All Chapters of นางบำเรอ SM20+: Chapter 191 - Chapter 200

บ้านกระทิงภากรขับรถพาโรสสิรินมาที่บ้านด้วย เพราะต้องบอกเรื่องนี้ก่อนที่น้องชายฝาแฝดจะพูด แล้วทำให้เกิดเรื่องบานปลายเข้าไปใหญ่ เพราะมันอาจจะทำให้พ่อกับแม่ของเธอเข้าใจผิดก็ได้ภากรรู้ดีว่าน้องชายเป็นคนที่ปากจัดมุทะลุ พูดอะไรไม่ค่อยได้คิดถึงจะโตพอที่จะมีวุฒิภาวะแล้วก็ตาม แต่ถ้าสองพี่น้องอยู่ด้วยกันในครอบครัว ก็ไม่ต่างอะไรจากพี่น้องสองคนที่ทะเลาะกันเลย“ไม่ต้องตื่นเต้นหรอก พ่อกับแม่ฉันไม่ใจร้ายขนาดนั้น เธอก็เคยเจอแล้วนี่นา”“ใช่ แต่มันคนละฐานะกัน ตอนนั้นฉันแค่มาถามเรื่องพ่อ แต่ตอนนี้ฉันมาในฐานะแฟนของนาย ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ของนายจะถูกใจรึเปล่า” โรสสิรินพูดออกมาด้วยความที่รู้สึกประหม่าเพราะเจอกันในวันนั้นกับเจอกันในวันนี้มันคนละฐานะกัน และก็ไม่รู้ว่าพ่อแม่ของภากรจะชื่นชอบในตัวของเธอหรือเปล่า“เธอจะกลัวอะไร พ่อกับแม่ของฉันไม่ใช่ยักษ์ไม่ใช่มาร ท่านทั้งสองใจดีจะตาย”“….” ที่โรสสิรินเธอกลัว ก็เพราะว่าเธอไม่เคยไปบ้านของใครเลยตั้งแต่ที่คบเป็นแฟน เธอไม่เคยไปบ้านพ่อแม่ของฝ่ายชาย และก็ไม่มีใครรับรู้ระหว่างสองฝ่ายว่าทั้งสองคบกัน จนกระทั่งเลิกกันทั้งสองก็เลิกกันแบบเงียบๆ ไม่มีใครรับรู้เช่นกันนี่เป็น

“อือ…” คนตัวเล็กสะดุ้งเมื่อถูกสวมกอดจากทางด้านหลัง ขณะที่เธอกำลังยืนรับลมทะเลอยู่หน้าระเบียงบ้าน “มีอะไร?”“มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้?” เสียงเข้มเอ่ยกระซิบถามข้างลำคอ“ก็แค่…มายืนรับลมเล่น” เธอตอบ“ไอ้พวกข้างล่างน่ะ มันยังไม่เลิกวุ่นวายกับเธออีกเหรอ?” ภากรก้มหน้ามองผู้ชายสองคนที่ยืนอยู่ด้านล่าง เป็นผู้ชายที่เค้าเจอเมื่อกลางวันนั่นแหละ ไม่คิดว่าตอนกลางคืนพวกมันจะยังอยู่“ไม่รู้เหมือนกันสิ ก็เห็นยืนอยู่ตรงนั้นตั้งนานแล้ว”“เข้ามาด้านในกันเถอะ” เขาดึงแขนของเธอให้เดินกลับเข้าไปด้านใน ก่อนจะปิดกระจกระเบียงแล้วตามด้วยปิดผ้าม่าน“อะไรของนายเนี่ย!”“อยู่ตรงนี้ไม่ต้องไปไหน แล้วก็ห้ามออกไปที่หน้าระเบียงอีกด้วย เดี๋ยวฉันมา” ภากรพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะเดินลงไปด้านล่าง บอกให้ลูกน้องไปไล่ผู้ชายสองคนนั้นออกไปเพราะตรงนี้มันเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเขา ไม่ใช่รีสอร์ทไม่ใช่โรงแรม ไม่ใช่พื้นที่สาธารณะที่จะมีคนมาเดินเพ่นพ่านได้ตามอำเภอใจผ่านไปสักพักแกร้ก~โรสสิรินชำเลืองตามองภากรที่เปิดประตูเข้ามา ก่อนจะหันไปสนใจโทรศัพท์เหมือนเดิม“นายไปไล่พวกนั้นกลับไปเหรอ?”“ใช่”“อ๊ะ!?” จู่ๆ โทรศัพท์ในมือของเธอก็ถูกดึงออกไป

