บททั้งหมดของ ยุทธการรักของเหล่าภรรยา: บทที่ 121 - บทที่ 130

ทางด้านถงอี้หลิงเองได้มองไปยังพี่สาวต่างมารดา ก่อนจะยกยิ้มน้อย ๆ นางไม่จำเป็นต้องได้รับการสนับสนุนจากพี่เขย เพราะนางมั่นใจว่าอย่างไรเสีย ก็จะได้รับคัดเลือก เข้าตำหนักองค์รัชทายาทอย่างแน่นอน สำหรับอ๋องอัปลักษณ์ผู้นี้กับพี่สาว ก็เป็นเพียงบันไดเอาไว้ให้นางเหยียบขึ้นไปก็เท่านั้น จะมีหรือไม่มีก็ย่อมได้ คืนนี้นางจะตอบแทนพี่สาวสักหน่อย ที่ยอมแต่งงานเข้าจวนอ๋องแทนนาง ‘สามีเจ้าไม่ไยดี น้องสาวก็จะหาผู้อื่นมาถนอมเจ้าแทนพี่สาว หึ ๆ’ ถงอี้หลิงยิ้มอย่างมีความนัย หญิงสาวปิดบังทุกสิ่งอย่างเอาไว้ภายใต้รอยยิ้มละมุน แผนการของนางจะต้องสำเร็จอย่างสวยงาม โดยไร้ผู้รู้เห็นในการกระทำครั้งนี้ “ท่านแม่” ถงอี้หลิงเอ่ยเรียกมารดาเบา ๆ เป็นการเตือนผู้เป็นแม่ให้ทำในสิ่งที่นางร้องขอก่อนการมาถึงของแขก ถงฮูหยินพยักหน้าน้อย ๆ เป็นการตอบรับบุตรสาว “ท่านอ๋องเพคะ หากจะเมตตาสกุลถงของเรา คืนนี้ทรงพาพระชายาค้างที่นี่สักคืนได้หรือไม่เพคะ ครอบครัวเราอยากที่จะพูดคุยปลอบขวัญบุตรสาวคนโต ที่ออกเรือนไปแล้ว ทั้งยังต้องออกสู่สนามรบเพื่อบ้านเมืองอีกนะเพคะ”

หากเรื่องราวเหล่านี้หลุดออกไปสู่ภายนอก ย่อมนำมาซึ่งความอับอาย เขาจึงจงใจพูดออกไป เพื่อเร่งเวลาให้พ่อตาได้กระวนกระวายใจ จนเดินตามหมากที่เขาได้วางเอาไว้ ถงหยางหันไปตามสายตาของบุตรเขย ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปภายในเรือน โดยมีถงเอ้อหนานก้าวตามไปมิห่าง ส่วนจ้าวเทียนหลงและถงเจี้ยนหลางต่างพากันยกยิ้มอย่างมีความนัย “พระชายาอยู่ที่ใด” ชายหนุ่มเอ่ยถามองครักษ์ที่ยืนข้าง ๆ “พระชายาทรงรอท่านอ๋องกับคุณชายถง อยู่ที่เรือนรับรองพ่ะย่ะค่ะ” “เจ้าไปบอกนางว่าสามีกำลังรอชมละครอยู่ สักครู่จะกลับไป” “พ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์หนุ่มทำได้แค่เพียงหมุนกาย เพื่อจะทำตามคำสั่งของผู้เป็นนาย แต่จำต้องหยุดเท้าเอาไว้เพียงเท่านั้น เมื่อคนที่เขาต้องไปพบยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว พร้อมผู้ติดตามคนสนิท “สามีช่างเห็นแก่ตัวยิ่ง คิดจะหาความบันเทิงแต่เพียงผู้เดียว” “หึ ๆ มีหรือสามีจะคาดการณ์ผิด ภรรยาพี่ต้องมาอยู่แล้วมิใช่หรืออย่างไร” “ช่างแสนรู้จริง ๆ นะเจ้าคะ” “อืม!...” ถงเจี้ยนหลางแทบจะหลุดหัวเราะออกมา เมื่อพี่เขยไม่

เรือนเทียนหลง ร่างสูงเร่งสาวเท้าเข้าไปภายในเรือน ก่อนจะตรงไปยังห้องนอน ชายหนุ่มยืนลังเลอยู่ เมื่อยังคิดหาคำพูดไม่ได้ว่าเขาจะเริ่มต้นอย่างไรดี “ท่านพี่ ทำอันใดอยู่หน้าประตูเจ้าคะ ไยมิเข้าไปด้านในเล่าเจ้าคะมายืนอยู่ทำไมกัน” เสียงของภรรยาดังมาจากด้านหลัง จ้าวเทียนหลงถึงกับตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ เขาคิดว่านางอยู่ในห้อง แล้วเหตุใดเสียงของนางจึงมาจากด้านหลังของเขาได้เล่า “เอ่อ...เจ้ามาก็ดี ชะ...ช่วยนวดแขนให้พี่สักหน่อยเถิด” จ้าวเทียนหลงหันไปเผชิญหน้ากับภรรยา ก่อนจะหาข้ออ้างได้ทันท่วงที ยังดีที่ใบหน้าบางส่วนถูกบดบังด้วยหน้ากาก ไม่เช่นนั้นภรรยาคงได้เห็นสีหน้าของเขาในเวลานี้เป็นแน่ ถงลู่ลู่เก็บอาการขำขันสามีเอาไว้สุดความสามารถ เมื่อเห็นอาการเห่อแดงบนใบหน้าส่วนล่าง ลามมาจนถึงลำคอของสามี ถงลู่ลู่แสร้งทำเป็นไม่เห็นมันเสีย ตลอดหลายเดือนที่นางอยู่เมืองหลวง ในฐานะพระชายาไม่มีสักวัน ที่นางจะมิได้รับการเอาใจใส่ สามีดูแลนางเป็นอย่างดี แต่ถึงกระนั้นนางก็ไม่คิดเข้าข้างตนเอง โดยการเหมารวมว่าเขารักใคร่นางอย่างที่ตัวนางมีใจให้แ

