Lahat ng Kabanata ng นางบำเรอ SM20+: Kabanata 171 - Kabanata 180

เวลาผ่านไปหลังจากที่กลับมาจากบ้านพักริมทะเลแล้วทั้งสองพี่น้องก็กลับไปเรียนตามเดิม ปีหน้าก็จะขึ้นมัธยมทั้งสองคนแล้ว เรื่องเกเรเข้าห้องผู้ปกครองก็ไม่แผ่วเลยเหมือนกันสองฝาแฝดคู่นี้ด้วยความที่สองแฝดเป็นลูกคนมีฐานะมีหน้าตาทางสังคม จึงถูกจับตามองเป็นพิเศษ และมักจะทำข่าวให้ครอบครัวของกระทิงถูกเข้าใจผิดอยู่เสมอแต่นั่นก็ไม่ใช่จุดน่าสนใจ ถึงแม้จะมีข่าวเสียหายแต่บริษัทของเขาก็ยังอยู่เหมือนเดิมตามปกติไม่ได้เสียหายอะไรบนรถขณะที่ดารินกับกระทิงกำลังนั่งรถไปงานสมาคมแห่งนึง จู่ๆ รถตู้ของทั้งสองก็เบรคกระทันหันทำเอาทั้งสองตกใจไปตามๆ กัน“เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเบรคล่ะ” กระทิงถามคนขับรถ“ผมขอโทษครับนาย เมื่อกี้มีเด็กวิ่งมาตัดหน้ารถครับ”“ตายจริง แล้วมีใครเป็นอะไรไหมนั่นลงไปดูกันหรือยัง” ดารินเธอตกใจไม่น้อยเมื่อได้ยินอย่างนั้น“ยังครับ”“ลงไปดูสิ” เธอบอกกับคนขับรถ“รินพี่ว่าเราอย่าไปสนใจเลยจะดีกว่านะ ตรงนี้มันเปลี่ยวรินก็เห็น อาจจะเป็นพวกมิจฉาชีพมาหลอกเอาเงินก็ได้นะ เพราะเราไม่ต้องไปสนใจหรอกรีบไปงานสมาคมกันดีกว่า” กระทิงรีบห้ามภรรยาเอาไว้ เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเปิดประตูลงไป สถานการณ์แบบนี้สำหรับคนที่เป็

“ไอ้บ้าภากร นี่นาย!?” หญิงสาวตื่นขึ้นมาร้องโวยวาย เมื่อพบว่าตัวเองนั้นนอนเปลือยร่างอยู่กับภากรบนเตียง“อืม…อะไรของเธอเนี่ยโรสสิริน” ภากรลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย“เมื่อคืน…นายกับฉัน?”โรสสิรินนั่งนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่เกิดขึ้น เธอจำได้ว่าเธอไปดื่มเหล้ากับเพื่อนที่ผับจนเมามาก และเพื่อนของเธอก็แยกย้ายกันกลับบ้านไปก่อน ส่วนเธอก็นั่งฟุบอยู่กับโต๊ะในผับ เพราะเมาจนกลับไม่ได้“อืม เมื่อคืนฉันไปเจอเธอเมาแอ๋อยู่ในผับ ก็เลยพากลับมาที่คอนโด”“ละ แล้วทำไมถึงอยู่ในสภาพนี้กันล่ะ”“ผู้ชายกับผู้หญิงอยู่ในห้องด้วยกันสองต่อสอง แก้ผ้าแบบนี้เธอคิดว่ามันเป็นอะไร?” ภากรเอ่ยถามเสียงเรียบ“แสดงว่า..?”“อืม…เธอเป็นเมียฉันแล้ว” ภากรตอบ“กรี๊ด!! ไอ้บ้าภากร” โรสสิรินร้องโวยวายเสียงดัง“อือไม่ต้องเสียใจไปหรอกน่า เดี๋ยวฉันจะรับผิดชอบเธอเอง ฉันจะบอกให้พ่อกับแม่ไปสู่ขอเธอ”“ไม่เอาไม่แต่ง แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับฉันด้วย ไอ้คนฉวยโอกาส!”“แล้วนั่นจะไปไหน?”“ไปให้ไกลจากคนอย่างนายไง”********************~ บ้านพักริมทะเล ~โรสสิริน ลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ เดินเข้าไปในบ้านพักริมทะเลที่พ่อของเธอเคยอยู่ ทุกอย่

วันต่อมาล่าสุดฉันติดใบปลิวประกาศตามหาพ่อใกล้ๆ แถวนี้ เผื่อว่าจะมีคนเคยเห็นพ่อมาแถวนี้บ้าง ฉันมีรูปของพ่ออยู่แต่มันเป็นรูปนานแล้ว ผ่านมา 10 กว่าปีฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพ่อจะหน้าตาเปลี่ยนแปลงไปมากแค่ไหนแต่ฉันอยากเจอพ่อจริงๆ“เฮ้อพ่อคะ พ่อไปอยู่ที่ไหน” ฉันนั่งบ่นพึมพำกับตัวเอง แม่ไม่รู้ว่าฉันกลับมาเมืองไทยเพื่อตามหาพ่อ ฉันไม่อยากให้แม่รู้สึกไม่ดี แต่ฉันก็อยากเจอหน้าพ่อบ้างก็แค่นั้นฉันเข้าใจดีว่าแม่รู้สึกยังไง แต่ยังไงพ่อก็ยังเป็นพ่อของฉันอยู่วันยังค่ำอยู่ดีรถแล่นผ่านหน้าฉันไปมาครั้งแล้วครั้งเล่า ผู้คนที่ฉันเดินผ่านมาถ้านับได้ก็คงจะร้อยคนแล้ว แต่ก็ไม่มีคนไหนที่จะมีวี่แววเป็นพ่อของฉันเลยในเมืองนี้มันเต็มไปด้วยความวุ่นวาย ผู้คนต่างดูเร่งรีบไปหมด แล้วถ้าฉันตามหาพ่อไม่เจอฉันก็คงต้องกลับไปพร้อมกับความผิดหวังสินะฉันบอกกับแม่ว่าฉันจะมาเที่ยวหาเพื่อน เที่ยวผ่อนคลายหลังจากที่เรียนจบประมาณสองเดือน จากนั้นฉันก็จะกลับไปหาแม่“….” ฉันนั่งกอดเข่าพร้อมกับความรู้สึกผิดหวัง จะออกตามทั่วประเทศก็คงไม่ไหว ฉันไม่รู้อะไรที่ประเทศไทยมากมาย จะประกาศออกไปกว้างกว่านี้แม่ต้องรู้แน่ๆ ว่าฉันขัดคำสั่งฉันนั่งอย

