Semua Bab Bon Appetit: Bab 131 - Bab 140

Kinabukasan.Maagang nagising si John, tila hindi na nga natulog nang buo. Nagmamadaling inayos ang sarili—suot ang simpleng puting polo na ilang beses niyang isinuot tuwing may mahahalagang pag-uusap, itim na pantalon, at dala-dala ang isang maliit na notebook. Sa loob nito, mga liham na ilang taon niyang isinulat para kay Fortuna—mga salitang hindi niya kailanman naipadala, mga pangakong naudlot, mga "patawad" na hindi niya masambit noon.Ang bawat hakbang niya patungo sa likod ng lumang taniman ay parang mabigat na bagaheng isinasabit sa balikat niya—punô ng pag-asa, takot, at mga alaala.Hanggang sa dumating siya sa harap ng isang maliit na bahay na gawa sa kahoy. Puti ang pintuan. Simple, tahimik, tila itinatago ng kalikasan mismo mula sa mga mata ng mundo. Sa labas, sa tabi ng bintana, may nakaupong babae. Nakaputi. Mahaba ang buhok. Hawak ang isang lumang libro. Tahimik. Hindi lumilingon sa paligid.Tumigil si John sa paglalakad. Tila tumigil rin ang pag-ikot ng mundo. Naramdam

Hindi na niya alam kung ilang araw na siyang naglalakad na parang wala sa sarili. Ilang pintuan ang kinatok, ilang beses siyang huminto sa bawat bahay na maaaring tinutuluyan ni Fortuna. Pero walang sagot. Wala siyang natagpuan kundi katahimikan, tanong, at pangungulila.Ang tanging alam niya: wala na si Fortuna.Hindi niya alam kung saan siya pupunta, pero parang may humihila sa kanya pabalik—sa mansion. Sa lugar kung saan nagsimula ang lahat.Bumaba ang taxi sa tapat ng matandang gates. Muli niyang nasilayan ang mapupusyaw na kulay ng lumang Carlito mansion, na tila ba mas tahimik na ngayon. Hindi siya sigurado kung anong sasalubong sa kanya, pero wala na rin siyang ibang mapuntahan.Pagbukas ng pinto, hindi pa siya nakakapasok ay narinig na niya ang pamilyar na tinig."Ikaw din pala ang huling babalik, John."Nakatayo sa may gilid ng malaking hagdan si Lola Irene, naka-abang. Naka-puting saya, hawak ang lumang rosaryo na tila ba pilit na pinanghahawakan sa gitna ng maraming panalan

Mainit ang sikat ng araw sa California, ngunit sa loob ng maliit at malamig na klinika ng Dr. Althea Mendez, naroon si Fortuna, nakaupo sa waiting area na may magkahalong kaba at pananabik sa kanyang dibdib.Katabi niya si Jinky, ang ina niyang ngayon ay naging kaagapay sa bawat hakbang ng kanyang bagong buhay. Naka-blush pink na maternity dress si Fortuna, at bagama't bahagyang naninibago sa pananamit na maluwag sa tiyan, kitang-kita sa kanya ang unti-unting pag-usbong ng kanyang inaasam na pag-asa."Anak, kumain ka ba kanina? Baka mamaya mahilo ka habang chine-check ka ni doktora," tanong ni Jinky habang pinupunasan ng tissue ang noo ng anak kahit hindi naman ito pinagpapawisan.Napangiti si Fortuna. "Ma, kumain po ako ng oatmeal. Tsaka ‘yung banana bread na binake ko kagabi.""Good. At least busog ka. Ayokong marinig na napagalitan ka ni doktora, ha? Baka ako pa ang pagalitan niya."Tumawa si Fortuna, pero hindi niya maikubli ang nerbyos. Kahit pa lumaki siya sa piling ng mga mayka

Mainit ang sikat ng araw sa California. Sa loob ng bahay ni Kuya Tonny, naroon sa ikalawang palapag ang isang silid na ngayo'y unti-unti nang nagkakaroon ng panibagong buhay. Ang dating storage room na puno ng lumang kahon, ngayon ay nauukitan na ng kulay pastel—rosas at mint green—kasabay ng mga halakhakan, ng malalambing na palitan ng kwento, at ng mga matang puno ng pag-asa."Fortuna, ilagay mo 'yang teddy bear sa ibabaw ng rocking chair. Ayan, perfect!" ani Amanda habang pinupunasan ang bagong pinturang crib na pinag-ipunan pa talaga ni Jinky."Grabe, hindi ko akalaing makakagawa tayo ng ganito," wika ni Fortuna, hawak ang isang frame na may nakasulat na “You are loved even before you arrive.” Napangiti siya habang tinititigan ito. "Dati kasi, hindi ko alam kung paano ko sisimulan ang buhay. Pero ngayon, may silbi na lahat."Lumapit si Jinky, may dalang maliit na basket ng bagong labang damit-pangbaby—mga onesies, bonnet, at mittens. Isa-isa niya itong nilagay sa drawer habang nak

Tahimik ang buong silid.Ang liwanag ng araw ay malambot na sumisilip sa mga puting kurtina. Sa isang sulok ng maliit na kwarto, nakaupo si Fortuna, marahang hinahaplos ang kanyang tiyan. Halos pitong buwan na. Malapit na siyang manganak.Wala siyang suot na makeup, ni alahas man. Payak ang kanyang suot—isang maluwag na bestida at medyas na parang yakap ng ginhawa. Sa kanyang mukha, may bakas ng pagod, ngunit higit sa lahat, may payapang lungkot na mistulang humahaplos sa bawat kilos niya.“Konti na lang… baby,” bulong niya sa tiyan. “Konting tiis na lang.”Sa kanyang paligid, halos kumpleto na ang nursery. May crib, may changing table, ilang stuffed toys, at isang maliit na rocking chair sa gilid ng bintana. Bawat bagay, maingat na pinili nina Amanda at Jinky, ang kanyang ina. Wala man siyang asawa sa tabi, hindi siya kailanman pinabayaan ng dalawang babaeng ito.Biglang bumukas ang pinto. Sumilip si Amanda, may hawak na gatas at isang platong may prutas.“O, kumain ka muna,” sabi ni