Lahat ng Kabanata ng One Fateful Night With My Ninong: Kabanata 321 - Kabanata 330

Pagkapasok namin sa kwarto ko, agad kong ini-lock ang pinto at nilapag ang cellphone sa bedside table. Hindi pa rin ako makapaniwala na si Killian—ang may-ari ng university kung saan ako nagtatrabaho—ay andito ngayon sa mismong kwarto ko, may basbas pa ng nanay ko. “Okay,” sabi ko, habang naglalakad papunta sa closet. “Since wala kang dalang damit, kailangan mong suotin ito.” Kinuha ko mula sa hanger ang isa sa mga old oversized dresses ko. Malambot ang tela at halos pang-pambahay na. Hindi naman siya sobrang girly, pero halatang pambabae. Pagharap ko sa kanya, napalunok ako nang makitang nakaupo siya sa kama, nakasandal sa headboard, at nakangiting parang walang problema sa mundo. Tiningnan niya ang dress sa kamay ko at napataas ang kilay. “That’s mine?” tanong niya, amused. “Seriously?” “It’s the only one that might fit you,” sagot ko, iniabot sa kanya ang dress. “Wala akong oversized panglalaki dito, obviously.” Tinanggap niya iyon, pero imbes na magbihis, isinantabi lang niy

Napaungol ako nang isagad ni Killian ang sarili niya sa loob ko habang nakatalikod ako sa kaniya, nakakapit sa saddle ng kabayo. Napasinghap ako sa biglaang sensasyon, at agad na sumabog ang init sa buo kong katawan. "Killian—fuck!" napasigaw ako nang maramdaman kong hinawakan niya ang lubid ng kabayo at bigla itong pinatakbo, habang nananatili ang katawan naming magkadugtong. "Killian!" sigaw ko, halos mabaliw sa takot at sarap na nagsalubong sa sistema ko. "Baka mahulog tayo!" reklamo ko sabay impit na ungol nang lalo lang niyang isinagad ang pagbaon, sinabayan ng pagbilis ng kabayo sa kagubatan. "Don't worry, Professor," bulong niya sa tenga ko, boses niyang malalim at puno ng kasabikan. "I got you. I’ll never let you fall." "After horse riding, ako naman ang sinasakyan —ugh!" Halos mapasigaw ako ulit nang sumagad siya at binilisan pa ang ritmo. "Be careful, Mr. Nicolaj! I swear, kapag nahulog tayo, ipapatanggal ko lisensya mo bilang tao!" Humalakhak siya habang mahigpit ang pa

Pagbalik namin sa bahay mula sa gubat, nakaakbay pa rin sa akin si Killian, waring walang nangyari. Bagamat basa ang buhok ko at medyo nanginginig pa rin sa lamig, ay mas nangingibabaw ang kilig sa dibdib ko. Sa kabila ng lahat—sa gitna ng ulan, takot, at libog—ay may kakaibang koneksyon sa pagitan naming dalawa na ngayon lang naging ganito katotoo. Pero bigla itong nawasak sa isang iglap. Pagkabukas ng pinto sa main hall, agad akong napahinto nang makita ang isang babae—matangkad, elegante, at nakasuot ng puting dress na tila sinadya para ipakitang wala siyang bahid ng pagkatalo. She was beautiful in the kind of way that made your confidence waver. Not overly sexy, not too flashy—but refined. Effortless. Biglang bumitaw ng bahagya ang kamay ni Killian sa baywang ko. Hindi halata sa iba, pero ramdam ko ang pagbabago sa kilos niya. Ramdam kong bigla siyang naging... alert. "Killian," bati ng babae, sabay ngiti. "You’re finally home." "Margaux..." maikling tugon niya, walang emosyo

Pagkaalis ko sa banyo ay hindi na ako bumalik sa dining hall. Hindi ko na kinaya. Wala na akong ganang kumain. Hindi ko na rin kayang makipagpalitan ng titig kay Margaux, lalo na't nandoon si Don Rafael at siguradong ramdam ang malamig na enerhiya sa pagitan naming tatlo. Tahimik akong umakyat sa guest room na inilaan sa akin. Pagpasok ko, agad kong isinara ang pinto at nilock. Gusto kong mapag-isa. Gusto kong mapawi ang bigat sa dibdib ko kahit kaunti lang. Nakahiga ako sa kama, nakaharap sa pader, mahigpit na yakap ang unan. Hindi ko na kailangang umiyak nang malakas. Sapat na ‘yung paminsang paghinga ko na pilit kong pinapakalma. Sapat na ang pag-ikot ng mga alaala sa utak ko. Sapat na ang mga salitang nanlalait sa kakayahan kong maging ina. Hindi ko namalayang nakatulog ako. Maya-maya, isang mahinang katok ang gumising sa akin. Hindi ko pinansin. Pero hindi pa man lumilipas ang ilang segundo, binuksan na ang pinto. “Claudette?” mahinang tawag ni Killian. Hindi ako gumalaw. Ay

Killian Nicolaj Nakaupo ako ngayon sa tabi ni Claudette habang pinapanuod niya sa monitor ng security room ang CCTV footage kahapon. At habang tumatagal ang video, para akong unti-unting ibinabaon sa lupa. “Ayan na, ayan ka na…” natatawang bulong ni Claudette, nakangiti habang pinipindot ang remote ng playback. “O, tingnan mo ’to oh. Para kang action star.” “Claudette…” seryoso kong sambit, hawak ang sentido ko. “Please. That’s enough.” “Nope,” sagot niya, nakataas ang isang kilay. “This is gold.” At doon, nakita ko ang sarili ko sa monitor — galit na galit, kagigising lang, nakasando at disheveled pa ang buhok ko. Lumalabas ng pinto, halos sinisigawan ang mga tauhan sa labas. “Nasaan si Claudette?! Sinong nakakita sa kanya?! I-review lahat ng camera! Buksan lahat ng gates!” Napapikit ako. Oh my God. “Wait for it…” mahinang halakhak ni Claudette. Kasunod noon ay nakita ang eksenang lumapit ako sa may driver’s quarters, hinila pa ang radio ng isa sa mga gwardya. “Kung hindi ni