All Chapters of ยุทธการรักของเหล่าภรรยา: Chapter 231 - Chapter 240

ไท่ห้าวหนานยื่นมือรับเจ้าสาวให้ก้าวลงจากเกี้ยว ก่อนจะช้อนอุ้มร่างระหงขึ้นสู่อ้อมแขน ลู่หลิงหลงรับรู้ได้ถึงพละกำลังที่ไหลเวียนอยู่ภายในกายของชายหนุ่ม แต่ยังคงเก็บงำทุกอย่างเอาไว้ภายในใจ หญิงสาวโอบรัดรอบคำคอแกร่ง แสร้งทำเหมือนกลัวจะหลุดจากอ้อมแขนของเจ้าบ่าว ทั้งที่นางรู้แก่ใจว่าเขาจะมิทำให้เกิดเรื่องเช่นนั้นขึ้นอย่างแน่นอน ผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวมิได้หนาจนนางมองไม่เห็นสิ่งใด เพียงก้าวข้าวประตูเข้าสู่จวนอ๋อง สายตาคู่งามก็พบเข้ากับครอบครัวฝั่งบิดา ที่พยายามให้ผู้คนรับรู้ว่านางคือบุตรสาวคนสกุลลู่ “ท่านพี่ข้าหวังว่าท่านจะถามข้าก่อน ที่จะยื่นมือช่วยผู้ใด ต่อให้บอกว่าเป็นครอบครัวของข้าเข้าใจหรือไม่” “มิทันเข้าหอ เจ้าก็ออกคำสั่งกับสามีแล้วอย่างนั้นหรือน้องหญิง” “มิใช่สักหน่อย ข้าแค่มิอยากให้ท่านช่วยผู้ใดโดยมีข้าเป็นข้ออ้างก็เท่านั้น” “พี่ย่อมต้องเชื่อฟังเจ้าภรรยา” ปึก! กำปั้นทุบลงยังอกแกร่งมิหนักมิเบา ทำให้มีคำเย้าแหย่ตามมาจากกลุ่มคนด้านหลัง แน่นอนว่าวันนี้ทั้งคนในกองทัพและวังหลวง ต่างมาเผชิญหน้ากัน เสมือนสองขั้วอำน

มือบางปลดเปลืองอาภรณ์ของชายหนุ่ม โดยที่ริมฝีปากยังคงแนบชิดกันมิห่าง ไท่ห้าวหนานดันร่างงามของภรรยาที่ไร้ซึ่งอาภรณ์ให้หลังชนเสาต้นใหญ่ ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะลากปลายลิ้นลงไปตามลำคอระหง ไล่ต่ำไปยังเนินอกอวบอิ่ม ชายหนุ่มรัวลิ้นถี่ ๆ ทันทีเมื่อมาหยุดยังปลายประทุมถันสีชมพู สองมือกอบกุมเต้าเต่งตึง ปากอุ่นร้อนขบเม้มเม็ดบัวสีหวานสลับระรัวลิ้นหยอกเย้า ใบหน้างามแหงนสูงเมื่อถูกกระตุ้นจากปลายลิ้นสาก เสียงครางในลำคอดังเล็ดรอดออกมาเป็นระยะ ลู่หลิงหลงร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า เมื่อสามีคุกเข่าลงตรงหน้า ชายหนุ่มโน้มใบหน้าเข้าชิดหน้าท้องแบนราบ ก่อนจะใช้ปลายลิ้นตวัดโลมเลียไปตามผิวนุ่ม โดยมือหนาลูบไล้ต้นขาวอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเลื่อนมายังเนินสวาทที่ปกคลุมไปด้วยกลุ่มไหมสีดำ “อ๊ะ! อ่า” เพียงปลายนิ้วของชายหนุ่มแทรกผ่านร่องสวาท ความรู้สึกเสียวซ่านแล่นไปทั่วกาย ไท่ห้าวหนานยังคงหยอกเย้าสะดือเล็กของภรรยาอย่างอ้อยอิ่ง แต่นิ้วเรียวกำลังบดขยี้เม็ดสวาท ที่ซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มเส้นไหมอ่อนนุ่ม หญิงสาวสอดปลายนิ้วเข้าไปในเส้นผมดกดำของสามี ก