จวนแม่ทัพตะวันออก ชายแดน ถงเจี้ยนหลางนั่งมองจดหมายในมือ ก่อนจะขบกรามแน่น ชายหนุ่มช้อนสายตาขึ้นมองพ่อบ้าน พร้อมเสียงหายใจฮึดฮัดเหมือนกำลังไม่พอใจ กับเนื้อหาบนกระดาษที่อยู่ในมือ “เหตุใดพี่ใหญ่มิคิดจะช่วยเหลือข้าเลย ท่านพี่ฉีเหอเรื่องนี้ท่านคิดเห็นเป็นเช่นไร” ถงเจี้ยนหลาง เอ่ยถามพ่อบ้านข้างกาย ที่เอาแต่ยิ้มกว้าง เหมือนกำลังจงใจกวนโทสะเขาอยู่ในตอนนี้ “ท่านแม่ทัพเองก็เติบโตพอ ที่จะมีฮูหยินแล้วนะขอรับ พระชายาอาจเป็นห่วงในตัวท่านแม่ทัพก็เป็นได้ขอรับ จึงได้มิคัดค้านการแต่งงานของท่านแม่ทัพกับท่านหญิงเหลียนนะขอรับ” ฉีเหอให้เหตุผลแก่ผู้เป็นนาย ที่กำลังมีใบหน้าหงิกงอเหมือนเด็ก ซึ่งชายหนุ่มจะทำเช่นนี้ เพียงกับเขาและผู้เป็นนายหญิงเท่านั้น “ห่วง! ข้ามีสิ่งใดที่ท่านพี่ต้องมาห่วง ข้าอยู่ทุกวันนี้ก็สุขสบายดี ข้ายอมเป็นโสดไปชั่วชีวิต ดีกว่าต้องแต่งงานกับสตรีเช่นเหลียนม่งหยา” ใบหน้าของท่านหญิงเหลียนม่งหยา ลอยขึ้นมาในห้วงความคิดของแม่ทัพหนุ่มในทันที นางมันปีศาจร้ายทำให้เขาบุรุษผู้บริสุทธิ์ต้องตกหลุมพรางของนาง สตรีที่บุรุษทั่วหล้ามิต้องการแต่งเข้าจวน เพียงเพราะนิสัยหยิ่งจองหองของนาง “ท่านแม่ทัพ เป็

เช้าวันรุ่งขึ้น รถม้าเจ้าสาวจากจวนจวิ๋นอ๋องจ้าวเทียนหลง ได้เป็นตัวแทนมารับเจ้าสาวเพื่ออารักขาท่านหญิงเหลียนม่งหยา สู่จวนแม่ทัพตะวันออก ซึ่งทุกสิ่งอย่างเป็นการจัดเตรียมของพระชายาถงลู่ลู่ ทำให้พระชายาในจิ้นอ๋องเหลียนหยางหลง ไม่อาจที่จะแสดงออกถึงการหมิ่นครอบครัวของบุตรเขยได้ ขบวนที่จัดเตรียมมายิ่งใหญ่กว่าที่หลายคนคาดคิด ใบหน้าของพระชายาหลี่ชินเหมย มีเพียงความเรียบตึง หาได้แสดงออกถึงความยินดีกับการแต่งงานของพระธิดาคนรอง ยิ่งเห็นขบวนรับเจ้าสาว ยิ่งเพิ่มความไม่พอใจอีกเท่าทวีคูณ “น้องหญิง ลูกจะก็จะก้าวพ้นประตูแล้ว ไยมิกล่าวสิ่งใดสักหน่อยเล่า” เหลียนหยางหลงเอ่ยเตือนภรรยา ที่ยังคงนิ่งเงียบอยู่ ด้วยฐานะบิดามารดาพวกเขาควรที่จะอวยพรบุตรสาว ก่อนก้าวออกจากบ้านไปอยู่สกุลสามี “หึ! เมื่อออกเรือนแล้ว จำให้ดีจะอยู่หรือตายเจ้าก็มิใช่คนสกุลเหลียนอีกต่อไป ความเสื่อมเกียรติทั้งหมด อย่าได้พาดพิงมาถึงจวนอ๋องอีก” “น้องหญิง ไยกล่าวเช่นนี้กับลูก เจ้ามัน...” “ทำไมเจ้าคะ ข้าพูดสิ่งใดผิดกัน” “เจ้ามันจิตใจคับแ