All Chapters of รุ้งปลายเมฆ: Chapter 31 - Chapter 40

“แล้วนายเจอวินท์หรือเปล่า วินท์เป็นอะไรมั่ง” ปลายรุ้งถามถึงเพื่อนชาย“นายวินท์มันสุขสบายดี สบายจนน่าอิจฉาเชียวแหละ ได้ยินแล้วก็สบายใจได้สินะ แค่นี้นะฉันมีงานยุ่ง” คนปลายสายสะบัดเสียงใส่พูดจบก็วางสายไป“ป้าน้อม อย่าเป็นอะไรไปนะ อยู่เป็นพยานให้ปลายก่อน ว่าปลายไม่ได้ทำร้ายป้า”ปลายรุ้งบอกกับร่างที่นอนนิ่งของแม่บ้าน ด้วยความเจ็บใจ นอกจากปากเสีย ไร้เหตุผล ขี้โมโหแล้ว ฆนากรยังขี้ระแวงที่สุดในโลกด้วย นับวันเธอยิ่งรู้จักนิสัยแย่ๆของเขามากขึ้นทุกที จิตรกรสาวถอนหายใจอย่างอ่อนล้า“วินท์นายไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ฉันจะได้หายห่วง” หญิงสาวรำพึงถึงเพื่อนชาย “ตอนนี้ถ้าวินท์อยู่ด้วยก็ดีสินะ จริงสิเรามีโทรศัพท์นี่ โทรหาวินท์ดีกว่า”ปลายรุ้งรีบกดโทรศัพท์หาเพื่อนชายทันที ทว่า เสียงปลายสายที่ได้ยิน ทำให้คนโทรหน้าเปลี่ยนสี“นายจะทำอะไรฉัน บอกซะก่อนนะ ว่าฉันจับนายแต่งงานแน่ๆ”“อย่างงั้น ก็ขอเปิดคอร์สบทเรียนก่อนวิวาห์ กันดีไหม”“นายจะทำบ้าอะไรหา นายวินท์!”เสียงคนพูดคุยกันนั้น ฟังออกว่าเสียงผู้ชายคือนภวินท์ แต่เสียงผู้หญิงที่ได้ยิน เป็นใครกันล่ะ บทสนทนาที่ทั้งสองตอบโต้กัน ทำให้คนฟังถึงกับหน้าซีด คนปลายสายคงเผลอกด

ฆนากรพาปลายรุ้งมาทานข้าวที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง หลังจากเสร็จจากมื้ออาหารเขาก็พาเธอไปหาซื้อเสื้อผ้า แต่เมื่อเห็นแบบเสื้อผ้าที่จิตรกรสาวเลือก คนพามาซื้อถึงกับส่ายหน้า“จะใส่ไปไถนาหรือไง เลือกแต่เสื้อกับกางเกง กระโปรงใส่เป็นบ้างไหม”เสื้อผ้าที่ปลายรุ้งเลือกมาวางไว้ เป็นเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ทั้งหมดสามชุด หญิงสาวหยิบกางเกงเลมาอีกสองตัวกับเสื้อลายดอกสีสดอีกสองตัว“ฉันไม่ชอบใส่กระโปรง มันไม่สะดวก”นั่นเป็นเหตุผลของคนสวม แต่คนจ่ายเงินไม่รับฟัง ฆนากรเดินไปหยิบกระโปรงยาวสีอ่อนมาสองตัว กับชุดเดรสสีหวานอีกสองชุด เขาวางเสื้อผ้าที่เลือกกองรวมกับที่วางอยู่ก่อนหน้า “เอาชุดพวกนี้ด้วย” เขาบอกคนขาย พร้อมกับหยิบเงินส่งให้ ก่อนจะเลือกชุดเดรสชุดหนึ่งยื่นให้หญิงสาว “ปลายรุ้งกรุณาเปลี่ยนมาสวมชุดที่ฉันเลือกให้นี่ด้วยนะ”“อะไร นายจะให้ฉันสวมชุดนี้นะ”ปลายรุ้งส่ายหน้า มองชุดเดรสสีลูกกวาดผ้าบางพลิ้วในมือของฆนากร อย่างแหยงๆ เกิดมาเธอไม่เคยใส่เสื้อผ้าสีหวานๆแบบนี้มาก่อน ยิ่งสวมชุดกระโปรงแทบนับครั้งได้“ฉันจะไม่ยอมไปไหนกับผู้หญิง ที่แต่งตัวเหมือนจับกังหรอกนะ ถึงเธอจะไม่อาย บอกตรงๆว่าฉันอายแทน”เขาปรายตามองหญิงสาวตั

