Lahat ng Kabanata ng รุ้งปลายเมฆ: Kabanata 51 - Kabanata 60

“ผิวขาวอย่างกับหนุ่มเกาหลีเลยนะยะ แหม... อุตส่าห์ฟิตหุ่นจนซิกแพคขึ้นเป็นลอนๆ” มือเรียวบางลูบลอนกล้ามเนื้อเล่น ผ่านเลยไปยังแผ่นอกกว้าง “ต๊าย! หัวนมชมพูด้วย นายนี่มันเป็นนายแบบได้เลยนะ”เมื่อจัดการถอดเสื้อเขาออกได้ คุณหนูกี้ก็สำรวจร่างกายท่อนบนของนภวินท์เพลิน หญิงสาวเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้เขา ก่อนจะสวมเสื้อตัวใหม่แทนตัวเก่าที่โยนทิ้งไป ท่อนบนเสร็จเรียบร้อย มาถึงท่อนล่างซึ่งอาศัยเวลาทำใจน้อยกว่าครั้งแรกราวสิบวิ“อย่าเพิ่งตื่นขึ้นมาตอนนี้นะ”กีรดารินทร์บ่นงึมงำ ก้มหน้าก้มตาแกะกระดุมกางเกงยีนส์เนื้อดีของชายหนุ่มอย่างตั้งอกตั้งใจ หญิงสาวแอบโล่งอกเมื่อข้างในมีบ๊อกเซอร์เป็นปราการของท่านชายอยู่ กางเกงยีนส์ตัวนั้นจึงถูกรูดดึงออกจากขาของคนป่วยอย่างง่ายดาย มาถึงขั้นตอนการสวมกางเกงม้อฮ่อม ก็จะเสร็จแล้ว“ฉันเช็ดให้นายเฉพาะช่วงบนนะยะ ขอสงวนสิทธิ์ให้เจ้าของจัดการพื้นที่ยุทธศาสตร์นี้เอง”กีรดารินทร์แยกเขี้ยวใส่คนที่นอนนิ่ง ก่อนจะจัดการสวมกางเกงให้เขาโดยไม่ยอมใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดให้เหมือนท่อนบน เมื่อเกงเกงถูกสวมเข้าไปแล้ว ทันใดนั้นเอง! คนป่วยก็ลืมตาโพลง มองหน้าคนที่สวมเสื้อผ้าให้เขม็ง ทำเอาคนถูกจ้องทำหน้า

ปลายรุ้งหยัดกายลุกขึ้น เมื่อรู้ว่าตัวเองล้มลงไปทับร่างของใครคนหนึ่ง ที่นอนอยู่บนโซฟาตัวนั้น แผ่นอกหนาๆรองรับร่างบางไว้จึงไม่ทำให้เจ็บ“อุ๊บ! ปลายเป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงคุ้นหู ดังขึ้นใกล้ๆหู เจ้าของร่างหนาที่เธอล้มไปทับคือฆนากรนั่นเอง!เขาสะดุ้งตื่นเมื่อถูกหญิงสาวล้มลงไปทับทั้งตัว เจ้าของร่างนุ่มหอมนั้นพยายามจะขยับลุกขึ้น หากทำได้ยาก เมื่อขาลอยจากพื้นแบบนั้น สายตาไม่ปกติทำให้ปลายรุ้งมองไม่เห็นว่า ร่างของเธอก่ายเกยบนร่างหนาแข็งแกร่งด้านล่างในลักษณะแนบชิดเพียงใด คนด้านล่างต้องเป็นฝ่ายช่วยยันตัวเธอให้ลุกขึ้นแทน ฆนากรจับเอวบางให้พลิกลงแทนที่ ตัวเขาขยับขึ้นมาอยู่ด้านบนแทน เพื่อสะดวกต่อการใช้แขนและเข่ายันตัวให้ลุกขึ้นไหว แสงไฟที่หรี่ไว้ทำให้เห็นใบหน้านวลงดงามกว่าที่เคย ทำให้คนมองนิ่งงัน ฝ่ามือหนาลูบไล้แก้มนวลแผ่ว ขณะดวงตาคมจ้องมองคนใต้ร่างด้วยแววตาอ่อนโยน“คุณเมฆ...” ปลายรุ้งเรียกเขาเสียงเบา หญิงสาวยันอกกว้างไว้ “ฉัน... จะลุก”เสียงเธอสั่นพริ้วที่เดียว ทำให้คนฟังอมยิ้มขำ เธอคงกลัวเขาทำอะไร... ฆนากรหยัดกายลุกขึ้น เขาดึงร่างของจิตรกรสาวให้ลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะนั่งลงข้างเธอ“ทำไมไม่นอน หิวน้ำหรื

