All Chapters of กฎคือห้ามรัก: Chapter 31 - Chapter 40

"อื้ม!?" มือเรียวผลักใบหน้าของคนที่กำลังใช้ลิ้นดันเม็ดยาให้เข้ามาในปากของเธอแต่สโนไวท์ก็ไม่ยอมให้มันเข้ามาได้ง่ายๆ กินเองเธอยังไม่อยากจะกินเลย นี่จะให้กินผ่านปากของเขาใครจะไปกิน"อืมมม!!" เม็ดยาที่ละลายเพราะเจอน้ำในปาก ตอนนี้เริ่มมีรสขมออกมาบ้างแล้ว ซึ่งรสชาตินี้แหละที่มโนราห์ไม่ชอบเอามากๆแต่คนป้อนก็ไม่ยอมปล่อย ลิ้นหนาดันยาที่อยู่ในปากเข้ามาจนได้สำเร็จ"แอะ แอะ" หญิงสาวพยายามจะคายแต่ถูกเขาจับน้ำมากรอกตามลงไปก่อน "คุณจะฆ่าฉันหรือไง" ขณะที่พูดมือเรียวยกขึ้นมาเช็ดริมฝีปากของตัวเองออก"อ้าปาก""ไม่""อ้าปากให้ดูว่ามันลงไปหมดหรือยัง""ไม่ลงมันจะอยู่ตรงไหน""ไหนดูซิ ยาหลังอาหารคุณหมอให้กินแค่นี้เองเหรอ" เทวินหยิบซองยาขึ้นมาอ่านฉลากที่คุณหมอเขียนแปะไว้..ยาที่เหลือคือทานก่อนนอน"ปล่อยนะฉันจะกลับที่ทำงาน" มือข้างหนึ่งเขาจับซองยาขึ้นมาดูก็จริง แต่อีกข้างเขายังไม่ได้ปล่อยเธอ"พักอยู่ที่นี่จนกว่าจะหาย""แล้วงานฉันล่ะ""เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง""นี่คุณ! ฉันเป็นแค่นักศึกษาฝึกงานนะ""แต่ฝึกในบริษัทของตัวเอง""บริษัทฉันที่ไหน" หุ้นไม่ได้เป็นชื่อของเธอ เพราะยังเป็นชื่อของพ่อ ไม่เหมือนเขาที่คุณปู่ใ

"ไม่ต้องไป" เสียงนี้ดังขึ้นในขณะที่สโนไวท์กำลังจะเปิดประตูออกจากห้องนี้"แต่เรามีคุยงานกันนะคะ" ลักขณามีสีหน้าไม่พอใจมาก แต่ก็ได้แค่กล้ำกลืนไว้"คุณจะคุยงานอะไรก็คุยมา""ก็เรื่องนักศึกษาฝึกงานนั่นแหละค่ะ"สโนไวท์ได้ยินว่าทั้งสองจะคุยกันเรื่องนักศึกษาฝึกงาน เธอก็เลยยังไม่ออกไป "ว่ามาครับ""ท่านประธานคะ เด็กฝึกงานเป็นความรับผิดชอบของณาไม่ใช่เหรอคะ" ที่จริงลักขณาไม่ได้เข้ามาเพื่อจะพูดเรื่องนี้ แต่พอเห็นเขาปกป้องผู้หญิงอีกคนก็เลยอดที่จะดึงเรื่องนี้มาพูดไม่ได้"คุณกำลังจะบอกว่า?""ใช่ค่ะ น้องคนนี้ก็เป็นเด็กฝึกงานที่ทางมหาวิทยาลัยส่งมา ก็ต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของณาสิคะ""เธอไม่ใช่นักศึกษาฝึกงานครับ""จะไม่ใช่ได้ยังไงล่ะคะ หนึ่งในรายชื่อที่ส่งมาก็มีชื่อของสโนไวท์ด้วย.. อย่าบอกนะคะว่าจะใช้เส้นสายช่วยการฝึกงาน ณาจะได้รายงานตามที่เห็น"จบคำพูดของลักขณา สโนไวท์ก็ออกจากห้องนั้นโดยไม่รออะไรอีกแล้ว"ทำไมกลับลงมาอีกล่ะ" เพื่อนที่กำลังทำความสะอาดอยู่รอบนอกอาคาร เห็นว่าสโนไวท์กลับลงมาแล้วทำความสะอาดช่วยเพื่อนต่อ"รีบทำเถอะ จะได้รีบเสร็จเร็วๆ""แต่ตรงนี้อากาศร้อนฉันว่าเธอเข้าไปทำด้านในดีกว่านะ""ทำงา

