Lahat ng Kabanata ng Bon Appetit: Kabanata 171 - Kabanata 180

“Sa loob po, ma’am. Hinihintay ka na ng OB.”Consultation Room 39:32 ng umaga"Magandang umaga po, Senyora Abedida," bati ng doktora, isang propesyonal na babae sa edad na mga apatnapu. “Anong maitutulong ko sa inyo ngayong araw?”Diretso ang sagot ng Senyora. "Doktora, gusto kong mabuntis. Agad. Kung maaari, sa lalong madaling panahon. Hindi ako narito para sa paliwanag. Nandito ako para sa resulta."Napatigil ang doktora. Sanay siya sa mga pasyenteng gustong magkaanak, pero bihira ang ganitong uri ng determinasyon—tila ba may hinahabol, may pinanghahawakan na higit pa sa simpleng pangarap."Kailan po ang huling menstruation ninyo?" maingat niyang tanong.“Dalawang linggo na ang nakakaraan.”Tumango ang doktora, sabay bukas ng kanyang laptop. “Ibig sabihin, posibleng nasa fertile window ka ngayon. Kung nakipagtalik ka nitong mga nakaraang gabi, mataas ang posibilidad…”“Nagkaroon kami ng ugnayan kagabi,” putol ni Senyora. “At uulitin ko kung kinakailangan. Kailangan ko lang ng mga s

Parang tinamaan ng kuryente si John. “Anak?”“Oo, boss. At kung totoo man ‘to… hindi mo lang siya muling matatagpuan. Maaaring may anak ka na rin.”Sandaling nanahimik si John. Parang huminto ang mundo. Sa likod ng windshield, patuloy ang ingay ng lungsod—busina, boses, hangin. Pero sa loob niya, isang alon ng damdaming hindi niya mapangalanan ang bumalot.“Pakiulit, Adrian. Saan… anong kwarto?”“Room 507, Long Beach Medical Center. Pero boss, hindi ako sigurado kung nandoon pa siya ngayon. Hindi pa siya nadidischarge pero may posibilidad na ilipat siya ng wing. Wala tayong oras.”Hindi na siya nagsayang ng sandali. Isinaksak niya ang susi, pinaandar ang sasakyan, at piniga ang manibela. “Magkita tayo roon. Adrian… kung siya nga ‘yon—walang makakaawat sa akin.”12:15 ng tanghali – Long Beach Medical Center, Room 507Tahimik ang loob ng silid. Si Fortuna ay nakahiga pa rin, marahang pinapadede si Baby Alessia habang si Amanda ay nakatayo sa gilid, inaayos ang maliit na bouquet na dinal

“Hindi ako umaasang tanggapin ninyo ako agad,” sagot ni John, diretso ang tingin. “Ang gusto ko lang… makita ang anak ko. Makasama silang dalawa. Maging ama. Maging mas mabuting tao. Hindi para sa sarili ko. Para sa kanila.”Tahimik si Fortuna. Hindi siya nagsalita. Hinayaan niyang si John ang harapin ang lahat. Bahagi ito ng responsibilidad na kailangan nitong akuin—ang paniningil ng panahon.Lumapit si Amanda kay Jack at Rose. “Tay, Nay… wala naman siyang pilit na hinihingi. Wala siyang sinabing aagawin si Alessia. Baka… baka gusto lang niyang bumawi.”Tumitig si Rose kay John. “Alam mo ba kung gaano kalalim ang sugat na iniwan mo sa anak ko? Gabi-gabi, tahimik siyang umiiyak, akala ng lahat matapang siya. Pero sa loob… wasak. Tapos ngayon, nandito ka, akala mo ba madadaan sa ‘sorry’ at panunumbalik?”“Hindi,” sagot ni John, at sa unang pagkakataon, tumulo ang luha sa kanyang pisngi. “Hindi ko inaasahang mapatawad ninyo ako. Pero kailangan kong ipaglaban ang mahal ko. Si Fortuna… at

Nang makalabas si John, ang buong silid ay nanatiling tahimik. Walang gustong maunang magsalita, marahil sa takot na bumalik ang init ng emosyon. Si Amanda ang unang gumalaw—maingat niyang pinunasan ang luha ni Fortuna at saka niyakap ito ng mahigpit.“Anak…,” mahinang sambit ni , habang dahan-dahang naupo sa tabi ng kama. “Hindi kita pipigilan kung gusto mong bumalik sa kanya… pero sana sigurado ka na hindi mo lang ginagawa ‘to dahil may anak na kayo.”Tumingin si Fortuna sa ina, pagod ang mga mata, ngunit malinaw ang paninindigan. “Hindi ko alam kung kaya kong bumalik. Pero hindi rin tama na putulin ko ang ugnayan nila ng anak namin. Hindi ko puwedeng gawing kasangkapan si Alessia para sa galit ko.”“Proud ako sa’yo,” ani Jack, bakas sa boses ang pagtitimpi. “Hindi madaling gawin ‘yan, anak. Pero pinipili mong lumaban sa mas makataong paraan.”Tahimik si Tony, nakatalikod sa kanila. Hanggang sa marinig nila ang marahang langitngit ng kanyang boses.“Hindi ako galit dahil gusto ko la

“Alam mo ba kung anong unang pumasok sa isip ko nang makita ko si Alessia?” bulong niya, halos di marinig sa lakas ng hangin. “Na dapat malaman ‘to ng pamilya ko sa Pilipinas. Matutuwa si Lola Irene. At sina Daddy Luigi at Mommy Leona… hindi nila alam na may apo na sila.”“Pero hindi lang ‘yan ang dapat mong isipin ngayon, sir,” sagot ni Adrian, mahinahon pero diretso. “Alam mong hindi ito simpleng reunion. Alam mong may mas malalim na sugat na kailangang gamutin bago ka tanggapin uli.”“Alam ko,” maikling tugon ni John. “Hindi ako umaasang patatawarin nila agad. Hindi rin ako naghahanap ng simpatiya. Pero gusto kong maramdaman nila si Alessia. Gusto kong maramdaman nila kung gaano siya kahalaga.”Napayuko siya. “Kahit sa paningin ko, hindi pa ako karapat-dapat.”Sandaling katahimikan.Adrian cleared his throat. “Sigurado ka na ba sa plano mo?”“Hindi,” sagot ni John, dahan-dahang tumingin sa langit. “Pero hindi rin ako puwedeng tumalikod. Kasi kung talagang gusto kong maging ama… nga