All Chapters of ยุทธการรักของเหล่าภรรยา: Chapter 151 - Chapter 160

“รางวัลใดจะเท่าความเมตตา ที่ท่านพี่มีต่อม่งหยาเล่าเจ้าคะ” ถงเจี้ยนหลางผละกายออกจากของสระ ก่อนจะหมุนกลับมาเผชิญหน้ากับภรรยา ภายใต้แสงเทียนส่องสว่างทั่วทั้งห้องอาบน้ำ ทำให้เขาได้เห็นลูกท้อสุกที่เกิดขึ้นบนผิวกายของภรรยา ชายหนุ่มเอื้อมมือประคองใบหน้างามเอาไว้ ก่อนจะรั้งให้ศีรษะเล็กนั้นโน้มลงมาใกล้ ๆ เหลียนม่งหยารวบรวมความกล้า ใช้สองมือทาบทับบนใบหน้าหล่อเหลาของสามี ก่อนจะก้มลงจนเรียวปากอวบอิ่ม ประกบลงยังริมฝีปากหนาของสามี หญิงสาวเป็นฝ่ายรุกชายหนุ่มด้วยความไม่ประสาเท่าใดนัก ด้วยทุกครั้งนั้นสามีของนางจะเป็นคนเริ่มก่อนเสียทุกครั้ง ถงเจี้ยนหลาง ตอบรับจูบของภรรยาด้วยความเต็มใจ ชายหนุ่มขบเม้มริมฝีปากบาง ก่อนจะแทรกปลายลิ้นเข้าไปในโพรงปาก เพื่อควานหาความหวานที่อยู่ภายใน ชายหนุ่มใช้ลิ้นกวัดเกี่ยวดูดดึงลิ้นเล็กของภรรยา เสียงครางเบา ๆ ดังจากลำคอระหง ทำให้มือหนาเลื่อนจากท้ายทอยของภรรยา ลงมายังเนินอกอวบอิ่ม เหลียนม่งหยาวางมือบนไหล่หนา เพื่อเป็นหลักยึดมิให้ล้ม ยิ่งเมื่อถูกสัมผัสยังยอดเม็ดบัว ที่อยู่ภายใต้ชุดนอนเนื้อบาง ยิ่งเพิ่มความซาบซ่านไปทั่

ชายแดนตะวันตกแคว้นหยวน จวนอ๋องสวี่ฟง เรือนท้ายจวน ฝั่งตะวันตก หญิงสาวร่างกายซูบผอม นั่งดวงตาอิดโรยมองไปยังสาวใช้ ที่กำลังผ่าฟืนสำหรับใช้ก่อไฟ เพื่อขับไล่ความเหน็บหนาวในยามค่ำคืน ซึ่งมันเป็นความทรมานที่ยาวนานในทุกคืน สำหรับสตรีบอบบางทั้งสองคน “แค่กๆ” จ้าวหลันถิงไอถี่ๆ ก่อนจะมองยังอุ้งมือที่ใช้ปิดปากเมื่อครู่ เลือดสีเข้มซึ่งปรากฏต่อสายตา บอกได้ว่าภายในของนางกำลังย่ำแย่ และยากนักจะเยียวยาได้ “คุณหนู เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ” สาวใช้รีบทิ้งขวานในมือวิ่งมาหาผู้เป็นนาย ก่อนจะมองไปที่มือของคุณหนูที่ได้กำมันเอาไว้ เพื่อปกปิดบางอย่างมิให้นางได้เห็น หญิงสาวแสร้งไม่สนใจ สิ่งที่ผู้เป็นต้องการปกปิด นางเป็นสาวใช้ข้างกายที่เติบโตเคียงกัน ทำไมจะไม่รู้ว่าตอนนี้อาการของผู้เป็นนายย่ำแย่แค่ไหน “ข้าไม่เป็นไร เจ้าเหนื่อยมากไหม ข้าขอโทษนะที่ช่วยเจ้าไม่ได้เลย”จ้าวหลันถิงเปลี่ยนเรื่องคุยทันที แต่ทุกอย่างที่นางพูดมันคือความจริงจากใจของนางทั้งสิ้น “คุณหนูไปรอบ่าวด้านในก่อนนะเจ้าคะ” “ข้าขอโทษนะอี้เหยา”

“ว่าแต่เจ้ามีไข่และน้ำมันได้อย่างไรนะ ในเมื่อสกุลสวี่ไม่ได้มอบมันให้เรา”“ท่านลุงต้าจงกับท่านป้าอู่มอบให้เจ้าค่ะ”“ใครรึ!”“ท่านลุงท่านป้า ทำสวนผักอยู่ตีนเขาท้ายจวนเจ้าค่ะ ตอนที่บ่าวออกไปหาสมุนไพรมาต้มให้คุณหนู ท่านลุงท่านป้าได้ช่วยเหลือเจ้าค่ะ”“อืม...แสดงว่าพวกเขา ต้องมีอาหารและยาที่เราต้องการ”“ท่านลุงท่านป้าไม่ได้มีเงินทองมากนักเจ้าค่ะ สิ่งของที่หาได้ก็ถูกซื้อในราคาที่ต่ำมาก”“ให้พวกเขาขายให้เรา ให้ราคาที่สูงหน่อย ไม่ว่าเนื้อหรือยา เสื้อผ้า ให้พวกเขาจัดการแทนเรา จะได้ไม่ถูกสงสัย”“เจ้าค่ะ”เมื่อรู้สึกว่าพวกนางกระซิบกันอยู่นาน จนทำให้เสียงสนทนาขาดหายไป ทำให้ด้านนอกมีการเคลื่อนไหวเล็กน้อย จ้าวหลันถิงยกยิ้มมุมปาก เมื่อนึกเรื่องสนุกขึ้นมาได้“เอาน้ำล้างเท้าของข้า ไปสาดใส่ต้นไม้ด้านหน้าสักหน่อยสิ มันเฉามากแล้ว”จ้าวหลันถิง ชี้มือไปยังทิศทาง ที่นางต้องการให้สาวใช้สาดน้ำ คนมาเยือนคงยังไม่กล้าที่จะขยับตัวให้ถูกจับได้ อี้เหยายกอ่างน้ำล้างเท้า เดินออกไปสาดยังพุ่มดอกไม้ในทิศทางที่ผู้เป็นนายบอกเสียงหายใจฟืดฟาดดังแว่วให้ได้ยิน ทว่าหญิงสาวกลับแสร้งไม่รับรู้ ก่อนจะเดินกลับเข้าห้อง สองนายบ่าวหัว