"พี่วินถ้าพี่ยังไม่ลุกฉันจะโกรธจริงๆ แล้วนะ!" สโนไวท์ใช้แรงกระชากตัวให้เทวินที่นอนอยู่บนเตียงลุกขึ้นมานอกจากจะทำให้เขาลุกไม่ได้แล้ว มันยังทำให้เธอล้มลงไปทับร่างของเขาที่นอนอยู่บนเตียง"อุ๊ย" ข้าวหอมตกใจรีบหันหลังให้ทั้งสองคน เพราะไม่คิดว่าจะมาเจอฉากแบบนี้"ปล่อยนะพี่วิน" สโนไวท์พยายามดันตัวลุกขึ้นแต่ถูกอีกฝ่ายกอดรัดร่างไว้แน่น"ไม่ปล่อย" ใบหน้าหล่อคมแฝงไปด้วยรอยยิ้ม"พี่ไม่เห็นเหรอว่าเพื่อนฉันก็อยู่ในนี้""ไม่เป็นไรถือว่าเราไม่ได้อยู่ในนี้แล้วกัน" ถ้ามีห้องน้ำให้เข้าข้าวหอมคงใช้บริการห้องน้ำแล้วไปแล้ว จะออกไปข้างนอกก็ไม่ได้ เพราะถ้าเปิดประตูมีหวังเกตุแก้วบุกเข้ามาแน่"โอ๊ย" เทวินยื่นจมูกเข้าไปใกล้แต่ถูกเธองับจมูกเข้าให้"อุ๊ยย" ได้ยินเสียงร้องโอ๊ยใครจะไม่หันไปมองล่ะ ข้าวหอมแทบอยากแทรกแผ่นดินหนีเลยตอนนี้เพี๊ยะ! "ตีพี่ทำไม" กัดไม่พอเธอยังฟาดเข้าที่ต้นแขน"ปล่อยฉันนะ"มือข้างหนึ่งเขายังคงกอดรัดตัวเธอไว้แน่น แต่อีกข้างยกมาลูบจมูกตรงที่ถูกกัด "ดีนะวันนั้นฉีดยาให้แล้ว คงพอกันได้บ้าง""อุ๊ย..มีฉีดยาด้วย""พี่วิน!" สโนไวท์รีบหันไปมองเพื่อน ซึ่งตอนนี้ข้าวหอมเอาใบหน้าซุกไว้กับผนังห้องก๊อก!

