All Chapters of รุ้งปลายเมฆ: Chapter 1 - Chapter 10

ตอนที่ 1.“เชิญทางนี้ค่ะ มาเลือกดูเลือกชมภาพวาดสื่อความงาม สื่อชีวิต กันได้ค่ะ สนใจภาพไหนสอบถามได้นะคะ! ”เจ้าของเสียงเชิญชวนเป็นหญิงสาวร่างเล็กในชุดกระโปรงผ้าฝ้ายสีดำ ปักลวดลายดอกไม้เล็กๆกระจุ๋มกระจิ๋มตามชายกระโปรง สวมเสื้อผ้าฝ้ายสีขาวมีสายเล็กๆผูกเป็นโบว์ตรงไหล่ เผยให้เห็นต้นคอขาวผ่องและแผ่นหลังนวล ผมยาวดำสนิทเกล้าเป็นมวยไว้ตรงท้ายทอย เสียบปิ่นปักผมทำมาจากไม้ตรงปลายมีแผ่นโลหะสีเงินรูปผีเสื้อ ห้อยสายลูกปัดแก้วหลากสี วงหน้ารูปไข่แต่งแต้มเครื่องสำอางบางเบา ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีชมพูระเรื่อ ดวงตากลมโตมีขนตางอนหนา ทอประกายสดใส ยามลูกค้าหยิบรูปวาดขึ้นมาดู คนขายจะบรรยายความหมายของภาพนั้นอย่างตั้งอกตั้งใจ เมื่อลูกค้าตกลงซื้อเธอจะจบการขายอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องต่อรองราคาให้ลำบากใจทั้งสองฝ่าย จัดแจงเอากระดาษหนังสือพิมพ์ห่อรูปแล้วใส่ถุงให้ลูกค้าทันทีมุมหนึ่งของร้านก๋วยเตี๋ยวที่ตั้งอยู่ฝั่งตรงข้าม ชายหนุ่มร่างสูงเพรียวผิวขาวจัดนั่งอยู่ใกล้ทางเดิน มีกล้องถ่ายรูปซึ่งเป็นอุปกรณ์คู่กายวางไว้บนโต๊ะ ใบหน้าคมคายหล่อเหลาของเขา สะดุดสายตาของผู้พบเห็นโดยเฉพาะหญิงสาว เขาสวมกางเกงยีนส์สีซีดบริเวณหัวเข่าขาดแ

ตอนที่ 3.ปลายรุ้งพานภวินท์ ไปหาอะไรกินตรงร้านรถเข็นขายอาหารริมฟุตบาทในตลาดโต้รุ่ง สองหนุ่มสาวจัดการกับก๋วยเตี๋ยวต้มยำที่สั่งมาอย่างเอร็ดอร่อย“ร้านนี้ฉันกินประจำ แซบไหม...”ปลายรุ้งพูดไป มือก็หยิบทิชชู่มาซับเหงื่อที่ไหลซึมบริเวณจมูกโด่งเล็กไปพลาง สูดขี้มูกไปพลาง ปากอิ่มแดงเรื่อก็อ้าๆหุบๆมืออีกข้างโบกพัดไปมา เพราะความเผ็ดร้อนของอาหารรสจัด ยามนี้หญิงสาวดูร่าเริง ดวงตาทอประกายเจิดจ้าเหมือนดวงอาทิตย์ ในฤดูร้อนนภวินท์มองใบหน้าอ่อนใสกับท่าทางของเพื่อนสาวอย่างเอ็นดู สายตาแลเลยไปสำรวจทั่วร่างอย่างพินิจ เสื้อสายเดี่ยว เปลือยไหล่อวดผิวพรรณใสกระจ่างในวัยสาว พอๆกับเผยให้เห็นถึงเรือนร่างโปร่งบางแทบปลิวลมของคนสวม ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ทำให้คนนั่งตรงข้ามทำเสียงจิ๊กจั๊กในคอ“มองอย่างกะไม่เคยเห็น ฉันก็พอมีของดีอวดชาวบ้านเขาเหมือนกันนาโว้ย...”คนว่าแอ่นอกนิดๆ สะบัดหน้าเชิด พร้อมกับทำกะพริบตาถี่ๆ กิริยาแบบนี้เรียกเสียงหัวเราะดังลั่นจากคนดู“พอๆ เลิกเหอะมันไม่รุ่ง” นภวินท์ยกมือห้าม ขำจนน้ำหูน้ำตาไหล “คิดยังไงปลาย ถึงหัดแต่งหญิง เมื่อก่อนซกมกจะตาย หัวหูฟูดูไม่ได้”ถ้าใครเคยเห็นสภาพเดิมของปลายรุ้งเมื่อหลา

