All Chapters of ยุทธการรักของเหล่าภรรยา: Chapter 171 - Chapter 180

“เหนื่อยหรือยัง ใต้เท้ากวง” คำถามจากคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ทำให้ใต้เท้ากวงกระชับอาวุธในมือแน่น ต้าเว่ยองครักษ์ที่เขาคิดว่าซื้อตัวเอาไว้ได้แล้ว ไยจึงกลายเป็นเช่นนี้ได้ “เจ้าไม่กลัวว่าหนิงจิ่นเอ๋อร์จะขุ่นเคืองรึอย่างไร” “หึๆ แล้วนางจะทำอันใดข้าได้ แต่ถ้าไม่เป็นการรบกวนใต้เท้ามากจนเกินไป ข้าฝากถามนางหน่อยก็แล้วกัน ว่ารู้สึกอย่างไรเมื่อหมากที่วางไว้ไม่เป็นอย่างที่คิด” “เจ้าเป็นใครกันแน่” “ข้าเหยียบแผ่นดินของผู้ใด คนนั้นก็คือนายแท้จริงของข้า” “องครักษ์เงาเยี่ยงนั้นรึ!” “ตามแต่ใต้เท้าสะดวกเรียก” ใต้เท้ากวงขบกรามแน่น เมื่อสิ่งที่เขาคาดเดาเป็นความจริง องครักษ์เงาจะมีเพื่อปกป้องฮ่องเต้ และผู้สืบบัลลังก์เท่านั้น ขนาดองค์รัชทายาท ยังไม่มีองครักษ์เคียงกายแม้แต่คนเดียว “หลักแหลมนักตาเฒ่าเจ้าเล่ห์!” ใต้เท้ากวงสบถเบาๆ อย่างแค้นเคียงฮ่องเต้ ที่ส่งองค์ชายเก้าเดินทางราวคนไร้แผ่นดิน ทั้งยังมีสวี่อ๋องตามติดมิห่าง และในสายตาของทุกคน ต่างเห็นชัดว่าต้าเว่ย คือองครักษ์คนสนิทของสวี่อ๋อง ทว่า

“สวี่อ๋องช่างขี้ขลาดนัก ที่ให้ภรรยาออกหน้ากับอันตราย แต่ตนเองหดหัวอยู่ในที่ซ่อน”“ไม่ต้องป่าวประกาศให้เหนื่อยเลยแม่นางหลี่ สามีข้านั้นหาได้ติดตามมาด้วยไม่ เพราะเขาคงกำลังวุ่นวายอยู่กับจวนหลี่ ข้าในฐานะอีกครึ่งชีวิตของเขา เลยมาพาแม่สามีกับบ้านก็เท่านั้น”“พูดกับนางทำไม! หญิงแก่ที่เอาแต่พล่ามไร้สาระ!”หลี่ชุนถึงกับเผลอเอามือวางทาบแก้มของตนเอง เมื่อหญิงสาวอีกคนได้ก้าวมาเคียงข้างจ้าวหลันถิง หญิงสาวทั้งสองคลี่ยิ้มเล็กน้อย เสมือนกับความตายเบื้องหน้าเป็นสิ่งคุ้นชิน“ข้าจะไม่ยอมให้สิ่งที่สกุลหลี่ทำสูญเปล่าเป็นอันขาด”หลี่ชุนหมุนกายวิ่งกลับเข้าไปภายในห้องอีกครั้ง ขวับ! ตุบ! ยังไม่ทันที่จะก้าวพ้น ขาก็ถูกรวบด้วยปลายแส้ของฮวาหลิวหลี ใบหน้าที่กระแทกลงกับพื้นเรือน ปริแตกจนเลือดไหลซึมจ้าวหลันถิงก้าวเข้าไปด้านใน พร้อมกับเจ้าของแส้ หากเป็นละครพวกนางก็ไม่ต่างอันใดกับนางมารร้าย แต่นางมารที่ใดจะงดงามเยี่ยงนี้เล่า!“รบกวนเจ้าแล้วหลิวหลี”“เจ้าพาแม่สามีกับใต้เท้าจ้านไปรอข้าที่รถม้า อีกประเดี๋ยวข้าตามไป”“ลำบากเจ้าแล้ว”ท่านหญิงฮวาพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะลากร่างของหลี่ชุนออกไป เพราะต่อให้นางถูกมองว่าอำมหิต ก็ไ

มิติคู่ขนาน จวนอ๋องแห่งซานซี ร่างบางในชุดสีหวาน กำลังตั้งใจทำขนมเพื่อต้อนรับแม่ทัพหนุ่มผู้เป็นสหายของพี่ชาย รอยยิ้มงามนี้มักมีประดับใบหน้าอยู่เป็นนิจ ยิ่งในยามที่รู้ว่าแม่ทัพหยางเค่อมาเยือนยังจวน ความสดใสของท่านหญิงดูจะมีมากกว่าที่เคย “ขนมเหมยกุ้ยของท่านหญิง ช่างหอมหวานน่ากินยิ่งนักเจ้าค่ะ” สาวใช้ข้างกายได้เอ่ยขึ้น เมื่อได้กลิ่นขนมของผู้เป็นนาย ส่งผลให้ท่านหญิงคลี่ยิ้มจนดวงตากลมรีเรียวเลยทีเดียว “ข้าทำเอาไว้เยอะ พวกเจ้าค่อยเอาไปแบ่งกันกิน” ท่านหญิงอวี้หลานเอ่ยยิ้ม ๆ กับสาวใช้ของตน ใบหน้างามซับไปด้วยสีเลือด เมื่อนึกถึงชายหนุ่มที่นางปักใจรักมาเนิ่นนาน การที่นางไม่แต่งแก่บุรุษใดนั้น เพียงเพื่อรอชายหนุ่มผู้เป็นดั่งชีวิตเพียงผู้เดียวเท่านั้น “ท่านหญิงเจ้าคะ ท่านแม่ทัพหยางเค่อมาถึงแล้วเจ้าค่ะ” “อีกสักครู่ พวกเจ้านำขนมเข้าไปให้ท่านพ่อกับท่านแม่ทัพด้วย ข้าจะกลับเรือนสักครู่” “เจ้าค่ะ” อวี้หลานลุกขึ้นเดินนำสาวใช้คนสนิทกลับเรือนของตนเอง ตลอดเส้นทางหญิงสาวยิ้มจนมิอาจบังคับให้มันหุบลงได้ แม