“พวกแกเป็นใคร” เขาถามคนที่คิดว่าเป็นหัวหน้า “ผมชื่อเฟอร์นันโด ราโดรเปรเรส ยินดีที่รู้จักครับคุณนภวินท์” เฟอร์นันโดแนะนำตัวเอง ด้วยภาษาไทยพร้อมรอยยิ้ม “เราเคยรู้จักกันด้วยหรือ”นภวินท์สบตาสีควันบุหรี่ของฝ่ายตรงข้าม นึกทบทวนความทรงจำว่าเคยรู้จักชายผู้นี้มาก่อนหรือไม่ หากค้นไม่พบ“ผมจำได้ว่า เครื่องบินลำนี้เป็นลำเดียวกับ คนที่เข้ามาบุกไร่ของผมเมื่อสองวันก่อน” เขาจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างระแวง“ใช่ คนของผมเอง”เฟอร์นันโดพยักหน้ารับ เขามองลูกชายคนเล็กอย่างสังเกต นภวินท์กับฆนากรเป็นฝาแฝดที่เหมือนกันมากจนยากจะแยกออก มิน่าคนของภัทรถึงเข้าใจผิด คิดว่าคนที่เอาตัวลูกสาวของตัวเองไปเป็นฆนากร“พวกคุณ รับจ้างนายภัทรมา”นภวินท์ก้มลงมองหน้าหญิงสาวในอ้อมแขน ใจหายเล็กๆ เมื่อคิดว่ากีรดารินทร์กำลังจะถูกนำตัวกลับไป“อืม... ผมแค่มารับตัวลูกสาวไปคืนให้พ่อเขาเท่านั้นเอง” เฟอร์นันโดมองใบหน้าซีดเซียวของกีรดารินทร์ “ เธอกำลังป่วยใช่ไหม”“ใช่ เธอต้องได้รับการรักษาโดยด่วน”นภวินท์ลูบใบหน้าของคนป่วยเบาๆ เกลี่ยเส้นผมที่ระใบหน้าให้อย่างอ่อนโยน กิริยานั้นทำให้คนมองคาดเดาความสัมพันธ์ของสองหนุ่มสาวได้ เฟอร์นันโดยิ้มเย็นดวง

