All Chapters of ยุทธการรักของเหล่าภรรยา: Chapter 201 - Chapter 210

เวลาผ่านไปกว่าสองชั่วยาม ชายหญิงทั้งห้าคน ได้พากันเดินออกจากร้าน โดยมีผู้ติดตาม เป็นผู้จัดการเรื่องค่าน้ำชาและอาหาร ก่อนที่ทั้งหมดจะพากันแยกย้ายกันกลับบ้าน ในสภาพเมามายกันทุกคนทั้งห้าคนต่างก้าวขึ้นรถม้าของตนเอง ซึ่งถูกนำมาจอดเทียบรับพวกเขา ทั้งหมดลอบยิ้มให้กันอย่างมีความนัย เป็นที่รู้กันว่า หากทั้งห้าคนนี้ คิดจะลงมือทำสิ่งใด มีเพียงคำว่าสำเร็จเท่านั้น และชาวเมืองเฉินหนาน ก็หาได้เอ่ยถึงเรื่องของคุณหนูคุณชายเหล่านี้ ให้คนนอกรับรู้มากเกินกว่า ที่พวกเขาต้องการให้รับรู้เช่นกันเมื่อขึ้นไปบนรถม้า เพียงประตูปิดลง ร่างที่เคยโอนเอนด้วยฤทธิ์สุรา ก็พลันนั่งนิ่ง ก่อนจะหยิบชาร้อน ที่ผู้ติดตามอุ่นเอาไว้ให้ ยกขึ้นดื่มอย่างใจเย็น พวกนางคือลูกหลานคนสำคัญของเมือง ย่อมเป็นที่จับตามองจากคนต่างถิ่น ซึ่งมิอาจเดาได้ว่าคนเหล่านั้น คือสายสืบจากต่างแคว้นหรือไม่การออกมาเที่ยวเล่นสังสรรค์ของพวกนาง ย่อมมีเหตุผลมากกว่าการสร้างเรื่อง มิให้มีบุรุษใดมาสู่ขอ เพราะเรื่องแค่นั้น ท่านปู่และบิดานางย่อมจัดการได้ โดยที่นางมิต้องลงทุนทำเช่นนี้เลยแม้แต่น้อยรถม้าของอวี้เหยา วิ่งไปตามเส้นทางที่ออกห่างจากตัวเมือง

ท่านปู่ของพวกนาง เป็นบุตรชายภรรยาเอก และในที่สุดท่านแม่ของท่านปู่ ก็ถูกภรรยาอื่นสังหาร ส่วนท่านปู่เมื่อสิ้นมารดาก็ไร้ที่พึงพิง บิดาหลงมัวเมาในสตรี ท่านตาท่านยายของท่านปู่ จึงใช้เงินจำนวนมาก บีบให้บิดาของท่านปู่ ยินยอมลงนามตัดขาดบุตรชาย พร้อมให้เปลี่ยนกลับมาใช้สกุลมารดาเสีย บุตรชายของอดีตภรรยา ที่ไร้ซึ่งความเฉลียวฉลาด หากแลกกับเงินจำนวนมาก คนโลภเช่นชายผู้นั้นหรือจะมิรีบคว้าเอาไว้ ท่านปู่ของพวกนางจึงไม่เคยคิดยุ่งเกี่ยวกับคนในราชสำนัก การสนทนาจากตึงเครียด บัดนี้มีเพียงเสียงหัวเราะ และการถกเถียงกันระหว่างพ่อลูก ก่อนที่ทั้งสี่จะได้ออกมานั่งกินอาหารเย็นยังศาลาหลังโปรด โดยไม่ใส่ใจคนที่แอบซุ่มอยู่นอกกำแพงบ้านเวลาเลื่อนผ่านมาจนถึงวันรับตัวเจ้าสาว ขบวนรถม้าคันใหญ่ จอดเทียบหน้าจวนแม่ทัพ การเดินทางสู่ชายแดนตะวันออก ซึ่งเป็นที่พำนักของจวิ๋นอ๋องหลิวไท้ซาน โอรสนอกสายตาขององค์ฮ่องเต้ ที่ถือกำเนิดแต่อดีตฮองเฮา ผู้สินพระชนม์ไปอย่างมีเงื่อนงำองค์ชายหลิวไท้ซานในอดีต จึงถูกส่งกลับไปยังบ้านเกิดของพระมารดา ทั้งยังถูกกีดกันจากคนในวังหลัง ทว่าด้วยความดีของอดีตฮองเฮา และสกุลจางของพระน

ภายในห้องหอ อ๋องหนุ่มค่อย ๆ วางร่างภรรยาลงบนเตียงอย่างเบามือ ก่อนจะขยับมานั่งข้าง ๆ หญิงสาว ชายหนุ่มเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออกอย่างอ่อนโยนอวี้เหยาสบตาสามีของตนเอง ด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ ว่านางรู้สึกเช่นไร ใบหน้างามที่ถูกแต่งแต้มให้งดงาม ก้มลงน้อย ๆ ด้วยความรู้สึกเก้อเขิน เมื่อต้องสบตากับสามี ที่เอาแต่จ้องนางตามิกระพริบ ‘ข้างามมาก เรื่องนี้ไม่ต้องบอก หึ ๆ’หากความคิดของหญิงสาว มีผู้อื่นล่วงรู้ ก็คงอยากจะกัดลิ้นตนเองให้พูดไม่ได้เสีย การเข้าข้างตนเองนั้น หาผู้ใดเกินคนเช่นอวี้เหยาไม่ นี่คือคำพูดของเหล่าสหายรักทั้งสี่ ที่ตอนนี้กำลังแอบซุ่มอยู่กับหัวหน้าพ่อบ้าน เพื่อคอยฟังเรื่องราวภายในห้องหอของสหายรัก“หิวหรือไม่ มาเถอะพี่จะช่วยเจ้าจัดการกับสิ่งเหล่านี้”ชายหนุ่มวางมือบนเครื่องประดับ ที่ดูมากมายบนผมของภรรยา เขาซึ้งในน้ำใจของนางนัก ที่ยอมทนให้สิ่งเหล่านี้อยู่บนกาย จากมือที่เขาสัมผัสในคราแรก บอกได้เป็นอย่างดีว่า นางมิได้ชื่นชอบกับเครื่องประดับพวกนี้เลยสักนิด สตรีที่จับอาวุธ มักจะแต่งกายให้สะดวกในการต่อสู้สองสามีภรรยา ช่วยกันจัดการกับเครื่องประดับ และชุดเจ้าสาวที่ดูจะหลายชั้นและหนักอึ

