All Chapters of ยุทธการรักของเหล่าภรรยา: Chapter 101 - Chapter 110

“แต่หากเรื่องเช่นนี้เกิดกับหญิงสาวคนอื่น เด็กอาจมิโชคดีเช่นนี้”“สิ่งที่อยากจะหยั่งถึง คือใจของคน ท่านอ๋องอย่าได้ยกย่องหม่อมฉันนักเลยเพคะ ท่านอ๋องจะรู้ได้อย่างไร ว่าคราแรกที่หม่อมฉันรู้ว่าตั้งครรภ์ หม่อมฉันยินดีหรือเสียใจ”“ข้ารู้ดีว่าเจ้าเสียใจ แต่เจ้าก็รักลูกในครรภ์มากกว่าคำครหา”“ดูเหมือนท่านอ๋องจะรู้เรื่องนี้ดีนะเพคะ”“ข้ามีนิท่านเรื่องหนึ่ง จะเล่าให้เจ้าฟัง”“เวลาของค่ำคืนนี้อีกยาวนาน หม่อมฉันยินดีที่จะฟังเพคะ”เรื่องราวต่าง ๆ ถูกถ่ายทอดออกมาทีละน้อย อ๋องหนุ่มหวนนึกถึง วันที่เขาเพิ่งกลับจากชายแดน เนื้อตัวนั้นมิได้ดูสง่าอันใด เพื่อสืบเรื่องราวบางอย่าง ทำให้เขาจำต้องปลอมตัวเป็นเพียงนักเดินทางทว่าสิ่งที่ไม่คาดคิดก็ได้เกิดขึ้น เมื่อเขาต้องการหญิงคณิกามาปลดปล่อย ความเป็นบุรุษ ร่างบอบบางที่ดูเหมือนจะหมดสติ และถูกวางยาปลุกกำหนัดถูกนำมาส่งให้ถึงห้อง เขาคิดเพียงว่าเจ้าของหอนางโลม ต้องการสร้างความตื่นเต้นให้แก่เขา จึงได้ทำเช่นนี้ ทว่าเมื่อเขารับรู้ถึงความบริสุทธิ์ของนาง จึงได้คิดที่จะเลี้ยงดูนางเป็นอนุแต่เมื่อเขากลับมาจากทำธุระ หญิงสาวบนเตียงได้หายไปแล้ว มีเพียงหยกของนาง ที่ถูกลืมเอาไว้

“องค์ชายอย่าทรงเป็นกังวลไปเลยเพคะ จ้าวหยางจะปลอดภัย”“ท่านหมอรีบมาดูหลานชายข้าเร็วเข้า เรื่องนี้ข้าต้องได้คำตอบก่อนรุ่งสาง”“เชิญองค์ชายทางด้านนี้พ่ะย่ะค่ะ”เสวี่ยจ้าน ต้องการที่จะคุยกับองค์ชายต่างแคว้นเพียงลำพัง ทั้งสองหายไปยังอีกห้อง ซึ่งอยู่ถัดไปพระชายาในองค์รัชทายาท ขยับไปยืนข้างกับแม่ทัพสาว นางเองก็รักในตัวจ้าวหยางมิแพ้ผู้ใด ถึงขนาดคิดเอาไว้ ว่าจะทรงยกพระธิดาองค์โต ให้เป็นภรรยาของจ้าวหยางในอนาคตเซียวเถาบีบเบา ๆ ยังมือของหญิงสาวผู้เป็นสหายรัก ก่อนจะเอ่ยปลอบโยนพระชายาเบา ๆ ท่านหมอประจำจวนอ๋องเหลียวมองไปยังมารดาของเด็กชาย ก่อนจะหันกลับมาจัดการรักษาคุณชายน้อยต่างแคว้นต่อองครักษ์คนสนิทของท่านอ๋องเก้า ได้บอกกับเขาขณะเดินทางมายังเรือนนี้ ว่าต่อให้ยมบาล ต้องการลมหายใจของคุณชายจ้าวหยาง ก็ให้ช่วงชิงกลับมาให้จงได้ มิเช่นนั้นจะทำให้ปีศาจร้ายพิโรธ ไม่บอกเขาก็รู้ว่าหมายถึงผู้ใดเวลาผ่านไปกว่าหนึ่งก้านธูป การรักษาได้เสร็จสิ้นลง จ้าวหยางหลับไปด้วยฤทธิ์ของยา พิษถูกขับออกจนหมด ทำให้ทุกคนรู้สึกโล่งใจ เป็นจังหวะเดียวกับที่องค์ชายแห่งเว่ย และท่านอ๋องเก้า กลับเข้ามาภายในห้อง“ท่านหมอ ทุกอย่างเรียบร