ม้าหลายตัวที่ห้อตะบึงไปข้างหน้าอย่างเร่งรีบ ได้หยุดลงอย่างกะทันหัน เมื่อสายตาเหลือบเห็นเป้าหมายหยุดพักยังริมแม่น้ำข้างทาง ทั้งหมดได้เบนหัวม้ากลับไปยังคนทั้งคู่อย่างใจเย็น “ช่างเป็นบุญของข้าน้อย ที่ได้พบกับท่านแม่ทัพหญิงแห่งแผ่นดิน ช่างบังเอิญยิ่งนักนะขอรับ” ชายที่อยู่บนอาชาหน้าสุดได้เอ่ยขึ้น พร้อมเสียงหัวเราะในลำคอ พร้อมจับจ้องอาการของคนทั้งคู่ ที่กำลังร่ำสุราอย่างสุขใจ เหมือนพวกเขาเป็นเพียงอากาศธาตุก็มิปาน “พวกเจ้ายินดีที่ได้พบท่านแม่ทัพ หรือดีใจที่ไล่ติดตามข้ากับนายข้าทันกันแน่ ตอบให้ข้าได้ชื่นใจสักอย่างซิ!” รองแม่ทัพเอ่ยขึ้น ก่อนจะเลิกคิ้วเป็นคำถามกับคนบนหลังม้า ทำให้ผู้ไล่ล่าต่างกระชับอาวุธในมือแน่น “ช่างสมคำเล่าลือจริง ๆ ว่ากองทัพลู่เก่งกาจ” “เจ้านี่มันเหลือเกินนะ ข้าถามอย่างหนึ่ง กลับพูดไปเรื่องกองทัพ แล้วแบบนี้ท่านแม่ทัพของข้าจะรู้เรื่องได้อย่างไรกัน สรุปว่าดีใจที่พบพวกข้า หรือว่าเพราะไล่ตามมาทัน” “หึ ๆ ขนาดผู้ติดตามยังยียวนปานนี้ ข้าอยากรู้นักว่าท่านแม่ทัพจะแตกต่างกันหรือไม่” “อยากร

“เอาไว้ข้าจะตัดชุดใหม่ ที่สวยกว่านี้ให้แก่เจ้าดีหรือไม่” “ลำเอียง!!!” “ฮ่า ๆ ได้ ๆ ข้าจะตัดชุดใหม่ให้แก่พวกเจ้าทุกคน รีบจัดการุกอย่างให้เรียบร้อยเถิด จะได้เดินทางกันต่อ” ฉินเหนียงรู้สึกเอ็นดูกับการหยอกเย้าของทุกคน นางนั้นแทบไร้สิ่งต้องทำด้วยบุตรชายหญิงชอบให้นางสุขสบาย มากกว่าที่จะต้องทำงานบ้านและหาเงินทองเช่นเมื่อลูก ๆ ยังเล็ก นางจึงเป็นมารดาของทหารแทบจะทั้งกองทัพไปเสียแล้ว มิว่าขนมเสื้อผ้าทุกอย่างนางเป็นผู้ดูแลแทนบุตรสาว หมับ! ร่างบางถูกท่อนแขนเรียวสวมกอดเอาไว้แน่น พร้อมใบหน้าที่ซบลงยังบ่าของนาง ฉินเหนียงยกมือลูบใบหน้าของบุตรสาวอย่างถนอม “ลูกทำให้ท่านแม่ตกอยู่ในอันตราย” “เด็กโง่ แม่เจ้าเป็นมารดาสองแม่ทัพ เจ้าคิดว่าแม่ยังมิคุ้นชินอีกหรืออย่างไรกัน เจ้าปลอดภัยกลับมาแม่ก็ดีใจมากแล้ว” “ชุดข้าก็ขาด” “เจ้าแต่งงานแล้ว ยังจะมาอ้อนแม่เหมือนเด็กอยู่อีก น่าอายยิ่งนัก” “ข้ามิเห็นอาย” เสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างครื้นเครง โดยคนเริ่มจะเป็นใครไปมิได้นอกจากกุนซือข้างกายและรองแม่ทัพคนสน

“เจ้าเป็นกุนซือ จิ่วหลง” “ฮึ! เจ้าแผนการตัวจริง ข้าว่าเป็นท่านแม่ทัพลู่ทั้งสองมากกว่านะขอรับ” จิ่วหลงรู้ดีถึงแผนการทั้งหมดของสองแม่ทัพ แต่ยังมีอีกหลายคนในที่นี่ไม่รู้เบื้องหลังอันแท้จริง ดังนั้นเขาไม่ควรที่จำตัวให้ฉลาดจนเกินไป และดูเหมือนท่านแม่ทัพจะรู้ข้อนี้ดีเช่นกัน จึงได้พูดให้เหมือนกับเขามองหมากกระดานนี้ไม่ออก แม้จะมีคนภักดีแต่ใช่ว่าจะไร้ผู้หักหลังเสียเมื่อไหร่กัน เพื่อให้เขาไม่เป็นที่สะดุดตาจนเกินไปจำต้องฉลาดบ้างโง่บ้างปนกันไป “จิ่วหลง ศึกนี้เป้าหมายมิใช่แค่ช่วงชิงแผ่นดิน แต่คือกำจัดทัพลู่ของเรา เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าต้องทำเช่นไร หากเกิดสิ่งที่เหนือความคาดหมาย” ทุกคนเงียบเสียง เมื่อได้คิดคำพูดของผู้นำ ไยพวกเขาจะไม่เข้าใจในความหมายของแม่ทัพสาว นางมักห่วงผู้อื่นก่อนตนเองเสมอ “ข้ารู้แล้ว” จิ่วหลงตอบรับอย่างเสียมิได้ ชีวิตในกองทัพมีแค่สองทางเลือก มิอยู่ก็ตาย ลู่หลิงหลงเบนหัวอาชาหันกลับไปยังทิศทางของการต่อสู้ ที่เริ่มขึ้นอย่างดุเดือด นางยังมิทันเอ่ยสิ่งใดกับคนที่บ้าน ก็ต้องสวมเกราะออกศึกเสียแ