“แค่เล็กน้อยเจ้าค่ะ”คำพูดที่สนิทชิดเชื้อ บอกได้ว่าญาติผู้น้องคนนี้ ต้องสำคัญต่อชายสูงศักดิ์มากทีเดียว แล้วใครกันที่บอกว่าคุณหนูสกุลแม่ทัพ ไม่ใช่ที่รักของคนรอบข้าง จึงต้องถูกส่งมาแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์“ข้าลู่เชียน องค์รัชทายาทชีอัน ขออภัยไท้เฟยที่ข้าตั้งคำถามต่อท่าน โดยไม่ได้หมอบกราบอย่างที่คนอื่นกระทำ เช่นนั้นข้าคงต้องคุกเข่าสินะ!”“อย่าเพคะ!”ไท้เฟยร้องห้ามเสียงหลง เมื่อองค์รัชทายาทกำลังจะคุกเข่าลงต่อหน้า ร่างท่วมของไท้เฟยสั่นราวกับอากาศหนาวเหน็บ ทั้งที่เวลานี้ติดจะร้อนเสียมากกว่า“เช่นนั้นตอบคำถามข้าได้หรือยัง”“เอ่อ...คือว่า...”จ้าวหลันถิงไม่คิดว่าจะต้องยืมมือใครจัดการเรื่องพวกนี้ แต่นางไม่ได้มีเวลามาต่อกรไร้สาระกับแม่สามีมากนัก จึงอยากจัดการทุกอย่างให้อยู่ในจุดที่เหมาะสม เพื่อให้กิจการของนาง ที่กำลังเติบโตไม่ต้องสะดุดที่สำคัญอยู่ต่างบ้านต่างเมือง จะมามัวเป็นนางเอก ทำดีเพื่อชนะใจแม่ผัว มันเป็นไปไม่ได้ เพราะคนจะเกลียด ดีแค่ไหนก็เกลียดอยู่วันยังค่ำ เลยต้องใช้มือคนอื่นมายุติมันลง ไม่ต้องมารักนางแค่ไม่วุ่นวายกันก็พอแล้ว“นางถูกเลี้ยงดูด้วยเสด็จย่ามาตั้งแต่ยังเล็ก ไม่เคยมีเรื่องเสื่อ

“ท่านอ๋อง นางรำเพียงคนเดียวท่านจะหวงแหนไปไย” องครักษ์ของสวี่อ๋องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เมื่อขุนนางผู้นั้นหารู้ที่ต่ำที่สูง ต่อให้คนตรงหน้ามิใช่พระชายา ก็ไม่เคยมีใครทำเรื่องเช่นนี้ในจวนสวี่เลยสักครั้ง “ที่นี่จวนของข้า มิใช่หอนางโลมที่ท่านจะทำเรื่องหยามเกียรติผู้ใดก็ได้ เห็นแก่ท่านเป็นขุนนางที่เพิ่งย้ายมา ข้าจะให้โอกาสท่านได้สำนึกผิด เก็บของนั้นไปเสีย” สวี่อ๋องเอ่ยเสียงกร้าว ซึ่งแขกในงานต่างรู้จักนิสัยของสวี่อ๋องดี นางรำที่จะเข้ามาถวายการแสดงต่อหน้าแขกชั้นสูง ล้วนมาจากสำนักระบำหยก ที่ขายเพียงการแสดงหาใช่ร่างกาย เช่นนางรำในหอนางโลม ขุนนางผู้นั้นเดินออกมาหยุดตรงหน้านางรำ ที่ปิดบังใบหน้าด้วยผ้าคาด แววตานั้นของนางทั้งหยิ่งทะนงและเย้ายวน หมับ! ตึก! ก่อนที่มือสกปรกนั้นจะทันได้แตะต้องกายของหญิงสาว มือหยาบคว้ากำข้อมือนั้นอย่างแรง พร้อมวาดเท้าเตะเข้าที่ข้อพับจนอีกฝ่ายทรุดลงเขากระแทกพื้น “อ๊าก!! ท่านอ๋อง เพื่อนางรำชั้นต่ำพวกนี้ ท่านไยกล้าลงมือต่อข้าด้วย” ขุนนางคนอื่นๆ ต่างใบหน้าซีดเผือด มีใครบ้างไม่รู้กฎของที่นี่ รวมถึงสำนักระ