ชายหนุ่มพยักหน้ารับ ใบหน้าเรียบเฉยมีรอยยิ้มบางๆแตะมุมปากเล็กน้อย ดวงตาสีเข้มมองหน้าเธอนิ่งสงบ ไม่มีแวววิบวาวเหมือนแววตาของนภวินท์เลย นี่หรือนายฆนากร อรรถไกร แฝดผู้พี่ของนภวินท์“แล้วนายวินท์ล่ะ เขาอยู่ไหน” เธอถามถึงคนคุ้นเคย รู้สึกอึดอัดกับสายตา เย็นเยียบเหมือนน้ำแข็งของอีกฝ่ายขึ้นมา“เขาพักอยู่อีกห้องน่ะ หมอบอกว่าคุณเป็นไข้มาลาเลีย โชคดีที่อาการติดเชื้อไม่หนักมาก รักษาได้ทัน”ฆนากรมองท่าทางกระสับกระส่ายนั้นอย่างเอ็นดู เสียงของเธอหวานใสฟังเพลินเหมือนเสียงนก ดวงตาคู่นั้นมองเขาอย่างระแวงนิดๆ หากเจ้าตัวไม่ได้แสดงท่าทีเกรงกลัวเขานัก ศีรษะเล็กๆเชิดตรงลักษณะมั่นใจในตัวเอง สมเป็นลูกสาวเจ้าพ่อ“แล้วพวกนั้นล่ะ พวกฝรั่งนั่น”“พวกนั้นเอาคุณกับนายวินท์มาปล่อยไว้ที่โรงพยาบาล แล้วก็เผ่นไป” ฆนากรบอก เขายิ้ม เมื่อเห็นสีหน้าผิดหวังจากหญิงสาว“ผมสัญญาว่า จะส่งตัวคุณกลับไปหาพ่อของคุณ คนของผมติดต่อไปแล้ว”ประตูห้องคนป่วยเปิดออกเมื่อชายหนุ่มพูดจบ ร่างของนายภัทรเดินรี่มาหาลูกสาว เขาสวมกอดร่างบางไว้แน่น“หนูกี้... หนูกี้ลูกพ่อ” คนเป็นพ่อน้ำตาคลอ ขณะกอดลูกสาวสุดที่รัก “พ่อเป็นห่วงหนูมากเลยนะลูก หนูเจ็บตรงไหน

ปลายรุ้งเดินเข้ามาในห้องน้ำ หญิงสาวยืนนิ่งอยู่หน้าฝักบัว ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกอดเข่า ภาพของเธอกับนภวินท์ในวัยเด็กย้อนเข้ามาในมโนนึก วันนั้นเธอถูก นภวินท์แกล้งล่มเรือจนเกือบจมน้ำตาย หลังจากที่เธอถีบเขาตกเรือข้อหาทำกุ้งหล่นน้ำ“ไอ้วินท์ ไอ้บ้า! นายก็รู้ว่าฉันว่ายน้ำไม่เป็น ยังจะมาล่มเรืออีก”ปลายรุ้งจำได้ว่าเธอโกรธเพื่อนชายมาก ทั้งทุบทั้งตีเขาไม่นับหลังจากอีกฝ่ายลากเธอขึ้นจากน้ำได้“ขอโทษนะยายเปีย ฉันไม่ได้ตั้งใจ”คำขอโทษนั้นทำให้คนจมน้ำโกรธมากกว่าเดิม เขารู้ว่าเธอว่ายน้ำไม่เป็น แต่ยังกล้าแกล้งล่มเรือ ไม่เรียกว่าตั้งใจได้ยังไง อารมณ์โกรธทำให้ปลายรุ้งคว้ากิ่งไม้แห้งที่อยู่บริเวณนั้นมาตีเขา ปลายด้านหนึ่งของไม้เป็นเสี้ยนแหลมปักเข้าที่อกข้างซ้ายเขาจนเลือดพุ่ง“โอ้ย! ฉันเจ็บนะยายเปีย” นภวินท์กุมบาดแผลที่เลือดไหลนองด้วยความเจ็บ“ฉัน... ฉันไม่ตั้งใจ”ปลายรุ้งตกใจจนหน้าซีด ทิ้งไม้ต้นเหตุทันทีนภวินท์เดินหนีกลับบ้านไปให้ป้ารจทำแผลให้ เธอได้แต่มาแอบเมียงมองอยู่ไกลๆแต่ไม่กล้ามาใกล้ แผลของเขาลึกและใหญ่จนคนทำไม่กล้าออกมารับผิด ปลายรุ้งขอพ่อกับแม่ไปเรียนว่ายน้ำเพื่อหลบหน้านภวินท์ เพื่อนชายแวะมาหาเธอในอ