ข้าวหอมรู้สึกไม่สบายใจมากเมื่อเห็นเพื่อนก้าวขึ้นเรือไป"ออกเรือได้ค่ะ" พอขึ้นมาถึงเกตุแก้วก็สั่งให้เรือออก"เพื่อนยังมาไม่ครบเลยทำไมรีบออกล่ะ" สโนไวท์ถามแบบแปลกใจเพราะเพื่อนเพิ่งขึ้นมาได้ไม่กี่คนเอง"เดี๋ยวพวกนั้นก็ตามมาอีกลำ""ยังมีเรืออีกลำเหรอ""มีสิ คนเยอะขนาดนี้จะมาเบียดกันได้ยังไง"ด้วยความที่ไว้ใจเพื่อนสโนไวท์ก็เลยไม่ได้สนใจเรื่องนี้หญิงสาวก็เลยหาที่นั่งแล้วชมบรรยากาศรอบนอก ขณะที่เรือกำลังแล่นสู่เกาะ นานแล้วที่ไม่ได้มาลงเรือ ตอนนั้นจำได้ที่เคยมาสโนไวท์มาเที่ยวกับคุณปู่และคุณย่าชายฝั่ง.."ทำไม่พวกเธอไม่ขึ้นเรือ" ข้าวหอมเดินกลับมาที่ชายฝั่งก็เห็นเพื่อนหลายคนหิ้วของพะรุงพะรังยืนมองเรือที่ออกจากฝั่งไป"ฉันก็ว่าจะถามอยู่ ทำไมเรือถึงไม่รอ" เพื่อนๆ ต่างก็ยืนงงกันอยู่"อะไรนะ?""ยังไม่ถึงเวลาออกเรือเลย เห็นไหมเนี่ย เพื่อนเพิ่งจะมากัน"หันมองไปด้านหลังเพื่อนกำลังทยอยตามกันมาอีกหลายคน"มีเรืออีกลำหรือเปล่า""บ้าไปแล้ว ใครจะมีเงินจ้างเรือหลายๆ ลำ""แล้วคนบนเรือรู้ไหม""จะไม่รู้ได้ยังไงลงขันกัน" ข้าวหอมเริ่มใจไม่ดีมากขึ้น เธอไม่ค่อยไว้ใจเกตุแก้วอยู่แล้วข้าวหอมรีบกลับมาที่ห้อง เพราะไม่ได

เหตุการณ์ในครั้งนี้ยังไม่มีคนรู้มากนัก คนที่รู้ก็คือคนที่ได้รับการติดต่อไปเพื่อขอความช่วยเหลือเรื่องนี้ที่จริงพลเรือโททศกัณฐ์รู้ข่าวมาก่อน เพราะเป็นรองผู้บังคับบัญชาทางทัพเรือในเวลานี้ พอรู้ว่าหนึ่งในคนที่อยู่บนเรือก็คือหลานสาว ทศกัณฐ์ก็รีบสั่งลูกน้องนำเรือออก และโทรติดต่อไปทางพ่อของหลาน ทางนั้นก็เลยรีบขึ้นเฮลิคอปเตอร์มา"พี่ว่าเราอย่าเพิ่งคิดมากเลย พวกเขาอาจจะรับข่าวมาผิดๆ ก็ได้" เมขลาที่ติดรถมากับมโนราห์ ทำหน้าที่ปลอบใจน้องสาว ทั้งสองมาขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไม่ทัน เพราะว่าพลโทกองทัพต้องรีบไปช่วยลูกสาว ก็เลยให้คนที่ตามหลังมาไปขึ้นเครื่อง แต่กว่าจะทำเรื่องกว่าเครื่องจะออก มโนราห์ก็เลยเดินทางโดยการใช้รถยนต์ ซึ่งมีพี่เขยเป็นคนขับและพี่สาวนั่งมาข้างๆ"ลูกสาวโมนาต้องไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะพี่ แกยังเด็กมาก โมนาผิดเองที่ดูแลลูกได้ไม่ดี" มโนราห์เฝ้าแต่โทษตัวเอง ถ้ายอมขัดใจลูกกับสามีครั้งนั้นลูกคงยังอยู่ในอ้อมกอด"คุณคะขับรถให้ไวกว่านี้หน่อยสิ" เมขลาบอกสามีที่ขับรถอยู่ เพราะเธอก็ร้อนใจไม่ต่างจากน้องสาวเลยเสนาธิการเพลิงก็เลยใช้ความเร็วเพิ่มขึ้น ใช่แล้วตอนนี้เพลิงเลื่อนตำแหน่งขึ้นมาเป็นเสธเพลิงหรือเสนา