สลัม“ไม่เข้าไปล่ะแม่หนู” ป้าที่สลัมเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นว่าโรสสิรินไม่ยอมเดินเข้าไป เธอเพียงแต่ยืนดูพ่อของเธออยู่ไกลๆ“ดูพ่อเค้ามีความสุขดีนะคะ” เธอตอบป้าแกไป พร้อมกับยิ้มอ่อนๆ กลัวว่าถ้าเธอเข้าไปจะทำให้พ่อของเธอตกใจแล้วเตลิดหนีไปอีก“คงงั้นมั้ง ชอบทำอะไรเล่นเงียบๆ คนเดียว ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร”“พ่อของหนูคุยกับป้าบ้างหรือเปล่าคะ”“นานๆ ทีจะมาคุยนะแม่หนู ส่วนใหญ่จะอยู่คนเดียวมากกว่า ป้าเองก็ต้องทำงานไม่ค่อยมีเวลาเหมือนกัน”“อ๋อ…”“เข้าไปมั้ย เดี๋ยวพาไป”“หือ??”ภากรเดินตรงไปยังพ่อของโรสสิรินที่กำลังนั่งก้มหน้าทำอะไรอยู่ซักอย่าง ก่อนที่เขาจะย่อตัวนั่งลงตรงหน้าของพ่อโรสสิริน“สวัสดีครับลุง ทำอะไรอยู่ครับเนี่ย”“เอ็ง…เป็นใครกัน?” แกขมวดคิ้วมองอย่างงงๆ“อ๋อ ผมเป็นหัวหน้าคนงานที่นี่ครับ ที่กำลังจะทำที่ใหม่”“อ๋อ…ทำไมรึ?”“ผมเห็นคุณลุงนั่งทำอะไรอยู่ตั้งนานแล้วก็เลยเข้ามาดูครับ ว่าแต่ทำอะไรอยู่เหรอครับ”“ทำของเล่นเด็กน่ะ เอาไปให้ที่บ้านเด็กกำพร้า”“อ๋อ ผมขอช่วยคุณลุงทำได้ไหมครับ”“เอาสิ ว่าแต่เอ็งไม่ทำงานรึไง?”“ทำครับ แต่ผมสั่งงานลูกน้องเอาไว้หมดแล้วครับ จะไปตรวจงานอีกทีก็ตอนเย็นครับ”“อ๋อ…เ

เวลาต่อมาสนามบิน“เดินทางปลอดภัยนะโรส ถึงแล้วอย่าลืมโทรหาฉันด้วย” ภากรยืนส่งแฟนสาวขึ้นเครื่องบินกลับฝรั่งเศส เพราะวันนี้ครบกำหนดที่เธอจะต้องกลับฝรั่งเศสแล้ว“อื้ม นายเองก็ขับรถปลอดภัยนะ” โรสสิรินหันมาบอก “ถึงแล้วฉันจะโทรหานะ”“ครับ”หลังจากที่บอกลากันเสร็จโรสสิรินก็ลากกระเป๋าไปขึ้นเครื่องทันที เพราะมันใกล้เวลาที่จะขึ้นเครื่องแล้วและเธอไม่อยากตกเครื่องเวลาผ่านไป“รถอยู่ทางนี้ครับคุณหนู” เมื่อเธอมาถึงที่ฝรั่งเศส ป๊าของเธอก็ให้ลูกน้องขับรถมารอรับแล้ว“ขอบคุณค่ะ”โรสสิรินมีชีวิตใหม่ที่ดีมาก ป๊าของเธอเป็นคนดีและรักเธอเหมือนกับลูกแท้ๆ คนนึง ไม่ว่าเธอจะอยากได้อะไรหรือทำอะไรป๊าของเธอก็จะไม่เคยขัดเลยซักอย่างเดียวเป็นเพราะว่าป๊าของเธออยากมีลูกมาก แต่ตัวเองร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงก็เลยมีลูกกับแม่ของเธอไม่ได้แต่เธอก็ไม่เคยคิดที่อยากจะได้สมบัติอะไรของป๊าเธอเลย เพราะเธอเองก็ไม่ได้มีสิทธิ์อะไรอยูู่แล้วไม่นานรถตู้ที่โรสสิรินนั่งมาก็ขับมาถึงที่บ้านของป๊าเธอ“แม่จ๋า ป๊าหนูกลับมาแล้วค่า” เธอตะโกนเสียงดังไม่ต่างอะไรจากเด็กที่เรียกหาพ่อกับแม่หลังจากกลับมาจากโรงเรียนลูกน้องกับแม่บ้านที่อยู่ในบ้านต่างก็ช

22:00 น.พอกลับมาจากบริษัทฉันก็อาบน้ำแล้วก็ขึ้นนอนเลยไม่ได้กินข้าว เหนื่อยมาทั้งวันด้วยอยากนอนมาก แต่ก็อยากทำความเข้าใจกับเอกสารของบริษัทก่อน ฉันไม่อยากทำให้ป๊าผิดหวัง ในเมื่อป๊าให้ความหวังในตัวฉันและไว้ใจฉันมากขนาดนี้แล้วติ๊ง~ ( คุณได้รับข้อความใหม่ )ภากรส่งข้อความหาคุณ…ติ๊ง~ ( คุณได้รับข้อความใหม่ )ฉันถอนหายใจแล้วหยิบโทรศัพท์มาเปิดดูข้อความ เพราะถ้าฉันไม่เปิดดูนายภากรก็คงจะส่งมาแบบนี้เรื่อยๆ ฉันรู้นิสัยของเขาดีME : ว่าไง มีไรPhakon : ทำอะไรอยู่ โทรได้มั้ยME : โทรมาสิ ฉันนั่งดูเอกสารอยู่Phakon : โอเคครืด~ฉันกดรับสายทันทีแล้วเอาตั้งไว้พิงกับขอบหน้าต่าง เพราะโต๊ะของฉันมันอยู่ติดกับกระจกหน้าต่างพอดี“ว่า?”( ดึกแล้วยังไม่นอนอีกหรอ )“เดี๋ยวก็จะนอนแล้วเหมือนกัน ขอนั่งดูเอกสารอีกนิด” ฉันตอบนายภากรไป( คิดถึงจังเลยเมื่อไหร่จะได้เจอกันอีกนะ )“ไม่รู้สิ ทุกคนต่างก็มีหน้าที่เป็นของตัวเองทั้งนั้นแหละ”( ฉันอยากไปหาเธอ ไปหาเดี๋ยวนี้เลยได้ยิ่งดี )“บ้าน่า จะมาทำไมเล่า!”เอะอะๆ ก็จะมาหาอย่างเดียวเลย ไม่คิดเลยรึไงว่าฉันจะรับหน้าป๊ากับแม่ยังไง ฉันเพิ่งจะบอกกับป๊าไปเองว่ามีคนคุยอยู่บ้างแต่