ยุทธการรักของเหล่าภรรยา의 모든 챕터: 챕터 221 - 챕터 230

มิติคู่ขนาน บนหลังอาชาสีดำตัวใหญ่ ร่างในชุดเกราะสีเงินจ้องมองไปยังเส้นทางเบื้องล่างด้วยสายตาสงบนิ่ง มุมปากยกขึ้นน้อย ๆ เสมือนการเย้ยหยันอะไรบางอย่าง ก่อนจะกระตุกสายบังเหียนม้าให้เบนหน้าหลับไปเผชิญกับเหล่าผู้ติดตาม “เรียนท่านแม่ทัพ เส้นทางนี้เป็นจุดที่เราจะต้องระวังให้มากขอรับ” กุนซือข้างกายเอ่ยขึ้น ก่อนจะชี้ไปยังถนนเบื้องล่าง ซึ่งหากเกิดการลอบโจมตีย่อมเป็นจุดที่เสียเปรียบเป็นที่สุด และมันจะเป็นเส้นทางที่นางต้องใช้เดินทางกลับสู่เมืองหลวง และกลับมาอีกครั้งพร้อมสามี ที่นางจะเข้าพิธีในอีกไม่กี่เดือนนี้ “ข้าจะผิดหรือไม่ ถ้าปล่อยให้สามีตาย” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยถามกุนซือหนุ่ม ทำให้ทุกคนที่ได้ยินต่างพากันลอบถอนหายใจ จะทำเช่นไรดีให้แม่ทัพของพวกเขา เป็นเช่นสตรีอื่นได้ มิรู้เพราะสิ่งใดแม่ทัพหญิงตรงหน้า ถึงไม่คิดที่จะชายตามองบุรุษแม้แต่คนเดียว แม้ตอนนี้ทุกคนจะแปลกใจอยู่ไม่น้อย ว่าเหตุใดท่านแม่ทัพจึงรับปากแต่งเข้าจวนท่านอ๋องผู้มีร่างกายอ่อนแอ มีตำแหน่งในราชสำนักก็ไม่ได้ใหญ่โตอันใด หากไร้ตำแหน่งอ๋องก็เป็นเพียงบุรุษไร้ค่า ที่ไม่

“ท่านป้า! ท่านว่าผู้ใดกัน ก่อนจะเอ่ยสิ่งใด ต้องคิดให้ถี่ถ้วนเสียหน่อยก็จะดี จะว่าตามความเป็นจริงแล้ว ฐานะของนายข้านั้นจัดได้ว่าเหนือกว่านายของท่านป้าอยู่มากทีเดียว หากเทียบกับพวกข้า ท่านก็เป็นเพียงหญิงรับใช้ ไร้ยศและตำแหน่งในราชสำนักเช่นพวกข้า ปากมีไว้ให้กินข้าว อย่าได้เที่ยวอ้าไปทั่ว เพราะอาจพาให้หัวหลุดออกจากบ่าโดยมิรู้ตัว เอ๋....”บุรุษใบหน้างดงามราวสตรี ก้าวขึ้นมาเคียงข้างเหยียนเอ๋อร์ ก่อนจะกวาดสายตามองสาวใช้จวนลู่ พร้อมเรียวปากบิดขึ้นเล็กน้อย“จิ่วหลง เจ้าทำให้นางปัสสาวะราดแล้วนะนั่น นางเป็นเพียงสุนัขเลี้ยง จะเหมือนหม่าป่านักล่าอย่างพวกเราได้อย่างไรกัน”บุรุษรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าครามแดดเอ่ยขึ้นบ้าง โดยที่เจ้าตัวยังนั่งอยู่ด้านหน้ารถม้า ด้วยท่าทางเกียจคร้าน“ฮ่า ๆ จริงของท่านรองแม่ทัพ”เหล่าผู้ติดตามต่างพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ยิ่งเห็นท่าทางของสาวใช้สกุลลู่ การสุมกองไฟให้ลุกโซนเหมือนจะเกิดขึ้นเป็นทอด ๆ จากหน้าสุดไปหลังสุด“พวกเจ้า....ช่างกล้า”นิ้วอวบอูมของสาวใช้ในฮูหยินใหญ่ สั่นระริกชี้ตรงมายังเหล่าชายหญิงในชุดสีดำ ที่กำลังยืนขำขันพวกนางอย่างไร้ความยำเกรง“หลิงหลง! เลิกเล่นได้แล้ว

