Semua Bab Bon Appetit: Bab 191 - Bab 200

Kinabukasan.Alas-tres pa lang ng madaling araw, gising na si Madam Irene Tan. Tahimik siyang nag-aayos ng kanyang buhok sa harap ng salamin, habang ang kanyang isip ay lumilipad na sa California — sa bahay ng mga Han, sa mga matang matagal na niyang hindi nasisilayan, sa apong hindi pa niya nayayakap.Ilang sandali pa, bumaba si Leona mula sa ikalawang palapag ng mansyon, suot ang malinis at preskong damit na kulay ivory. Nakapulupot sa kanyang braso ang isang maliit na pink na teddy bear na may nakasulat na "I love you, Alessia" sa dibdib nito.“Ma,” bati niya, bahagyang inaantok pa, “ready ka na?”Tumango si Irene. “Handa na ako. Pero hindi ko alam kung handa na ba sila para sa atin.”Sumunod si Luigi, naka-itim na polo at maong. May kalmadong ekspresyon sa mukha, ngunit ang pagkakakuyom ng kanyang palad ay naglalantad ng tensyon sa dibdib.“Let’s go,” ani Luigi. “Ayokong abutan tayo ng trapik. Mas mabuti nang mas maaga tayo sa airport.”Habang nasa sasakyan patungong NAIA, tahimik

Tatlong araw na ang lumipas mula nang marinig ni Senyora ang balitang nagkakasama na muli ang mga Tan at Han sa California—isang pagkakaisang matagal niyang ipinagdasal na hindi na muling mangyari.At ngayon… eto siya. Gising. Mag-isa. Nakaupo sa veranda ng kanyang villa, tanghaling tapat na pero parang walang araw sa kanyang mundo. Tangan ang isang piraso ng ultrasound photo na bahagyang lukot na sa gilid. Pinagmasdan niya ito nang matagal. Pinagmasdan, pinakiramdaman—tulad ng isang ina na pilit inaangkin ang katotohanang siya’y nagdadalang-tao, ngunit kasabay nito ay may mabigat na anino ng pagkukunwari’t panlilinlang.Sa loob ng bahay, maririnig ang mahinang ringtone ng kanyang cellphone. Tumatawag na naman si Marco. Ilang araw na itong walang tigil sa pagtetext at pagtawag, ngunit iniiwasan niya. Wala siyang pasensyang harapin ito. Hindi pa ngayon.Inend-call niya ito nang walang alinlangan. Muli siyang binalot ng katahimikan.Sa inip, binuksan niya ang kanyang cellphone at in-scr

“Niloloko mo ba ako?” anas niya, nanginginig ang boses. “Ginamit mo lang ba ako, Senyora? Ginawa mo lang akong panakip-butas? Gano’n ba kababa ang tingin mo sa akin?”Hindi makasagot si Senyora.“Bakit mo ako ginawang tanga?” tanong ni Marco, ngayon ay hindi na galit ang nangingibabaw sa boses niya, kundi pighati at pagkadurog. “Bakit mo sinubukang isiksik ang batang ‘to kay John? Dahil gusto mong bumalik siya sa’yo? Dahil mas mataas siya, mas may pangalan, mas kayang ipagsigawan sa mundo?”“Hindi gano’n!” sabad ni Senyora, nanginginig ang tinig. “Hindi kita ginamit para lang sa layuning iyon. Hindi mo naiintindihan. Nawalan ako ng kontrol. Iniwan ako ni John, Marco! Pinili niya si Fortuna! Lahat ng pinaghirapan ko, biglang nawala. At noong nakita kong buntis ako… na may batang dinadala… naisip ko…”“Naisip mong gamitin si John,” putol ni Marco, mahigpit ang pagkakadiin sa bawat salita. “Gagawin mong sandata ang batang ‘to para makuha mo siya ulit. Gagawin mong pain para bumalik siya

Hindi agad sumagot si John. Tumalikod siya, hinawakan ang noo, at sa wakas, isang mahinang sagot ang lumabas sa kanyang bibig.“…isang beses. Isang gabing hindi ko na dapat pinayagan. Lasing ako noon… at… wala na ‘yon.”Pak!Isang sampal mula kay Leona ang umalingawngaw. Pero hindi kay John, kundi kay Señora.“Wala kang hiya,” umiiyak na sabi ni Leona. “Wala kang respeto sa sarili mo. Ginamit mo ang anak ko para makabalik sa buhay namin? Para guluhin kami?”“Hindi ko ginusto ‘to!” sigaw ni Señora. “Hindi ko planong sirain ang pamilya niyo—gusto ko lang ng pagkilala, ng respeto! Hindi ako pwedeng itapon ng basta-basta!”“Paano mo nalamang si John ang ama?” tanong ni Madam Irene, ngayon ay nangingilid na rin ang luha. “Señora, kung magsisinungaling ka, huwag sa ganitong klaseng paraan.”“Ilang linggo matapos ang nangyari sa amin ni John, nalaman kong buntis ako. Wala nang ibang puwedeng maging ama kundi siya.”Tumigil si Fortuna, hindi na nagsasalita. Mahigpit ang pagkakayakap niya k

Hindi pa rin matanggal ni Fortuna ang bigat ng nararamdaman habang binabaybay ang kalsada patungo sa kanilang bahay. Ang mga mata niya, puno ng sakit at galit, ay hindi kayang itago ang hinagpis na patuloy na bumabalot sa kanya. Minsan, naiisip niyang kaya pa niyang magpatuloy, pero sa bawat hakbang, natutuklasan niyang hindi pala. Ang mga araw na sana ay puno ng pagmamahal, ay nauurong at nagiging magulo—lahat ng ito ay dahil sa mga desisyong binitiwan ni John."John, uuwi na kami, pag-usapan na lang natin ang co-parenting, tutal nakaprocess na ang ating annulment." Ang mahina niyang tinig ay puno ng panghihinayang at takot. Parang hindi niya na kayang harapin pa ang mga mata ni John na puno ng pagkakasala, ng mga salitang hindi niya pa lubos na natanggap. Hindi na siya kayang bulagin ng mga pangako—niyakap na lang niya ang kanyang anak, si Alessia, at nagsimula nang lumayo. Ang bawat hakbang na ginagawa ni Fortuna ay parang pahirap sa kanyang puso, pero alam niyang wala na siyang ib