“อื้อ ๆ”อวี้หลานไม่อาจทำสิ่งใดได้ หญิงสาวทำเพียงมอง เจ้าสาวของแม่ทัพหยางเค่อ กำลังสร้างร่องรอยบาดแผลบนร่างกายตนเอง โดยการตบตีและข่วนไปตามใบหน้าลำคอ ร้ายไปกว่านั้นหลิวหลียังกดปลายมีดสั้นลงบนแขนเรียวงาม รอยยิ้มหยันของหลิวหลียังคงมีอยู่บนใบหน้ามิเสื่อมคลาย เสมือนบาดแผลที่เกิดขึ้นเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยสำหรับคนเช่นหลิวหลี“ครานี้ก็ตาเจ้าบ้างแล้วท่านหญิงอวี้ เจ้าเสียใจจนทำร้ายตนเองเพื่อให้ท่านแม่ทัพเมตตา โธ่ ๆ ช่างน่าสงสารเหลือเกิน ความงามเป็นหนึ่ง ร่ำรวยเหนือสตรีมากมาย แต่กลับไม่ถูกเลือกให้เป็นภรรยาจากชายอันเป็นที่รัก หึ ๆ ช่างน่าสมเพชยิ่งนักท่านหญิงอวี้หลาน”ฉึก ! สิ้นคำพูดของเจ้าสาว มีดสั้นก็พุ่งเข้าสู่กลางอก อวี้หลานดวงตาเบิกค้าง ทว่ากลับไร้เสียงเล็ดลอดออกมาแม้เพียงครึ่งคำ ดวงตาที่จ้องมองไปยังเจ้าสาว หาได้มีหยาดน้ำตาไม่‘หากวันนี้ข้ารอดไปได้ เจ้าจะเจ็บปวดกว่าที่ทำกับข้าหลิวหลี’“กรี๊ด! ช่วยข้าด้วย ท่านพี่ช่วยหลิวหลีด้วยเจ้าค่ะ”ปัง! ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างแรง เมื่อเสียงกรีดร้องของเจ้าสาวดังก้องไปทั่วทั้งเรือน อวี้หลานยิ้มเย้ยหยันให้กับตนเอง เมื่อเห็นสายตาของหยางเค่อ ซึ่งกำลังมองมาที่

ไป่หลิงรู้ดีว่าอดัมมีฝีมือทางการต่อสู้ และชายหนุ่มต้องมีหลายอย่างมากกว่าที่เธอรู้ ‘ฉันมองข้ามคุณไปมากทีเดียวอดัม’“ผมว่า...คุณควรฟังข้อเสนอของผมก่อนจะดีกว่านะที่รัก คุณค่อยตัดสินใจว่าจะรับหรือปล่อยมันทิ้ง”“คุณพูดเหมือนไม่รู้จักฉันอดัม มันอาจเป็นสิ่งที่โง่เขลา แต่คนแบบคุณไม่มีทางที่จะไว้ใจศัตรู ขนาดเลี้ยงไว้ให้แว้งกัดตัวเองหรอกจริงไหม”“คุณไม่คิดจะถามคนในทีม สักหน่อยเหรอ! ที่รัก”“พวกเขาจะเลือกแบบไหน ฉันไม่ใช่คนที่จะกำหนดได้ คุณพูดออกมาขนาดนี้ น่าจะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว”ไป่หลิงยิ้มเย็น เพราะตอนนี้เธอยืนหันหน้าไปทิศทางของลูกทีมยืนอยู่ นอกจากคนสนิทที่แปรพรรค ทุกคนที่เหลือยังเลือกที่จะทำตามหน้าที่อย่างมีเกียรติ เพราะทุกคนรู้ดีแก่ใจอยู่แล้วว่า มันก็แค่คำหลอกลวง เพื่อที่จะหลอกใช้อำนาจของบิดาไป่หลิงเท่านั้นแล้วทำไมพวกเขาต้องมอบชีวิตให้อดัม เพื่อนำมาเป็นข้อต่อรองกับหญิงสาวด้วย นับตั้งแต่ก้าวเข้าสู่อาชีพนี้ พวกเขาก็เตรียมใจที่จะจบชีวิตได้ทุกวินาทีอยู่แล้ว“ผมเสียใจจริงนะไป่หลิง ที่ต้องทำแบบนี้”“เหรอ!”พูดจบไป่หลิงได้พุ่งเข้าหาอดัมอย่างรวดเร็ว ถ้าไม่ลงมือตอนที่เขาไร้อาวุธ เธอจะรักษาชีวิตของลูก