“อย่าคิดว่าข้าจะเกรงกลัวบุตรสาวเช่นเจ้า” ลู่ถงยังคงชี้หน้าบุตรสาวด้วยมืออันสั่นเทา นางก้าวเข้ามาชายังมิทันหายร้อน ก็ตีฝีปากก้าวร้าวกับเขาผู้เป็นบิดาให้เกิดความอับอาย “ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น เพราะข้ามิคิดจะเสวนากับพวกท่านนานเกินความจำเป็น” ลู่หลิงหลงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเนิบช้า แต่ชัดเจนในทุกคำว่ามันจะเป็นตามนั้น “ฉินเหนียง เหตุใดมิสั่งสอนนางให้รู้ที่ต่ำที่สูงเสียบ้าง” ลู่ฮูหยิน ลุกขึ้นกล่าวตำหนิอดีตภรรยาอีกคนของสามี ใบหน้างามบิดเบียวด้วยความเกลียดชังอย่างไม่คิดจะปิดบังเลยแม้แต่น้อย “หุบปาก! คนที่มิรู้คำนั้น เห็นจะเป็นฮูหยินกระมัง มารดาข้าได้หย่าขาดจากสามีท่านแล้ว สตรีผู้นี้คือมารดาของข้าแม่ทัพแดนตะวันออก และเป็นว่าที่แม่ยายในท่านอ๋องเก้าไท่ห้าวหนาน ภรรยาเจ้ากรมเช่นท่านมีสิทธิ์อันใดมาเทียบเคียง” ทุกต่างมองลู่หลิงหลงเป็นตาเดียว ด้วยทุกถ้อยคำที่หญิงสาวกล่าวหาได้ผิดไปไม่ ในตอนที่ฉินเหนียงถูกขับออกจากสกุล ลู่ถงได้ลงนามหย่าขาดจากภรรยาคนรองอย่างลับ ๆ แล้วนั้นเอง แม้แต่ลู่เค่อหลางและลู่หลิงหลงนั้น

จวนแม่ทัพลู่ สองพี่น้องนั่งดื่มสุรา พร้อมเสียงหัวเราะอย่างรื่นเริง ทำให้สตรีต่างวัย ที่นั่งอยู่ภายในศาลาสระบัว มองทั้งคู่แล้วส่ายหน้า ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับดูอิ่มเอมใจยิ่งนัก “ท่านแม่สบายดีนะเจ้าคะ ฉินเหนียงอกตัญญูนัก มิได้อยู่ปรนนิบัติท่านแม่” “หึ ๆ แค่เจ้าดูแลเขาสองคนได้ดีเพียงนี้ ก็นับว่ากตัญญูต่อข้ามากแล้ว เป็นข้าที่ต้องขอโทษเจ้า ที่มีบุตรชายไร้สมองเช่นลู่ถง” “ท่านพี่เพียงรักในตัวฮุ่ยชิน ไม่มีสิ่งใดผิดเจ้าค่ะ” “ความรักเป็นสิ่งที่ดีฉินเหนียง แต่ความถูกต้องยุติธรรมก็ควรมี เมื่อลู่ถงหาได้มีสิ่งเหล่านั้น เขาก็ไม่คู่ควรที่จะได้รับความยำเกรงจากผู้ใด” ฮูหยินชรา มองไปยังหลานชายหญิงในตอนนี้ นางรู้สึกสะท้อนในอกเหลือเกิน มารดาของทั้งคู่นั้น ทั้งงดงามอ่อนหวาน ทว่าความตายกลับพรากสะใภ้เอกของนางไปอย่างรวดเร็ว หลังจากหลานชายคนที่สองเกิดจากฮุ่ยชินภรรยาคนที่สามของบุตรชาย นางมั่นใจว่าหลานสาวของนาง จะไม่พบชะตากรรมเช่นมารดา ด้วยจิตใจของทหารจะทำให้ลู่หลิงหลงรับมือกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นได้เป็นอย่างดี “เรื่องมันผ่า

“ช้าก่อนท่านแม่ทัพลู่” เสียงหวานคล้ายจะเอาเรื่องดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้คนที่แสร้งไม่รู้เรื่องเปลี่ยนสีหน้าเป็นเงียบขรึมในทันที “แม่นาง มีเรื่องใดหรือ รึว่าท่านอ๋องต้องการสิ่งใดเพิ่มเติมกัน” “ท่านแม่ทัพคิดว่าข้ากับท่านอ๋อง เป็นอะไรกัน” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยใบหน้าบึ้งตึง เหมือนพร้อมที่จะเอาเรื่องในทันทีหากอีกฝ่ายตอบไม่ตรงกับความเป็นจริง “แล้วเป็นอะไรเล่า” ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูง มุมปากหนาบิดขึ้นเล็กน้อย ทว่ามือที่ไขว่หลังนั้นบีบกันแน่น เขาพานพบสตรีมามาก แต่มิเคยรู้สึกตื่นเต้นเท่านี้มาก่อนเลยจริง ๆ “ข้ามิใช่สาวใช้อุ่นเตียงของพี่เก้าสักหน่อย อ๊ะ!” มือบางรีบยกขึ้นปิดปากเอาไว้แน่น นางเรียกพี่ชายออกไปเต็มปากเต็มคำ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ “ทีแรกก็คิดว่าอาจเป็นเช่นนั้น แต่ที่ไหนได้...เป็นเด็กซุกซนนี่เอง หึ ๆ มันน่า....” “ทะ...ท่านรู้แล้วอย่างนั้นรึ เสียมารยาทนัก แอบฟังผู้อื่นสนทนากัน แล้วมันคืออะไร เอ่อ....” องค์หญิงสิบเอ็ดแห้วเสียงดังอย่างเด็กเอาแต่ใจ ก่อนจะหน้าแดงร