Lahat ng Kabanata ng Bon Appetit: Kabanata 181 - Kabanata 190

Isang linggo na ang lumipas mula nang umalis si John patungong Amerika upang hanapin si Fortuna. Ngunit habang nilalakad niya ang daan pabalik sa sugatang nakaraan, isang babaeng naiwan sa Pilipinas ang unti-unting nilalamon ng kasakiman at pagkadesperado.Senyora Abedida. Isang pangalang bumabalot sa yaman, kapangyarihan, at elegansya. Ngunit sa likod ng mararangyang kasuotan, kumikislap na alahas, at malamig na titig, siya ay isang babaeng ginugupo ng takot—takot na mawalan, takot na matalo. Para sa kanya, si John ay hindi lang isang lalaking minahal… siya ay tropeo. Tropeong nagpapatunay na kahit ang pag-ibig ay kaya niyang sakupin. At kung may ibang babaeng muling hahawak sa pusong minsang nasa kanya, sisiguraduhin niyang may kapalit itong sakit.Sa kanyang mansion sa Tagaytay, malamig ang simoy ng hangin, ngunit mainit ang gabi. Doon dumadalas ang kanyang mga lihim na gabi kasama si Marco—ang lalaking minsang nagmahal sa kanya ng buo, ngunit ngayo’y isa nang kasangkapan sa plano

At sa kanyang isipan, nagsimulang buuin ang plano—isang plano na magbabago sa buhay nilang tatlo. Dahil para sa isang tulad ni Senyora Abedida, ang pagkatalo ay hindi opsyon. Sa Amerika – Tumawag si John sa PilipinasHabang nakaupo si John sa labas ng Long Beach Medical Center, hawak ang telepono, hindi niya maitago ang kaba at tuwa sa kanyang puso. Sa kanyang tabi, natutulog si Baby Alessia sa bisig ni Fortuna, mahimbing at payapa ang mukha, para bang wala itong pakialam sa mga bangungot ng nakaraan. Dahan-dahan niyang pinindot ang “call” button.Tumunog ang linya. Ilang saglit lang, may sumagot.“Hello? Anak?” boses iyon ng kanyang ama, si Luigi Tan.“Dad…” humugot ng malalim na hininga si John. “May gusto po akong sabihin.”“Nasaan ka na ngayon? Nahanap mo na ba siya?” Halatang may kaba at sabik ang tinig ng kanyang ina, si Leona Tan, na sumingit sa kabilang linya. “Si Fortuna ba? Anak, ano'ng balita?”Napangiti si John, habang tinatanaw si Fortuna. “Oo, Ma. Nahanap ko na siya.”S

Tahimik pa rin si John.Sa bawat patak ng ulan sa bintana ng taxi, tila kasabay ang bawat pintig ng puso niyang pilit binubuo muli ang sarili. Wala siyang sinabi, ni isang salita, mula nang umalis sila sa ospital. Ni hindi niya naalalang magtanong kung saan sila tutuloy. Basta ang mahalaga—kasama niya si Alessia. At si Fortuna. Kahit sa ganoong distansya, kahit hindi pa siya lubusang tinatanggap.Tumingin siya sa kanan, at pinagmamasdan ang tulog na mukha ng kanyang anak. Sa maliit nitong labi, sa makipot na kilay, sa malambot na pisngi—parang nakikita niya si Fortuna noong una niya itong minahal. Payapa. Walang halong galit.Hindi niya napigilan ang paghaplos sa pisngi ng bata.“Hi, Alessia…” bulong niya, pilit na tinatago ang pag-iyak. “Ako nga pala si Daddy.”Ang lalamunan niya’y tila may bara. Ang puso niya, punung-puno ng damdaming hindi niya alam kung paano ilalabas. Pagsisisi. Pag-asa. Pagmamahal. Lahat iyon, sabay-sabay na nagpapabigat sa kanya.Napatingin si Fortuna. Tahimik

Gabing-gabi na, ngunit ang bahay ng pamilya Han ay nananatiling gising—hindi sa ingay, kundi sa dami ng damdaming hindi masabi.Tahimik si Fortuna habang nakaupo sa kama. Hawak-hawak niya si Alessia na mahimbing nang natutulog sa kanyang dibdib. Sa kabilang gilid ng silid, nakaupo si John sa isang maliit na sofa, tahimik na pinagmamasdan ang mag-ina. Sa ilaw ng lampshade, malinaw niyang nakikita ang payapang mukha ng anak, at ang mga mata ni Fortuna—pagod, pero may ningning na bago sa kanyang pagkatao.Ang dating babae na sinaktan at iniwan ay isa nang ina na piniling maging matatag.“Bukas,” mahina ang tinig ni Fortuna, hindi lumilingon, “pwede kang pumunta dito ulit. Pero hindi araw-araw. Hindi pa kita kayang makita nang palagi.”Tumango si John. “Kahit kailan mo lang ako payagan. Basta alam kong may pagkakataon akong makita si Alessia, sapat na muna ’yon.”Nagtagpo ang kanilang mga mata. Isang saglit. Isang sulyap sa isang damdaming matagal nang itinago. Hindi ito romantiko—hindi p

Tatlong linggo na ang lumipas mula nang magdesisyon si Senyora na ituloy ang kanyang plano na magbuntis kay Marco. Ang bawat araw ay isang pagsubok—hindi lang para sa kanyang katawan kundi pati na rin sa kanyang kalooban. Sa una, nag-aalangan pa siya. Ngunit nang makita ang isang maliit na pagkakataon, isang lihim na laban, hindi na siya nakapagpigil. Hindi na siya makakapaghintay pa.Nagpunta siya sa isang klinika sa Tagaytay, isang lugar kung saan hindi siya sigurado kung makikita pa siya ni Marco o kung makakaya niyang magtago sa lahat ng mga mata. Isang klinika na puno ng mga lihim na nag-aantay ng paglalahad, tulad ng kanyang buhay.Sa loob ng klinika, habang ang mga tao’y abala sa kanilang mga gawain, si Senyora ay tahimik. Inaalala ang mga hakbang na ginawa niya. Minsan, nagdududa siya kung tama ba ang desisyon niyang gawin ito. Kung tama bang ipagpatuloy ang plano, o baka naman ito’y magtulak sa kanya sa mas malalim na pagkatalo. Sa kabila ng lahat ng alalahanin, tanging ang p