“ปลายรุ้ง เธอชื่อปลายรุ้ง เธอเป็นผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุดรองจากแม่”ยามเอ่ยนามนั้น น้ำเสียงของคนพูดทอดอ่อน ดวงตาเปล่งประกายละมุนยิ่ง ทำให้คนได้ยินรู้สึกอิจฉาขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ กีรดารินทร์อยากเห็นหน้าหญิงสาวนามว่า ปลายรุ้งคนนั้นเหลือเกิน เธอจะสวยน่ารัก แสนดี เพียงไหน นภวินท์ถึงได้เอ่ยปากว่ารักมากที่สุด... “เธอเป็นคนรักของคุณเหรอ” คนถามไม่รู้ตัวว่า เสียงที่เอ่ยออกมานั้น แผ่วพร่าเพียงใด นภวินท์ยิ้มบางๆ ไม่ตอบรับหรือปฎิเสธ เขาขยับลุกขึ้นเดินไปเกาะราวระเบียง เท้าแขนกับราวกั้นหันหลังให้กีรดารินทร์ ศีรษะได้รูปแหงนเงยมองดวงดาวบนท้องฟ้า คล้ายเจ้าตัวกำลังส่งใจถึงใครสักคน บทสนทนายุติลง เมื่อคู่สนทนาตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตน“ฉันขอตัวไปนอนก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์...” กีรดารินทร์เอ่ยลา ขณะลุกขึ้นยืนหญิงสาวรอให้ชายหนุ่มตอบรับ หากเขาทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงเธอ ร่างเพรียวระหงจึงหมุนกายเดินกลับไปยังห้องของตัวเอง หัวใจดวงน้อย เต้นด้วยจังหวะที่แปลกกว่าทุกวัน กีรดารินทร์หาคำตอบให้ตัวเองไม่เจอ ขณะที่ทอดตัวนอนบนเตียงนุ่มว่า ทำไมคืนนี้ ในสมองของเธอจึงมีใบหน้าของใครคนหนึ่งลอยวนอยู่ ดวงตายาวเรียวพริ้มหล

ภาพถ่ายฝีมือนักสืบวิชิต ถูกส่งให้เฟอร์นันโดผู้เป็นนายจ้าง เขาได้ติดตามสุริยะไปที่โรงแรมแห่งนั้น สภาพของหญิงสาวหลังจากถูกส่งให้สุริยะ มีร่องรอยบอบช้ำไปทั้งตัว วิชิตลงทุนจ่ายให้เจ้าหล่อนเพื่อแลกกับการได้ภาพบาดแผลบนเนื้อตัวมาให้นายจ้างดู“ไอ้สุริยะ มันโรคจิต ชอบทำร้ายผู้หญิง” เฟอร์นันโดขยำรูปในมือก่อนจะปาทิ้งแววตาของนักธุรกิจข้ามชาติวาวโรจน์ด้วยแรงแค้น ไม่มีใครรู้ว่าเขาเกลียดชังสุริยะมากเพียงใด ผู้ชายคนนั้นเป็นมารร้ายในคราบผู้ดี ล่อหลอกพร่าผลาญทำลายผู้หญิงมานักต่อนัก เพื่อสนองตัญหาของตัวเอง มีทั้งเต็มใจและถูกบังคับ หนึ่งในคนที่ถูกสุริยะทำลาย มีผู้หญิงชื่อ ‘รติมา’ รวมอยู่ด้วย เธอเป็นน้องสาวร่วมมารดาเดียวกับเขา เมื่อแม่เลิกรากับพ่อ ได้มาแต่งงานใหม่กับนักธุรกิจชาวไทย และให้กำเนิดรติมา เฟอร์นันโดรักน้องสาวคนนี้มาก เธอมีอายุห่างกับเขาร่วมสิบปี ทำให้กลายเป็นน้องเล็กที่เขาแสนรัก พี่น้องอยู่ห่างไกลกันคนละประเทศ อีกทั้งบิดาของรติมา ไม่ต้องการให้ลูกสาวไปสนิทสนมกับลูกเลี้ยง จึงยากที่สองพี่น้องจะได้พบกันบ่อยครั้ง เฟอร์นันโดเดินทางมาเยี่ยมแม่กับน้องปีละครั้ง เมื่อราวสิบห้าปีก่อนน้องสาวของเขาขอไปเรี

“ถ้าฉันบอกว่าฉันไม่ได้จับตัวลูกสาวนายภัทรมา พวกแกจะเชื่อฉันไหม”“แกพูดอะไร มีคนเห็นแกพาตัวคุณหนูไป อย่าพยายามตบตาพวกฉัน ไม่ได้ผลหรอกนะนายฆนากร”“พวกแกคิดหรือว่าถ้าฉันเป็นอะไรไป แล้วคุณหนูของแกจะรอด”ฆนากรยิ้มเย็น เขาจับกระแสความห่วงใยของเจ้าคนร้ายตัวยักษ์นี่ได้ มันห่วงคุณหนูกี้อะไรนั่นมาก เขาเชื่อว่าพวกมันคงแค่ขู่ให้เขากลัว นายสุริยะบิดาของเขามีอำนาจบารมีพอตัว นายภัทรคงไม่ยอมให้ลูกน้องลงมือทำอะไรกับเขาแน่ ชายหนุ่มเองใช่จะไร้เขี้ยวเล็บต่อกรกับพวกมัน เขามีบอดี้การ์ดส่วนตัวเหมือนกัน คนของเขากำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่นาที เขากดสัญญาณขอความช่วยเหลือ ผ่านเครื่องมือสื่อสารที่ติดอยู่ในรถเมื่อครู่นี้ก่อนเกิดอุบัติเหตุ ยามนี้สิ่งที่เขาทำได้ คือถ่วงเวลาพวกมันให้นานที่สุด !“ไอ้ฆนากร แก!” คนร้ายร่างยักษ์ซัดหมัดชกเข้าที่ท้องของชายหนุ่มสุดแรงอุ๊บ!!ฆนากรตัวงอเป็นกุ้ง เขาจุกจนหายใจไม่ออก กำปั้นใหญ่กับแรงอัดที่พุ่งเข้ามาไม่ต่างกับโดนท่อนซุงขนาดย่อมกระแทกเข้าใส่ ร่างสูงถูกหมัดพิฆาตอีกสองหมัดซ้อนต่อยเข้าที่เดิม ก่อนจะโยนโครมกองคลุกฝุ่นกับพื้น“ฉันจะฆ่าแก ก่อนที่แกจะได้ทำอะไรคุณหนู”นายแผนหายใจแรง มองคนบ