บททั้งหมดของ Force Marriage: When The Loving Wife of a Billionaire Finall: บทที่ 101 - บทที่ 110

Tahimik si Luna sa ilang saglit, pinipigilan ang bahagyang pamumula ng kanyang pisngi.Bahagya siyang tumikhim, pilit nilalabanan ang pag-aalangan, at sa huli'y kalmado siyang nagsalita, "Nakalimutan kong kunin ang pantulog ko." mahinahong niyang wika.Bagama’t may bahid ng pagkapahiya, hindi na ito ganoon kabigat sa kanya. Sa paglipas ng mga taon nilang mag-asawa, hindi na bago sa kanila ang ganoong sitwasyon, marami na ring ulit na mas mahigit pa rito ang kanilang pinagsamahan.Sa mga taong lumipas mula nang sila’y ikasal, bagaman hindi niya kailanman tahasang sinabi, palihim na umaasa si Luna, umaasang sa pagdaan ng panahon ay matutunan din siyang mahalin ni Eduardo.Ngunit kailanman, hindi pumasok sa isip ni Luna na akitin o siluin si Eduardo.Kaya't ang mga pajama na madalas niyang isinusuot sa bahay ay payak lamang, karaniwang dalawang pirasong kasuotan, maluwag ang kwelyo, walang kapansin-pansing ganda, tanging kaginhawaan lamang ang isinasaalang-alang.At ang suot niyang pang-

Hindi matiyak kung gaano katagal ang lumipas bago nakarating si Aria sa paaralan.Tahimik na bumaba ng sasakyan si Luna upang ihatid siya, habang si Eduardo ay nanatiling nakaupo sa loob, walang anumang kilos.Si Aria ay napatingin sa kanyang ama: "Dad...""May aasikasuhin pa ako." maikling tugon ni Eduardo sa anak."Hays! Okay." sagot lamang ni Aria.Batid ni Luna na noon, tuwing ihahatid nina Eduardo at Regina si Aria sa paaralan, sabay silang bumababa ng sasakyan at isinasamahan ang bata hanggang sa guro.Ngayon, siya na ang nasa gampaning iyon.Hindi niya alam kung totoong may mahalagang lakad ba si Eduardo o sadyang ayaw lang nitong makitang magkasama sila sa harap ng iba.Sa isip na ito, hindi na niya pinilit pa. Tinapunan niya ng tingin si Eduardo na nasa loob pa rin ng sasakyan at mahinahong sinabi,"Mauna ka na. Magta-taxi na lang ako papuntang kompanya mamaya." ani Luna.Pagkarinig ni Eduardo, agad siyang nagsalita, "Madadaanan naman," anito.Ayaw na talagang sumabay ni Luna

Nang makarating sila sa tahanan, gising pa rin ang matandang ginang.Nang makita niyang si Luna ay tunay ngang inihatid ni Eduardo, tahimik siyang tumango, saka bumalik sa sariling silid na may kapanatagan sa puso.Pag-akyat niya sa itaas, agad namang tinawagan si Luna ang kanyang tiyuhin na si Federico upang ipabatid ang naging takbo ng usapan.Matapos ang tawag, muling tumunog ang cellphone ni Luna, si Jeriko naman ang nasa kabilang linya.Makalipas ang kalahating oras, nang matapos ni Luna ang pakikipag-usap at bumalik sa silid, nadatnan niyang tapos na sa paliligo si Eduardo at kasalukuyang nakasandal sa ulunan ng kama, tahimik na nagbabasa ng aklat.Ibinalik ni Luna ang kaniyang tingin, saka tumungo sa banyo upang maligo at asikasuhin ang kaniyang balat.Pagtapos ng lahat, hatinggabi na. Saglit siyang tumingin kay Eduardo, tahimik pa rin itong nagbabasa, tila ba walang nagbago sa pagitan nila.Noon, nang palaging malamig ang pakikitungo sa kaniya ni Eduardo, tila nasanay na rin s

Ibinaba ni Luna ang kanyang telepono, saka dahan-dahang bumaba ng hagdan. Sa kanyang pagkakasalubong sa matandang ginang, mahinahon niyang sinabi,"May nakaayos na raw pong hapunan si Eduardo, kaya hindi na raw siya makakauwi ngayong gabi."Napabuntong-hininga ang matanda, ngunit hindi na nagsalita pa.At nang dumaan ang gabi, totoo ngang hindi umuwi si Eduardo.Paggising ni Luna kinabukasan, nadatnan niyang medyo masama ang loob ng matandang ginang.Nang malaman nitong hindi umuwi si Eduardo kagabi, agad itong nagreklamo,"Aba'y si Eduardo talaga! gaano man kaabala sa trabaho, wala man lang panahon para umuwi? Anong klaseng anak 'yan?" matigas nitong usal.Ramdam sa tinig nito ang pagkadismaya, bagaman pilit nitong itinatago sa anyo ng pagtatalak.Ngumiti lamang si Luna at hindi na nagsalita pa.Sa kabila ng paliwanag ni Eduardo tungkol sa pagiging abala, batid niyang may panahon itong makauwi kung gugustuhin.Sapagkat sa huli, kahit sino pa, kailangan ding magpahinga.Naalala ni Lun

Sa ngayon, si Eduardo ay pagmamay-ari na ni Regina.Malamang ay hindi rin matutuwa si Eduardo kung siya pa ang hahawak sa mga gamit nito. At sa ngayon, ayaw na rin niyang gawin iyon.Ang mayordoma na rin ang tumulong sa pag-aayos ng mga gamit ni Aria.Kung dati iyon, baka nag-aalala pa siya na baka may makalimutan ang kanyang anak, at kahit na ang mayordoma ang nag-impake, siguradong siya pa rin ang magche-check ng mga ito nang mabuti.Ngunit ngayon, matapos niyang ayusin ang sarili niyang gamit, tahimik niyang hinila ang maliit niyang maleta pababa, at hindi na inintindi pa kung maayos na ba ang gamit ni Aria.Ilang sandali siyang naghintay sa ibaba bago bumaba sina Eduardo at si Aria.Pagdating nila sa hot spring villa, agad na tumawag si Eduardo sa telepono. Samantala, habang inaayos ni Luna ang mga damit sa silid, pumasok ang matanda at tahimik na iniabot sa kanya ang isang kahon. Mahinang bulong nito, "Ito ang damit na inihanda ni lola para sa iyo. Huwag mong kalimutang isuot ito