Lahat ng Kabanata ng One Fateful Night With My Ninong: Kabanata 301 - Kabanata 310

Pagkauwi ko, halos hindi ako makahinga habang umaakyat ng hagdan sa silid ko. Ang bawat hakbang, may halong kaba, pananabik, at libog na hindi pa rin tuluyang naibsan sa CR kanina. "I’m not done with you yet," sabi niya sa text. Pagkabukas ko ng pinto, hindi ko na kailangan pang tawagin ang pangalan niya. Amoy ko agad ang familiar scent ng cologne ni Killian—masangsang, masculine, at punung-puno ng tukso. “Killian?” tawag ko, pero ang sagot sa akin ay katahimikan. Ini-lock ko ang pinto at tinanggal ang heels ko, dahan-dahang lumakad sa loob. Bumungad sa akin ang isang eksena na hindi ko makakalimutan. Naupo si Killian sa gitna ng sofa, nakasuot lang ng itim na boxers, legs wide open, habang hawak-hawak ang remote at pinapanood sa TV ang parehong video na pinanood ko kanina sa CR. Napatigil ako. “Killian…” Hindi siya tumingin agad. Pinindot niya ang pause, tumingin sa akin, saka ngumisi—isang ngising walang kapantay sa epekto sa katawan ko. “You made it home,” he said in a low

Nagulat ako nang maramdaman kong may dumampot sa leeg ng mesa–ang kamay ni Killian. Bigla akong tumigil sa pagka-hyperventilate nang punasan niya ang sarili niyang labi at ngumiti nang malikot sa akin. “Hide there,” bulong niya, at mabilis niyang binuksan ang pinto ng opisina. Ramdam ko ang tibok ng puso ko—sabay ang pagmamadali ng bawat tibok. Parang ako ay naglalaro ng apoy sa gilid ng lava. Ngunit mas pipiliin ko pa rin iyon kaysa makita ang kahit sinong bumungad sa akin na ganitong kondisyon. Mabilis siyang magsara ng pinto at tumingin sa akin. “Stay low,” mahinang sabi niya, punung-puno ng katiyakan. Humiga ako sa ilalim ng mesa. May mga kalabog na tumitilapon—mga yabag, kwentuhan, sigawan ng mga professors sa labas. “Claudette?” maririnig kong tanong nila. “Where did she go?” Mabilis namang sumagot si Killian: “She had to leave earlier—something about errands. Sorry pero pagdating niya, interview muna siya sa Dean.” Pagkatapos ng limang minuto, nakaayos si Killian ng bu

Umiiyak ako habang naka-park sa gilid ng kalsada, sa loob ng sasakyan kong tila naging saranggolang wala nang direksyon. Halos hindi ko maramdaman ang sarili ko. Pilit kong pinapawi ang mga luhang ayaw tumigil sa pagtulo, pero paulit-ulit lang bumabalik sa isipan ko ang mga salitang tumaga sa puso ko kanina—ang medical record na nagsasabing baog ako, at ang bawat masakit na salita na ibinato ni Larkin na parang wala akong kahit anong naging halaga sa buhay niya. "You’re not wife material. You’re just… a passing phase. A sterile chapter.” Paulit-ulit 'yon sa tenga ko. Parang sirang plaka. At sa bawat pagbalik ng linyang iyon, para akong sinasaksak sa dibdib. Sumandal ako sa manibela, ipinikit ang mga mata, at saka muling humikbi. Akala ko, ubos na 'ko. Akala ko, hindi na ako makakaramdam ng ganitong sakit pagkatapos ng lahat ng iniwan niya sa akin. Pero mas malalim pala ang sugat kapag kinumpirma ng papel ang pangungulila mo sa isang bagay na hindi mo kailanman makakamtan—isang anak

Pagdilat ng mga mata ko, agad kong napansin ang liwanag na pumapasok sa malalaking bintana ng kwarto. Tahimik. Maaliwalas. At may kakaibang katahimikang parang ayaw mong sirain. Sandali akong napahinga nang malalim, pilit inaalala kung paano natapos ang gabi namin ni Killian. Lumingon ako sa kaliwa—wala na siya sa tabi ko. Agad kong naramdaman ang malamig na espasyo sa kama. Pero bago pa man ako kab.ahan, napansin ko ang isang bagay sa paanan ng kama. Isang neatly folded one-piece black swimsuit, kasama ang beach kimono, shorts, shades, at isang malambot na oversized straw hat. Lahat branded. Lahat bago. Lahat ayon sa panlasa ko. Napakunot ang noo ko. Wala naman akong dinalang gamit kagabi, ‘di ba? Pinauwi na niya ako pagkatapos ng meeting, pero bigla rin akong sinundo at dumiretso kami sa rest house. Wala akong naaalalang nag-empake ako. Tumayo ako mula sa kama at tinungo ang bag na naroon sa gilid ng maliit na upuan. Pagbukas ko, nandoon na rin ang undergarments, toiletries, pat

Maaga pa lang ay abala na ako sa pagbubuklat ng mga paperworks sa faculty room. Halos dalawang oras na akong tuloy-tuloy sa pagtutok, hindi para matapos agad ang gawain, kundi para may ibang pagtuunan ng pansin ang utak ko. Ayokong mag-isip. Ayokong maramdaman. Biglang nag-vibrate ang phone ko sa gilid ng desk. Pagtingin ko, si Ate Caleigh ang tumatawag. Napabuntong-hininga ako bago sinagot. “Ate,” mahinang bati ko. “Claudie,” lambing ng boses niya, “Can we meet today? I just want to see you.” Umiling ako kahit hindi niya naman ako nakikita. “Busy ako, Ate. May dami akong kailangan tapusin dito sa university.” “Are you okay?” tanong niya, may bahid ng pag-aalala. “You’ve been avoiding everyone lately. Hindi ka na rin masyadong active sa family group chat.” Tumahimik ako. Hindi ko alam kung paano siya haharapin. Hindi pa ako handa. Hindi ko pa kayang sabihin sa pamilya ko na isa sa pinaka-masakit na dahilan kung bakit kami nagkahiwalay ni Larkin ay dahil… baog ako. Walang anak