All Chapters of รุ้งปลายเมฆ: Chapter 21 - Chapter 30

กีรดารินทร์ขับรถสปอร์ตคันเล็กของตนตามหลังรถตู้ของนายแผนและลูกน้องที่ขับนำหน้า หญิงสาวเปิดเพลงดังลั่นรถโดยไม่เกรงว่าเชลยที่ตัวเองจับมาจะรู้สึกตัวตื่นจากฤทธิ์ยาสลบ“อย่าทำอย่างนี้ ม่ายว่ากับคราย... เข้าจายไหม ถ้าม่ายร้าก ม่ายต้องไปทำแบบนี้ให้คราย... อย่าทำอย่างนี้ เพราะเขาจะมองว่าเธอน่ะจายร้าย ที่ทำเหมือนเธอให้จาย แต่มันก่อม่ายจิง...” เสียงแหลมๆที่ร้องคลอเพลง สำเนียงเพี้ยนจนได้โล่คนร้องยังตั้งหน้าตั้งตา แหกปากร้องอย่างมันอารมณ์ โดยไม่รู้ว่าเสียงแสบใสของตนทำลายโสตประสาทคนร่วมทางขนาดไหน นภวินท์หรี่ตามองดูนักร้องเสียงเพี้ยน ผิดคีย์อย่างหงุดหงิด นี่ไม่ใช่เพลงแรกที่เขาได้ฟัง แต่เป็นเพลงที่สิบนับจากเจ้าหล่อนขับรถออกจากปั้มน้ำมันมา ชายหนุ่มอดทนนั่งหลับตานิ่งๆ ทนฟังเพลงตามใจอยากของหญิงสาว จนความอดทนหดสั้นลงเหมือนสายชนวนระเบิดที่ถึงจุด“”หิวข้าวจัง ยังไม่ได้ทานอะไรเลยเนี่ย”เจ้าหล่อนพึมพำกับตัวเอง หลังจากเพลงจบลง พลางสอดส่ายสายตามองหาร้านอาหารข้างทางที่รถแล่นผ่าน สายตาไปสะดุดกับป้ายบอกทางเข้ารีสอร์ทแห่งหนึ่ง ซึ่งน่าจะมีร้านอาหารอร่อยให้นั่งรับประทานอย่างสบายอารมณ์ เร็วเท่าความคิด กีรดารินทร์ห

ท่ามกลางบรรยากาศเย็นสบายจากลมทะเล ในค่ำคืนที่ดวงจันทร์ฉาดฉายแสงนวลตา บนผืนฟ้าสีนิล ทอดเงากระจ่างบนผืนน้ำเบื้องล่าง ริ้วคลื่นสาดซัดริมฝั่งระลอกแล้วระลอกเล่า ร่างของชายหนุ่มทอดตัวยาวบนผืนทราย สายตาจับจ้องท้องฟ้าและดวงจันทร์ ทว่าเขาไม่ได้ชมความงามของคืนเพ็ญ ดวงตาคมงามสงบนิ่งดำดิ่งในความคิดของตน“หน้าตาของนายเหมือนนภวินท์แฟนฉันมาก จนฉันทักผิด แต่นิสัยของนายมันแย่ ไม่เหมือนวินท์สักนิด”“นายมัน... เทียบกับวินท์ไม่ได้!”คำพูดบาดหูของจิตรกรสาว ยังดังก้องในหู ฆนากรแค่นยิ้มอย่างขื่นใจ เมื่อนึกถึงคำพูดอีกประโยคขึ้นมา“ป้ารจเคยบอกว่าวินท์เป็นท้องฟ้าสว่างสดใส ใครอยู่ใกล้ก็มีความสุข แค่นี้ก็รู้แล้วว่า ทำไมป้ารจถึงเลือกวินท์ ไม่เลือกนาย”คนได้ยินเจ็บแปลบในหัวใจ เจ้าหล่อนทำร้ายเขาด้วยคำพูดเหล่านี้ โดยไม่รู้ตัวว่ามันทำให้เขาเจ็บแทบกระอักเลือดตาย สิ่งที่เขาทำกับเธอ มันก็สาสมแล้วไม่ใช่เหรอ“แม่ครับ ถ้าวินท์คือท้องฟ้าที่สว่างสดใส แล้วผมเป็นอะไรหรือครับ”เขาอยากถามมารดานัก ว่าเขาเป็นอะไรในสายตาท่าน เป็นก้อนเมฆสีหม่น เป็นเมฆดำที่น่ารังเกียจหรือไร แม่ถึงได้ทอดทิ้งเขาไว้กับพ่อ ทิ้งให้เขาต้องจมอยู่ในปลักโคลนแ