เวลาเลยผ่านไปอย่างรวดเร็ว การแต่งงานของท่านอ๋องหลิวไท้ซาน กับพระชายาอวี้เหยา ดูจะสงบสุขราบรื่นยิ่งนักในสายตาของผู้อื่น ความไร้สามารถของนาง ทำให้ผู้ปองร้ายพึงพอใจเป็นอย่างมาก ด้วยหวังใช้นาง ในการทำลายพระสวามีตลาดเมืองเอิ้นหยาง ท่านอ๋องหนุ่มได้พาพระชายา ออกมาเดินเที่ยวชมตลาด ซึ่งเขาจะทำเช่นนี้อยู่เป็นประจำ ปึ๊ก!“อุ๊ย! ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าน้อยเดินไม่ระวัง”เสียงหวานเอ่ยขึ้น เมื่อชนเข้ากับร่างหนาของชายหนุ่มในชุดสีดำ โดยมือของเขา ยังคงโอบเอวหญิงสาวอีกนาง เอาไว้แนบอกแกร่งอย่างทะนุถนอม“แม่นางเจ็บทีใดหรือไม่ คราวหลังให้ระวังสักหน่อย ดีที่ภรรยาของข้ามิล้มลงไปบาดเจ็บ มิเช่นนั้นข้าคงไม่ยินดีที่จะอภัยให้แก่ความสะเพร่าของแม่นางเป็นแน่”หญิงสาวถึงกับใบหน้าซีดเผือด นางคิดว่าในขณะที่ชนกับอีกฝ่ายอย่างแรง คนที่ควรอยู่ในอ้อมกอดของเขา จะต้องเป็นนางอย่างแน่นอน ทว่ามันกลับมิเป็นเช่นนั้นเมื่อตัวนางใกล้จะถูกตัวเขานั้น ชายหนุ่มตรงหน้าได้ยกแขนขึ้นขวางกั้นอย่างรวดเร็ว ทว่าคนที่อยู่ห่างออกไป คิดเพียงว่านางชนเข้ากับแผ่นอกของเขาซ้ำร้ายชายหนุ่มผู้นี้ ยังไม่คิดจะช่วยรั้งตัวนางเอาไว้ ไม่ให้ล้มลงสู่พื้น ทว่าเขากลับไ

เมื่อหลายปีก่อน อวี้เหยาในวันสิบขวบ นางเป็นเด็กหญิงที่สดใส และเพียบพร้อมทั้งความงามและทรัพย์สมบัติ จึงทำให้เขาและบุตรชายต้องพานางร่วมงานเลี้ยงอยู่บ่อยครั้งทว่าวันนั้นมีงานเลี้ยงในตอนกลางวัน อวี้เหยาบอกว่าเจ็บป่วยมาก มิอาจติดตามบิดาเข้าร่วมงานเลี้ยงได้ นางจึงนอนพักผ่อนอยู่ในจวน และนี่คือแผนการเด็ก ๆ ที่เขารู้ทันหลานสาว แต่เป็นเรื่องที่เขาพอใจเช่นกัน เขายินดีให้นางไปวิ่งเล่นในทุ่งหญ้า ยังดีกว่าต้องไปแสร้งมีความสุขในงานเลี้ยง ที่ผู้คนสวมหน้ากากเข้าหากันในวันนั้นเขาได้ให้พ่อบ้านของจวน คอยติดตามดูแลหลานสาวอยู่ห่าง ๆ เพราะนางกับสหายทั้งหมด ได้พากันออกไปวิ่งเล่นยังทุ่งหญ้า ที่มีลำธารตื้น ๆ ไหลผ่าน เด็กน้องทั้งห้าหาได้รู้ไม่ว่า วันนั้นหนึ่งในพวกเขา จะได้พบเจอ กับคนที่จะเปลี่ยนชีวิตไปตลอดการพ่อบ้านในในตอนนั้น ยังอยู่ในวันหนุ่มฉกรรจ์ ถึงกับมีใบหน้าซีดเผือด เมื่อคุณหนูของตนเอง กำลังตกอยู่กลางวงล้อมของคนแปลกหน้า เขารู้ได้ในทันทีว่านั่นคือมือสังหาร แล้วผู้เป็นเจ้านายตัวน้อย ไปยุ่งเรื่องของผู้ใดเข้ากันคนดูแลของคุณชายและคุณหนูทั้งห้า ต่างกระชับอาวุธในมือ พุ่งเข้าปกป้องผู้เป็นนายอย่างรวดเร็ว ผู้ใ