All Chapters of ยุทธการรักของเหล่าภรรยา: Chapter 181 - Chapter 190

“ทุกอย่างให้เป็นความลับ” “พ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์คนสนิทหายออกจากห้องไป จวิ๋นอ๋องได้ก้าวเข้ามาด้วยท่าทางเร่งรีบ เมื่อได้รับรายงานว่าพระธิดารู้สึกตัวแล้ว “หลานเอ๋อร์เป็นเช่นไรบ้าง จ้านเอ๋อร์” “ชีพจรเต้นเป็นปกติแล้วขอรับท่านพ่อ ซึ่งเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายมากทีเดียวขอรับ” ท่านอ๋องอวี้ถงก้าวเข้าไปยังเตียงของพระธิดา ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ มือหนาลูบไปยังศีรษะงามของอวี้หลาน “พ่อจะล้างมลทินแก่ลูกให้จงได้ อวี้หลาน” “พ่อฝากเจ้าด้วย จ้านเอ๋อร์” “ขอรับท่านพ่อ พวกมันต้องชดใช้” ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง จะมีก็เพียงลมหายใจอันสม่ำเสมอของคนบนเตียง ที่ทำให้ทุกคนรู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง ยามเช้าในสองเดือนถัดมา ร่างบางเริ่มคุ้นชินกับทุกสิ่งรอบกาย แม้ว่าการสนทนาของอวี้หลานที่มีต่อทุกคนนั้น จะยังน้อยอยู่มากก็ตามที แต่ทุกคนภายในจวนคิดเพียงว่านางยังเจ็บป่วยอยู่ จึงไม่ได้สงสัยถึงความเปลี่ยนแปลงนี้ ร่างบางก้าวลงจากเตียง เพื่อออกไปรับลมสักหน่อย กึก! เท้าบางจำต้องหยุดลง เมื่อหลัง

เรือนหลิวหลี จวนแม่ทัพหยางเค่อ “เป็นไปได้อย่างไรกัน ที่นางยังไม่ตาย”เจ้าของเรือนเอ่ยถามผู้เป็นพี่ชาย ด้วยสีหน้าวิตกกังวลอยู่ไม่น้อย หากอวี้หลานเกิดพูดเรื่องที่เกิดขึ้นให้สามีของนางได้ยิน มีหรือคนฉลาดเช่นแม่ทัพหยางเค่อจะไม่คลางแคลงใจ และแน่นอนว่าชายหนุ่มจะต้องสืบหาความจริง ที่เกิดขึ้นในวันนั้นอย่างแน่นอน“นางรอดอย่างปาฏิหาริย์ ที่น่าแปลกไปกว่านั้น ร่างกายของนางฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว เหมือนแผลที่เกิดขึ้นเป็นเพียงรอยแมวข่วนเท่านั้นเอง”“พี่ใหญ่ เรื่องนี้เราจะรอช้ามิได้แล้ว ต้องกำจัดนางให้ได้ ก่อนที่พวกมันจะทำให้แผนของเราพังนะเจ้าคะ”“วางใจเถอะ พระอาทิตย์ขึ้นในวันถัดไป นางจะไม่ได้เห็นมันอีก”“อย่าให้หยางเค่อสงสัยเรื่องนี้ได้นะเจ้าคะ”เสียงฝีเท้าที่ดังใกล้เข้ามา ทำให้สองพี่น้องเปลี่ยนการสนทนาในทันที เพียงประตูห้องเปิดออก หลิวหลีรีบก้าวเข้าหาสามี“ท่านพี่ กลับมาแล้วหรือเจ้าคะ”หญิงสาวโอบรอบเอวของสามี ด้วยท่าทางออดอ้อน พร้อมซบใบหน้ากับอกแกร่ง“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง พี่เป็นห่วงเลยรีบกลับมาหาเจ้า”หยางเค่อเอ่ยถามภรรยาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แววตาของชายหนุ่มแสดงออกถึงความรักใคร่ในตัวของภรรยา“พี่ใ

“อืม! ข้ารู้อยู่แล้ว ว่าพี่เยี่ยต้องนำเรื่องนี้ไปหารือกับท่านพี่ก่อน ข้าก็มิได้คิดจะให้พี่เยี่ย ร่วมมือกับข้าเพียงลำพังหรอกนะเจ้าคะ”อวี้หลานยกยิ้มอีกครั้ง เมื่อภาพที่นางต้องการเสร็จสิ้นเสียที หญิงสาวสะบัดกระดาษในมือไปมาเพื่อให้หมึกแห้ง ก่อนจะม้วนใส่ในกระบอกไม้ไผ่ส่งให้แก่เยี่ยคัง“ฝากที่เหลือด้วยนะเจ้าคะพี่เยี่ย ช่วงที่ข้าหลับอยู่คนพวกนั้นคงลงมืออย่างต่อเนื่อง จนกว่าข้าจะหมดลมหายใจ”อวี้หลานมั่นใจในสิ่งที่นางคาดการณ์เอาไว้แล้ว ความลับที่รอวันเปิดเผยย่อมทำให้อีกฝ่ายข่มตาหลับลงมิได้เลยทีเดียว ตราบใดที่นางและเยี่ยคังยังไม่ตาย คนที่ลงมือก็ย่อมไม่มีทางยุติมันอย่างแน่นอน“อย่าห่วงเลยขอรับ ข้าจะไม่ให้ผู้ใดได้แตะต้องท่านหญิงอีกอย่างแน่นอนขอรับ”เยี่ยคังตอบรับอย่างหนักแน่น ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ เพราะคำพูดของผู้เป็นนาย บอกแน่ชัดแล้วว่าอย่างไรเสีย ท่านหญิงอวี้หลานก็จะทำตามความคิดเดิมมิเปลี่ยนแปลงอวี้หลานยิ้มกว้าง เมื่อได้รับคำยืนยันจากชายหนุ่ม นางรู้ดีว่าเขาทำไปเพราะหน้าที่ แต่นางก็รู้สึกสุขใจอย่างไรมิรู้หลังจากคืนนั้น ข่าวเรื่องท่านหญิงอวี้ได้ล้มป่วยลงอย่างกะทันหัน ก็แพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว ทำให

