All Chapters of ยุทธการรักของเหล่าภรรยา: Chapter 111 - Chapter 120

‘นายหญิงคุ้มครองคุณหนูกับคุณชายด้วยขอรับ ฉีเหอจะมิทำให้นายหญิงต้องผิดหวังขอรับ’ สิ่งที่เขาต้องทำในตอนนี้คือปกป้องนายทั้งสอง เพื่อที่จะพาทั้งคู่กลับไปยังบ้านเกิดของผู้เป็นนายหญิง ที่ตายจากไปแล้ว ‘เพียงความริษยาของสตรี ทำให้เกิดความสูญเสียมากมาย’ ชายหนุ่มมองไปยังคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขาจำคนผู้นี้ได้เป็นอย่างดี ชัดเจนแล้วว่าผู้บุกรุกในคืนนี้ หาได้เป็นศัตรูของผู้มีพระคุณ แต่เป็นของนายน้อยทั้งสองของเขานั่นเอง “ข้าเพิ่งรู้ว่าเด็กเลี้ยงม้าของฮูหยินใหญ่ ถือดาบเป็นด้วย” น้ำเสียงที่หลุดออกจากปากของผู้มาเยือน ปนไปด้วยความเย้ยหยัน สำหรับเขาซึ่งเป็นนักฆ่ามือหนึ่ง หาได้ใส่ใจกับเด็กเลี้ยงม้าตรงหน้าแม้แต่น้อย เขาไม่เข้าใจเช่นกันว่าเหตุใด ผู้เป็นนายจึงได้ส่งเขามากำจัดแค่คนเลี้ยงม้ากับเด็กสองคน “ข้าจะทำสิ่งใดได้หรือไม่ ก็มิจำเป็นต้องรายงานคนเช่นเจ้า สุนัขย่อมสัตย์ซื่อต่อเจ้าของ จะลงมือต่อนายข้า ข้ามศพข้าไปให้ได้เสียก่อน” ฉีเหอ เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ในสายตาเขาคนตรงหน้า หาได้ทำให้คนเช่นเขาหวั่นไหวแม้แต่น้อย บางทีมันคงถึงเวลาแล้วเช่นกัน ที่เขาจะสลัดครา

“เพราะนางคือแม่ทัพ ทุกอย่างย่อมต้องมีเบื้องหลัง ลู่ลู่เป็นคนที่ฉลาดหลักแหลม แต่นางยังคงมีข้อผิดพลาดอยู่ นั้นคือความเชื่อมั่นในตนเองจนเกินไป นี่คือจุดที่นางจะพลาดให้กับเหล่าจิ้งจอกเฒ่า ใช้เป็นเครื่องมือ ส่วนอีกหนึ่งเหตุผล ที่ท่านพูดมาก็คิดได้ในอีกแง่มุมเช่นกัน นั่นคือนางกับบิดา อาจกำลังร่วมมือกันล่วงตาพวกเราก็เป็นได้ ทุกอย่างในโลกเปลี่ยนแปลงตามกาลเวลาเสมอ” ชายหนุ่มเองก็ยังคงหาข้อโต้แย้ง เพื่อมิให้ความเชื่อมั่นในใจ เป็นสิ่งชี้นำจนมากเกินไป เพราะหากมันไม่เป็นเช่นที่คิดเอาไว้ คนที่เจ็บปวดที่สุด คงนี้ไม่พ้นตัวเขานั่นเอง “กระหม่อมไม่เถียงในข้อนี้ บางทีลูกแกะน้อยในสายตาผู้อื่น อาจเป็นพยัคฆ์ตัวเมีย ที่รอเวลาตะครุบเหยื่อก็เป็นได้นะพ่ะย่ะค่ะ” ชายชราพูดกลั้วหัวเราะ เมื่อผู้เป็นนายพยายามที่จะปกปิดความรู้สึกอันแท้จริง เขาเลี้ยงท่านอ๋องมากับมือ ย่อมรู้ดีว่าชายหนุ่มตรงหน้า รู้สึกเช่นไรในตอนนี้ “หึ ๆ ความชราของท่าน ทำให้ดวงตาฝาฟางแล้วก็เป็นได้” กล่าวจบร่างสูงได้เดินตรงไปยังหน้าประตู เพื่อไปยังจุดหมายซึ่งก็คือหน้าจวน วันนี้เขาคงต้องไปพบนางสัก