พิธีแต่งงานถูกจัดเตรียมอย่างยิ่งใหญ่ ภายในจวนแม่ทัพจ้าว สองสามีภรรยาดูจะตื่นเต้น กับการแต่งงานของบุตรสาวบุญธรรมยิ่งนัก แม้จะรู้สึกใจหาย ที่บุตรสาวจะต้องติดตามสามีกลับสู่แคว้น หากเสร็จสิ้นการแต่งงาน“ท่านพ่อตา ท่านแม่ยาย อย่าได้เป็นกังวลไปเลยนะขอรับ ข้าตัดสินใจแล้วว่า จะอยู่ที่เว่ยครึ่งปี และอยู่ที่ฉินครึ่งปี หากมีลูกอีกคนข้าจะอยู่ที่นี่ ดีหรือไม่ขอรับ”“เช่นนั้น...ท่านอ๋องก็ทรงรีบมีหลาน เพิ่มให้กระหม่อมอีกสักคนนะพ่ะย่ะค่ะ”“เรื่องนั้นท่านพ่อตามิต้องห่วง ข้าพร้อมเสมอ ฮ่า ๆ”“ฮ่า ๆ”เสียงหัวเราะของคนด้านนอก ทำให้เซียวเถาถึงกับใบหน้าแดงก่ำ ตลอดเวลาที่ผ่านมา นางไม่เคยเลยสักครั้ง ที่จะมีความรู้สึกเช่นนี้ แม้แต่อยู่ในชีวิตเก่าก็ตามที นางกำลังจะมีครอบครัวอย่างแท้จริง เป็นครั้งแรกในชีวิตแม้จะคิดอยู่เสมอ ว่าเพื่อจ้าวหยาง ทว่าตลอดระยะเวลา ที่ได้ใช้ร่วมกับว่าที่สามี มันทำให้นางยอมรับว่า แท้จริงนางก็มีหัวใจเฉกเช่นสตรีอื่น ที่ต้องการความรักจากบุรุษสักคนเซียวเถายื่นกระดาษในมือ จ่อยังเทียนที่จุดเอาไว้เมื่อครู่ เนื้อความด้านใน ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเก็บเอาไว้ เพราะมันอาจสร้างความเคืองแค้นในภายหน้

“จ้าวหยาง จงจำเอาไว้ให้ดี การแก้แค้นที่เจ็บปวดที่สุด มิใช่การฆ่าอีกฝ่ายให้ตาย แต่เป็นการที่ศัตรูต้องทนเห็นเรา มีความสุขและเหนือกว่า โดยที่คนเหล่านั้น มิอาจทำอะไรเราได้ ยิ่งเจ้าเหนือคนที่พวกเขารักมากเท่าใด ก็ไม่ต่างอะไรกับการที่เราเอาน้ำมันร้อน ๆ ราดไปบนกายของพวกเขาในทุก ๆ วันหรอกนะ”“อีกเรื่องนะขอรับท่านแม่ ในวันที่ท่านรู้ว่ามีข้าอยู่ในท้อง ไยมิคิดกำจัดแล้วปกปิดเรื่องนี้ไปเสียขอรับ”“จ้าวหยางเอ่ยจ้าวหยาง มารดาเจ้า คือคนที่หลงในอำนาจเพียงนั้น เลยหรืออย่างไรกัน”“มิเป็นเช่นนั้นอย่างแน่นอนขอรับ”“ตอนแม่เจ้าเกิด ท่านยายของเจ้าก็ได้จากไป ท่านยายของเจ้าสละลมหายใจ คลอดแม่ออกมาอย่างปลอดภัย เจ้าคิดว่าแม่จะยอมเสียเจ้าไป เพียงเพื่อได้แต่งเข้าจวนแม่ทัพเช่นนั้นรึ”“แต่ในตอนนั้น ท่านแม่ไม่รู้ว่าใครคือพ่อของข้า”“แล้วอย่างไร รู้หรือไม่มันมิสำคัญ เท่ากับเราแม่ลูกได้อยู่ด้วยกันหรอกรึ”“ขอรับ”“ในวันที่รู้ว่ามีเจ้า แม่นั้นทั้งเสียใจและดีใจ คิดเพียงอย่างเดียว ถ้าอยู่ก็ต้องอยู่ด้วยกัน หากต้องตายเราก็ตายไปพร้อม ๆ กัน การที่แม่เคี่ยวเข็ญเจ้า มิใช่เพื่อการแก้แค้น แต่เพื่อให้เจ้าสามารถอยู่ได้อย่างเข้มแข็ง จำ

เมื่อสิบกว่าปีก่อน ขบวนรถม้าเก่า ๆ ได้เดินทางออกจากเมืองหลวง โดยภายในรถม้ามีร่างกลมป้อมของเด็กหญิง ที่กำลังกอดกระชับร่างของเด็กชายวัยมิทันขวบดีเอาไว้แน่น น้ำตาไหลอาบสองพวงแก้มขาว ถงลู่ลู่ ไม่กล้าที่จะสะอื้นไห้เสียงดัง ด้วยเกรงว่าน้องน้อยในอ้อมแขนจะตื่นจากการหลับใหล แม้ว่านางยังเล็กอยู่มาก แต่นางเข้าใจความเป็นไปของสกุลขุนนางดี ว่าความริษยาและอำนาจคือสิ่งเย้ายวนที่แหลมคมกว่ากระบี่เสียอีก ซึ่งมารดาคอยพร่ำสอนนางตั้งแต่จำความได้ ว่าอย่าได้วางใจผู้ใดให้มาก ในยามใดที่ไร้มารดาปกป้อง และเวลานั้นช่างรวดเร็วกว่าที่นางจะคาดคิด เมื่อถงเจี้ยนหลางถือกำเนิดได้ไม่นาน แน่นอนในฐานลูกภรรยาเอก ถงเจี้ยนหลางคือทายาทผู้รั้งตำแหน่งประมุขสกุลคนต่อไป ถงลู่ลู่ กัดริมฝีปากแน่น เมื่อนึกถึงภาพที่มารดาสิ้นใจไปต่อหน้า โดยที่นางไม่อาจช่วยสิ่งใดได้ นอกจากแสร้งไม่รับรู้ในสิ่งที่เกิดขึ้น และนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา นางไม่เคยให้น้องชายได้ห่างกาย คนของมารดาถูกกำจัดจนสิ้น จะมีเหลือก็เพียงคนเลี้ยงม้าอย่างฉีเหอเท่านั้น ที่ถูกมองข้ามและยังรอดชีวิต หลังงานศพมารดาเพียงสิบวัน นางสองพี่น้อง