All Chapters of รุ้งปลายเมฆ: Chapter 41 - Chapter 50

“ไปเลยนะวินท์ ไปเอากุ้งของฉันกลับมาเดี๋ยวนี้เลย!” เด็กหญิงผมเปียท้าวเอว ชี้หน้าคนที่โดนถีบตกน้ำ สั่งเหยงๆตอนนั้นเขาอุตส่าห์งมหากุ้งให้ตั้งหลายตัว แค่ทำกุ้งตกน้ำแค่ตัวเดียว ปลายรุ้งกลับไม่ยอมไล่ให้เขาไปงมคืน พอเขาปฎิเสธ เจ้าตัวซนก็ง้างฝ่าเท้าถีบเขาลงน้ำทันควัน ความโมโหบวกกับความหมั่นไส้ ทำให้เขาอยากสั่งสอนยายตัวแสบ จึงแกล้งโยกเรือจนร่างเล็กๆหล่นลงน้ำ เขาไม่รู้ว่าเด็กหญิงว่ายน้ำไม่เป็น ร่างน้อยตะกุยตะกายน้ำก่อนจะจมวูบหายไป กว่าฆนากรจะช่วยพาขึ้นฝั่งมาได้ ปลายรุ้งก็สำลักน้ำเกือบตาย “ไอ้วินท์ ไอ้บ้า! นายก็รู้ว่าฉันว่ายน้ำไม่เป็น ยังจะมาล่มเรืออีก” เด็กหญิงโกรธจัด ทุบเขาไม่ยั้ง“ขอโทษนะยายเปีย ฉันไม่ได้ตั้งใจ”คำขอโทษนั้นไม่ทำให้คนจมน้ำหายโกรธ ปลายรุ้งคว้ากิ่งไม้แห้งที่อยู่บริเวณนั้นมาตีเขา ปลายด้านหนึ่งของไม้เป็นเสี้ยนแหลมปักเข้าที่อกข้างซ้ายเขาจนเลือดพุ่ง คนตีตกใจจนหน้าซีด ขณะที่คนโดนตีกุมบาดแผลที่เลือดไหลนองด้วยความเจ็บ ฆนากรเดินหนีเด็กหญิงกลับไปให้แม่ทำแผลให้ ปลายรุ้งมาเมียงมองอยู่ไกลๆแต่ไม่กล้ามาใกล้ วันรุ่งขึ้นพ่อก็มารับเขากลับไป นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาได้เห็นหน้าปลายรุ้ง“ทำไมเธ

“คุณสนใจธุรกิจไหนของผมล่ะ โรงแรมรีสอร์ท จัดทัวร์หรือธุรกิจด้านก่อสร้าง”สุริยะยิ้มเย็น เขากำลังอ่านเกมส์ของนักธุรกิจข้ามชาติคนนี้อยู่ อีกฝ่ายเทคโอเวอร์กิจการของภัทรไปแล้ว เขาไม่อยากกลายเป็นอีกราย ที่ถูกคนต่างชาติกลืนธุรกิจของตนเอง เขามีทุนสำรองมากพอไม่จำเป็นต้องหาใครมาร่วมทุน สุริยะชอบทำอะไรด้วยตัวเอง มากกว่าจะยอมให้หุ้นส่วนมาร่วมตัดสินใจด้วย“ผมได้ข่าวว่าคุณกำลังจะเปิดรีสอร์ทแห่งใหม่ ที่ตอนนี้สร้างเสร็จไปแล้วกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ หากคุณต้องการเงินทุนหมุนเวียนที่คล่องกว่านี้ ผมคิดว่าผมช่วยคุณได้” เฟอร์นันโดยื่นข้อเสนอ ดวงตาควันบุหรี่ทอดมาดวยแววตาของมิตรภาพสุริยะแย้มริมฝีปาก สบสายตาคู่นั้นตอบ “ผมยังพอมีทุนสำรอง คงไม่รบกวนความช่วยเหลือจากคุณเหมือนใครบางคน” เขาเน้นเสียงในประโยคสุดท้าย“หวังว่า คงมีโอกาสได้ร่วมงานกับคุณ”เฟอร์นันโดเอ่ยด้วยสีหน้าเข้าใจซ่อนความผิดหวังไว้ในรอยยิ้ม ปลาตัวเขื่องไม่ยอมฮุบเหยื่อที่วางล่อ สุริยะไม่หมูอย่างที่คิดเขี้ยวเล็บทางการค้าของเขา ไม่อ่อนด้อยเลย การเจรจาครั้งนี้เป็นแค่ไพ่ใบแรกเท่านั้น ดวงตาสีควันบุหรี่ทอประกายวาววับ มุมปากกระตุกรอยยิ้มเหี้ยม เมื่อร่างสูงให