รูปภาพหลายใบวางกระจายอยู่บนโต๊ะ บนเก้าอี้มีร่างของชายคนหนึ่งรูปร่างค่อนข้างสูงนั่งอยู่ มือเรียวยาวขาวจัดหยิบรูปใบหนึ่งขึ้นมาพินิจใกล้ๆ“รูปมีเท่านี้ใช่ไหม” ชายร่างเล็กผิวคล้ำที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม พยักหน้ารับ“ครับ ตอนนี้นายนภวินท์กับแฟน พักอยู่ที่โรงแรมด้วยกัน ผมให้ลูกน้องตามประกบอยู่ วันพรุ่งนี้คงจะได้ภาพกับข้อมูลเพิ่มขึ้นครับ”ร่างสูงใหญ่ขยับลุกขึ้น หยิบรูปถ่ายใบหนึ่งขึ้นมา หญิงสาวในรูปกำลังยิ้มกว้าง ขณะกระโดดกอดคอชายหนุ่ม กิริยาของคนในรูปถ่าย แสดงถึงความสนิทสนมเกินธรรมดาของทั้งคู่“บอกคนของคุณ ให้เก็บภาพของนายนภวินท์ มาให้มากที่สุด” เขาเอ่ยจบก็หมุนกายเดินออกไปจากห้องนั้นวิชิตละสายตาจากลูกค้าคนสำคัญ เมื่ออีกฝ่ายเดินลับประตูไปแล้ว“ไม่รู้ไอ้จรัล มันตามเป้าหมายไปถึงไหนแล้ว” เขาบ่นงึมงำในคอ ขณะกดโทรศัพท์โทรหาลูกน้อง“จรัล ลูกค้าอยากได้ข้อมูลของนายนภวินท์เพิ่ม แกรีบจัดการด่วนเลยนะ ทางนั้นให้ไอ้เปี๊ยกช่วยดูให้ก่อน เรื่องนี้งานด่วนโว้ย! ถ้าอยากได้เงินเร็วก็ รีบๆเข้า แค่นี้นะ”บ้านไม้ชั้นเดียวยกพื้นสูง ทาสีขาวสะอาดตา ด้านหน้าดอกพวงชมพูเลื้อยพันซุ้มประตูทางเข้าจนเป็นพุ่มหนา บางส่วนเลื้อย

รถกระบะคันหนึ่งแล่นมาจอดบนลานกว้างของวัด ซึ่งล้อมรอบด้วยต้นไม้นานาพันธุ์เขียวขจีแลดูร่มรื่น ชายชราร่างผอมเกร็งที่กำลังกวาดใบไม้อยู่บริเวณนั้น หันมามองผู้มาเยือนก่อนจะยิ้มกว้าง เมื่อเห็นหน้าคนที่ลงจากรถ“คุณรจ กับคุณวินท์ มาหาหลวงพ่อหรือครับ”ชายชราร้องทักทายสองแม่ลูกอย่างคุ้นเคย สายตาเมียงมองไปยังหญิงสาวที่ตามมาด้วย บอกแววสงสัย เพราะไม่คุ้นหน้ามาก่อน“จ้ะ ตาเหมือน ท่านอยู่ไหมล่ะ วันนี้วันเกิดวินท์กับหนูปลาย ฉันพาลูกๆมาทำบุญวันเกิด”คุณรจนาบอก พลางหันไปมองลูกชายกับปลายรุ้ง ที่กำลังเปิดฝาท้ายรถ ช่วยกันยกสังฆทานของคุณรจนา ซึ่งเป็นถังใส่น้ำใบใหญ่ขนาดร้อยลิตร บรรจุของใช้ต่างๆ จนเต็มล้นออกมานอกขอบถัง มาวางไว้ข้างรถ ด้วยอาการเหนื่อยหอบ“ป้ารจคะ แน่ใจนะคะ ว่านี่คือสังฆทาน” ปลายรุ้งมองถังใส่น้ำใบใหญ่อย่างหนักใจหากต้องแบกกันไปถึงกุฎิของหลวงพ่อ คงไม่พ้นต้องหลังหักกันสักคน ของทำบุญวันเกิดของเธอกับนภวินท์ครั้งนี้ ป้ารจเป็นคนจัดหามาทั้งสิ้น รวมถึงอภิมหาสังฆทานถังนี้ด้วย “จะทำบุญกันทั้งที ต้องทำให้คุ้ม โดยเฉพาะหนูปลาย ไม่ได้ทำบุญวันเกิดมากี่ปีแล้วลูก ถ้าเอาของที่ทำในแต่ละปีมารวมกัน ป้าว่าน่าจะเ

เกือบตีสองแล้ว... นภวินท์มองเข็มนาฬิกากระดิกไปเรื่อยๆ ด้วยความรู้สึกหงุดหงิดใจ คืนนี้เป็นอีกคืนที่เขานอนดึก หากไม่ใช่เพราะทำงานจนเพลินเหมือนทุกคืน หรือเข้านอนดึกเพราะมัวแต่สังสรรค์กับเพื่อนฝูง แต่สาเหตุที่ทำให้เขาตาแข็งค้างแบบนี้มาร่วมชั่วโมง เกิดจากข้อความทางอีเมล์ของปลายรุ้ง นภวินท์หยิบกระดาษที่เขาปริ๊นข้อความพร้อมรูปภาพของเพื่อนสาวมาดูอีกครั้ง... สบายดีใช่ไหมวินท์ ตอนนี้ฉันอยู่ที่เชียงใหม่ ลุงอินคงบอกนายแล้วว่าฉันมาทำงานที่นี่ ฝากบอกป้ารจด้วยว่าหนูปลายของป้าสุขสบายดี ไม่ต้องเป็นห่วงนะ นายจ้างของฉัน ดูแลฉันดีมากๆ จนทำให้ฉันแอบรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเจ้าหญิงในปราสาทเลยแหละ อ้อ... ลืมบอกไป เจ้านายของฉันเขาชื่อ คุณสุริยะ อรรถไกร จ้า... เขาใจดีมากดูแลเอาใจใส่ฉันทุกอย่างเลย ที่สำคัญเขาเป็นโสดด้วย วินท์จะว่าอะไรไหม ถ้าฉันจะรับเขาไว้พิจารณาสักคน ฉันส่งรูปของเขาให้วินท์ช่วยออกความเห็น ว่าเราเหมาะสมกันดีไหม... อย่าเพิ่งบอกป้ารจนะ ว่าฉันแอบปิ๊งหนุ่ม(สูงวัย)อยู่ คิดถึงนะปลายรุ้ง...ช่างภาพหนุ่ม ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่ออ่านข้อความนั้นจบ เขามองดูรูปถ่ายของปลายรุ้งกับชายวัยกลางคนร่างใหญ่ นายจ้