“คุณเมฆคะ ท่าทางคุณปลายจะไม่รอดแน่ ท่านสั่งให้ยายรวยแม่ครัววางยาคุณปลายแล้ว คงโกรธที่คุณเมฆไปยุ่งกับคุณปลาย เลยคิดรวบหัวรวบหางคุณปลายก่อน”ป้าสุณีภรรยาของลุงจร แอบโทรมาส่งข่าวให้เขารู้ในช่วงเย็นวันเกิดเรื่อง หลังจากได้ฟังข่าวนี้จากสามีอีกที ฆนากรไม่คิดให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นอีก เขาจึงย้อนกลับไปที่บ้าน ระหว่างทางพบว่าปลายรุ้งขับรถออกมาจากที่นั่น เขาจึงตามไปถึงโรงแรม ขณะกำลังตัดสินใจว่า จะทำอย่างไรกับผู้หญิงคนนี้ดี คุณรจนามารดาของเขาก็โทรมาพอดี“เมฆหรือลูก แม่คิดถึงลูกนะ”แม่ทักทายเขาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล และประโยคเดิมๆทุกครั้ง หากฟังแล้วชุ่มชื่นหัวใจทุกครา เขาพูดคุยกับแม่หลายนาที ก่อนที่คนเป็นแม่จะเกริ่นเรื่องปลายรุ้งขึ้นมา“เมฆ รู้เรื่องจิตรกรที่พ่อของลูกจ้างมาหรือเปล่า”“ปลายรุ้งนั่นหรือครับ แม่มีอะไรหรือครับ” เขาย้อนถามคุณรจนานิ่งไปชั่วครู่ คล้ายรวบรวบคำพูด ก่อนจะบอกลูกชายว่า“เมฆ ลูกต้องช่วยหนูปลายนะ แกเป็นเด็กดีแม่รักหนูปลายเหมือนลูกคนหนึ่งของแม่ อย่าให้พ่อของลูกแตะต้องแก”คำขอร้องนั้น ทำให้คนเป็นลูกนิ่งงัน แม่ของเขาบอกว่ารักปลายรุ้งเหมือนลูกคนหนึ่ง รักจนต้องปกป้องเธอจากอดีตสามี นอกจา

“ลองดูไหมล่ะ จะได้รู้ว่าสนุกหรือเปล่า” นภวินท์ขยับให้พี่ชายนั่งลงข้างๆ“แม่อยู่ไหน” ฆนากรมองหามารดา“มาถึงก็ร้องหาแม่เลยนะ เป็นลูกแหง่ไม่เลิกเลยนะ”นภวินท์แกล้งแหย่เล่น เพราะรู้ว่าพี่ชายไม่ชอบให้เรียกแบบนั้น ได้ผลคนฟังหน้าตึง ตาวาววับจ้องกลับมาอย่างมีอารมณ์“อย่าปากเสียนะวินท์ อย่าให้ฉันต้องเพิ่มรอยบนหน้าแกอีกรอยเลย”“หน้านายก็มีรอยเหมือนกันนี่ เอ... ปากยังแตกด้วย ไปโดนนักเลงที่ไหนซัดมา”ฆนากรเผลอแตะรอยช้ำบนหน้าตัวเอง นึกฉิวก่อนมานี่เขาน่าจะหารองพื้นหรืออะไรกลบรอยพวกนี้ก่อน นภวินท์ช่างสังเกตนัก“ช่างฉันเถอะ แล้วแกเป็นไงบ้าง ได้ข่าวว่าถูกอุ้มไม่ใช่เหรอ”นภวินท์ทำหน้าเมื่อย “ใครใช้ให้นายเกิดมาหน้าเหมือนฉัน จนพวกนั้นเข้าใจผิดจับไปผิดคนกันล่ะ” เขาบ่น“น่าจะถามตัวเองมากกว่านะ ว่าไปให้เขาจับได้ยังไง เห็นลุงจรบอกว่า โดนผู้หญิงวางยานี่”ฆนากรย้อนศรน้องชายทันควัน เขานึกสมน้ำหน้าน้องชายฝาแฝด นี่คงจะเสียหน้าไม่น้อยที่โดนผู้หญิงตลบหลัง อยากจะหัวเราะใส่หน้าเจ้าน้องชายตัวดีนัก“ฉันแค่พลาดไปนิดเดียวเอง ยังไงฉันก็เอาตัวรอดมาได้”นภวินท์ ไม่สนใจคำถากถางของพี่ชาย เขาหันมาถามอีกฝ่ายในเรื่องที่อยากรู้“ไ

เงาในกระจก สะท้อนภาพหญิงสาวหน้าตาทรุดโทรม ผมเผ้าฟูกระเซิง ดวงหน้าเลอะเครื่องสำอางเป็นคราบ ปากซีด จมูกมันเยิ้ม ยังไม่รวมเสื้อผ้าที่เลอะเทอะจนหาสีเดิมไม่เจอนี่ไม่ใช่คุณหนูกี้ คุณหนูไฮโซที่เคยเป็น! สายตาของคนที่ยืนกอดอกอยู่ด้านหลัง สะท้อนบนเงากระจกฉายแววสมเพชเวทนา นั่นทำให้กีรดารินทร์อายแทบแทรกแผ่นดินหนี อาย... อย่างที่ไม่เคยอับอายอะไรอย่างนี้มาก่อน เขาทำให้เธอกลายเป็นตัวอะไรสักตัว ที่น่าทุเรศทุรัง“นายเป็นคนทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ไอ้บ้า ไอ้ตัวเชื้อโรคไทฟอยด์ ไปนะ ไปไกลๆเลย”กีรดารินทร์สะบัดหน้าหนี ปากก็พร่ำด่าไปด้วย หญิงสาวทนดูสภาพน่าเวทนาของตัวเองไม่ไหว จนต้องกลับมานั่งร้องไห้ที่เตียง ใบหน้าที่เลอะยิ่งเลอะหนักด้วยคราบน้ำตา และขี้มูก ทำให้คนเห็นรู้สึกสงสารขึ้นมานิดหน่อย หากไม่ยอมใจอ่อนง่ายๆ เมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอทำกับป้าสุขึ้นมา “ฉันแค่ถอดเสื้อผ้า เตรียมไปอาบน้ำแค่นั้น แต่เธอร้องโวยวาย ดีดดิ้นว่าฉันจะปล้ำเธอ รู้หรือยัง ว่าตัวเองน่าทุ (เรศ) เอ่อ... น่าเกลียดแค่ไหน” เขายังกะหน่ำซ้ำเติม ไม่เลิกรานภวินท์หรี่ตามองอาการอดสู ของหญิงสาวอย่างสะใจ นึกว่าใช้คำพูดเล่นงานคนอื่นเป็นคนเดียวหรือไง โดน