นานเท่าไหร่แล้วหนอ... ที่เขาไม่เคยมองผู้หญิงเต็มๆตาแบบนี้ หัวใจสั่นไหวเพียงเพราะเธอแตะเขาเพียงแผ่วๆกระนั้นหรือ...ฆนากรแอบลอบถอนใจ เขาเป็นอะไรทำไมใจถึงสั่นแบบนี้ เขาไม่เคยมีความรู้สึกพิเศษกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน ชายหนุ่มปิดกั้นตัวเองไม่เคยชายตาแลผู้หญิงคนไหน จนคิดว่าหัวใจด้านชากับเพศตรงข้ามไปแล้ว บัดนี้ปลายรุ้งกลับทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ หัวใจมันร้อนเร่าหวามไหวทุกครั้งที่เห็นหน้าเธอยายเปีย... เธอกำลังก่อกวนหัวใจฉันอยู่นะ ฆนากรพยายามสะกดความสั่นไหวของตัวเอง ให้นิ่งตกตะกอนอยู่ภายในอย่างยากเย็น เขามองหน้ายายตัวป่วนที่ไม่รับรู้ว่าตัวเองกำลังทำให้หัวใจผู้ชายคนหนึ่งสะท้านสะเทือนแค่ไหน ดวงตากลมโตคู่สวยนั้น ไม่อาจรับรู้ได้ว่าคนที่นั่งอยู่ข้างๆมองเธอด้วยแววตาเช่นไร“เบื่อหรือเปล่า นั่งเล่นแบบนี้มาทั้งวัน” เขาชวนคุย น้ำเสียงทอดเบานุ่มนวลกว่าเคย“เบื่อค่ะ แต่ทำยังไงได้ ฉันจะเดินไปไหนได้ไกลกว่านี้ล่ะคะ” ปลายรุ้งก้มหน้า พร้อมถอนหายใจแรงๆปกติปลายรุ้งจะเป็นคนที่อยู่นิ่งไม่ได้ หากไม่เขียนรูปหญิงสาวก็จะหาอะไรทำไปเรื่อย ยามนี้เธอมองไม่เห็นภาพความงามของสิ่งรอบกาย ไม่อาจถ่ายทอดความงดงามเหล่านั้นผ่านป

ดวงอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า แสงสุดท้ายลอดผ่านกรอบหน้าต่างเข้ามาในห้องนอนของนภวินท์ เจ้าของห้องนอนหลับอยู่บนเตียงโดย ใบหน้าซุกซบบนหมอนนุ่มๆ แขนรวบกอดหมอนไว้แน่นพาดขาก่ายกอดเจ้าหมอนข้างเหมือนรักๆนักรักหนา คิ้วดกหนาขมวดน้อยๆ เมื่อได้ยินเสียงหนึ่งดังแว่วมา“ตื่นได้แล้วค่ะคุณวินท์ ดวงอาทิตย์จะหล่นใส่หัวแล้ว ตื่นๆ!”เสียงคุ้นหูของป้าสุ ทำให้คนได้ยินซุกหน้าหนี แต่อีกฝ่ายยังราวีไม่เลิก เสียงเคาะประตูดังรัวขึ้นอีกหลายหน จนเห็นว่าคนในห้องไม่ยอมตอบรับ เลยถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาภายใน ร่างกลมๆของอดีตพี่เลี้ยงยืนท้าวเองมองดูคนขี้เซาด้วยแววตาระอาไหนว่ากลัวคนมาปาดคอ แล้วทำไมไม่ยอมล็อคประตูห้อง คุณวินท์นะ... คุณวินท์“ ตื่นได้แล้วค่าคุณวินท์ จะนอนให้ดวงอาทิตย์ตกใส่หัวหรือคะ” คนแก่ดึงหมอนข้างออก มือเหนียวๆของคนขี้เซาไม่ยอมปล่อย มีการยื้อยุดฉุดกระชากไปมา จนร่างกลมๆของหญิงชราเสียหลักเซไปล้มบนร่างหนานั้นเต็มแรง“ โอ้ย! ช้างทับ”นภวินท์แกล้งร้องออกมา เขาตื่นแล้วตั้งแต่ถูกเรียกครั้งแรก แต่อยากแกล้งคนแก่เล่นเลยไม่ยอมลุกง่ายๆ ชายหนุ่มกอดร่างกลมๆของอดีตพี่เลี้ยงแน่น จนคนถูกกอดร้องลั่น“ปล่อยป้านะคุณวินท์ แฟนป้

สุณีกับขจรเกียรติได้รับความช่วยเหลือจากคนของสุริยะที่ตามมาสมทบ ผู้บุกรุกล่าถอยไปเมื่อเห็นว่ามีกองกำลังมาช่วย ขจรเกียรติสั่งคนให้ออกตามหานภวินท์กับกีรดารินทร์ ตัวเขาพาภรรยาที่บาดเจ็บขึ้นเครื่องบินเพื่อนำส่งโรงพยาบาล สุริยะตามมาที่โรงพยาบาลเขาร้อนใจเกินกว่าจะทนอยู่เฉยๆได้“สุณีเป็นยังไงบ้างขจร” ผู้เป็นนายแตะบ่าลูกน้องคนสนิท ที่นั่งก้มหน้าอยู่หน้าห้องฉุกเฉินขจรเกียรติเงยหน้าขึ้นมองนายจ้าง ดวงตาของเขาแห้งผาก “ยังไม่ฟื้นเลยครับนายท่าน ยายสุเป็นลมและยังโดนเศษปูนหล่นใส่อีก แผลเก่าที่หัวยังไม่หายดีเลยครับ” เขาเอ่ยด้วยเสียงแหบๆ“สุณีต้องปลอดภัย อย่ากลัวไปเลย”“ขอบคุณครับ ผมห่วงคุณวินท์ ป่านนี้เป็นยังบ้างก็ไม่รู้ พวกมันถล่มอุโมงค์หลังบ้านจนถล่มลงมาปิดทางออก” ขจรเกียรติถอดทอนใจ เขาห่วงทั้งภรรยาทั้งนภวินท์สุริยะนิ่งงันไปชั่วขณะ ดวงตาวาววับด้วยแรงอารมณ์ ที่ระอุอยู่ภายใน เขาเห็นรายงานจากหัวหน้าบอดี้การ์ดแล้ว ภาพบ้านกลางไร่ส้มของลูกชายคนเล็กเสียหายจากการถูกถล่ม ยังจะคนของเขาอีกกว่าสิบคนได้รับบาดเจ็บ คนทำไม่แค่ต้องการชิงตัวประกันหากคิดฆ่าลูกชายเขาให้ตายไปด้วย นภวินท์ไม่ยอมบอกให้รู้ว่าเอาตัวกีรดา