Tous les chapitres de : Chapitre 151 - Chapitre 160

Kinabukasan, habang abala si John sa pagharap ng mga papeles sa kanyang opisina, mas pinili niyang isubsob ang sarili sa trabaho. Maraming kailangang habulin, at ayaw niyang malugmok muli sa emosyon. Ngunit ang kapayapaang pinilit niyang buuin ay muling guguho nang walang abiso—sa muling pagpasok ng isang multo mula sa kanyang nakaraan.“John!”Napalingon siya agad. Hindi niya na kailangang makita ang mukha para malaman kung sino iyon. Ang tinig pa lang ay sapat nang gumising sa mga alaala ng sakit, ng pilit na pagmamahal, at ng pagkakulong.Si Senyora.Nakatayo ito sa harap ng pinto ng kanyang opisina, nakataas ang kilay, taas-noo, waring walang pakialam kahit abala ang buong korporasyon sa paligid nila. Ang sekretarya ni John ay nagmamadaling humabol, halatang hindi napigilan ang biglang pagpasok ng bisita.“Ma’am, pasensya na po—”“Leave us.” Mariing sabi ni Senyora, hindi man lang nilingon ang sekretarya.Isang iglap pa at silang dalawa na lang ang naiwan sa loob ng opisina.“Ano

Flashback — Tatlong Taon na ang NakalipasMaulan noong araw na ‘yon.Hindi lang basta ambon. Hindi rin ulan lang na nagpapalamig sa hangin. Ito yung klase ng ulan na parang binubuhos mula sa langit, kasabay ng mga sigaw ng loob ng isang babaeng basang-basa’t pagod—sa puso, sa isip, at sa buhay.Si Senyora ay nakaupo sa loob ng isang lumang karinderya sa tabi ng eskinita, suot ang trench coat na mamahalin ngunit gusot, at may suot na sunglasses kahit madilim na ang paligid. Sa kabila ng pormal niyang bihis, kitang-kita ang pamumugto ng mga mata sa ilalim ng salamin, at ang panginginig ng kamay habang sinusubukang isubo ang malamig nang arroz caldo.Sa kabilang mesa, tahimik na nakatingin sa kanya ang isang lalaking may dalang gitara, nakasando at maong, basang-basa rin sa ulan. Hindi siya makapaniwala sa nakita.“Pasensiya na, pero… ikaw ba si…” bahagya siyang lumapit, dala ang isang payong na may logo ng lumang bar.“Wala akong pera. Hindi ako magbibigay ng autograph,” putol ni Senyor

Samantala, sa loob ng silid ni John Tan, nagkalat ang mga papel sa ibabaw ng kanyang desk—passport, visa application forms, itinerary ng flight, at ang ticket na katatanggap lang niya kanina mula sa travel agency. Nakasalansan ang mga dokumento ngunit parang gulo pa rin ang lahat sa kanyang isipan. Pinagmasdan niya isa-isa, sinuri ang bawat detalye, parang may hinahanap na kasiguruhan sa gitna ng kawalang-katiyakan.Tahimik. Tanging tiktak ng orasan at bahagyang hagok ng malamig na aircon ang umaalingawngaw sa buong silid.Tumindig si John, lumapit sa salamin, at tinitigan ang sarili. Wala na ang tikas at yabang ng lalaking minsang kinatatakutan ng mga negosyante, hinahangaan ng mga babae. Ang lalaking nasa harap niya ngayon ay pagod, maraming tinatago, at hindi na sigurado sa sarili. Nakakunot ang noo, may guhit ng lungkot sa ilalim ng mga mata.“P*tangina,” mahina niyang bulong. “Ang tagal kong naniwala na kaya kong mabuhay na wala siya.”Binitiwan niya ang isang malalim na buntong-

Ngunit sa kabilang dulo ng lungsod, sa isang maliit at tahimik na apartment sa Long Beach, isang babae ang nakaupo sa may bintana. Suot niya ang maluwag na grey na sweater, ang buhok ay tinatabingan ang kalahati ng kanyang mukha. Sa kamay niya ay isang tasa ng mainit na tsaa, at sa tiyan niya ay banayad na paghaplos—ang buhay na ngayon ay unti-unting umuusbong sa loob niya.“Maria Ysabel Han…” bulong niya sa sarili, halos mapait ang ngiti. “Kung alam lang nila kung sino talaga ako.”Sa tabi ng lamesa ay naroon ang isang lumang larawan — punit sa gilid, medyo kupas — si John, nakangiti, yakap-yakap siya habang magulo pa ang kanyang buhok. Larawan ng isang panahong akala niya’y hindi na matatapos. Panahong hindi pa siya kailangang tumakas, hindi pa siya kailangang magmahal at masaktan ng sabay.Napapikit siya. Dumampi ang luha sa kanyang pisngi.“John…” mahina ang boses niya. “Bakit ngayon pa kita naiisip, sa panahong… pilit ko nang nililimot ang lahat?”Sa kanyang tiyan, kumilos ang s

Ang kanyang orgasmo ay tumagal ng mahigit 3 minuto habang tinatanggap niya ang lahat ng kaya niyang ibigay. Nararamdaman niya ang kanyang katawan na nagtutulak, humihigpit, naglalabas at nagtutulak nang mas matindi laban sa kanyang mukha, alam na malapit na niyang ilalagay ang kanyang ari kung saan naroon ang kanyang mukha ngayon.Nahulog siya pabalik, tinulungan siya ng lalaki, sa kama, ang mga paa niya ay nasa sahig pa rin habang sinundan ng lalaki ang kanyang katawan. Nananatili sa kanyang mga tuhod, sinimulan niyang dilaan ang loob ng kanyang mga hita, pababa sa kanyang kaliwang binti at tumawid, dinilaan pataas ang kanan. Inubos niya ang oras at dinilaan ang kanyang katawan, inilipat ang kanyang dila mula sa kanyang magandang p**i upang mag-ikot-ikot sa buong p**i niya. Hinalikan niya ang kanyang mga labi at nagsimulang bumangon.Pataas na gumagalaw, naalis niya ang kanyang kamiseta. Napansin niya ang buhok sa kanyang dibdib at naramdaman niyang muling basang-basa ang kanyang p**i