Lahat ng Kabanata ng One Fateful Night With My Ninong: Kabanata 41 - Kabanata 50

Celeste's POV Tahimik kaming magkasama ni Ninong Chester sa loob ng sasakyan habang pauwi. Pagod ako, pero sa halip na makatulog sa biyahe, naglalaro ang isip ko sa lahat ng nangyari sa araw na ito—ang hearing, ang hatol, at… siya. Napatingin ako sa kanya. Nasa driver’s seat siya, seryoso ang mukha habang nakatutok sa daan. Wala akong makitang bahid ng pagod sa kanya, kahit na alam kong hindi lang ito mentally draining para sa amin—emotionally exhausting din. Napabuntong-hininga ako at pumikit saglit, pero hindi ako nakatagal dahil bigla akong nakaramdam ng gutom. Hindi lang basta gutom. Cravings. Nagulat ako nang kusa akong mapahawak sa tiyan ko. Damn it. "Ninong." "Hmm?" Hindi siya tumingin sa akin, pero ramdam kong nakikinig siya. "Gutom ako." "Malapit na tayo," sagot niya agad. Umiling ako. "Hindi lang basta gutom." Napakunot ang noo niya. "Anong ibig mong sabihin?" Huminga ako nang malalim bago nagsalita. "Gusto kong kumain ng adobo." Tumingin siya saglit sa akin ba

Celeste's POV Matagal nang hindi nagkakaroon ng malaking selebrasyon sa Alvarez & Associates, ang prestihiyosong law firm kung saan ako nagtatrabaho. Pero ngayong gabi, nagtipon-tipon ang mga abogado at empleyado sa isang marangyang venue upang ipagdiwang ang ika-30 anibersaryo ng kumpanya. Ang buong ballroom ng isang mamahaling hotel sa Makati ay puno ng mga kilalang abogado, kliyente, at iba pang personalidad sa industriya ng batas. May mga chandeliers na nagbibigay ng eleganteng liwanag, isang live band na tumutugtog ng soft jazz, at isang open bar na tila magnet para sa karamihan ng mga kasamahan ko. Sa ganitong klaseng event, mahirap umiwas sa atensyon. Bilang isa sa mga top attorneys ng firm, isa ako sa mga inirampa ng senior partners bilang "rising star" sa larangan ng litigation. At dahil doon, mas dumami ang mga matang nakatutok sa akin—isang bagay na dapat kong pag-ingatan, lalo na’t tatlong buwan na akong buntis. "Celeste, halika na!" tawag ni Atty. Marcus, isa sa mga m

Celeste's POV 2:34 AM Nagising ako nang may bigla akong naramdaman. Nagugutom ako at hindi lang basta gutom—nag-crave ako. Naisip ko ang isang partikular na pagkain na hindi ko na matanggal sa utak ko. Lanzones. As in, ‘yung tamang-tama lang ang tamis, hindi ‘yung sobrang asim. ‘Yung bagong pitas, hindi ‘yung ilang araw nang nakatambak sa grocery store. Napahawak ako sa tiyan ko.“Baby, bakit ngayon pa?” bulong ko, sabay irap sa sarili ko. "Gusto mo ba talaga akong pahirapan?" Sinubukan kong huwag pansinin, pero habang lumilipas ang minuto, lalong lumakas ang cravings ko. Hindi na ako makatulog. Pinikit ko ang mga mata ko at huminga nang malalim. Naiisp kong utosan na lang si Ninong Chester. Alam kong mahirap gisingin ang lalaking ‘yon. Pero wala akong pake. Dahan-dahan akong bumangon, naglakad palabas ng kwarto, at tinungo ang kabilang silid. Dahan-dahan kong binuksan ang pinto. Madilim ang loob, pero maliwanag ang ilaw sa lampshade niya kaya kitang-kita ko siyang nakahiga

Celeste's POV Pagkabalik ko sa law firm, nadatnan kong abala ang mga tao. Maraming naglalakad sa hallway, may mga attorneys na nag-uusap sa isang sulok, at ang sekretarya kong si Trina ay mukhang hindi mapakali habang may kausap sa telepono. Huminga ako nang malalim at nagpatuloy papasok sa opisina ko, pero bigla akong napatigil nang makita kung sino ang naghihintay sa akin sa loob. Nakaupo sa guest chair si Dr. Miguel Ramirez, naka-de-kuwatro at parang wala lang. At sa kabilang gilid, nakatayo si Dr. Chester Villamor. Nakasalubong ko agad ang malamig na tingin ni Ninong Chester, halatang hindi natuwa sa nakita niya. Nakalimutan kong may tawag pala siya kanina! "Wow," sabi ko habang tinatanggal ang coat ko. "Ang aga ng reunion ninyo, ah." "Celeste," seryosong tawag ni Ninong Chester habang nakakunot ang noo. "Ano’ng ginagawa niya rito?" Alam kong si Dr. Miguel ang tinutukoy niya, pero sa halip na sagutin siya agad, dumiretso ako sa desk ko at inayos ang mga papeles. "Relax ka

Celeste's POV Katatapos ko lang maligo nang maramdaman ko ang matinding kirot sa aking tiyan. Napasapo ako sa aking sinapupunan habang unti-unting bumibigat ang aking paghinga. “Ahh…” Para akong kinukurot mula sa loob. Mabilis akong napahawak sa pader ng banyo upang hindi matumba. Nagpapanic ako. Hindi ko pa kailanman naramdaman ang ganitong klase ng sakit. Kinakabahan, agad akong lumabas ng banyo, basang-basa pa ang buhok at naka-balot lang ng puting robe. Agad kong kinuha ang cellphone ko at hinanap ang contact ni Ninong Chester. Dialing… Rinig ko ang pag-ring sa kabilang linya habang nanginginig ang daliri kong mahigpit na nakahawak sa cellphone. “Sagutin mo… please…” bulong ko, halos pumikit na lang sa sakit. Ngunit ilang ring na ang lumipas, walang sumasagot. Muli akong tumawag. Isa. Dalawa. Tatlong beses. Wala pa rin. Nanlabo ang paningin ko dahil sa kaba. Hindi ko alam kung ano ang gagawin. Pinilit kong huminga nang malalim, pilit na iniinda ang sakit habang nagl