คอนโด“แกยัยโรส”“ว่า?”“เจ้านายของฉันอยากเจอแก”“แต่ฉันไม่ได้อยากเจอเจ้านายของแก ฝากไปบอกเค้าด้วยว่าฉันไม่ได้ติดใจอะไรแล้ว แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก”“เขาบอกว่าพ่อของเขาเป็นคนซื้อบ้านหลังนั้นต่อจากพ่อของแกบางทีอาจจะรู้ก็ได้ ว่าพ่อของแกไปอยู่ที่ไหน”“ไม่จำเป็น พ่อของฉันฉันตามหาของฉันเองได้” โรสสิรินยังคงยืนหยัดคำเดิม เธอไม่ชอบขอความช่วยเหลือจากใคร และก็ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับเธอ โดยเฉพาะคนที่เธอไม่ได้ถูกชะตาด้วยตั้งแต่แรก“แล้วแกจะงมตามหาพ่อแบบนี้หรอ แกยังไม่รู้เลยนะว่าพ่อของแกอยู่ที่ไหน เผลอๆ ไม่มีหลักฐานอะไรแบบนี้แกก็อาจจะไม่รู้เลยด้วยว่าพ่อของแกอยู่ที่ไหน”“แต่แกก็รู้ว่าฉัน…”“ฉันรู้ว่าแกไม่ชอบบอสของฉัน แต่เค้าอยากช่วยแกนะเว้ย”“ฉันไม่ได้ขอร้องให้เค้ามาช่วยนี่นา”“โรส…”“ฉันไม่อยากมีบุญคุณกับใคร”“แล้วแกไม่อยากเจอหน้าพ่อของแกหรอ บอสของฉันรู้จักคนกว้างขวางนะ ถ้าเขาตกลงจะช่วยแกบางทีทุกอย่างมันอาจจะง่ายกว่าที่แกคิดก็ได้”“….” โรสสิรินนั่งเงียบ“โอเค แกยังไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้ คิดก่อนแล้วค่อยตอบฉันอีกทีก็แล้วกัน”“….” เธอไม่ได้ตอบอะไรเพื่อนสนิท ลึกๆ เธอก็แอบสนใจ เพราะตอนนี้เธอก็จนปัญญ

~ คอนโดจินตนา ~ครืด ครืด ครืด“ใครโทรมายัยโรส ฉันได้ยินเสียงโทรศัพท์แกดังหลายรอบแล้วนะ ไม่กดรับหน่อยเหรอ?” จินตนาทักขึ้น เมื่อเสียงโทรศัพท์ของเพื่อสาวดังหลายรอบจนน่ารำคาญ แต่เพื่อนสนิทก็ยังปล่อยเฉยไม่สนใจ“ไม่อะ เบื่อ” โรสสิรินตอบสั้นๆ ก่อนจะนั่งดูทีวีต่อ“….” คำตอบของเพื่อนสนิททำให้จินตนาต้องลุกเดินไปมองดูว่าสายที่โทรเข้ามานั้นเป็นใครสายเรียกเข้า >>> 089xxxxxxx“นี่มันเบอร์บอสฉันนี่นา” จินตนาเธอจำได้ดีเพราะเบอร์นี้เธอเป็นคนจดใส่กระดาษให้กับเพื่อนสนิทเอง“อืม” โรสสิรินตอบสั้นๆ“แล้วทำไมแกถึงไม่รับโทรศัพท์ล่ะ?”“แล้วแกจะให้ฉันคุยอะไรกับเขา?” โรสสิรินย้อนถามกลับ“เผื่อว่าบอสฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับแกไงเรื่องพ่อของแก”“ฉันคุยกับเขาไปแล้ว” โรสสิรินตอบ เธอบอกกับชายหนุ่มไปแล้วว่าให้ส่งพิกัดที่เจอพ่อของเธอล่าสุดให้กับเธอ จากนั้นเธอจะเป็นคนออกไปตามหาพ่อเอง โดยไม่ต้องรบกวนใคร“รับสักหน่อยมั้ยแก พรุ่งนี้ถ้าฉันไปที่บริษัทบอสก็ต้องถามฉันว่าทำไมแกถึงไม่รับโทรศัพท์ ฉันไม่รู้จะตอบบอสยังไงเหมือนกัน”ครืด ครืด ครืด“….” โรสสิรินถอนหายใจออกมาอย่างแรง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์แล้วเดินออกไปที่หน้าระเบียงห้อง