mga mata at tumingin kay Killian na abala pa rin sa paglabas-masok ng dila niya pagkababae ko. Bigla akong nakaramdam ng hiya nang mapansing hindi pala ako nakapag-shave. Gusto kong matawa sa kalandian ko, pero ungol ang lumalabas sa bibig ko. Halos sabunotan ko na siya nang s******n niya ang pagkababae ko. "Killian —you're so good..." usal ko. Nang huminto siya sa ginagawa niya, bumalik ang labi niya sa labi ko. Hinalikan niya ang iba't ibang parte ng katawan ko. Inaangkin niya. May kinuha siya sa bulsa niya. Napalunok ako nang buksan niya ang condom at mabilis na nilagay sa alaga niya. "I'm done cleaning your pussy. Pwede na ba akong pumasok?" pang-aasar niya sa akin. Bumaba ang paningin ko sa maselang bahagi ng katawan ko na hindi nalinisan dahil sobrang busy. "Don't worry, ako na

Pinaliguan ko ng maple-berry compote ang huling piraso ng crepe, ni-roll nang maayos, at sinubo. Pero bago pa tuluyang ma-comfort ang kaluluwa ko sa tamis, may inilapag si Killian sa tabi ng tasa ko: isang leather folder na may embossed na titik “K.” “Something for you,” Kaswal niyang sabi habang sinasalinan ako ng oat-latte. “Read it after you finish.” Nag-zoom in agad ang puso ko. Leather folder at 7 a.m.? Hindi ’to payslip. Hindi rin HR memo—masyadong magarbo ang cover. Binaligtad ko: may discreet na gold sticker na parang wax seal. Formal. Mahal. Peligroso. Pinunasan ko muna ang labi bago ko nilihis ang flap. Nasilip ko agad ang makapal-kapal na papel—cream-white, watermarked, parang certificate ng ancestral land. Sa gitna, naka-bold ang title: “PERSONAL ARRANGEMENT AGREEMENT.” Kumakabog ang salarin kong dibdib. Inilabas ko ang unang pahina at unti-unting binasa—may mga terminong legal, sub-clauses, at naka-italic na phrase: “Mutually-Consensual, Non-Exclusive Intimacy Pact.”

Lumapit ako kay Killian. Sa bawat hakbang, unti-unting nalulusaw ang lahat ng galit at takot na ilang linggo kong pinanghawakan. Ang tinig niya, kahit mahina, ay parang musika sa isang gabing punô ng bagyo sa dibdib ko. “Claudette…” bulong niya habang unti-unting bumabaw ang pagitan namin. “You don’t have to say anything tonight. Just stay. Stay with me.” Napatigil ako sa harap niya. Hindi ko siya sinagot. Pero ramdam ko na kahit wala akong sabihin, naiintindihan na niya. Kaya't dahan-dahan kong inilapit ang katawan ko sa kanya. Hanggang sa magdikit ang aming mga dibdib, at ang tibok ng puso namin ay magtagpo sa isang ritmo. Hindi ko na matandaan kung sino sa amin ang unang humawak—ako ba ang pumulupot sa batok niya, o siya ang humawak sa baywang ko? Basta ang alam ko, biglang bumigat ang hangin sa pagitan namin. Parang lahat ng emosyon ay naghihintay na lamang ng pahintulot para sumabog. He looked down at me, his breath warm against my cheek. “I can feel your pain,” he whispered,