All Chapters of One Fateful Night With My Ninong: Chapter 51 - Chapter 60

Celeste's POV "Sigurado ka bang ayos ka na?" Mula sa kinahihigaan ko sa kama, nakita kong nakatayo si Chester sa tabi, nakakunot ang noo at halatang hindi pa rin kampante sa kalagayan ko. Kanina pa siya pabalik-balik sa kwarto, hindi mapakali. Kahit sinabi na ng doktor na wala namang seryosong nangyari sa baby namin at kailangan ko lang magpahinga, hindi pa rin siya makampante. Napabuntong-hininga ako at napailing. Masyado siyang overprotective. Nakangiti akong tumingin sa kanya. "Ninong, ilang beses ko nang sinabing ayos lang ako. Hindi mo na kailangang mag-alala nang ganyan." Pero hindi siya nakinig. Lumapit siya at inayos ang kumot ko, kahit maayos naman ito. "Dapat kang magpahinga. Ayaw kong maulit ang nangyari kanina." Ibinaba niya ang tingin niya sa tiyan ko, saka marahang hinaplos ito sa labas ng kumot. Ramdam ko ang init ng palad niya. Para akong na-freeze sa kinatatayuan ko. Hindi ko alam kung dahil ba sa pagod o sa sobrang bilis ng tibok ng puso ko. "Ang baby natin

Celeste's POV Pagkasara ng pinto, agad akong bumaling kay Ninong Chester, naniningkit ang mga mata sa inis. “Tatlong araw? Talaga ba, Ninong?” Sinamaan ko siya ng tingin, sabay palo sa braso niya. Napailing lang siya at tumawa. “Anong gusto mong sabihin ko? Na isang linggo ka na rito?” Lalo akong nainis. “Pwede namang sabihin mong isang gabi lang! Hindi mo kailangang bigyan ng rason ang mga magulang ko para maghinala!” Nagkibit-balikat siya at naglakad papunta sa kusina, parang wala lang nangyari. “Wala namang kaso kung maghinala sila. Wala naman silang matutuklasan.” Sumunod ako sa kanya, hindi papayag na tapusin niya ang usapan nang gano’n na lang. “So, ano? Okay lang sa 'yo na isipin nilang may relasyon tayo?” Napahinto siya at tiningnan ako mula ulo hanggang paa bago ngumiti nang nakakaloko. “Eh hindi ba naman talaga tayo may relasyon, asawa ko?” Napasinghap ako sa sagot niya. “Shhh! Huwag mong sabihin ‘yan nang malakas!” Ngumiti lang siya habang inilalabas ang tubig mula

Celeste's POV Malamig ang hangin sa loob ng kwarto. Dinig ko ang marahang ugong ng aircon habang nakahiga ako, pero kahit anong pilit kong ipikit ang mga mata ko, hindi ako makatulog. Bumabalik-balik sa isip ko ang nangyari kanina. Ang halik ni Ninong Chester sa pisngi ko. Ang paraan ng pagkakatingin niya sa akin bago siya umalis. May kung anong init na gumapang sa balat ko habang inaalala iyon. Diyos ko, Celeste, hindi ka pwedeng magkaganito. Ninong mo siya. Napabuntong-hininga ako at humilata nang maayos. Ilang minuto na lang, pipilitin ko nang matulog nang biglang may kumatok. Napakurap ako. "Pasok," mahina kong sabi. Dahan-dahang bumukas ang pinto, at bumungad sa akin si Ninong Chester, nakasuot ng itim na pajama at puting T-shirt na bahagyang hapit sa katawan niya. Agad akong naupo sa kama. “Ninong?” “Gising ka pa pala,” aniya habang pumasok na sa loob at marahang isinara ang pinto sa likod niya. “Bakit ka narito?” naninikip ang noo kong tanong. Naglakad siya palapit s

Celeste's POV Tahimik kong pinunasan ang ibabaw ng coffee table habang bumabakas sa labi ko ang isang maliit na ngiti. Sabado. Day off namin ni Ninong Chester. Sa wakas, isang araw kung kailan wala akong kailangang haraping kaso, walang pagod na pagtatalo sa korte, at higit sa lahat—walang mga matang nagmamasid sa akin sa law firm. Napabuntong-hininga ako habang nilingon ang bukas na kusina kung saan abala si Ninong Chester sa pagluluto. Nakasuot lang siya ng puting V-neck shirt at pajama pants, nakatupi ang manggas ng kanyang damit, kaya kitang-kita ang matitigas niyang bisig. Naka-focus siya sa paghiwa ng mga sangkap, tila isang chef sa isang five-star restaurant. Diyos ko. Napaka-sexy niya kahit nasa bahay lang. Napailing ako sa sarili. Ano ba, Celeste? Tama na 'yan. Bumalik ako sa paglilinis, pero hindi ko maiwasang ngumiti. Ilang buwan na ang nakalipas, hindi ko inakalang ganito ang magiging buhay ko—nakatira sa penthouse ng isang lalaking ilang taon kong tinatawag na Ninong

Chester's POV “Chester, you better explain yourself. Right. Now.” Tumindig ang balahibo ko sa bigat ng boses ni Dad. Hindi na niya ako tinawagan sa phone, hindi na niya rin ako pinadalhan ng lawyer—dumiretso siya rito sa penthouse ko kasama si Mom, at kahit walang anuman sa kanila ang sumisigaw, ramdam ko ang matinding galit sa mga mata nila. Nakatayo ako sa harapan ng couch habang si Mom ay may mahigpit na hawak sa braso ni Dad, na para bang inihahanda ang sarili sakaling bumigay ito. Sa edad na animnapu’t lima, ang ama kong si Reginald Villamor ay isang institusyon sa mundo ng medisina at negosyo. Walang pumipigil sa kanya. Walang humahadlang. Hanggang ngayon. Humarap ako sa kanya, itinuwid ang likod, at nagpakawala ng isang malalim na hininga. Ito na ang simula ng digmaang ito. “Dad,” panimula ko, pilit na pinalalamig ang tono ng boses ko. “I know you’re upset, but let’s talk about this rationally—” “Rationally?” putol ni Dad, ang tinig niya ay puno ng poot at panghuhusga. “