“ฝากขอบคุณฮูหยินของท่านแม่ทัพด้วยที่เป็นห่วง การเจ็บป่วยของอวี้หลานและเยี่ยคังนั้น นับว่าเป็นเรื่องที่จวนอ๋องลำบากอยู่มิน้อย”“หากท่านอ๋องน้อยมีสิ่งใดให้กระหม่อมช่วยเหลือ โปรดทรงแจ้งมาได้ทุกเมื่อพ่ะย่ะค่ะ”“ขอบคุณท่านแม่ทัพ”ทั้งคู่ก้าวออกจากห้องไปอย่างเงียบ ๆ จนเมื่อประตูห้องถูกปิดลง คนที่ซ่อนตัวอยู่ได้ก้าวออกมา พร้อมรอยยิ้มยียวน“ส่งงานเสร็จเร็วไปนะเนี่ย”อวี้หลานจีบปากจีบคอพูด โดยไม่ทันได้สังเกตสีหน้าของคนที่แสร้งป่วยอยู่บนเตียงเลยแม้แต่น้อย“ท่านหญิงคงอยากให้ท่านแม่ทัพ รั้งอยู่นานกว่านี้สินะขอรับ”เยี่ยคังเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาหวิว ทว่ามีหรืออวี้หลานจะไม่ได้ยิน หญิงสาวหันกลับมาส่งยิ้มจนตาหยีให้แก่คนบนเตียง เท้าบางก้าวเข้าไปหยุดยืนตรงหน้าของชายหนุ่ม“ไยข้าต้องอยากให้เขาอยู่นานด้วยเล่า พี่เยี่ยทำหน้าเช่นนี้...หึงข้ารึเจ้าคะ”มิพูดเปล่า ใบหน้างามโน้มลงให้อยู่ในระดับเดียวกับชายหนุ่ม ทั้งยังใช้สองมือ วางทาบสองข้างแก้มของเยี่ยคังเอาไว้“ท่านหญิงกล่าวสิ่งใดออกมาขอรับ อย่าได้พูดเช่นนี้ให้ผู้ใดได้ยินนะขอรับ ข้ามีร้อยหัวคงมิพอให้ตัด”เยี่ยคังละล้ำละลักบอกแก่นายสาว ที่ยังคงยิ้มกว้างอยู่ต่อห

“กระหม่อมผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ ที่บกพร่องต่อหน้าที่”“ผิดเรื่องอะไร ข้าแค่ถาม ยังไม่ได้ตำหนิเจ้าสักหน่อย จะใครดูแลนางก็ไม่เป็นไร เพราะอย่างไรเจ้าก็เป็นคนของข้ามิใช่ของนาง”“เอ่อ...”“ข้าฝากเจ้าเอาสิ่งนี้ ให้เจ้าไปมอบแก่อวี้หลานแทนข้าที”“พ่ะย่ะค่ะ”เยี่ยคังลอบถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะรีบคว้ากล่องใบเล็กที่อยู่บนโต๊ะ แล้วก้าวจากไปอย่างรวดเร็วอวี้จ้านแทบจะหลุดหัวเราะออกมาดัง ๆ เขามิใช่บุรุษวัยแรกแย้ม ที่จะมองไม่ออกว่าเยี่ยคังนั้น พยายามหลบหน้าน้องสาวของเขาอยู่ ‘ข้าอยากรู้นัก ว่าเจ้าจะใจแข็งได้นานแค่ไหนกันเยี่ยคัง’“ดูเจ้าจะสนุกมากนะลูกพ่อ”ท่านอ๋องเอ่ยเย้าโอรส ทุกอย่างภายในจวนนั้นมีหรือเขาจะมิรู้เห็น ในเมื่อเป็นเรื่องของหนุ่มสาว เขาที่ชราแล้วจึงไม่คิดที่จะยื่นมือเข้าแทรก สำหรับเขาแล้ว ขอเพียงลูก ๆ มีความสุขและเส้นทางที่เลือกไม่ผิดต่อผู้ใด เพียงเท่านี้เขาก็พอใจมากแล้ว“ท่านพ่อ มิชอบเยี่ยคังเช่นนั้นรึขอรับ”“ใครบอกเจ้า เยี่ยคังคิดเพียงว่าตนเองต่ำต้อย ซึ่งเขาก็รู้ดีว่าตัวเองเป็นใคร เขาคือบุตรชายของอดีตองครักษ์อันดับหนึ่งในองค์ฮ่องเต้ ไม่มีที่ใดเรียกว่าต่ำต้อยเลยแม้แต่น้อย”“เห็นทีงานนี้ท่านพ่อต้อง