“ไม่! ท่านพี่”ถงเจี้ยนหลางตะโกนก้อง เมื่อภาพตรงหน้าเขา ทำให้หัวใจแทบหยุดเต้นเลยก็ว่าได้ เพียงแต่เขาพ้นกองทัพของพี่สาวมายังด้านหลังได้เท่านั้น สายตาก็ปะทะเข้ากับภาพของพี่สาวต้องศรของศัตรู ฉึก! อึก! ตุบ! ถงลู่ลู่พลัดตกจากหลังม้า พร้อมมีลูกธนูปักอยู่บนไหล่ ความแรงและเร็วของลูกธนูนั้น ดูได้จากตอนนี้ หัวลูกศรโผล่ออกมาให้เห็น หญิงสาวขบกรามแน่น ก่อนจะลงมือหักหัวลูกศรออก แม้ว่าจะเจ็บเจียนตาย นางก็จะไม่ยินยอมให้ความรู้สึกเหล่านั้น มาอยู่เหนือหน้าที่ ถงลู่ลู่กระชับทวนในมือแน่น โดยไม่ได้สนใจกับเลือดสีแดงฉาน ที่กำลังไหลออกจากบาดแผล เวลาของนางมีไม่มากแล้ว อย่างไรก็ต้องเร่งจบศึกนี้ หากศีรษะแม่ทัพเช่นนางอยู่ในมือของศัตรู นั่นคือการประกาศถึงความพ่ายแพ้ของผู้คนทั้งแคว้น ต่อให้ต้องตายนางก็จะไม่มีวันมอบศีรษะนี้ให้แก่ผู้ใด ถงลู่ลู่มองไปยังศัตรูที่กำลังตรงใกล้เข้ามา โดยไม่ได้หันไปมองด้านหลังซึ่งเป็นทหารของนาง สิ่งที่หญิงสาวกระทำในตอนนี้คือสัญญาณห้ามหยุดทัพ แม้นางรู้ดีว่าเวลานี้ ทหารหลายคนของนางกำลังฝ่าฝืนคำสั่ง โดยการกลับมายืนข้างกายนาง “พวกเจ้ารู้โทษของการ

“ทรงทอดทิ้งหม่อมฉัน” ถงลู่ลู่ จำต้องโกหกออกไป เพื่อเป็นการปิดคำถามและความสงสัย ของคนที่กำลังโอบรัดนางเอาไว้ ด้วยความอบอุ่น แม้ว่าจะเป็นคำตอบที่ดูมิสมเหตุสมผลเท่าใดนักก็ตาม แต่คงจะดีกว่าบอกถึงความจริงที่มิอาจเป็นไปได้ ในความคิดของผู้คนยุคนี้ “ชายาที่รัก นอกจากสิ้นลมหายใจเท่านั้น ที่จะพรากพี่ไปจากเจ้าได้ จงอย่าได้กังวลเรื่องนี้ไปเลย” จ้าวเทียนหลง ตอบคำของภรรยาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทว่าแฝงไปด้วยความหนักแน่น ซึ่งทุกถ้อยคำนั้น ถ่ายทอดออกมาจากหัวใจของเขาทั้งสิ้น “ขอบพระทัยเพคะ...หม่อมฉันอยากอยู่เช่นนี้ต่ออีกสักพัก” ถงลู่ลู่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาหวิว แม้นี่จะเป็นเพียงความฝัน นางเพียงแค่อยากจะรักษามันเอาไว้อีกสักหน่อยก็ยังดี “หากเจ้าพึงใจพี่ก็ยินดี” ชายหนุ่มกระซิบข้างหูภรรยาเบา ๆ ก่อนที่ดวงตาคู่งามจะหลับลงอีกครั้ง พร้อมความอบอุ่นที่โอบรัดรอบกาย อย่างน้อยภาพในอีกชีวิตของนาง ก็ไม่อาจที่จะแทรกเข้ามาทำลายความสุขล้นนี้ได้ แม้จะเป็นช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้นก็ตามที หากว่าการลืมตาตื่นอีกครั้งของนาง อาจจะไม่มีเขาอยู

เวลาล่วงเลยจนถึงมื้อเย็น ถงเจี้ยนหลางกินอาหารด้วยความรู้สึกกระอักกระอวนใจยิ่งนัก ด้วยการกระทำของพี่เขยที่มีต่อพี่สาวของเขานั้น มันช่างแตกต่างจากคำว่าลืมเลือนนาง อย่างที่ผู้เป็นพี่เคยเล่าให้ฟังก่อนการแต่งงาน เพราะจากที่ดูแล้ว พี่เขยของเขานั้นเอาใจนางเสียจนมองไม่เห็นผู้ใดในสายตา ซึ่งนับเป็นเรื่องที่ดีสำหรับชีวิตครอบครัวของพี่สาว แต่มันใช่หรือที่พี่เขยจะมาทำต่อหน้าผู้อื่นเช่นนี้ การกระทำของสามีที่มีต่อตนเอง ทำให้ถงลู่ลู่ทั้งเขินอายและหวาดหวั่นอยู่ภายในใจลึก ๆ เพราะนางไม่รู้เลยว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนั้น เป็นความจริงหรือฉากตอนที่สามีสร้างขึ้นมากันแน่ “เรียนท่านอ๋อง มีเทียบจากท่านเสนาบดีถงหยางพ่ะย่ะค่ะ” ทั้งสามชะงักมือที่กำลังคีบอาหารเข้าปากในทันที สีหน้าของท่านอ๋องหนุ่มยังคงเรียบนิ่ง ก่อนจะเคาะตะเกียบในมือลงบนโต๊ะ องครักษ์หนุ่มจึงได้วางเทียบลงยังจุดนั้นในทันที ก่อนจะล่าถอยออกไป เพื่อให้ความเป็นส่วนตัวกับเจ้านายทั้งสาม “น้องหญิงเจ้าจะเปิดดูเองหรือไม่” ชายหนุ่มเอ่ยถามภรรยา พร้อมกับจ้องมองนางปานจะกลืนกิน ซึ่งเป็นความคิดข