Semua Bab Bon Appetit: Bab 161 - Bab 170

Itinaas niya nang mabangis ang kanyang mga balakang at tinamaan ang kanyang p**i habang patuloy ang kanyang mga spasmo. Hindi pa siya handang labasan pero ayaw niyang tumigil siya. Ang kanyang posisyon at ang higpit ng kanyang p**i ay lumikha ng isang vacuum na parang sinisipsip ang buhay mula sa kanyang mga bayag. Habang humuhupa ang kanyang orgasmo, siya ay bumagsak nang patag sa ibabaw niya. Ang kanyang tigas na tigas na ari ay nasa loob pa rin niya, inilipat niya ang kanyang mga kamay sa kanyang puwit at nagsimulang dahan-dahang knead ang kanyang mga pisngi. Pinadaan niya ang isang kamay sa pagitan ng kanyang puwit at nagsimulang gumawa ng maliliit na bilog sa paligid ng kanyang butas doon. Naglagay siya ng kaunting presyon at sinimulan niyang ipasok ito sa kanya."Huwag, please, masakit ng kaunti. Ang dry kasi." Bulong niya sa kanyang tainga.Kinuha ang senyales, ipinasok niya ang kanyang daliri sa kanyang basang p**i at hinayaan itong mabasa. Pagkatapos ay bumalik siya sa kanyang

California, dapithapon. Dumating ang eroplano ni John nang mabigat ang katawan, hindi dahil sa biyahe—kundi sa bigat ng alaala. Habang binabaybay ng itim na SUV ang highway mula LAX papuntang Long Beach, halos hindi siya makatingin sa labas. Sa bawat punong palmera, sa bawat tabing-dagat na nadadaanan nila, ang tanong sa isipan niya’y iisa:“Nandito ka pa ba, Fortuna?”"Sir, ito na po ang listahan ng mga clinics na napuntahan ng may pangalang ‘Maria Ysabel Han,’" saad ng assistant niyang si Eric habang iniaabot ang iPad. "May tatlong posibleng tugma, pero dalawang entry lang ang consistent sa prenatal visits."Kinuha ni John ang iPad at tinitigan ang screen. Tumigil ang kanyang mata sa isang maliit na clinic malapit sa Long Beach Pier. Sa tabi ng entry, may pangalan ng OB, at ilang petsa ng check-up.“Doon tayo pupunta,” mariing utos ni John habang muling itinulak ang iPad kay Eric. “Ngayon na.”Hindi na nagtanong si Eric. Agad siyang tumango, ibinaba ang device at nagsalita sa driver

Hawak niya ang phone. Binuksan niya ang message draft. Tinipa ang mga salitang pilit niyang nilalabanan:“Fortuna, kung naririnig mo man ako sa dasal, sana alam mong hindi ako tumigil. Hindi ako titigil.”Sweet Han’s Kitchen – Back RoomAng huni ng oven at masayang amoy ng cinnamon at vanilla ay bumabalot sa maliit na kusina. Si Fortuna, ngayon ay halos siyam na buwang buntis, ay nakatayo sa tabi ng isang stainless table, maingat na nilalagyan ng cream ang isang tray ng chocolate cupcakes. Nakasuot siya ng apron at ang kanyang buhok ay nakapusod. Sa kabila ng kabigatan ng tiyan at kirot ng likod, hindi siya mapakali kapag hindi siya gumagalaw.“Naku, baby,” mahina niyang bulong habang hinihimas ang tiyan. “Saglit na lang. Tatapusin ko lang ‘to. Gusto ko sanang maayos ang lahat bago ka dumating.”Biglang isang masakit na kirot ang sumabog mula sa ilalim ng kanyang tiyan. Napapitlag siya, napakapit sa gilid ng mesa.“Aray!”Pagkasabi pa lang niya nun, isang malamig, malagkit na likido a

Tumingin siya sa sanggol, at isang ngiti ang gumuhit sa kanyang mukha.“Ang gandang bata ni Alessia…” bulong niya, habang tinuturo ang makakapal na pilikmata ng sanggol. “Kamukha mo, anak. Pero may mata siyang parang kay John…”Napaluha si Fortuna. Napahigpit ang hawak niya sa sanggol. “Ma… parang siya talaga, no?”“Patingin nga ng apo ko,” sabay na sabi ni Luigi, na kalalabas lang ng kwarto ng records. May dala siyang ilang papeles—mga birth documents, ilang consent forms, at baby health booklet.Pagkakita niya sa apo, natigilan si Luigi. Napahawak siya sa dibdib, at dahan-dahang lumapit.Ang dating istriktong ama, ngayon ay tila batang nadakma ng hiwaga.“Ang liit niya…” sabi ni Luigi, kunot ang noo pero basa ang mga mata. “Pero ang lakas ng dating. Mana sa mommy, mana rin sa daddy…”Sabay-sabay silang natahimik.Sa mismong gitna ng sandaling iyon, kumatok sina Amanda at Tonny. Maingat na sumilip sa pinto si Amanda, naka-face mask pa, pero kitang-kita ang tuwa sa kanyang mga mata.“

Long Beach Medical Center – Room 507 6:03 ng umagaIsang banayad na sinag ng araw ang unti-unting gumapang sa puting kurtina ng hospital room. Mula sa maliit na siwang ng bintana, pumasok ang liwanag ng bagong umaga, dahan-dahang tumama sa mukha ni Fortuna. Napapikit siya sandali, ninamnam ang katahimikan ng sandaling iyon.Kakaibang pakiramdam.Hindi ito ang uri ng umagang kinagisnan niya—wala ang ingay ng pangungulila, wala ang hapdi ng pagiging mag-isa. Ang puso niya, bagaman pagod, ay tahimik. Mapayapa.Ibinaba niya ang tingin.Naroon. Sa tabi ng kama. Isang maliit na bassinet, kulay puti, may pink na balot sa gilid. At sa loob nito—isang bagong simula.Si Baby Alessia.Mahimbing ang tulog. Banayad ang hininga. Ang munting labi ay bahagyang nakabuka, waring may panaginip ng isang mundong hindi pa niya alam kung gaano ito ka-komplikado.Maingat na inabot ni Fortuna ang bassinet at dinala ito palapit. Inangat ang anak. Dinala sa kanyang dibdib. Inilapat ang pisngi sa malambot nitong