Semua Bab One Fateful Night With My Ninong: Bab 311 - Bab 320

Pagpasok ko sa opisina ng Faculty Head, ramdam ko agad ang tensyon. Nasa harap ng mesa si Dean Evangelista—nakasandal, nakakunot ang noo, at tila may iniisip na mabigat. "Professor Villamor," seryosong bungad niya. "Please, have a seat." Umupo ako nang maayos, pinilit kong huwag ipahalata ang kaba. Hindi ko man aminin, kabado akong humarap sa kaniya. Alam kong may kaugnayan ito sa kumakalat na tsismis sa unibersidad. “I’ll go straight to the point,” panimula niya. “Your name has been circulating around the university lately—and not because of your credentials. It’s because of the rumor involving you and Mr. Killian Nicolaj.” Tumango ako. “I am aware, Ma’am.” She crossed her arms. “Do you deny the relationship?” "I deny the rumors that I’m sleeping with the university owner just to keep my position," diretsong sagot ko. "I won’t deny that we’ve interacted outside work, but it’s always been respectful. And it was never unprofessional." Tumigil siya. Pinagmasdan ako na parang sinus

Sa gitna ng kasiyahan ng birthday party ng quadruplets, naging mas lively pa ang paligid nang inanunsyo ni Calliope na magkakaroon ng game para sa mga matatanda. "Stop dance for titos and titas!" sigaw niya habang hawak ang mikropono. Mabilis na nagpalakpakan ang mga bisita, lalo na ang mga pinsan at kaibigan ng pamilya. Nasa tabi lang ako ng mesa noon, abala sa pagseserve ng juice sa mga bata. Hindi ko intensyong sumali. Hindi ako mahilig sa ganitong mga laro, lalo na't hindi ko feel na maging sentro ng pansin, lalo na ngayong narito si Mommy, may mga bisita, at si Killian na kanina pa tahimik na nakikihalubilo. "Tita Claudette! Join ka na!" sigaw ni Camila mula sa garden. Sabay halos silang lahat ng pamangkin ko na tumingin sa direksyon ko, with those big pleading eyes. "Yeah! We need more pairs!" dagdag ni Dax, habang pinapalakpakan pa ako. Naglalakad na noon si Killian papunta sa akin. Nakatitig siya diretso, suot ang isang half-smile na kilalang-kilala ko na. 'Yung klaseng ng

Nang marinig ko ang paalam ni Killian sa mga bisita, kusa akong napatigil sa paghuhugas ng mga pinggan. Wala akong intensyong sumabay sa kanya. “I have an early meeting tomorrow. Mauuna na ako,” casual niyang sambit habang kinakamayan si Drako at nakangiti sa pamilya ko. Ngumiti lang ako mula sa loob ng kitchen, akmang babalik na sana sa ginagawa ko. “Claudette!” tawag ni Ate Caleigh. Napalingon ako. Nakatayo siya sa likuran ni Killian, may hawak na wine at isang malikot na ngiti sa mukha. “Sabay na lang kayong dalawa sa biyahe. Magpahatid ka na kay Killian pauwi. Wala ka namang dalang sasakyan, ‘di ba?” sabay tulak sa likod ko papalapit sa pintuan. “Wait, Ate—” Kunot-noo akong tumingin sa kaniya. Ngunit parang wala siyang narinig. Mas lalo pa niya akong itinulak palapit kay Killian, na tahimik lang na nakatingin sa amin. May bahagyang ngiti sa labi niya, ‘yung tipong parang aliw na aliw sa eksenang nangyayari. “Ate naman—” bulong ko, halos pabulong na reklamo. “Just go. It’s

Pagpasok namin sa loob ng banyo, marahan niya akong ibinaba. Nakatitig lang siya habang dahan-dahang inabot ang hem ng suot kong shirt—shirt niya—at inangat iyon. Tumambad sa kaniya ang hubad kong katawan. Napalunok siya. “You’re beautiful,” bulong niya, halos pabulong, habang hinahaplos ang baywang ko. “Too beautiful to be hidden from the world.” Hinawakan ko ang harapan ng tuwalya niyang nakatapis pa rin at tumingin sa kaniya. “Then maybe we should stop hiding.” Saglit siyang tumitig sa akin. Parang may lalim ang tingin niya—parang may ibig sabihin ang bawat tingin. Pero hindi niya sinagot ang sinabi ko. Unti-unti niyang inalis ang tapis niya. Tapos pinihit niya ang shower knob. Bumuhos ang mainit-init na tubig mula sa showerhead, nagmistulang ulap ang paligid namin dahil sa steam. “Come here,” bulong niya, sabay hilang muli sa katawan ko. Magkadikit ang balat namin, parehong basa, parehong nananabik. Pinasandal niya ako sa malamig na tiles habang hinalikan ako sa balikat, pa

Habang nakaupo kami sa loob ng sasakyan niya, pareho kaming tahimik. Walang salita, pero ramdam ko ang bigat ng hangin sa paligid namin—hindi dahil sa galit, kundi dahil sa dami ng hindi pa nasasabi. Nakahawak si Killian sa manibela, pero hindi siya umaandar. Nakatitig lang siya sa dashboard, saka marahang huminga at lumingon sa akin. “I want to do this properly,” ani niya, low and firm. “Claudie, I want to court you. Officially.” Napalingon ako agad sa kaniya. Napatitig. Napalunok. “Huh?” “I want to visit your house. I want to ask your Ate Caleigh and your mom if I could court you. I want them to know that I’m serious about you.” Nanlaki ang mata ko. Agad akong napaupo ng tuwid, napapikit sa kaba. “Killian…” mahinang tawag ko. “Hindi mo pwedeng basta na lang sabihin ‘yon.” “Why not?” tanong niya agad. “I’m not ashamed of what I feel for you. I’m not afraid of your family. I can face them.” “Hindi dahil sa ayokong malaman nila,” sagot ko. “Pero kasi… alam ng pamilya ko na hind